[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV

เขียนโดย NyxLuna

วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

9,335 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) CHAPTER IV : เลขาของคู่แข่ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CHAPTER IV : เลขาของคู่แข่ง

"ชอบมั้ย"

คำถามจากร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังทำให้ผมที่กำลังมองสำรวจภาพตัวเองในกระจกที่อยู่ในชุดสูทเรียบร้อยแต่กลับถูกออกแบบอย่างสวยงามต้องหันกลับไปตอบ

"ชอบสิ คุณจะซื้อให้ผมหรอ?"

"พูดเหมือนของในถุงที่เรียงอยู่นี่ผมไม่ได้เป็นคนซื้อให้งั้นแหละ"

อีกคนว่าพลางเบ้หน้าไปทางถุงสินค้าที่วางเป็นแพเรียงกันอยู่บนเก้าอี้ ตั้งแต่ที่คนหัวเทาที่มีชื่อว่าเจมส์พาผมขึ้นรถ เขาก็พาผมมาที่ห้างนี่ตามที่ปากพูด แถมยังพาผมเดินซื้อของไปทั่วทั้งห้างไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ รองเท้า เครื่องสำอางค์ หรือแม้แต่สูทที่ผมกำลังใส่อยู่ เขาทำราวกับว่าของทุกอย่างที่ผมอยากได้มีราคาเพียงหนึ่งบาทเสียอย่างงั้นแหละ

"ผมไม่เข้าใจหรอกนะว่าคุณจะซื้อให้ผมทำไม แต่ก็ขอบใจมากแล้วกัน"

"ทั้งหมดนี่ก็เพื่อทดแทนค่าเสียหายคุณทั้งนั้น"

"แต่ราคารวมของของทั้งหมดนี่มันแทบจะซื้อรถคันใหม่ได้เลยนะ - -"

"ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าจะไม่มีอะไรแลกเปลี่ยน :)"

"อะไร?"

ผมมองสายตาหยี่เล็กที่มองมาด้วยความหวั่นใจ ถึงแม้รูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้าจะดูเป็นผู้ชายใจดีและอบอุ่น แต่สายตาของเขามันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั่นหน่ะ

"อีกหนึ่งชั่วโมงผมมีประชุมกับคู่แข่งที่ผมไม่ชอบหน้า"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับผม - -"

"คุณต้องไปประชุมพร้อมกับผม"

ผมขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในความต้องการของคนตรงหน้า เขามีประชุมกับคนที่ไม่ชอบหน้าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมกัน ผมมองร่างสูงที่เริ่มเดินเข้ามาประชิดตัวด้วยควมไม่วางใจ หมอนั่นเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของผมก่อนจะมองสบตากับผมผ่านกระจก สร้อยคอที่ประดับไปด้วยเพชรทั้งเส้นถูกทาบลงบนลำคอยาวก่อนจะติดตะขอของมันเข้าด้วยกัน

"ผมกับมันแข่งกันทุกอย่าง แม้แต่ความสวยของเลขาผมก็ต้องชนะ"

เสียงแหบที่กระซิบข้างใบหูดังขึ้นก่อนจะห่างออกไปเมื่ออีกคนเดินมาหยุดยืนด้านหน้าผมแทน

"ไปเป็นเลขาให้ผมสองชั่วโมง แล้วผมจะให้ค่าจ้างคุณตามที่คุณอยากได้"

"มากเท่าไหร่"

"เท่าที่คุณต้องการ :)"

"ถ้างั้น..ผมก็ตกลง :)"

รถยนต์ราคาแพงจอดลงหน้าสถานที่นัดประชุมกับคู่แข่ง ก่อนที่สองร่างของคนบนรถจะลงมายืนขนาบข้าง แขนเรียวสอดคล้องแขนหนาก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในตึกใหญ่ตรงหน้า ผู้คนในตึกต่างพากันก้มหัวทำความเคารพให้ผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพียงจนทำให้ร่างบางอดไม่ได้ที่จะเกร็ง ตั้งแต่ผมเกิดมาจะไปหาเจอสถานการณ์แบบนี้ได้ที่ไหนหล่ะ ในเมื่อทั้งชีวิตก็อยู่แต่กับท้องถนนและห้องเช่าซอมซ่อ

