เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่19: สุดหล่อซินห้าว

เฉินเยี่ยนรู้ว่านี่คือน้ำใจของแม่เลยไม่ได้ปฏิเสธ กินไข่ไก่ไป จากนั้นเธอจะล้างชาม หวางนิวไม่ยอม รับชามไปแล้วกวาดเศษที่เหลืออยู่ก้นชามเอาไปกิน ที่จริงหวางนิวอยากจะให้สามีหรือลูกชายกิน แต่กลัวว่าจะทำให้ลูกสะใภ้รู้แล้วเกิดเรื่อง ตัวเองเลยกินเสียเอง

เฉินเยี่ยนเห็นแล้วเจ็บแปล็บในใจ หวางนิวกลับผลักเธอให้ออกไป เรียกให้เธอพักผ่อน เดี๋ยวกินข้าวแล้วจะเรียกเธอ

เฉินเยี่ยนออกมาจากห้องครัว เห็นเฉินเวยกำลังยืนอยู่หน้าประตูมองเธออยู่ เธอไม่สนใจเฉินเวยเดินไปที่หน้าประตู

เฉินเยี่ยนเดินออกไปหน้าประตูใหญ่ เดินไปในหมู่บ้าน

อากาศตอนเช้าตรู่ในหมู่บ้านสดชื่น เฉินเยี่ยนเห็นควันอ่อนๆ สีขาวลอยขึ้นมาจากหลังคา ควันพุ่งตรง พุ่งขึ้นจนสูงมากถึงค่อยลอยไปตามสายลม ด้านล่างของควันเหมือนเส้นที่ลากเอียง หางยาว เหมือนผมเปียของเด็กผู้หญิง เบาและอ่อนนุ่ม ดูแล้วสบายใจ

เฉินเยี่ยนชอบควันแบบนี้ เธอชอบความรู้สึกนี้ เพราะควันให้ความอบอุ่นกับผู้คน เหมือนคนเดินทางกลับที่เจอท่าเรือ

เฉินเยี่ยนสูดหายใจลึก ใจก็สงบนิ่งลง เธอเดินไปในหมู่บ้าน นานๆ ทีจะเจอคนก็พยักหน้ายิ้มให้ ทักทาย

เธอเดินมาจนสุดหมู่บ้าน เห็นสวนผลไม้ ในสวนผลไม้ปลูกสาลี่และแอปเปิ้ล เดือนที่แล้วเพิ่งเก็บเกี่ยว ดังนั้นตอนนี้กิ่งก้านของต้นไม้เลยโล่ง เธอคิดจะเดินไปทางสวนผลไม้ แต่คิดไปคิดมา เธอไม่เดินไปดีกว่า ตอนที่หันหลังกลับเฉินเยี่ยนเห็นรถจักรยานคันหนึ่ง

เฉินเยี่ยนตกใจ รถจักรยานในสมัยนี้ถือเป็นของหรูหราอย่างมาก ดึงดูดสายตายิ่งกว่ารถเมอร์เซเดส-เบนซ์ในสมัยนี้เสียอีก ในหมู่บ้านนี้มีคนสามารถซื้อจักรยานได้ด้วยหรือ? ยุคนี้รถจักรยานหาซื้อได้ยากมาก บ้านเฉินนี่ไม่ต้องคิดเลย

แต่ในความทรงจำของร่างเดิม ในหมู่บ้านไม่มีบ้านไหนที่สามารถซื้อจักรยานได้ ถ้ามีรถจักรยานนี่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ ต้องเป็นที่ฮือฮากันทั้งหมู่บ้านแน่ แต่นี่กลับไม่เคยได้ยินเลย

เฉินเยี่ยนตกใจเสร็จค่อยไปดูคนที่ขี่จักรยาน

เป็นเด็กผู้ชาย

เด็กคนนี้หล่อมาก มีสไตล์เท่ ดูไม่เข้ากับโลกที่ล้าหลังนี่เลย เขาดูนิ่งขรึม แต่ผู้ชายแบบนี้ออกมาข้างนอกต้องเป็นเทพบุตรในสายตาของสาวๆ อีกอย่างยังเป็นชายหนุ่มที่มีสไตล์ ออกมาข้างนอกปุ๊ปก็สามารถสยบผู้หญิงทั้งกลุ่มได้

