"วาดเขียน" 's story

เขียนโดย Littlemoonwrite

วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2562 เวลา 21.20 น.

7 บท

1 วิจารณ์

7,623 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2563 13.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) เหตุแห่งหายนะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลังจากวันแรกที่ผมได้เจอเพื่อนคนนี้เวลาก็ผ่านมาได้เกือบสามเดือน เพื่อนใหม่ที่มีชื่อว่าวาด วาดแก่กว่าผมสักปีกว่าได้แต่เพราะเขาเข้าเรียนช้าเราเลยได้เป็นเป็นเพื่อนกัน เราเรียนห้องเดียวกันและใช่ครับเรานั่งเรียนข้างกัน จากวันแรกผมที่เป็นนักเรียนใหม่วันนี้ผมก็เริ่มชินกับการใช้ชีวิตในเมืองนี้แล้วล่ะ

“เห้ยเตี้ย เอาการบ้านมาลอกดิ๊”

เสียงของผู้ชายที่ชื่อตั้มดังขึ้น นั่นทำให้ผมและวาดเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่วาดเองจะส่งสมุดการบ้านให้ไป ผมเองไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่วาดทำนัก ตั้งแต่วันแรกๆที่เริ่มรู้จักกับวาด ตั้มมักจะมาป้วนเปี้ยนรอบตัววาดเสมอ หลายครั้งที่ผู้ชายคนนี้มีสายตาที่พร้อมจะฆ่าฟันผมทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้เพื่อนตัวเล็ก เหมือนจะทำให้ผมเข้าใจไอ้อาการ หวง ของใครแถวนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่เพื่อนของผมคนนี้ผมไม่ยกให้ใครง่ายๆหรอกนะ หึ

“อย่าลืมเอามาคืนเรานะตั้ม”

วาดเอ่ยปากอย่างไม่ชอบใจเท่าไร อีกทั้งยังมีสายตาดุเหมือนแมวขู่กลับไปให้ไอ้หมาบ้าที่ไม่รู้ใจตัวเองคนนั้น

“รู้แล้วน่าไอ้ตุ๊ด”

ตั้มพูดสวนกลับทันทีตามประสาคนเลี้ยงสุนัขไว้ในปาก นั่นทำให้วาดนิ่งไปขณะหนึ่งก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันมายิ้มให้กับผมที่ขมวดคิ้วมองอยู่

ใช่ครับมันเป็นเรื่องปกติที่วาดมักจะเจอคำพูดประเภทนี้อยู่เสมอ บางทีพวกผู้ชายในห้องก็ชอบแกล้งวาด หลายครั้งที่ผมเกือบไปช่วยไม่ทัน ด้วยเพราะวาดเป็นผู้ชายตัวเล็กและหน้าสวยเหมือนพวกผู้หญิงทำให้พวกผู้ชายชอบว่าเรื่องที่วาดเป็นเกย์อยู่เรื่อย แน่นอนว่าผมก็โดนจับคู่เป็นคู่ขาของวาดด้วยเช่นกัน แต่ผมยังโชคดีที่ไม่เจอหนักเท่าวาด วาดมักโดนเพื่อนผู้หญิงหมั่นไส้เพราะเขาน่ารักกว่าผู้หญิงหลายๆคน บรรดาผู้ชายที่พวกเธอแอบชอบก็มาจีบวาดเป็นซะส่วนมาก และอีกส่วนหนึ่งก็มาจากพวกผู้หญิงที่พยายามเข้าหาผมด้วยเช่นกัน นั่นยิ่งทำให้ผมกับวาดตัวติดกันมากขึ้นจนทำให้เราสนิทกันอยู่สองคน ผมเรียนรู้หลายๆอย่างเรื่องโรงเรียนใหม่และสังคมในปัจจุบันจากวาด และอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมได้รู้จากวาด คือพวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนเมื่อนานแสนนานมาแล้ว

“เราไม่เข้าใจ ทำไมวาดต้องยอมคนอื่นอยู่เรื่อย” ผมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“เขียน เขียนก็รู้ว่าบ้านเราเป็นหนี้บ้านตั้ม ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากยอมหรอก” วาดตอบโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิด

“เรียนเถอะอาจารย์มาแล้ว”