"หมอนั่นมารึยัง"

เจมส์เอ่ยถามบุคคลที่ยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะได้รับการพยักหน้าออกมาเป็นคำตอบ ประตูบานใหญ่เปิดออกจนทำให้สายตาคมได้เห็นถึงความหรูหราในห้องที่เต็มไปด้วยเก้าอี้หลายสิบตัวแต่สิ่งที่ทำให้ร่างบางต้องหยุดเดินแล้วมองจดจ่อแน่นิ่งคงหนีไปพ้นผู้ชายในชุดสูทตรงหน้าที่เขาพึ่งจะหนีหน้าอีกคนมาในเวลาไม่กี่ชั่วโมง จ่าฝูงอย่างเจคมาทำอะไรที่นี่?

"เป็นอะไรไป"

เจมส์หันมาถามผมเมื่อเห็นว่าผมยังคงเอาแต่ยืนนิ่งมองอีกคนด้วยความตกใจ ในขณะที่ร่างหนาก็มองมาที่ผมด้วยความแปลกใจเช่นเดียวกัน ร่างบางยอมเดินตามร่างสูงมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่มาถึงอยู่ก่อนแล้วแต่สายตาทั้งสองก็ยังคงไม่ละไปจากกันง่ายๆ

"นายมาทำอะไรที่นี่ - -"

เสียงแข็งถามผมขึ้นด้วยใบหน้าเซ็งจิตราวกับไม่อยากเห็นหน้าผมจนผมแทบปรี๊ดแตก แต่ก็ยังไม่วายปั้นหน้านิ่งเหมือนตัวเองอยู่เหนืออีกฝ่ายแล้วตอบกลับไป

"ในเมื่อผมเป็นเลขาของคุณเจมส์แล้วทำไมผมจะมาไม่ได้ :)"

"เลขานาย?"

จ่าฝูงหนุ่มหันไปเลิกคิ้วถามอดีตเพื่อสนิทด้วยความแปลกใจ ครั้งก่อนที่เขาประชุมกับอีกคนยังเห็นว่าเลขาของอีกฝ่ายยังเป็นเพียงสาวแว่นธรรมดาเท่านั้น แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้กลายมาเป็นโอเมก้าที่กลิ่นฟุ้งแบบนี้ไปสะได้

"ใช่ ทำไมหรอ? :)"

"ฉันก็แค่แปลกใจ ไม่ยักนึกว่านายจะเลือกคนตะกละแบบนี้มาเป็นเลขา :)"

"นี่!"

ผมขึ้นเสียงใส่คนฝั่งตรงข้ามที่ทำเป็นหูทวนลมด้วยความหงุดหงิด เกิดมายังไม่เคยเจอใครกวนประสาทเท่าหมอนี่มาก่อนเลย หนำซ้ำยังปากเสียอีกต่างหาก

"ทำไมหรอครับ ผมว่า..คนกินเก่งก็น่ารักดีออกนะ :)"

"จะอ้วก - -"

เจมส์ไม่ได้สนใจคำประชดจากอีกคนแต่กลับหันมาทัดปอยผมของผมเข้ากับใบหูให้อย่างเบามือ รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้เป็นการแสดงเล็กๆน้อยๆ ก่อนที่การประชุมจะเริ่มขึ้นเมื่อจินเลขาของเจคเป็นคนดึงพวกเขาทั้งหมดเข้าประเด็น ช่วงเวลาในการประชุมผ่านไปอย่างเชื่องช้าในขณะที่สติของผมเริ่มลืมเลือนลงทุกที เพราะทุกคนต่างเอาแต่นั่งพูดถึงเรื่องเงินกันอยู่นั่น น่าเบื่อเป็นบ้า

"ดูเหมือนเลขาของนายจะง่วงนะ"

เจคทักขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางจะหลับเต็มที ใบหน้าสวยง้ำงอราวกับเด็กที่เริ่มงอแงจนเจ้านายอย่างเจมส์ต้องเผลอยิ้มให้กับความน่ารักของคนข้างๆ

"อยากจะไปพักก่อนมั้ย"

เสียงหวานกระซิบเข้าที่ข้างใบหูก่อนที่ผมจะพยักหน้าตอบรับกลับไป ผมยืนขึ้นในขณะที่เลขาของอีกคนก็ลุกขึ้นเหมือนกันจนผมต้องขมวดคิ้ว

