เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่21:สุสานโบราณ?

ที่ตลาดมีคนไม่น้อย คนมาขายของก็ไม่น้อย เฉินจงและเฉินกุ้ยหามุมวางตะกร้าลง เพราะว่าแอบขาย พวกเขาเลยหาทำเลดีไม่ได้ ถ้ามีคนมาตรวจสอบ พวกเขาต้องวิ่งหนี

เฉินเยี่ยนบอกเฉินจงคำหนึ่งแล้วออกไปเดินรอบๆ

สมัยนี้ตลาดไม่ได้ใหญ่เหมือนในยุคหลัง แต่คนก็ไม่น้อย ของที่ขายก็ไม่ค่อยต่างกันมาก ในนี้ขายผักเยอะที่สุด มีขายไข่ไก่ ขายเนื้อ แต่เนื้อมีแค่ส่วนหนึ่ง คนซื้อไม่เยอะมาก หลักๆ คือถ้าไม่ใช่ปีใหม่ก็ไม่ค่อยมีคนซื้อ

เฉินเยี่ยนเห็นคนขายถั่วงอกแล้ว ถั่วงอกปลูกได้ไม่แย่เลย ดูเหมือนว่าความคิดเธอที่จะปลูกถั่วงอกขายมาถึงทางตันเสียแล้ว

“ถั่วงอกขายยังไง”

มีคนถามข้ามตะกร้ามา เฉินเยี่ยนเลยหยุดเดิน เธอก็อยากรู้ราคาในยุคนี้เหมือนกัน

“ครึ่งโลแปดสตางค์”

คนขายถั่วงอกตอบ

“ฉันเอาไข่ไก่แลกกับถั่วงอกได้ไหม?”

ตะกร้าคนนั้นที่ยื่นข้ามมาคือไข่ไก่ เธอมาเช้า ข้างในเลยเหลือไข่ไก่อยู่หลายฟอง

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ บอกแล้วว่าไข่ไก่แลกกับเกลือ สองอย่างนี้ไม่ต้องใช้เงิน เกลือกับไข่ไก่กับถั่วงอกนี่ราคาเดียวกัน คุณให้ไข่ฉันหนึ่งฟอง ฉันให้ถั่วงอกคุณครึ่งกิโล คุณอยากจะแลกเท่าไรก็ได้”

คนขายถั่วงอกพูดอย่างสบายอารมณ์

เฉินเยี่ยนมองดูคนขายไข่ไก่เอาไข่สองฟองมาแลกกับถั่วงอกหนึ่งกิโล เธอเข้าใจแล้วว่าคนยุคนี้ที่ใช้ของแลกของกันมีเยอะมาก แล้วทุกคนต่างก็ยอมแลก ถือว่าต่างคนต่างได้ของที่ตัวเองต้องการ ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมไข่ไก่ถึงได้แพงขนาดนี้ หวางนิวให้เธอกินยังต้องให้ลับหลังช่างเหลียน กลัวว่าช่างเหลียนจะพูดไม่ดีใส่ หลักๆ คือที่บ้านอาศัยเอาไข่ไก่ไปแลกเกลือแลกผัก หลายวันนี้เธอกินไข่หลายฟองแล้ว ดูเหมือนแม่ของเจ้าของร่างเดิมจะดีกับเธอมาก

เฉินเยี่ยนคิดแล้วเดินวนอีกรอบ เธอเห็นมีขายไชโป้ว เป็นหัวไชเท้าที่ตัดแล้วเอาไปตากแดดจนแห้งเลย ไม่ได้เติมอะไรลงไป เธอเข้าใจแล้วว่าที่นี่แต่เดิมกินกันแบบนี้

เธอเดินวนรอบตลาดแล้ว พอเข้าใจราคาของในยุคนี้คร่าวๆ และเธอก็รู้ว่าค้าขายผักในตลาดนี้ถือว่าดีเลยทีเดียว ส่วนใหญ่ก็ขายกันได้

ถ้าตัวเองสามารถทำไชเท้าดองหรือกิมจิได้ก็น่าจะพอมีลู่ทางหาเงินอยู่ แต่ว่าตอนนี้เพิ่งเก็บเกี่ยวไชเท้าและผักกาดขาวจบไปได้ไม่นานยังมีเยอะอยู่ ตัวเองรออีกสักพักค่อยทำมาขาย ถึงตอนนั้นทุกคนกินไชเท้าผักกาดขาวจนพอ มีกิมจิหรือไชเท้าดองอร่อย ของพวกนี้น่าจะขายได้

