เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่44:อยู่เพื่อตัวเอง

เฉินจงพูดคำนี้ออกไป เฉิงเฟิงจือไม่มีอะไรจะพูด เธอบอกเฉินเยี่ยนไม่มีสิทธิ์ในบ้าน เฉินหู่และเฉินจงต่างออกมาพูดแล้ว คนบ้านเฉินนี่โง่หรือไง? เอาหวางจวนตัวซวยนี่กลับบ้าน จะไม่หาเรื่องเข้าตัวหรือไง? แต่ก็ดี พวกนั้นเอาหวางจวนกลับไป บ้านตัวเองจะได้สงบลง ให้ซุ่ยหนีไปหาเรื่องที่บ้านเฉินแทน คิดแบบนี้แล้ว เฉิงเฟิงจือก็ยอม

ฝั่งนี้เพราะเฉินจงออกมาพูด จิตใจคนบ้านหวางค่อยมีพลังขึ้นมาหน่อย เพราะหวางจวนไม่ยอมสร้างความลำบากให้บ้านเฉิน เธอเพิ่งคิดอยากจะพูด ฝั่งซุ่ยหนีก็เดินเข้าไป อ้าปากพูด “เฉินจง เฉินเยี่ยน นี่หมายความว่ายังไง? จะเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม? รู้หรือเปล่าว่านางหวางจวนขี้อ่อยคนนี้ทำร้ายต้านาว? ถ้าพวกเธอกล้าพาเธอกลับไปที่บ้าน ฉันจะไปยืนอยู่หน้าประตูบ้านด่าทุกวัน ฉันจะไม่ให้พวกเธออยู่อย่างเป็นสุข”

เวลานี้ซุยหนีโกรธแล้ว เพราะเธอคิดว่าบ้านเฉินเข้ามาวุ่นวายมากเกินไปแล้ว เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน พวกเขาถือดียังไงเข้ามาช่วยหวางจวน?

“ฉันรู้แล้ว เธอนั่นเอง เธอก็โดนอวี๋ชุนชานxxเหมือนกันใช่ไหม เลยจะพาหวางจวนกลับ พวกเธอมันชั้นต่ำทั้งคู่”

ตอนนี้ซุ่ยหนีด่าแม้กระทั่งเฉินเยี่ยน เห็นอยู่ว่าหวางจวนใกล้จะถูกบังคับให้ตายแล้ว ใครใช้ให้เฉินเยี่ยนเข้ามายุ่มย่าม ถ้าเฉินเยี่ยนกล้าจริง งั้นทุกวันเธอก็จะด่าเฉินเยี่ยนไปด้วยเลย ให้คนอื่นรู้ไปเลยว่าเฉินเยี่ยนก็ชั้นต่ำเหมือนกัน เฉินเยี่ยนก็จะแต่งไม่ออก ให้รู้ไปว่าคนที่เป็นศัตรูกับตัวเองจะมีจุดจบยังไง

“เธอลองพูดกับข้าอีกคำ? ลูกชายเธอไม่ใช่คนมาทำร้ายคนอื่น เธอยังกล้ามาด่าหน้าบ้านอีก คิดว่าเธอเก่งกาจ ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอใช่ไหม? ข้าจะบอกไว้ให้ ถ้าลองมาด่าลูกสาวข้า ดูว่าข้าจะไม่ตีเธอตาย”

เฉินจงหน้าเคร่งขรึม เขาเป็นคนที่ปกป้องลูกตัวเองมาก

“ลองดูสิ ลองเข้ามาแตะต้องตัวฉันดู”

ฝั่งซุ่ยหนีก็เซ้าซี้มาก พูดจบก็เอาศีรษะไปขวิดเฉินจง เธอรู้ว่าเฉินจงไม่กล้าแตะต้องเธอ ถ้าเฉินจงกล้าแตะต้องเธอเพียงนิดเดียว เธอจะฉีกเสื้อผ้าตัวเองออก แล้วลงไปนอนกลิ้งที่พื้นบอกว่าเฉินจงลูบคลำเธอ ดูว่าเฉินจงยังมีหน้าอยู่ต่อได้ไหม

หวางนิวโกรธจนสำลัก เดิมทีเธอไม่พอใจที่ลูกสาวไปยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มีคนมาด่าลูกสาวเธอ แล้วยังมาตอบโต้สามีเธออีก เธอเดินออกมาข้างหน้าโดยไม่พูโอะไร เฉินจงแตะต้องซุ่ยหนีไม่ได้ แต่เธอทำได้ เธอและซุ่ยหนีตบกันชุลมุน

