[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV
-
เขียนโดย NyxLuna
วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.
9 chapter
0 วิจารณ์
9,341 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) CHAPTER III : กวนประสาท
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความCHAPTER III : กวนประสาท
........
"ผมถามว่าคุณทำอะไร"
เสียงเรียบถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาถาม ผมเลื่อนสายตาของตัวเองขึ้นมาสบตากับนัยน์ตาคมที่มองมา ก่อนจะตีสีหน้าเรียบนิ่งแล้วเอ่ยบอกจุดประสงค์ที่ตนขึ้นมาที่นี่
"ผมทำอาหารเย็นไว้ คุณจะไปกินมั้ย"
"ผมมีงานต้องไปทำต่อ"
"....."
"เชิญคุณกลับได้เลย"
คิ้วสวยขมวดเป็นปมแน่นด้วยความไม่พอใจในคำตอบของคนตรงหน้า เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงทำกับผมแบบนี้ อัลฟ่าตัวอื่นอย่าว่าแต่จะได้กินอาหารที่ผมทำให้เลย แค่ได้พูดคุยกับผมพวกเขายังแทบไม่มีโอกาส แล้วกับคนตรงหน้าที่ผมยินดีทำให้ทุกอย่างแต่กลับปฏิเสธด้วยความเย็นชาแบบนี้มันหมายความว่าอะไรกัน?
"ผมจะแต่งตัว"
เสียงเรียบพูดพลางพยักเพยิดหน้าไปทางประตูเป็นการบอกให้ผมออกไปจากห้องจนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่าเดิม ผมเดินออกมาจากห้องนอนของไอ้จ่าฝูงก่อนจะตั้งใจดึงปิดประตูเสียงดังจนแม่บ้านด้านล่างพากันส่งเสียงตกใจ ขาเรียวเดินลงบันไดด้วยความไวก่อนจะตรงดิ่งไปที่จานอาหารหลายอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
"คุณเจคว่ายังไงบ้างคะ"
ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่บ้านที่ตั้งหน้าตั้งตาถามผมด้วยความตื่นเต้น แต่กลับใช้ช้อนตักอาหารในจานขึ้นมากินเองด้วยความโมโห ผมยัดอาหารแทบทุกอย่างบนโต๊ะเข้าปากอย่างต่อเนื่องจนพวกแม่บ้านพากันมองผมไม่วางตา แต่ถามว่าผมสนใจมั้ย ก็ไม่ ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำก็มีแค่การดับความร้อนในหัวลงเท่านั้นโดยการระบายไปกับการกินอาหารบนโต๊ะนี้ ในเมื่อทำให้แล้วไม่ยอมกินผมก็จะกินเองให้หมดนี่นั่นแหละ -*- เรื่องมากนัก!
"ไม่ได้ให้เขากินข้าวเช้ารึไง"
เสียงของผู้มาใหม่ทำให้แม่บ้านทั้งสองต้องรีบหันไปทำความเคารพเจ้านาย ก่อนจะลอบมองผมที่ยังคงตักอาหารเข้าปากไม่หยุด ผมเลื่อนสายตาไปมองร่างสูงของอีกคนที่เดินมานั่งยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะก่อนจะออกแรงเคี้ยวอาหารในปากด้วยความโมโหทวีคูณ บอกจะไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ่ จะมานั่งทำหน้าทำตากวนบาทาใส่เขาทำไม
"ค่อยๆกินก็ได้ ไม่มีใครแย่งคุณหรอก"
"ยุ่ง"
ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับตักอาหารอีกจานเข้าปาก ในขณะที่อีกคนส่ายหน้าให้กับผมเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาหวังจะตักอาหารจากในจานกลางโต๊ะ แต่ก็ต้องชวดไปเพราะผมใช้มือหยิบจานนั้นมาไว้หน้าตัวเองซะก่อน
"ทำอะไร - -"
"บอกจะไม่กินก็ห้ามกินสิ"
"แต่นี่วัตถุดิบบ้านผม คุณไม่มีสิทธิ์สั่งให้ผมไม่กิน"
"แต่ฉันเป็นคนทำ ฉันไม่ให้คุณกิน แม้ แต่ จาน เดียว"
"ทำอย่างกับคุณจะกินหมด"
"ก็คอยดู"
ผมเลิกสนใจอีกคนแล้วหันไปจริงจังกับการกินอาหารบนโต๊ะ ความรู้สึกอยากเอาชนะแล่นไปทั่วหัวเลยทำให้ตอนนี้ผมมีเป้าหมายที่จะกินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะนี่ให้หมด แม้ความเป็นจริงมันจะเป็นไปแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปนานหลายนาทีในขณะที่ผมเริ่มจะจุกที่หน้าอกโดยมีอีกคนนั่งมองมาตลอดเวลาจนน่ารำคาญ จนเมื่อเห็นว่าผมวางช้อนกับส้อมลงริมฝีปากหนาก็เผยยิ้มกวน
"อิ่มแล้วไง ยังไม่หมดเลย"
"แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย"
"คุณใช้วัตถุดิบผมเปลือง รบกวนจ่ายค่าอาหารที่คุณกินไม่หมดด้วยแล้วกัน"
"ว่าไงนะ?"