และแล้วประโยคสนทนาเรื่องการโดนแกล้งของวาดจากผมก็จบลงแบบนี้ทุกครั้งไป

วาด’s part

เพราะผมรู้จักกับเขียนมาก่อน ทำให้ผมไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งเรื่องที่ผมโดนแกล้ง บ้านผมเป็นหนี้บ้านของเพื่อนผู้ชายที่ชื่อตั้ม ตั้มเป็นเด็กหัวโจกของห้องเขามีเพื่อนผู้ชายทั้งห้องเป็นพวก เป็นเพราะฐานะทางบ้านที่ทำให้ใครๆต่างก็อยากเป็นมิตรกับเพื่อนคนนี้แม้เขาจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม ตั้มเป็นเด็กเอาแต่ใจเขาชอบเอาเรื่องที่พ่อผมเป็นหนี้พนันไปพูดอยู่เรื่อย แม้กระทั่งแม่ของผมเขาก็ยังล้อเลียนว่าเธอทำงานขายตัวแม้ความจริงแล้วเธอจะเป็นแค่เด็กเสริฟในผับบาร์ก็ตาม ผมไม่โทษแม่ที่ท้องตั้งแต่17 ไม่อยากโทษพ่อที่หวังผลรวยทางลัด ไม่อยากโทษใครก็ตาม เพราะถึงยังไงผมก็ปฏิเสธความจริงเหล่านั้นไม่ได้อยู่ดี วันแรกที่ผมก้าวเข้ามาเรียนที่นี่มันเป็นวันที่ชีวิตผมต้องเจอกับเรื่องผิดปกติ หลายครั้งที่มีผู้ชายเข้าหาผม ใช่ครับผมเป็นเกย์แต่นั่นไม่ได้แปลว่าผมต้องชอบผู้ชายทุกคน มันผิดหรอครับที่เราชอบเพศเดียวกัน มันผิดจนทำให้ใครก็ตามต่างก็คิดว่าเพศทางเลือกแบบผมต้องกินผู้ชายไม่เลือกหน้าหรอครับ ในทีแรกเด็กผู้หญิงหลายคนยังคงเป็นเพื่อนผมจนกระทั่งผมได้รู้ตัวว่าไม่น่าเอาชีวิตเข้าไปใกล้พวกเธอเลย

“สวัสดีครับน้อง เด็กใหม่ใช่ไหม ให้พี่ช่วยไหมครับ”

รุ่นพี่ชายที่หน้าตาดูดีจู่ๆก็เข้ามาประคองผมให้ลุกขึ้นหลังจากที่ผมล้มก้นจ้ำเบ้าจากการโดนชน ในตอนนี้เอกสารการรายงานตัวของผมกระจายเต็มพื้นหญ้าและบางแผ่นมันก็หมิ่นจะเปียกน้ำจากสระบัวของโรงเรียน

“อ่า ดีครับพี่ ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มรับพลางยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทที่แม่ได้สอนมา

ฝ่ามือของคนพี่ยังไม่ยอมเลื่อนออกจากเอวของผมอีกทั้งยังคงลูบเบาๆ ผมพอจะรู้ในความหมายที่พี่แกส่งมา แต่ทำยังไงได้ถึงผมจะชอบผู้ชายผมก็ไม่ได้พิศวาสพี่เขาสักหน่อย แต่ดูท่าทีจากสายตาของคนรอบๆตัวที่มองมาดูเหมือนว่าผมจะเจอเรื่องยุ่งยากในอนาคตแน่ๆ

“พี่ชื่อดีนครับ ถ้ามีปัญหาอะไรพี่ยินดีช่วยทุกอย่างนะครับ”

คำพูดที่เน้นความหมายให้คิดอีกทางถูกส่งมาจากผู้ชายที่ดูใจดีคนนั้น ผมจำได้แล้วเขาคือผู้ชายที่มีรูปอยู่บนป้ายประกาศนักเรียนดีเด่นประจำปีของเทอมก่อน เด็กชายผู้ชนะรางวัลการแข่งขันและมีสิทธิ์เป็นทีมชาติคนต่อไป

“ผมวาดครับ ยังไงก็ขอบคุณนะครับแต่เหมือนผมจะไม่มีอะไรให้พี่ช่วยแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

ทันทีที่ผมรับเอกสารจากคนพี่หมด ผมก็ยกมือไหว้และเดินออกมาในทันที แม้คำตอบผมจะชัดเจนเท่าไหร่แต่เหมือนคนโดยรอบจะไม่ได้เข้าใจไปกับผมเลยสักนิดเดียว

คุยกับไรท์

ตอนใหม่มาแล้วจ๊ะ ตอนนี้ถือว่าเป็นเหตุแห่งหายนะที่จะเกิดขึ้นกับตัวละครแต่ละตัว แต่อะไรเป็นเหตุนั้นทุกคนอาจจะต้องเดากันไปก่อน ใครที่อ่านตอนก่อนๆจนถึงตอนนี้อาจจะเริ่มรู้สึกแล้วว่านิยายเรื่องนี้มันมีกลิ่นวาย!! แต่จะวายสักแค่ไหน วายจริงไหมอันนี้ต้องติดตามนะจ๊ะ นิยายเรื่องนี้มีตอนจบที่แน่นอนแล้วเด้อ ดังนั้นเรื่องนี้จะลงจนจบแน่นอนเพียงแค่ช่วงนี้ ไรท์มีปัญหากับเจ้าโน้ตบุ๊คอาจทำให้ตารางการอัพนิยายไม่แน่นอนเท่าไร เนื้อเรื่องจะค่อยๆคลายปมไปนะ ต้นฉบับเรื่องนี้ของไรท์เป็นเรื่องสั้นเนื้อเรื่องบางส่วนอาจทำให้รีดทุกท่านสับสนได้ตอนนี้ไรท์เองก็กำลังปรับแก้เนื้อหาช่วงกลางอยู่ อดใจรอและฝากติดตามเด็กๆของไรท์ไปก่อนนะค้าา

ป.ล. อย่าลืมเก็บนิยายเข้าชั้นน้า

ปอลิง2.ยังไม่ตรวจคำผิดเด้อ

ติดจามข้อมูลข่าวสารหรือทวงนิยายกันได้แล้วที่แฟนเพจ Littlemoonwrite

บท 1

สารบัญ

บท 3