แต่ตบกันยังไม่ถึงสองทีก็ถูกคนลากออก ฝ่ายซุ่ยหนีก็ด่าหยาบคายออกมา

เฉินเยี่ยนไม่สนใจซุ่ยหนี แต่พูดกับคนบ้านหวาง ให้พวกเขาเขียนหลักฐานมา ต่อไปนี้หวางจวนมาอยู่กับเธอ คนบ้านหวางห้ามเข้าไปยุ่งเรื่องใดๆ ของหวางจวนทั้งสิ้น ถือว่าหวางจวนไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับบ้านพวกเขาแล้ว เป็นอิสระอยู่ได้ด้วยตัวเอง ถึงตอนั้นก็ให้หมู่บ้านจัดการหาที่พักเดี่ยวให้หวางจวน แล้วยังให้เซ็นชื่อ ถึงแม้ของพวกนี้จะไม่มีผลทางกฎหมาย แต่ก็ต้องเขียนไว้ เพราะถือว่ามีผลต่อจิตใจคนในหมู่บ้าน อีกอย่างมีที่อยู่แยกออกมาแล้ว หวางจวนก็ไม่ต้องโดนคนบ้านหวางควบคุมแล้ว

เฉิงเฟิงจือไม่ยอมเขียน แม่หวางจวนขอร้องให้มีคนเขียน แล้วยังให้คนไปเรียนหวางต้าหมินมาเซ็นชื่อ การแบ่งที่อยู่ต้องผ่านหวางต้าหมิน ดังนั้นเรื่องนี้ต้องเรียกหวางต้าหมินมา

“พี่เยี่ยนจื่อ ฉันไม่ไปบ้านพี่ ฉันไม่สามารถสร้างความลำบากให้พวกพี่ได้ ฉันอยู่แบบนี้ก็เหมือนตาย แต่ว่าพี่เยี่ยนจื่อออกมาช่วยฉัน ฉันไม่สามารถตอบแทนน้ำใจพี่ได้ ฉันไม่อยากให้พี่ลำบาก”

ฝั่งหวางจวนพูดกับเฉินเยี่ยน เธอไม่คิดจะมีชีวิตอยู่ต่อจริงๆ ในเมื่อตอนนี้เฉินเยี่ยนจะพาเธอไปแล้ว แต่เฉินเยี่ยนไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกับเธอ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่มีแล้ว ตัวเธอก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว แล้วยังมีคนอย่างซุ่ยหนีอยู่อีก ทำไมเธอจะต้องเอาความโชคร้ายของตัวเองไปให้คนอื่นด้วย

เฉินเยี่ยนเจ็บขึ้นมาในใจถึงจะเป็นคนแปลกหน้า ในใจทุกคนต่างมีกฎเกณฑ์ของตัวเอง เธอไม่ใช่แม่พระ และก็ไม่ใช่คนดีเกินไป แต่ในใจเธอมีความคิดในการปฏิบัติตัวของเธอเอง อีกอย่างถ้าเธอไม่ได้บังเอิญมาเกิดใหม่พอดี คิดว่าร่างของเจ้าของร่างเดิมอาจจะถูกบังคับจนตายเหมือนหวางจวนก็ได้ ถึงแม้คนที่บ้านจะช่วยเธอ แต่เจ้าของร่างเดิมเป็นคนหัวรั้น คิดว่าน่าจะเลือกทำเหมือนหวางจวน เธอไม่อยากเห็นเรื่องไม่ดีแบบนี้เกิดขึ้น

“เด็กโง่ เธอไม่ได้ผิด คนอื่นจะว่าเธอยังไงไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเธอผิดหรือไม่ผิด ไม่ผิด พวกเราก็เงยหน้าขึ้น พวกเขาทำแบบนั้นกับเธอ เธอได้รับบาดเจ็บ ฉันรู้ว่าในใจเธอต้องทรมานมาก เจ็บปวดมาก รู้สึกว่าอยู่ไปไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า ถ้าเธอตายแล้วคนที่โดนดูถูกคือใคร? เห็นๆ อยู่ว่าพวกเขาทำผิด ทำไมเธอจะต้องมาแบกรับเรื่องพวกนี้? จวนเอ๋อร์ เธอไม่กลัวแม้แต่ความตายยังจะกลัวมีชีวิตอยู่ต่อหรือ?”

เฉินเยี่ยนพูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ลูบศีรษะหวางจวนด้วยความรักและสงสาร แล้วพูดขึ้นมาอีก “ฉันรู้ บางครั้งการมีชีวิตอยู่มันยากยิ่งกว่าตายเสียอีก ตายไปก็จบสิ้น แต่อยู่ต่อจะต้องเผชิญสิ่งนี้เผชิญสิ่งนั้น ถ้าเธอฟังแค่คำพูดติฉินนินทาของคนอื่น เธอฟังคำพูดคนอื่นที่วิพากษ์วิจารณ์เธอ บางทีอาจจะมีคนมาทำให้เธอขายหน้า ด่าเธอต่อหน้า แต่จวนเอ๋อร์ เธอไม่ได้ทำผิด ทำไมจะต้องกลัวพวกเขา? พวกเขาจะพูด จะด่าเธอ ก็ให้เขาทำไป ที่เธอต้องทำก็คือยืดตัวตรง ใช้ชีวิตให้ดี มีชีวิตที่ดีกว่าพวกเขา อยู่ต่อหน้าพวกเขาอย่างภาคภูมิใจถึงตอนนั้นคนอื่นก็จะพูดได้แค่ว่าเธอเป็นคนแกร่ง จะไม่ทำแบบนั้นกับเธออีก เธอกล้าไหม?”