เฉินเยี่ยนไม่ได้ชอบมองคนที่หน้าตา แต่สิ่งสวยๆ งามๆ ใครจะไม่อยากดูสักหน่อย อยู่ในยุคนี้ ในหมู่บ้าน คนที่หน้าตาดีมีไม่เยอะ ส่วนใหญ่ก็หน้าสู้ดินหลังสู้ฟ้า ผิวดำทั้งนั้น เจอคนสองคนที่หน้าตาดีหน่อย ผิวขาวหน่อย ก็ถือว่าพระเจ้าตอบแทนให้เป็นพิเศษแล้ว

เฉินเยี่ยนและเฉินเวยหน้าตาดี ได้รับพันธุกรรมจากบ้านเฉินมา ไม่อย่างนั้นก็คงเหมือนเด็กชาวนาคนอื่นๆ ไม่ต่าง

ดังนั้นตอนนี้เห็นตอนนี้เห็นชายหนุ่มที่แม้แต่ยุคปัจจุบันก็ยังถือว่าหล่อลากดิน เธอเลยอดมองไม่ได้

ชายหนุ่มกะพริบตาแล้วขี่ผ่านเฉินเยี่ยนไป เขาเห็นว่าเฉินเยี่ยนมองเขา เขาก็มองเฉินเยี่ยนกลับ จากนั้นขับผ่านไปไม่ได้พูดอะไร

สายตาที่ผู้ชายคนนี้มองเธอดูแปลกๆ ชายหนุ่มคนนี้จะว่าหล่อก็หล่อ จะว่าเท่ก็เท่ จะว่าเย็นชาก็เย็นชา ขี่จักรยานเหมือนเป็นเจ้าชาย เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูดีกว่าเด็กชาวนาที่เธอเห็นเยอะเลย แต่ทำไมเธอรู้สึกไม่ชอบมาพากลนะ?

ตรงไหนที่แปลกนะ? อยู่ๆ เฉินเยี่ยนก็ตีตัวเอง เธอนึกออกแล้ว ผมผู้ชายคนนี้ ผมเขาสั้นมาก เหมือนเพิ่งงอกขึ้นมาใหม่ เลยดูประหลาด

เอ๋? เมื่อวานคนที่มามุงดูเดินออกไปคนหนึ่ง เธอเห็นเบื้องหลัง เหมือนจะเป็นชายหนุ่มที่ผมสั้นมาก ตอนนี้ดูแล้วคนนั้นกับคนนี้ดูคล้ายกันนะ

หรือว่าเขาคือคนที่ตีอวี๋ชุนชานจนสลบเพื่อช่วยตัวเอง?

“เฮ้ เดี๋ยวก่อน เฮ้”

เฉินเยี่ยนอยากจะถาม แต่จักรยานเล่นผ่านไปแล้ว คนนั้นไม่รู้ว่าได้ยินเธอตะโกนเรียกหรือเปล่า เขาไม่ได้หยุดจอด

เฉินเยี่ยนตามไปสองก้าว เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่หยุด อาจจะไม่ได้ยินที่ตัวเองเรียกมั้ง ช่างเถอะ สองเท้าของตัวเองยังไงก็ตามไม่ทันจักรยาน ในเมื่อผู้ชายคนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ จะต้องมีคนรู้จักเขาแน่นอน ถึงตอนนั้นค่อยไปถามเอาก็ได้

เฉินเยี่ยนคิดแล้วก็หยุด

เฉินเยี่ยนไม่ตามแล้ว ตอนที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ รถจักรยานคันข้างหน้าดันหยุดจอด ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ลงจากรถ ใช้ขายันพื้นคุมจักรยานไว้ แต่หันกลับมามองเฉินเยี่ยน

นี่ได้ยินตัวเองเรียกแล้วหรือ? งั้นทำไมไม่จอดรถยังให้ตัวเองตามไป? เฉินเยี่ยนเบ้ปาก แต่เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามอาจจะเป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้ ตัวเธอเลยไม่ถือสากับเขาแล้ว เฉินเยี่ยนคิดไปพลางเดินเข้าไปหา

“คือว่า...”

เฉินเยี่ยนเดินไปข้างหน้าหนุ่มน้อยที่อายุราวสิบแปดสิบเก้าปีก็อึ้งไปพูดไม่ออก เธอไม่รู้จักอีกฝ่าย ในความทรงจำก่อนร่างเดิมก็ไม่มีคนนี้อยู่ เธอไม่รู้ว่าจะทักเขายังไง หรือว่าพอเจอหน้าก็ถามไปเลยว่าเมื่อวานเป็นเธอที่ตีอวี๋ชุนชานไหม?