"ทั้งหมดก็..สามพัน พอดีบ้านผมใช้วัตถุดิบเกรด A น่ะ :)"
"จ่ายที่แม่บ้านผมก่อนกลับได้เลยนะครับ ผมขอตัว"
"นี่นาย! จะมากเกินไปแล้วนะ"
"คุณต่างหากที่มากไป มานอนบ้านผมหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวัน แถมยังใช้ของในตู้เย็นผมโดยไม่ได้รับอนุญาติอีก ผมไม่เรียกค่าชั่วโมงที่คุณอยู่ที่นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว - -"
เกร๊ง!
เสียงช้อนที่กระทบกับเสียงจานดังสะนั่นจากแรงกระทบที่คนวางวางมันลงอย่างแรง ผมยันตัวลุกขึ้นก่อนจะควักเงินในกระเป๋ากางเกงมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะออกเท้าเดินไปทางประตูบานใหญ่ทันที ผมไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองอีกคนที่มองการกระทำของผมอยู่ตลอดแต่กลับเลือกที่จะเดินออกจากบ้านหลังใหญ่นั่นมาพร้อมกับแรงอารมณ์ที่แทบอยากจะกลับเข้าไปในบ้านแล้วกระโดดกัดไอ้บ้านั่นให้ตาย
'ถ้าจะให้ผมเอาใจคนอย่างไอ้หมอนั่น ผมคงยอมตายซะยังดีกว่า'
'ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้จ่าฝูงกวนประสาท'
.
.
.
"คุณท่านไม่น่าไปแกล้งคุณวีแบบนั้นเลยนะคะ คุณเค้าตั้งใจทำอาหารพวกนี้มากเลยทั้งๆที่ตัวเองทำอาหารไม่เป็น"
"จริงค่ะ คุณวีก็แค่อยากทำอาหารตอบแทนที่คุณท่านให้ที่พักเท่านั้นเอง ไม่น่าใจร้ายเลย"
"พวกคุณกำลังสอนผมอยู่งั้นหรอ?"
.......
"ป่าวค่ะ ดิฉันขอโทษ"
"มีอะไรก็ไปทำซะ เก็บอาหารพวกนั้นด้วย คืนนี้ฉันมีประชุมใหญ่คงกลับดึก พวกเธอไม่ต้องรอต้อนรับ"
"รับทราบค่ะ"
ผมจัดการติดกระดุมเม็ดบนสุด ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านซักพัก จินหันมามองผมที่พึ่งขึ้นรถมาก่อนจะออกปากพูด
"ไปทำอะไรเข้าหล่ะ เห็นคนเมื่อคืนเดินออกมาอย่างกับจะไปฆ่าใคร"
"ป่าวซะหน่อย"
"นายนี่นะ ลดความกวนประสาทลงหน่อยก็ดี ซักวันเถอะจะได้โดนเข้าให้จริงๆ"
"ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า วันนี้มีประชุมกับไอ้เจมส์ไม่ใช่รึไง"
"สงครามประสาทอีกแล้วสินะ - -"
"ไม่ชอบหน้ามัน"
"อย่างกับเขาชอบหน้านายงั้นแหละ"
"มันกวนตีน"
"นายก็เหมือนกัน"
"จิน!"
"จ้าๆ ออกรถจ้า"
ผมละสายตาออกจากหน้าจินก่อนจะหันไปมองกระจกข้างทางด้วยความหงุดหงิด สายตาที่ปะทะเข้ากับร่างบางที่พึ่งวิ่งออกมาจากบ้านผมได้ไม่นานทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย อีกคนกำลังนั่งรถรอบัสอยูที่ป้ายรถทั้งๆที่ความเป็นจริงเขาควรจะเรียกแท็กซี่กลับไปได้แล้ว เพราะแถวนี้กว่ารถบัสจะผ่านมาแต่ละคันก็เป็นชั่วโมง หรือว่าสามพันที่เขาให้ผมมามันจะคือเงินติดตัวก้อนสุดท้าย? ไม่หรอกมั้ง..ท่าทางเย่อหยิ่งขนาดนั้นก็คงจะเป็นลูกคุณหนูของบ้านไหนสักที่ เดินทางกลับดีๆแล้วกันยัยโอเมก้ากลิ่นดอกคาร์เนชั่น :)
.