เฉินเยี่ยนวางแผนในใจเสร็จก็กลับไปหาเฉินจงและเฉินกุ้ย

ผักในตะกร้ายังขายออกไม่หมด เพราะที่พวกเขาอยู่ค่อนไปทางข้างหลัง ไม่ได้ขายเร็วเท่าทำเลที่ดี เฉินเยี่ยนมองดู ในตะกร้ายังเหลือพริกประมาณหนึ่งกิโล ผักกากขาวหนึ่งหัว และหัวไชเท้าประมาณสองสามหัว

ถึงเวลาตลาดวายแล้ว เฉินจงเอาตะกร้าวางกลับบนรถ ทุกคนต่างเดินกลับ

เดินมาถึงเพิงขายอาหาร เจ้าของร้านก็เรียกพวกเขา “พวกคุณทั้งหลายดื่มซุปเผ็ดสักชามไหม? ยังเหลืออีกหลายชามพอให้พวกคุณดื่ม สั่งสักสองชามเถอะ”

ซุปเผ็ด เฉินเยี่ยนมอง ซุปเผ็ดนี้มีชื่อเสียงมากในเขตที่ราบภาคกลาง กลิ่นไม่เลวเลย คนในเขตที่ราบภาคกลางนี้ต่างก็ชอบกิน เมื่อก่อนเธอกินจนเบื่อ ตอนนี้อยากจะกินก็กลัวว่าจะฟุ่มเฟือยไป

เพราะคิดเฉินเยี่ยนเลยหยุดเดิน เฉินจงและเฉินกุ้ยมาตลาดหลายครั้งแต่กลับไม่เคยกินสักครั้ง พอเห็นเฉินจงก็เกิดลังเล ซุปเผ็ดชามนี้ต้องใช้ผักแลกเท่าไรนะ

“ดูสิลูกสาวคุณอยากจะกิน คุณเป็นพ่อซื้อสักชามหนึ่งเถอะ อย่าเสียดายไปเลย เงินหามาก็ให้ลูกใช้ไม่ใช่เหรอ อย่าเอาแต่ให้ลูกชายหมดไม่ให้ลูกสาว ลูกสาวโตขนาดนี้จะอยู่ที่บ้านได้อีกกี่ปี เป็นพ่อทำไม่ดีกับเธอ ระวังอีกหน่อยเธอจะไม่กลับมาเยี่ยมบ้าน”

หญิงคนขายซุปเผ็ดพูดกับเฉินจง เธอพูดแบบนี้เพราะอยากขายซุปเผ็ด เห็นตลาดเริ่มวายแล้ว เธอยังเหลือที่ขายไม่ได้อีกหลายชามเลย ถ้าเธอพูด แล้วคนพวกนี้ซื้อคนละชาม เธอก็จะได้ขายได้มากขึ้น

“ได้ งั้นเอามาให้เยี่ยนจื่อหนึ่งชาม”

เฉินจงกัดฟัน ลูกสาวคนโตตามมาตลาดตั้งแต่เช้าตรู่ถึงตอนนี้ต้องหิวแล้วแน่ พวกเขาเป็นผู้ชายทนได้ แต่ลูกสาวให้ทนไม่ได้ “โอ้ย ไหนๆ แล้วสั่งเพิ่มอีกสองชามไปเลย กินคนละชามไปเลย ประหยัดอะไรกัน แค่เงินสองเหรียญไม่เท่าไรหรอก”

หญิงคนขายซุปเห็ดโน้มน้าวต่อ หวังจะขายเพิ่มอีกสองชาม

“ไม่กินแล้ว หนูไม่ชอบกินอันนี้ หนูชอบดื่มโจ๊กธัญพืช กลับบ้านกินโจ๊กธัญพืชของแม่กัน”

ตอนนี้เฉินเยี่ยนพูดขึ้นมา เธอไม่ใช่คนตะกละ เมื่อกี้ก็แค่นึกถึงความทรงจำของชาติที่แล้ว ไม่ได้จะต้องกินให้ได้ ซื้อสามชามเฉินจงต้องเสียดายแน่ๆ แต่ซื้อหนึ่งชามให้เธอกิน พ่อกับพี่นั่งมอง ก็คงไม่ใช่เรื่องเหมือนกัน