จะเริ่มต้นพูดเปิดฉากยังไงดียะ เฉินเยี่ยนปวดหัว

“ซินห้าว”

ชายหนุ่มพูดมาสองคำ สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ไม่ได้ดูถูกที่เฉินเยี่ยนตามมา และไม่ได้หัวเราะที่เฉินเยี่ยนไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี เหมือนเขาเป็นภูเขาน้ำแข็ง ไม่สนว่าจะเจออะไรก็ไม่ละลาย แต่ในสายตาเขาดูมีแววสนใจขึ้นมา วันนี้เขาเตรียมจะกลับแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอเฉินเยี่ยน เธอมองดูเขาจนนิ่งอึ้งไป แล้วยังตามตัวเองอีก หรือว่าเธอจำเขาได้แล้ว?

สักพักเฉินเยี่ยนรู้สึกตัว ผู้ชายคนนี้บอกชื่อตัวเองกับเธอ ซินห้าว เธอจำได้แล้ว เธอยิ่งมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนในหมู่บ้านเดียวกับเธอ เพราะหมู่บ้านเธอมีแค่สามแซ่ แซ่หวาง แซ่เฉิน แซ่อวี๋ ไม่มีแซ่ซิน

“อ้ออ้อ ซินห้าว สวัสดี”

รู้ชื่อแล้ว เฉินเยี่ยนเลยทักทายเขาไป

ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนแล้วเลิกคิ้ว เฉินเยี่ยนทักทายเขา ทุกคนเจอหน้าทักกันน้อยมากที่จะพูดสวัสดี ผู้หญิงคนนี้พิเศษจริง

เฉินเยี่ยนเห็นอีกฝ่ายไม่พูดกับเธอเลยรู้สึกเคอะเขิน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงเต็มตัว อีกอย่างเป็นผู้หญิงที่เมื่อวานเกิดเรื่องแบบนั้นอีก ตอนนี้เธอก็มาดักผู้ชายคนหนึ่งไว้แต่เช้าตรู่ แล้วยังเป็นชายหนุ่มรูปหล่ออีกด้วย ถ้าใครมาเจอเข้า จะต้องนินทาลับหลังเธอแน่

เฉินเยี่ยนเลยกวาดตามองรอบๆ ยังดี รอบๆ ไม่มีใคร

ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนทำตัวเหมือนหัวขโมยมองไปรอบๆ เหมือนกลัวใครมาเจอ หรือตัวเธอมองไม่เห็นคนหรือไง? หรือเมื่อวานโดนไอ้เจ้านั่นทำจนตกใจกลัวไปแล้ว?

“คือว่า ฉันอยากจะถามคุณหน่อย เมื่อวานมีคนมาช่วยฉันไว้ ตีอวี๋ชุนชานจนสลบ คนนั้นใช่คุณหรือเปล่า?”

เฉินเยี่ยนถามข้อสงสัยในใจออกไป เธอสงสัยว่าซินห้าวตรงหน้าตอนนั้นไม่เพียงแต่ไม่ตามกลับเข้าหมู่บ้านไปด้วย แต่เป็นเพราะหลังจากเธอฟื้น ซินห้าวเป็นคนนอกเพียงคนเดียวท่ามกลางคนที่มามุงดู คนนั้นตีอวี๋ชุนชานจนสลบ อาจจะอยากรู้ว่าเรื่องเป็นยังไงต่อเลยไม่ได้กลับไป

แต่คนนี้ถ้าเป็นผู้ชายในหมู่บ้าน ตอนนั้นเขาอาจจะแสดงตัวออกมาเลยก็ได้ แต่เปล่า คนนั้นอาจจะไม่ใช่คนในหมู่บ้าน ตอนนั้นเธอย้อนกลับไปคิดถึงคนที่มามุงดูพวกนั้น คิดว่าไม่น่าจะใช่พวกเขา เธอเลยคิดว่าเป็นซินห้าว

เฉินเยี่ยนถามแบบนี้ดูบุ่มบ่ามไปหน่อย แต่เธอก็ยังอยากจะถาม รู้ชัดแล้วจะได้คลายความสงสัยในใจ ไม่อย่างนั้นจะคอยจำอยู่ตลอด เก็บอยู่ในใจก็อึดอัด เธอไม่อยากใช้ชีวิตให้เหนื่อยแบบนั้น

เดาว่าเป็นตัวเขาด้วย ผู้หญิงคนนี้ไม่โง่เลย ถือว่ามีสมอง ซินห้าวมองเธอ พลางคิดในใจ