เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่20: ตลาด
ซินห้าวเริ่มประเมินดูเฉินเยี่ยนอย่างจริงจัง เขาเพิ่งพบว่าเฉินเยี่ยนหน้าตาสวยมาก ผู้หญิงสวยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอ แต่เขากลับเริ่มสนใจเฉินเยี่ยนขึ้นมาหน่อย เพราะเขาเห็นว่าในแววตาเฉินเยี่ยนมีความจริงใจ
“เป็นผมแล้วจะทำไม ไม่ใช่ผมแล้วจะทำไม?”
ซินห้าวถามเฉินเยี่ยน
“ถ้าเป็นคุณฉันก็จะขอบคุณคุณ ถ้าไม่ใช่คุณ งั้นก็ขอโทษด้วย ฉันทักคนผิด คุณไปเถอะค่ะ”
เฉินเยี่ยนได้ยินซินห้าวพูดแบบนี้แล้ว เธอมั่นใจแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าตัวเองไม่ได้ทักผิดคน
“คุณมักจะทำตัวแบบนี้กับคนที่ช่วยคุณเหรอ?”
ซินห้าวเลิกคิ้ว
“แล้วจะให้ทำยังไง? หรือจะให้เลียนแบบสมัยโบราณ คุณช่วยฉัน ฉันต้องถวายตัวเป็นภรรยาคุณ?”
เฉินเยี่ยนก็เลิกคิ้ว พูดจบเธอนิ่งไป ตอนนี้ตัวเธอเองไม่ได้เป็นเหมือนเธอคนเก่า คำพูดแบบนี้เมื่อก่อนเธอไม่มีทางพูดแน่ๆ นี่เป็นชายหนุ่มแปลกหน้านะ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมากก็เถอะ
สายตาซินห้าวที่มองเฉินเยี่ยนมีแววประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้พูดแบบนี้กำลังแซวเขาอยู่ใช่ไหม? เธอไม่เขินหรือไง? แต่เขามองออก เฉินเยี่ยนไม่ได้หวังอย่างนั้นจริงๆ เพราะเฉินเยี่ยนไม่มีสายตาแบบผู้หญิงคนอื่นที่มาอ่อยเขา ก็แค่พูดเล่น ผู้หญิงคนนี้ช่างใจกล้า
“ได้สิ ในเมื่อคุณมีความคิดแบบนี้ งั้นผมก็ยากที่จะปฏิเสธ”
ซินห้าวพยักหน้า
เฉินเยี่ยนมองซินห้าวอึ้งไป นี่หมายความว่ายังไง? เขายอมรับ? เขายอมรับให้เธอถวายตัวเป็นภรรยาเขา? เชื่อเลย เธอล้อเล่นน่ะรู้ไหม? ใครจะยอมยกตัวให้จริง ถึงแม้เขาจะหล่อ แต่ตัวเธอไม่ได้สนิทกับเขา จะมาซี้ซั้วตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง
แต่ว่าซินห้าวคนนี้ก็ล้อเล่นเหมือนกันใช่ไหม?
เฉินเยี่ยนมองซินห้าวจริงจัง เธอมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็ล้อเล่น
“ได้สิ พูดคำไหนคำนั้น ยังไงเสียคุณก็รู้ชื่อเสียงฉันตอนนี้แล้วนี่ ขอแค่คุณไม่คิดอะไร ก็ว่าตามนั้น และก็ถือว่าฉันชดใช้คุณด้วยแล้วกัน”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า คิดจะขู่เธอ เธอไม่กลัวหรอกนะ อีกอย่างถึงแม้จะถวายตัวให้เขา ฝ่ายตรงข้ามหล่อขนาดนี้ ยืนเทียบกับอวี๋เหวยหมินแล้ว ฆ่าอวี๋เหวยหมินได้ในพริบตาเลย เธอไม่เสียเปรียบ
ในแววตาของซินห้าวเผยให้เห็นความขำ ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ ถึงแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้พูดคุยกับผู้หญิงเยอะ แต่หลังจากกลับมาได้เจอสองคน ยังสนุกสู้ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้เลย
“ผมจะจำไว้ เฉินเยี่ยน ศรีภรรยา ลาก่อน”
ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนอย่างลึกซึ้ง แล้วหันกลับไปขึ้นรถขี่ออกไป
เฉินเยี่ยนตกใจอ้าปากค้าง ทำไมเขาถึงรู้จักชื่อตัวเอง?
กว่าเฉินเยี่ยนจะนึกขึ้นได้ วันนั้นซินห้าวก็อยู่ ต้องได้ยินคนอื่นเรียกชื่อเธอแน่ๆ เขาบอกว่าเขาจะจำไว้แปลว่าอะไร?
