"วาดเขียน" 's story

เขียนโดย Littlemoonwrite

วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2562 เวลา 21.20 น.

7 บท

1 วิจารณ์

7,606 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2563 13.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) เพื่อนใหม่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

อากาศเริ่มเย็นแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไรที่พวกเราย้ายบ้านผมก็จำไม่ได้ ผมชื่อเขียน ชื่อจริงของผมคือลิขิต ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านซึ่งอาศัยอยู่กับพ่อแม่ และใช่ครับพวกเราไม่เคยอยู่เมืองไหนได้ครบปี พ่อกับแม่ผมพาผมย้ายไปเรื่อยๆเหมือนนกน้อยที่อพยพไปหาดินแดนอันแสนอบอุ่น ผมเป็นคนไม่มีเพื่อนเพราะต้องเปลี่ยนโรงเรียนอยู่เป็นประจำ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องย้ายไปยังเมืองใหม่ ผมยังหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย

“เขียนลูก กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวก็ไปสายหรอก”

แม่ของผมพูดขึ้นขณะที่เธอยกกาแฟมาให้พ่อ ผู้ที่นั่งตีหน้านิ่งแผ่รังสีทะมึนอยู่ จะว่าไปพ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยกันมานานแล้ว นานเสียจนบางครั้งพ่อไม่ต้องพูดอะไรแม่ก็เข้าใจดีว่าพ่อต้องการอะไร อย่างในตอนนี้ที่พ่อกำลังหงุดหงิดเพราะผมกำลังบ่นท่านเรื่องย้ายบ้านอีก แต่จะให้ทำไงได้ล่ะมันน่าเบื่อจริงๆนี่

“ครับ”

ผมตอบรับแม่ก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บจานและเตรียมตัวไปโรงเรียนใหม่เป็นวันแรก พ่อเองก็ลุกตามเพราะวันนี้พ่อต้องแวะไปส่งผมก่อนที่จะเลยไปคุยงานต่อ คุณแม่คนสวยของผมก็รีบเข้าไปจัดสูทผูกไทด์หอมแก้มร่ำลาเหมือนกับทุกครั้ง

“เขียน อย่าก่อเรื่องอีกนะลูก ถือว่าแม่ขอ”

หลังจากที่แม่หวานกับพ่อเสร็จแม่ก็หันกลับมาบอกผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมทำได้เพียงแต่พยักหน้าตอบรับไม่ได้พูดอะไรออกไป จะให้ผมบอกแม่ว่าอะไรดีล่ะ ผมไม่ได้ก่อเรื่องครับแต่เรื่องมันมาให้ผมก่อเอง เชื่อว่าเย็นนี้ผมคงอดข้าวฝีมือแม่อีกแน่ๆ

เมื่อมาเซราติคันสวยของพ่อเข้ามาในบริเวณรั้วโรงเรียนผมก็ทำได้แต่ถอนหายใจ พ่อนะพ่อบอกแล้วว่าให้จอดข้างประตูนั่นแหละสุดท้ายก็กลายเป็นเป้าสายตาอีกจนได้ ผมเห็นนะว่าพ่อแอบยิ้มมุมปากนี่กลัวผมจะมีเรื่องมีราวตั้งแต่วันแรกเลยใช่ไหมเนี่ย ถ้าจะมีปัญหาก็จะมีตรงที่รถหรูแล่นเข้ามาส่งเด็กมัธยมปลายที่เข้ามาใหม่กลางเทอมนี่แหล่ะ! แล้วแบบนี้คิดว่าจะไม่มีเรื่องได้หรือไง คอยดูเถอะถ้าคราวนี้มีปัญหาอะไรผมจะบอกแม่ว่าเป็นเพราะพ่อคนเดียวเลย

“หยุดด่าพ่อในใจแล้วลงไปได้แล้ว”

ใครจะรู้ทันผมเท่าพ่ออีกล่ะขนาดผมยังไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำเดียว แม้แต่สีหน้าผมเองก็ยังวางท่านิ่งเฉยเหมือนคนเป็นพ่อ _{ก็อย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละพ่อเป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้น} สุดท้ายแล้วผมก็ทำได้แค่คว้ากระเป๋าก่อนจะเปิดประตูลงไป

“ลิขิต”

เสียงของพ่อเอ่ยทักก่อนที่ผมจะเดินไปยังตึกธุรการสีสวย ผมเลิกคิ้วเชิงเป็นคำถามให้กับกระจกรถที่ถูกลดลง

“อย่าก่อเรื่อง”

มีเพียงคำสามคำเป็นคำตอบก่อนที่คนพูดจะยกมุมปากตัวเองขึ้นและขับเจ้ามาร์ตินออกไปในทันที ทิ้งให้ผมยืนนิ่งด้วยความหงุดหงิด

“เฮ้! นาย เด็กใหม่หรอ?”

เสียงใสดังขึ้นข้างหลังและนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจ เจ้าของเสียงหวานใสแทนที่จะเป็นผู้หญิงเหมือนในความคิด กลับเป็นเสียงของหนุ่มน้อยหน้าสวยไปซะได้ ผมพยักหน้าตอบรับคำถามของเขา

“ตามเรามาสิ นายคงยังไม่รู้จักที่นี่เดี๋ยวเราพาไปตึกธุรการ”

เสียงเจื้อยจ้อยของคนตรงหน้าทำให้ผมนึกสนใจก้าวขาตามร่างเล็กๆนั่น ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าตึกธุรการอยู่ไหน ดูเหมือนผมจะได้เพื่อนใหม่ตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียนซะแล้วสิ

หลายๆคนที่เคยมีโมเมนต์ย้ายบ้านย้ายที่เรียนน่าจะหาเพื่อนยากในช่วงแรก แต่ไม่ใช่กับน้องเขียนของไรท์นะจ๊ะ ในตอนนี้ไรท์ตั้งเวลาลงนิยายเอาไว้เพราะคิดว่าน่าจะกลับมาลงให้ไม่ทัน อย่าลืมเก็บนิยายเข้าชั้นและฝากน้องเขียนไว้ในใจด้วยน้าา

ติดตามข้อมูลข่าวสารหรือทวงนิยายจากไรท์ได้แล้วที่ Facebook Fanpage : Littlemoonwrite

ตัวละคร

สารบัญ

บท 2