อะไรนะครับ? ผมเนี่ยนะผู้ช่วยยมทูต!!

          "น้อง....น้อง"

          เสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างๆ หู พร้อมกับความรู้สึกที่มันเจ็บๆ บริเวณแก้มข้างซ้าย ทำให้ "อัณณ์" ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองดู พอลืมตาได้เต็มที่ ก็เห็นใบหน้าของคนมากมายที่กำลังก้มมองเขาอยู่ 

          "เฮ้ยยยย"  อัณณ์ร้องด้วยความตกใจ เขารีบลุกพรวดขึ้นมาทันที  เหลียวมองรอบๆ ตัว ด้วยความงุนงง  ทำไมคนถึงมามุงเขาเต็มไปหมด  แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ ที่หน้าทางเข้าอพาร์ทเม้นท์  ทั้งๆ ที่เมื่อคืน เขาจำได้ว่าตัวเองเดินขึ้นห้องไปแล้ว

           "ไอ้น้อง  ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้"  พี่ผู้ชายห้องตรงข้ามกับเขาถามขึ้น 

           "ครับ?" อัณณ์ยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่ เขาเนี่ยนะมานอนตรงนี้  บ้าไปแล้ว!! 

           "พี่ออกกะมาเมื่อเช้า ก็เห็นน้องนอนอยู่ตรงนี้ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น  นี่กะว่าถ้ายังไม่ตื่น  พวกพี่จะเรียกรถพยาบาลแล้วนะ" 

           แล้วเหล่าบรรดาไทยมุง  ก็พยักหน้ายืนยันคำพูดของพี่ห้องตรงข้าม  นั่นยิ่งทำให้อัณณ์งงเข้าไปใหญ่ จะว่าละเมอก็ไม่ใช่  เพราะเขาไม่เคยนอนละเมอ

           อัณณ์ก้มมองดูชุดตัวเอง  ก็เห็นว่ายังใส่ชุดนักศึกษาอยู่  แถมในมือยังกำถุงข้าวกล่องไว้อีก  นี่มันอะไรกันแน่วะ  เขามั่นใจว่าเขาเข้าห้องไปแล้วนี่หว่า  แล้วทำไมเขายังอยู่ในชุดของเมื่อวาน  

           "เอ่อ...สงสัยผมเดินละเมอมั้งครับ" แล้วอัณณ์ก็ส่งยิ้มแห้งๆ  ให้เหล่าบรรดาไทยมุงอีกหนึ่งที  ถ้าบอกว่าเขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน  เรื่องมันต้องยาวแน่ๆ  เอาเหตุผลนี้แหละถูไถไปก่อน

          "น้องแค่ละเมอแน่นะ  ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า  ไปหาหมอมั้ย" พี่ห้องตรงข้ามยังมีสีหน้าที่ไม่คลายกังวล

          "ผมไม่เป็นไรครับพี่  เมื่อวานผมเข้ากิจกรรมรับน้องปีหนึ่ง  พาน้องทั้งวิ่งทั้งเดิน  มันเหนื่อยมากๆ  ผมคงเก็บมาฝันแล้วละเมอเดินมา"  เขาไม่ได้โกหก  เมื่อวานเขาทำกิจกรรมรับน้องจริงๆ  เพียงแต่ไม่มีการวิ่ง เขาแค่นั่งคอยดูแลน้องๆ และฟังเพื่อนเขาบรรยายถึงที่มาที่ไปของคณะเขาเท่านั้น

          "ถ้าแค่ละเมอก็แล้วไป  เอ้าทุกคน....แยกย้ายๆ"  

          จบคำของพี่ห้องตรงข้าม  ทุกคนต่างแตกฮือออก  แยกย้ายสลายกันไปในพริบตา  จนเหลือแค่เขากับพี่ห้องตรงข้ามแค่สองคนเท่านั้น

          "เอ้าไอ้น้อง  ลุกๆ  กลับไปนอนต่อที่ห้องไป"

          อัณณ์พนักหน้ารับ  แล้วรีบลุกขึ้นมา  ปัดฝุ่นสองสามทีก็เดินตามพี่ห้องตรงข้ามขึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอยู่

          เข้าห้องมาได้  อัณณ์ก็นั่งลงบนเตียงพร้อมกับคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่  ทำไมเขาถึงลงไปนอนอยู่ตรงนั้นได้นะ  เมื่อวานเขาจำได้ว่าหลังจากนั่งฟังรุ่นพี่เสร็จ  เขาก็เดินทางกลับอพาร์ทเม้นท์  เขาแวะซื้อข้าวกล่องร้านป้าศรี  แล้วเดินเข้ามาถึงร้านจอดรถ  แล้วภาพมันก็ตัดไป!!