ช่างเถอะ ไม่ว่าหมายความว่าอะไร ถูกคนหล่อจดจำก็ถือเป็นเรื่องดี ได้รู้ชัดเจนแล้วว่าเป็นคนที่ช่วยเธอวันนั้น ในใจเธอค่อยผ่อนคลายลง
เฉินเยี่ยนมองดูเบื้องหลังที่ไกลออกไป แล้วค่อยๆ หันหลังกลับ
เฉินเยี่ยนอาศัยอยู่ที่บ้านเฉินได้สามวันแล้ว สามวันนี้เธอไม่ได้พักผ่อนเลย ทุกวันเธอออกไปข้างนอก เธอจะสำรวจที่นี่ ดูว่าจะหาเงินยังไง ในเมื่อมาแล้ว เธอก็ต้องคิดหาทางให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น
แต่สำรวจเสร็จแล้วเฉินเยี่ยนรู้สึกท้อใจ หมู่บ้านในเขตภาคกลางแห่งนี้ บรรพบุรุษคนในหมู่บ้านต่างก็อาศัยการเพาะปลูกเพื่อยังชีพ ที่นี่เพาะปลูกได้สองฤดู ฤดูหนึ่งปลูกข้าวสาลี ข้าวเดือย ข้าวฟ่าง เก็บเกี่ยวเสร็จก็ปลูกข้าวโพด ถั่วลิสง มันเทศ งา พืชตระกูลถั่ว
พื้นที่ที่นี่ถูกแบ่งแล้ว เพราะว่าคนเยอะพื้นดินน้อย ดังนั้นคนหนึ่งได้หนึ่งไร่
ที่บ้านเฉินไม่ถือว่าน้อย แต่ต้องแบ่งธัญพืชมาให้ก่อน ให้สองฤดู ฤดูหนึ่งให้ข้าวสาลี อีกฤดูให้มันเทศแห้ง ให้เสร็จ ที่เหลือก็แค่พอบ้านตัวเองกิน ขายไม่ได้ ดังนั้นพวกธัญพืชเลยเอาไปขายไม่ได้
ถึงแม้ว่าจะแอบเอาไปขายที่ตลาด แต่ตอนนี้ก็ขายไม่ดี ไม่มีสินค้าพิเศษ
ดังนั้นเรื่องหาเงินเป็นเรื่องที่ปวดหัวมาก ถึงแม้จะไม่มีอะไรที่น่าขาย แต่เฉินเยี่ยนก็ยังตัดสินใจลองไปดูที่ตลาด ดูว่าทุกคนขายอะไรกัน สามารถเอามาทำการค้าหาเงินได้ไหม
พรุ่งนี้มีตลาดพอดี เฉินเยี่ยนบอกเฉินจงผู้ซึ่งเป็นพ่อไว้แล้ว ถึงเวลาจะไปกับเฉินจงด้วยกัน
เฉินจงไม่ติดอะไร เขามักจะรักลูกเสมอ อะไรที่ทำให้ลูกพอใจได้ เขาก็จะทำ
เฉินเยี่ยนนอนพลิกไปมาอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้เห็นอะไรที่ตลาด
เฉินเวยไม่ได้อยู่ข้างเธอ และไม่ได้อยู่ในห้อง เฉินเวยประกอบเตียงเล็กๆ นอนอยู่ในห้องเล็กๆ ที่เก็บธัญพืช ตอนกลางคืนเธอนอนที่นั่น
นี่เป็นความคิดของเฉินเวย ถึงแม้เฉินจงและหวางนิวไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็ยอมตามเฉินเวย เฉินเวยไม่ย้ายไปก็ไม่ได้ คืนแรกเธอฟุบหลับบนโต๊ะตั้งค่อนคืน คืนที่สองเฉินเยี่ยนก็ยังไม่ยอมให้เธอขึ้นเตียง เธอจึงต้องฟุบหลับที่โต๊ะอีกค่อนคืน
เฉินเวยรู้ว่าเฉินเยี่ยนยังไงก็ไม่ยอมให้เธอขึ้นเตียง นอนบนเตียง เธอไม่สามารถนอนหลับบนโต๊ะไปได้ตลอด เธอเริ่มเป็นหวัดแล้ว ดังนั้นเฉินเวยเลยให้เฉินจงประกอบเตียงเล็กๆ ในห้องเก็บธัญพืช ถึงแม้จะลำบาก แต่ก็ยังดีกว่านอนฟุบหลับไปกับโต๊ะเยอะเลย