เฉินจงรู้ว่าลูกสาวต้องอยากกินแน่ เมื่อกี้เลยตัดใจซื้อหนึ่งชาม แต่เห็นลูกสาวเดินนำหน้าไปแล้ว เขาถอนหายใจที่ลูกสาวรู้เรื่อง เพราะช่วยเขาประหยัดแน่นอน นี่ถ้าเป็นเฉินเวย เธอต้องกินไปแล้ว ยังไงลูกสาวคนโตก็ยังดี

เฉินจงมองดูลูกสาวเดินไป ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินตามไปด้วยกับกับเฉินกุ้ย เหลือหญิงขายซุปเผ็ดที่จ้องมองอยู่ คนพวกนี้พูดอะไร ชอบกินโจ๊กธัญพืชอะไรกัน โจ๊กธัญพืชจะอร่อยกว่าซุปเผ็ดที่ไหนกัน? ต้องไม่มีตังค์กินแน่

กลับมาถึงบ้าน ในบ้านทำข้าวเช้าเสร็จแล้ว แป้งข้าวโพดเส้นใหญ่ แผ่นแป้งแล้วยังมีผัดหัวไชเท้า มื้อเช้าและมื้อเย็นที่บ้านเฉินจะกินกันแบบนี้ ตอนบ่ายกินก๋วยเตี๋ยว ไม่กินก็ไม่ได้ ถึงแม้จะไม่มีน้ำมัน แต่ไม่กินก็จะหิวเอา

ตอนกินข้าวหวางนิวบอกว่าอวี๋ชุนชานและอวี๋เที่ยเอาธัญพืชมาให้แล้ว อวี๋เที่ยส่งมันเทศตากแห้งมาให้สองกิโลครึ่ง อวี๋ชุนชานส่งมันเทศตากแห้งให้สองกิโลครึ่ง แล้วยังมีอย่างอื่นๆ รวมกันอีกสองกิโลครึ่ง มีครบทุกอย่าง

เฉินเยี่ยนก็คิดได้ว่า ตอนนี้ในหมู่บ้านก็ไม่มีอะไรกิน พวกเขาไม่ส่งพวกแป้งขาวมาแน่นอน ขอแค่พวกเขาส่งมาก็พอแล้ว

กินข้าวเสร็จ ยังไม่ทันที่เฉินเยี่ยนจะคิดต่อว่าทำยังไง ก็ได้ยินมีคนตะโกนเรียกจากในสนาม “ลุงจง ลุงจงอยู่บ้านหรือเปล่า? หัวหน้าหมู่บ้านเราเรียกลุงไปฝั่งตะวันออก”

เฉินเยี่ยนมองดู เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบหกสิบเจ็ดปีชื่อหวางหมิง ถ้าเรียงตามลำดับอาวุโสต้องเรียกเธอว่าคุณอา

“ไปฝั่งตะวันออกทำอะไร?”

เฉินจงวางท่อนไม้ในมือลงแล้วถาม

“เจอหลุมฝังศพอีกหลุมที่ฝั่งตะวันออกอีกแล้ว หลุมใหญ่ด้วย ขุดออกมามีอ่างมีโถพวกนี้เยอะแยะเลย หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าในบ้านอย่างน้อยต้องออกมาหนึ่งคน ให้พกกระบองไปด้วย”

หวางหมิงพูดกับเฉินจง สีหน้าดีใจ

เฉินเยี่ยนตาโตขึ้นมาทันที เฉินเวยก็เดินออกมาจากห้อง เฉินเยี่ยนและเฉินเวยสบตากัน ได้ยินประโยคที่ว่าพบสุสานเก่า ข้างในขุดเจอของโบราณ? ของโบราณพวกนี้มีค่ามาก ของดีเอาไปขายได้หลายล้านเลยนะ ถึงแม้จะเป็นของธรรมดาก็มูลค่าไม่น้อย บ้านหนึ่งไปหนึ่งคน คือจะแบ่งของโบราณกันหรือ? แต่ว่าทำไมถึงต้องให้เอากระบองไปด้วยนะ?

เฉินเวยก็มองเฉินเยี่ยน คิดว่าเธอคงมีความคิดเหมือนเฉินเยี่ยน

“ได้เลย ข้าไปเดี๋ยวนี้”

เฉินจงรับปาก ไปหากระบองแล้วเดินตามไป