.
.
เอี๊ยด!
เสียงล้อรถเสียดดสีไปกับพื้นถนนดังขึ้นสนั่นเมื่อคนขับเบรกรถกระทันหัน ร่างบางที่แกล้งทำเป็นวิ่งตัดหน้ารถเมื่อครู่แกล้งล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับกุมข้อศอกของตัวเองแล้วร้องโอดโอย
"เป็นอะไรรึป่าวคะ?"
คำถามจากผู้หญิงในชุดทำงานเรียบร้อยเอ่ยถามผมขึ้นพลางมองสำรวจอาการบาดเจ็บของผม แต่มันจะไปมีได้ไงหล่ะ ในเมื่อผมแค่แกล้งทำเป็นเจ็บเพื่อเรียกเงินจากเขา - -
"คุณขับรถภาษาอะไรกัน ไม่มีตามองทางรึไง"
"แต่เมื่อกี้คุณเป็นคนวิ่งมาตัดหน้ารถเองนะคะ"
"คุณกล่าวหาผมหรอ?"
ผมเถียงยัยแว่นกลับไปด้วยใบหน้าเอาเรื่องจนเธอทำหน้าเสีย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดถึงเรื่องค่าเสียหาย ประตูรถด้านหลังคนขับก็เปิดออกเสียก่อน พร้อมกับร่างของใครอีกคนที่ก้าวลงมาจากรถ
"มีอะไรรึป่าว แอล"
"มีคนวิ่งตัดหน้ารถน่ะค่ะ"
ผมมองร่างหนาในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงเข้ารูปสีดำพลางประเมินฐานะของเขา รถยนต์ราคาแพงพร้อมกับนาฬิกาแบรนด์ดังนั่นมันเดาได้ไม่ยากเลยว่าผู้ชายคนนี้รวยขนาดไหน ผมมองใบหน้าหล่อเข้ารูปกับผมสีเทาที่เดินมานั่งยองๆหน้าผมก่อนจะส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นกันเองด้วยความงุนงง ก่อนจะปรับสีหน้าให้แสดงถึงความพอใจขึ้นมาอีกครั้ง
"เธอโกหก ผมไม่ได้วิ่งตัดหน้ารถแต่พวกคุณเป็นคนชนผมเองต่างหาก"
"อย่างงั้นหรอ..คุณต้องการอะไรหล่ะ?"
"ค่าเสียหาย"
"อืม..ได้สิ :)"
"แต่นายค-.."
"อย่าขัดฉัน พยุงเขาขึ้นเร็วเข้า"
"...ค่ะ"
ผมมองสบตากับยัยเลขาผ่านแว่นด้วยความไม่พอใจเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงบีบที่แขนพร้อมกับนัยน์ตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตร แขนเล็กสะบัดมือของอีกคนออกทันทีที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้ชายอีกคนอย่างเอาเรื่อง
"ค่าเสียหายของผม"
ผมแบมือส่งออกไปให้คนตรงหน้า แต่อีกคนทำเพียงแค่มองมือของผมนิ่งๆ ก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเปลี่ยนเป็นใช้มือของตัวเองยกขึ้นมาจับมือผมไว้แทน พอผมจะเอามือออกเขาก็จับแน่นกว่าเดิมจนผมต้องหยุดความพยายามลง
"อะไรของคุณ"
"เปลี่ยนจากค่าเสียหายไปเป็นเดินเที่ยวห้างกับผมซักสองชั่วโมงดีมั้ยครับ :)"
"คุณจะบ้ารึไง - -"
"ถ้าคุณอยากได้อะไรผมจะซื้อให้ทุกอย่าง ว่าไง"
"ไม่ไป"
"ผมไม่ได้บอกว่าจะยอมให้คุณปฏิเสธ"
แรงดึงจากมือที่ถูกจับให้เดินตามไปยังตัวรถทำให้ผมที่ถูกดึงต้องเดินตามมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ถึงพยายามจะออกแรงสะบัดมือหนาเท่าไหร่มันก็ยังสะบัดไม่หลุด ดวงซวยจังวะ! เมื่อเย็นก็โดนไอ้จ่าฝูงบ้านั่นกวนประสาท พระอาทิตย์ตกมาก็มาเจอคนบ้าแบบไอ้หัวเทานี่อีก นี่มันวันมหาวิปโยคชัดๆ!!
.
.
.
ไรท์:กดติดตาม กดให้กำลังใจ สกรีมแท็ก คอมเมนท์ ทำอะไรแล้วสบายใจก็ทำจ้า <3
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