เฉินเยี่ยนก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้เฉินเวยนอนไปได้ตลอด ดังนั้นตอนที่เฉินเวยย้ายออกจากห้องไปเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้ห้องนี้เป็นของเธอแล้ว เธออยู่คนเดียว อีกหลายวันเธอคิดจะไปซื้อกุญแจ ล็อคห้องไว้ อีกหน่อยเฉินเวยก็จะได้เข้ามาในห้องนี้ไม่ได้
เฉินเยี่ยนยังคิดไม่ออกว่าจะรับมือกับเฉินเวยและอวี๋เหวยหมินยังไง เธอไม่ยอมให้พวกเขาอยู่อย่างสบายแน่ แต่เธอไม่รีบที่จะต่อกรกับพวกเขา มีกินมีดื่มมีใช้ก่อน ค่อยไปจัดการพวกนั้น
เฉินเยี่ยนคิดแล้วค่อยๆ หลับเข้าสู่ห้วงนิทรา
วันถัดมาฟ้ายังไม่สางเฉินเยี่ยนก็ถูกเรียกตื่นขึ้นมา เธองัวเงีย แต่ก็ยังไปล้างหน้าล้างตา
เธอจัดการเรียบร้อย เฉินจงและเฉินกุ้ยก็วางของในรถเสร็จแล้ว
รถเป็นรถเข็นที่ทำจากแผ่นไม้ บนรถมีตะกร้าอยู่สองเข่ง ในตะกร้าใส่พริก หัวไชเท้าและผักกาดขาวอยู่
ถึงแม้ทุกบ้านจะมีหัวไชเท้าและผักกาดขาว แต่คนที่ไปตลาดจะมีคนจากเมืองข้างๆ มา บางคนที่ไม่ได้ปลูกผักจะซื้อมากิน
แน่นอน คนซื้อไม่เยอะ เฉินจงก็คิดว่าขายได้ก็ขาย ขายไม่ได้ก็เอากลับบ้าน ยังไงเสียก็แค่ออกแรงเพิ่มขึ้นหน่อย ค่าแรงไม่ต้องใช้เงิน
เฉินเยี่ยนเดินตามรถไปเฉินจงจะเข็นเธอ เธอไม่ยอม ทางไม่ดี เป็นหลุมเป็นบ่อ ตัวเองเป็นผู้หญิงเต็มตัวแล้ว ให้พ่อหรือพี่ชายมาเข็นตัวเองไปเหมือนเป็นอะไร เธอไม่ใช่เด็กเล็กเสียหน่อย
ที่นี่มีผักกาดขาวและหัวไชเท้า ผักกาดขาวเธอเอาไปทำผักดองได้ แต่อุณหภูมิไม่เหมาะสม อีกอย่างคนที่นี่ก็อาจจะไม่คุ้นเคยกับการกินผักดอง ถึงเวลาอาจจะขายไม่ออก
ส่วนผักกาดขาวแบบเผ็ด ต้องใช้เครื่องปรุงไม่น้อย ซื้อเครื่องปรุงต้องใช้เงิน เฉินเยี่ยนไม่มีเงินเลยสักนิด
แล้วยังมีหัวไชเท้า ที่นี่มีไชโป้ว แต่ที่นี่ไม่มีหัวไชเท้าดอง และไม่มีพวกกิมจิ ไม่รู้ว่าทำเมนูพวกนี้จะได้รับการตอบรับที่ดีหรือไม่?
แต่ไม่ว่าจะทำอะไร ต่างต้องใช้เครื่องปรุงทั้งหมด เครื่องปรุงต้องใช้เงินซื้อ น้ำมัน เกลือ พริก น้ำตาลของพวกนี้จำเป็นทั้งนั้น อีกอย่างยังต้องใช้เครื่องสมุนไพรอีก ที่บ้านจะยอมให้เธอซื้อที่ไหน? ทำเสร็จแล้วจะมีคนซื้อไหม?
แล้วยังมีถั่วงอกและกระเทียมที่ตัวเองปลูกอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีขายหรือเปล่า ใช่แล้ว มีกระเทียม ที่นี่เหมือนปลูกกระเทียมหัวใหญ่และต้นกระเทียมอยู่ งั้นเธอจะไปตลาดดูว่ามีถั่วงอกหรือเปล่า
เฉินเยี่ยนเดินไปคิดไป ถึงตลาดฟ้าก็สว่างแล้ว ไม่ใช่พวกเขาเดินช้า แต่เพราะบ้านพวกเขาอยู่ห่างจากตลาดหลายลี้อยู่