          ใช่....ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเขาอยู่ที่ลานจอดรถ  แต่เขาก็ยังมั่นใจว่าตัวเองเดินขึ้นห้องมาแน่ๆ  แล้วทำไมเขาถึงต้องลงไปนอนตรงนั้น  ทำไมยังใส่ชุดเดิม  เพราะไม่มีทางแน่ๆ  ที่เขาจะใส่ชุดนักศึกษานอน  แต่คิดเท่าไหร่  เขาก็คิดไม่ออกจริงๆ

           แล้วความคิดของอัณณ์ก็ถูกขัดจังหวะ  เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  เป็นไอ้เพชร  เพื่อนร่วมคณะที่โทร.เข้ามา

           "ฮัล...."

           "ไอ้อัณณ์  มึงจะไม่มาเรียนเหรอวะ  เร็วเข้าอาจารย์จะเชคชื่อแล้วมึง" แล้วสายก็ตัดไป 

          "โหล..." เออ  ให้มันได้อย่างนี้  ไอ้นี่ไม่เคยยอมเปิดช่องไฟให้เขาได้พูดเลย

          อัณณ์เหลือบนาฬิกาที่แขวนไว้  ก็เห็นเป็นเวลาที่อาจารย์ใกล้จะเชคชื่อแล้วจริงๆ  ทำให้เขาต้องรีบกระโจนตัวเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วแสง

           "ไงมึง  ปกติมึงไม่เคยสายเลยนะ"  เพชรเดินมาหาอัณณ์พร้อมจานข้าว  แล้วทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับอัณณ์ 

           ตอนแรกเขากะว่าจะแซวอัณณ์ตั้งแต่เดินเข้าห้องเรียนมาแล้ว  แต่เห็นสีหน้าเครียดๆ  ของอัณณ์ทำให้เขาไม่กล้าแซวขึ้นมา  คิดว่าอัณณ์ต้องมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ๆ  เขาเลยรอโอกาสช่วงพักกลางวันเข้ามาสอบถาม ขนาดตอนนี้มันก็ยังมีสีหน้าเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่

          "มึง..." อัณณ์หยุดเขี่ยข้าว  แล้วเงยหน้ามองเพชร  ไม่ไหวๆ  เขาเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวไม่ได้แล้ว  เขาต้องระบาย

          แล้วอัณณ์ก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนมาจบที่เรื่องเมื่อเช้าให้เพชรฟัง  เพชรก็สุดแสนจะเป็นผู้ฟังที่ดี  เขาตั้งใจฟังในเรื่องที่อัณณ์เล่าโดยไม่มีการขัดแม้เพียงเล็กน้อย

          "มึงคิดว่าไง" เล่าจบอัณณ์ก็ขอความคิดเห็นจากเพชร  เพื่อนเพียงคนเดียวที่เขามีในตอนนี้

          "กูว่าถ้ามึงคิดแล้วไม่สบายใจ  มึงเลิกคิดเหอะ  ละเมอ....มึงคิดแค่นั้นพอ คิดมากไปก็ปวดหัวเปล่าๆ  ดีแค่ไหนแล้วที่มึงยังหยุดแค่หน้าอพาร์ทเม้นท์  ไม่ใช่กลางถนน"

          จริงของเพชร  ถ้าเขาไปนอนกลางถนนจริงๆ  ป่านนี้เขาจะเป็นยังไง  พอๆ  เขาจะเลิกคิดถึงมันเสียที  เรื่องของเมื่อวาน  ก็ให้มันเป็นเรื่องของเมื่อวานไป

          "เพชร...ว่าแต่มหาวิทยาลัยเรามีคนแบบนั้นอยู่เหรอวะ"  อัณณ์พยักเพยิดไปทางด้านหลังของเพชร

           "แบบไหนวะ" เพชรหันกลับไปมองตามทิศทางที่อัณณ์บอก  แต่ก็ไม่เห็นอะไร  นอกจากนักศึกษามากมาย ที่นั่งทานข้าวอยู่

           "ก็ผู้หญิงชุดดำ  ผมยาวๆ  ที่ยืนอยู่ตรงนั้นไง"  อัณณ์ชี้นิ้วยืนยันอีกครั้ง  ใส่ชุดสีดำท่ามกลางผู้คนที่ใส่เสื้อขาวของนักศึกษา  มองมาจากร้อยเมตรก็เห็นอยู่ดี  ว่ามันต่างจากชาวบ้านเขา

