อะไรนะครับ? ผมเนี่ยนะผู้ช่วยยมทูต!!

          อัณณ์นั่งเหม่อมองพื้นห้องเป็นเวลานานหลังจากที่อ้างว่าไม่สบายกับเพชรไป  ในหัวเขาตอนนี้พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน  เขาคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างผิดพลาดแน่ๆ  และที่สำคัญมันต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงชุดดำด้วยเหมือนกัน

           คุ้น....คุ้นหน้ามาก

           แต่...นึกไม่ออก

           อัณณ์พยายามเค้นความทรงจำของตัวเองทั้งหมด  เพื่อสำรวจหาผู้หญิงคนนั้น  ว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า แต่คำตอบสุดท้ายที่ได้รับคือ  ความว่างเปล่า....

           "ทำไมถึงพยายามขนาดนั้น"

            จู่ๆ  เสียงเรียบๆ  ก็ดังขึ้นข้างหู  อัณณ์หันควับไปมองก็เจอกับผู้หญิงชุดดำคนนั้น  คนที่อยู่ในโรงอาหาร  อัณณ์เบิกตาโพลง  เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่!!!

            "ค..คุณ....คุณ"  จู่ๆ  ไอ้ปากเจ้ากรรมก็ไม่ยิมยอมให้ความร่วมมือ  ไม่ยอมขยับตามอย่างใจนึก  ทำให้เขาพูดตะกุกตะกักอยู่ได้

            เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

            "เมื่อครู่" เสียงเรียบเอ่ยตอบ ราวกับอ่านใจเขาได้

           เฮ้ยย อ่านใจได้เหรอวะ

            "ใช่"

            เท่านั้น...อัณณ์รีบกระโดดหนีไปอยู่มุมห้องทันที  ผี....ผีแน่ๆ  นี่มันพัฒนามากลางวันแสกๆ  ได้เลยเหรอ

           ร่างบางในชุดดำ  จ้องมองอัณณ์ที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัวที่มุมห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย  เธอกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไรให้เด็กหนุ่มเข้าใจถึงการมาของเธอ  เพราะใช่ว่าเธออยากจะทำอย่างนี้เสียเมื่อไหร่  ถ้าเบื้องบนไม่สั่งลงมา

           อัณณ์ยืนสั่นอยู่อย่างนั้น  เพราะตั้งแต่เกิดมา  ก็มีครั้งนี้แหละที่เขาเจอผีเป็นตัวเป็นตนครั้งแรก  แต่ผีตัวนี้แปลก  ไม่ยอมพูดจาอะไรสักอย่างเอาแต่ทำหน้านิ่ง  จ้องเขาแบบไม่วางตา  นี่ดีหน่อยที่ไม่มาสภาพที่มันเละเทะ  ไม่อย่างนั้นเขาคงได้เป็นลมแน่ๆ

          "เดี๋ยว....เดี๋ยวผม...ทำ...ทำบุญไปให้นะ"

          ในเมื่อผีไม่ยอมเจรจา  งั้นเขาเจรจาก่อนเองก็ได้  แต่ผีสาวก็ยังไม่พูด  ยังคงนั่งจ้องหน้าเขาอยู่เหมือนเดิม  ไอ้หน้าขาวๆ  ที่ถึงแม้จะสวย  แต่ถ้าให้เขามองนานๆ  มันก็หลอนเหมือนกันนะครับ!!

          "เฮ้อออ"

         ผี....ถอนหายใจด้วยว่ะ  คราวนี้อัณณ์เริ่มมีสีหน้างุนงงขึ้นมาเล็กน้อย

         แล้วร่างบางในชุดโค้ทสีดำก็ลุกขึ้นยืน  พร้อมก้าวเดินเข้าไปหาอัณณ์อย่างช้าๆ

          เห็นท่าทางของผีสาวแล้ว  จากสีหน้างุนงง  แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ  สุดท้ายกลายเป็นความกลัว  หันซ้าย  หันขวา  หมดทางหนี!! เพราะข้างหลังมีแต่กำแพง!!  ทำไมไม่เลือกที่ให้มันใกล้ประตูวะ  มาเลือกที่ตรงมุมห้องทำไม  อัณณ์ได้แต่กรีดร้องโวยวายตัวเองอยู่ในใจ

         ร่างบางเดินเข้ามาใกล้  เมื่อเดินมาประจันหน้ากันเป็นที่เรียบร้อย  เธอก็ยื่นหน้าขาวๆ  นั้นเข้ามาใกล้เขา  ใกล้ขึ้น...ใกล้ขึ้น และสุดท้าย  ความมืดก็ครองสติของอัณณ์ลงไป

          อนลก้มมองดูร่างของอัณณ์ที่เป็นลมล้มพับไปกองกับพื้นในตอนนี้  ใจเสาะจริงๆ  ตัวก็ออกใหญ่โตแค่นี้ก็ถึงขั้นเป็นลมไปเสียได้  เอาเถอะ...รอให้ฟื้นก่อนละกัน  ไหนๆ  เธอก็มีเวลาเหลือเฟืออยู่แล้ว

         ไม่รู้เป็นเวลานานแค่ไหนที่อัณณ์เป็นลมล้มลงไป  เขารู้แค่ว่าตอนนี้ท้องของเขามันร้องประท้วงว่าให้หาอะไรมาใส่ได้แล้ว  เพราะถ้านับจริงๆ  เขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าด้วยซ้ำ

          อัณณ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา  สิ่งแรกที่มองคือบนเตียงของเขา  โล่งอก....ไม่มี  มองซ้าย...มองขวา...ไม่มี 

          อัณณ์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ  ในที่สุดผีชุดดำก็ไม่มาตามรังควานเขาแล้ว  อัณณ์ยกมือไหว้ท่วมหัว  พรุ่งนี้ผมจะรีบทำบุญไปให้เลยนะครับ  ผมสัญญา

           โครก....คราก...