เฉินเยี่ยนพูดคำพูดพวกนี้จบก็มองหวางจวนนิ่งๆ เธอไม่อยากให้หวางจวนสูญเสียความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่อย่างนั้นเธอออกหน้ามา แต่หวางจวนกลับไปคิดอยู่ต่อแล้ว

หวางจวนนิ่งไป คำพูดนี้ของเฉินเยี่ยนเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ในเมื่อเฉินเยี่ยนบอกเหตุผลเธอแบบนี้ ทำไมไม่เหมือนกับคำพูดของพ่อแม่?

เธอจำได้ว่าตอนที่เธอถูกย่ำยีอยากจะขัดขืนยังไงก็ขัดขืนไม่ไหว โดนอุดปากร้องไม่ได้ ความเจ็บปวดที่แทรกเข้ามาถึงไขกระดูกทำให้เธอกลัว เธอกลับบ้านมายังไม่ได้สติกลับมา แม่ก็พบว่าเธอผิดปกติ ถามเธอ ตอนนั้นเธอไม่อยากพูด เธอกลัวอับอาย แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจสุดท้ายพูดออกไป

เธอจำได้ว่าแม่ทั้งใจร้อนทั้งโกรธด่าหวางต้านาวว่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน และก็ด่าเธอด้วย พี่สะใภ้ก็ด่าเธอทันทีว่าหน้าด้าน ถามเธอว่าทำไมยังมีหน้ากลับมา ทำไมไม่รู้จักตายไปในสวนผลไม้เลย สายตาพ่อ พี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองที่มองเธอทำให้เธอรู้สึกเย็นยะเยือก เหมือนว่าเธอทำเรื่องผิดร้ายแรงมาก เหมือนว่าเธอเป็นสิ่งของสกปรก

สุดท้ายพ่อเลยไปปรึกษาลุง ลุงจะไปแจ้งความ คนที่บ้านไม่เห็นด้วย คิดว่าเรื่องในบ้านไม่ควรไปพูดข้างนอก แต่ลุงดึงดัน สุดท้ายเธอหุนหันพลันแล่นตอบตกลงลุงไป ไอ้สัตว์เดรัจฉานนั้นทำเรื่องแบบนั้น ทำไมเขาถึงไม่ได้รับโทษ? เธอพูดออกไป คนในบ้านต่างคัดค้านเธอ ไม่ให้ลุงไปแจ้งความ สุดท้ายลุงแอบไป ที่บ้านยังต่อว่าลุง แต่เธอคิดว่าลุงทำถูกต้อง เธอคิดว่าไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่นถูกจับแล้ว เรื่องงานแต่งเธออาจจะโดนยกเลิก เธออาจจะออกเรือนไม่ได้ เธอคิดไว้แล้ว อยู่ที่บ้านก็ดี อย่างมากก็แค่ไม่ได้แต่งงานทั้งชีวิต แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

เฉินเยี่ยนบอกแล้ว ตายยังไม่กลัวเลย ยังต้องกลัวมีชีวิตอยู่หรือ? อยู่ต่อยากกว่าตายอีก แต่ยังมีอะไรที่ยากกว่าตอนนี้อีกไหม? การกระทำคนที่บ้านต่อเธอทำให้เธอเสียใจ และไม่มีใครที่ด่าได้หยาบคายยิ่งกว่าซุ่ยหนีแล้ว และไม่มีเรื่องที่ทำให้เธอทั้งเจ็บและทรมานยิ่งไปกว่าเรื่องที่สัตว์เดรัจฉานนั่นย่ำยีเธอแล้ว ความทุกข์พวกนี้เธอได้รับแล้ว เธอยังมีอะไรที่ยังทนไม่ได้อีก?

พี่เยื่อนจื่อบอกว่าให้เธอยืดตัวตรง ไม่ต้องไปสนใจคำพูดคนอื่น อยู่เพื่อตัวเอง มีวันหนึ่งที่เธอมีชีวิตที่ดีแล้ว คนพวกนั้นที่พูดกับเธอ วิจารณ์เธอยังสู้เธอไม่ได้ นั่นแหละคือความภาคภูมิใจที่แท้จริง

คิดมาถึงตรงนี้ ในแววตาหวางจวนมีความหวังขึ้นมา เธอจะไม่นั่งเฉยๆ แล้ว พี่เยี่ยนจื่อพูดถูก เธอไม่ได้ทำผิด เธอไม่ควรจะรู้สึกขายหน้า รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรพบหน้าคนอื่น เธอจะต้องยืนเชิดขึ้นมา เธอจะไม่ให้คนอื่นมากดเธอเอาไว้