           "ไหนมึง  ชุดดำที่ไหน  กูไม่เห็นสักคน" เพชรพยายามมองตามนิ้วนั้นไปแล้วจริงๆ  ก็ยังไม่เห็นอย่างที่อัณณ์ว่า  หรือมันจะเครียดจากเรื่องเมื่อคืน จนเก็บเอามาหลอน

          "ก็ผู้หญิงที่ใส่เสื้อดำ  กางเกงดำ  แถมใส่เสื้อโค้ทดำนั่นไง"

          "ไอ้อัณณ์  มึงจะบ้าหรือเปล่า  คนดีๆ  ที่ไหนเขาจะใส่เสื้อโค้ทในเมืองไทยที่อากาศร้อนจนจะตายห่าอย่างนี้"

           ใช่....คนดีๆ  ที่ไหนเขาทำกัน  แต่ผู้หญิงคนนี้เขาทำอย่างนั้นไงว้อยยย  อัณณ์เริ่มเลิ่กลั่ก  มองซ้ายทีขวาที  ก็ไม่เห็นจะมีใครสนใจเธอคนนั้น  เหมือนกับว่ามีเขามองเห็นอยู่คนเดียว  ถ้าเขาเห็นอยู่คนเดียว  งั้นเธอก็เป็นผีอย่างนั้นสิ

            "ข้าไม่ใช่ผี"  เสียงเรียบๆ ดังขึ้นข้างหูของอัณณ์  นี่มานั่งข้างๆ  ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

            "เฮ้ยยย!!" อัณณ์ร้องเสียงหลงพร้อมกับลุกพรวด เขาหันไปมองผู้หญิงที่กำลังนั่งข้างเขาอยู่ตอนนี้  เธอกำลังนั่งเอามือเท้าคางมองอัณณ์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

           "ไอ้อัณณ์  มึงเป็นอะไร"  เพราะเสียงร้องของอัณณ์เมื่อครู่  ทำให้ทุกคนต่างหันมามองอัณณ์กันหมด

           "อ...ไอ้เพชร....มึง....มึงเห็นมั้ย" อัณณ์ชี้ไปยังด้านซ้ายของตัวเองที่มีผู้หญิงแปลกหน้านั่งอยู่

           "เห็นอะไร? กูก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไร" เพชรยืนยันในสิ่งที่ตัวเองเห็น  เขาไม่เห็นอะไรจริงๆ  นอกเสียจากความว่างเปล่า

           "คนทั่วไปมองไม่เห็นข้าหรอกนะ"  เสียงเรียบๆ พูดขึ้นมาอีกครั้ง "ถ้าไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากไปกว่านี้  ก็นั่งลง"

           นั่นทำให้อัณณ์เริ่มเหลียวมองไปรอบๆ  ตัวอีกครั้ง  แล้วมันก็จริงอย่างที่เธอคนนั้นว่า  ตอนนี้ทุกคนหันมามองเขาแล้วพากันซุบซิบกันไปหมด

           แต่จะให้เขานั่งต่อไปได้ยังไงไหว  สิ่งที่เขาเจอในตอนนี้มันทำให้เขาแทบจะหมดเรี่ยวแรง  ขืนอยู่ต่อมีหวังเป็นบ้าแน่ๆ

            "ไอ้เพชร  ช่วงบ่ายกูไม่เข้าเรียนนะ  รู้สึกไม่สบายกูจะกลับห้อง" แล้วอัณณ์ก็พรวดพราดออกจากโรงอาหารไปทันที  เขาทำเป็นไม่สนใจสายตาของคนที่มองตามเขาไป

           ที่โต๊ะทานข้าวมีสายตาของเพชร  จ้องมองตามแผ่นหลังของอัณณ์ไปด้วยความงุนงง ผสมความเป็นห่วง  โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าที่ด้านหน้าของเขานั้น  ก็มีสายตาของอนล ยมทูตสาวที่กำลังจ้องมองไปยังด้านหลังของเขาเช่นกัน  แต่มันเป็นสายตาที่เรียบเฉยจนยากจะคาดเดาเช่นเคย

          อัณณ์รีบจ้ำอ้าวออกจากออกจากมหาวิยาลัย  ในหัวเขาตอนนี้มันตีกันยุ่งไปหมด  หลายคำถามดังขึ้นมาแทบจะพร้อมๆ  กัน  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?  ทำไมเขาเห็นแค่คนเดียว? แล้วทำไมเขาถึงคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้!! โอ๊ยยย  ปวดหัวจริงโว้ยยย