            ก่อนจะทำบุญให้ผี  ทำบุญให้ท้องตัวเองก่อนดีกว่า  ดูเวลา...ทุ่มเศษ  นี่เขาสลบไปซะนานเลยนี่หว่า  ก่อนที่ท้องมันจะประท้วงมากขึ้น  อัณณ์จึงรีบเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้ลงไปหาอะไรทาน

           เมื่อท้องได้รับอาหารที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อย  อัณณ์จึงเดินเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหาขนมมาเป็นเสบียงตุนไว้เผื่อหิวยามดึก  แหม..กินคาวแล้วก็ต้องล้างปากด้วยของหวานสิครับ

           "ไงมึง...หายป่วยแล้วเหรอวะ" เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นข้างหลัง  พร้อมกับฝ่ามือหนักๆ  ที่ตบมาที่ไหล่  ทำให้อัณณ์หันไปมอง  ก็เจอกับเพชรที่ยืนยิ้มหน้าหล่ออยู่

           "เออ...." อัณณ์พยักหน้าตอบเพชร  "แล้วมึงมาทำไมแถวนี้วะ" อัณณ์ถามกลับ  เพราะบ้านของเพชรไม่ได้อยู่แถวนี้เลย

           เพชรยิ้มแป้น  พร้อมกับยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆ "หาหญิงว่ะ"

           เป็นอันเข้าใจ  ไอ้นี่มันหล่อ เป็นปกติที่มันจะมีหญิงเข้ามาพัวพันเป็นประจำ  เพราะมันสูง  ขาว  หน้าตาดี  แถมบ้านก็มีฐานะ  ตรงสเปคสาวหลายๆ  คน  ต่างจากเขา  ที่หน้าตาแค่พอไปวัดไปวาได้เท่านั้น  ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง  ที่สำคัญเขาไม่มีเรื่องผู้หญิงในสมองเลยตอนนี้  เรื่องเรียนมาเป็นอันดับหนึ่งเท่านั้น

         เมื่อได้ของตามที่ต้องการแล้วอัณณ์จึงเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน  โดยมีเพชรเดินตามมาด้วย

          "กูกะว่าจะโทร.หามึงอยู่พอดี จะถามยืมเลคเชอร์มึงหน่อย" อัณณ์ว่าพร้อมกับยื่นสินค้าให้พนักงาน

          "ได้...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาให้  วันนี้กูไม่ว่าง" เพชรขยิบตาให้อัณณ์หนึ่งที  พร้อมกับหยิบเอาอาวุธป้องกันที่วางขายบริเวณหน้าเคาน์เตอร์ไปหนึ่งกล่อง  อัณณ์มองตามแล้วส่ายหัวน้อยๆ  พร้อมยิ้มขำเพื่อน

         เอาที่มึงสบายกาย  สบายใจเลยครับเพื่อน

         ชำระเงินเสร็จเรียบร้อย  ทั้งคู่จึงเดินออกมา  แล้วอัณณ์ก็เห็นมอเตอร์ไซต์คันใหญ่คู่ใจของเพชรจอดอยู่  พร้อมกับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่นั่งรออยู่บนนั้น 

          อัณณ์ยิ้มทักทายตามมารยาท  แต่สาวน้อยคนนั้นกลับมีสีหน้าเศร้าสร้อย  พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอขึ้นมา  นั่นทำให้อัณณ์ตัดสินใจฉุดแขนเพชรไว้ก่อนที่จะถึงตัวรถ 

          "ไอ้เพชร....มึงแน่ใจนะ  ว่าผู้หญิงเขาเต็มใจ"

          อัณณ์กระซิบถามเพชร  เพราะเขาไม่อยากจะให้เพื่อนไปบังคับขืนใจใคร  บอกตามตรงเขาสงสารผู้หญิงมากในตอนนี้

           เพชรที่ได้ยินคำถามของอัณณ์ก็มีสีหน้างุนงง  "มึงถามอะไรอย่างนั้นวะ  ถ้าเขาไม่เต็มใจ  เขาจะไล่กูให้มาซื้อไอ้นี่เหรอ"  แล้วเพชรก็ชูอาวุธป้องกันพร้อมโบกไปมาต่อหน้าอัณณ์

           อัณณ์มองสิ่งของตรงหน้า  สลับกับมองหญิงสาวบนรถ  ถ้าเต็มใจแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วย  หรือจะเป็นอีกรูปแบบหนึ่งที่ผู้หญิงเขาแสดงออกกัน

           ในเมื่อเพชรยืนยันหนักแน่นว่าผู้หญิงเขาเต็มใจ  อัณณ์จึงยอมปล่อยแขนเพื่อนให้เดินไปขึ้นรถโดยที่เขายืนมองอยู่  กะว่าจะยืนส่งเพื่อนซะหน่อย

           เพชรขึ้นคร่อมรถ ใส่หมวกกันน็อคเรียบร้อย. พร้อมสตาร์ทเตรียมตัวจะออกเดินทาง  สาวหน้าตาจิ้มลิ้มก็เข้าสวมกอดเอวเพชรไว้อย่างรู้งาน

           เพชรโบกมือให้สัญญาณว่าไปก่อน  อัณณ์จึงโบกมือส่งสัญญาณกลับ  รถของเพชรทะยานไปได้ไม่กี่เมตร  สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มก็หมุนศรีษะกลับมามองอัณณ์  พร้อมกับดวงตาที่มีสีแดงฉาน  และมีเลือดไหลออกมา ในขณะที่ด้านหน้านั้นยังสวมกอดเพชรอยู่!!