"ในเมื่อเลขาของคุณเจมส์ได้ไปพัก ผมก็ควรได้พักด้วย"

"จิน"

"ถ้าพวกนายจะประชุมไปประชดกันไปก็ประชุมกันไปสองคนเถอะ ฉันรำคาญจะแย่"

ร่างสูงของคนหน้าหวานก้าวเดินมาอีกฝั่งก่อนจะดึงแขนร่างบางของอีกคนที่สลึมสลือจนเหมือนไม่ได้ฟังสิ่งที่ทุกคนกำลังพูดกันอยู่แต่อย่างใดให้เดินตามมา ประตูห้องประชุมถูกปิดลงพร้อมกับที่ผมถูกอีกคนจับให้นั่งลงที่เก้าอี้พักตัวเล็ก กาแฟร้อนหอมกรุ่นถูกวางไว้ตรงหน้าจนเรียกความสนใจจากผมที่กำลังจะหลับให้เงยหน้าขึ้นมามองมัน

"ขอบใจ"

ผมพูดก่อนจะยกกาแฟตรงหน้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจนอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้องส่ายหน้า เอาจริงๆผมว่าจินนิสัยเหมือนผมยังไงก็ไม่รู้ ขี้โวยวายปากร้ายแต่ก็ใจดีไม่หยอก แต่ที่ต่างก็คงเป็นเรื่องที่เขาเป็นอัลฟ่าแต่ผมเป็นโอเมก้านั่นแหละ

"อัลฟ่านี่นอนเร็วทุกตัวเลยรึไง"

"ไม่รู้สิ่"ผมพูดพลางหมอบหน้าลงกับโต๊ะแล้วเตรียมเข้าสู่ช่วงนิทราอีกครั้ง ช่วงเวลาแบบนี้แม้แต่กาแฟก็คงช่วยผมไม่ได้แล้วแหล่ะ ง่วงเป็นบ้า..

"น่ารำคาญชะมัด - -*"

เสียงหวานดังทิ้งท้ายพร้อมกับสติที่ดับลง ลมหายใจเบาถูกพ่นออกอย่างสม่ำเสมอพร้อมกับความรู้สึกอุ่นที่เกิดจากการที่อีกคนถอดสูทตัวนอกออกมาห่มให้เมื่อเห็นว่าโอเมก้าตรงหน้ากำลังกอดตัวเองแน่นจากความหนาวเย็น

'ไม่ชอบขี้หน้าแต่กลับถูกชะตาอีกคนอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ..ทำไมก่อนหน้านี้ที่บ้านของเจคเขาถึงไม่ทันสังเกตุว่าเขารู้สึกเหมือนเคยเจอคนตรงหน้ามาก่อน..แต่จะนึกก็นึกไม่ออกอีกอยู่ดี'

"แค่นอนอยู่เฉยๆก็ยังน่ารำคาญ - -"

จินบ่นอุบอิบพลางเบ้ปากใส่คนที่นอนไม่รู้เรื่องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคู่ชะตาที่คงกำลังทำงานให้จ่าฝูงอยู่ที่ไหนซักที่..จะว่าก็นานแล้วเหมือกันที่เขากับอาร์เอ็มไม่ได้ไปเดทกัน ดูเหมือนว่าเขาคงต้องหาโอกาสลางานบ้าง มัวแต่ใช้เวลาอยู่กับเจ้านายอย่างเจคจนแทบจะนึกว่ามันเป็นผัวตัวเองอยู่ร่อมร่อแล้วด้วยซ้ำ -...-

"จิน กลับกันได้แล้ว"

"ชู่ว! พูดเบาๆสิ่"

เจคขมวดคิ้วให้กับเลขาของตัวเองด้วยความงุนงงจนเห็นว่าฝั่งตรงข้ามของโต๊ะที่จินนั่งอยู่มีร่างบางของใครอีกคนกำลังฟุบนอนหลับอย่างสบายใจ เขาจึงละสายตาจากร่างของทั้งสองแล้วหันไปหาร่างหนาของคนที่พึ่งเดินตามเขาออกจากห้องประชุมมา

"ตามที่บอก ฉันจะเอาเลขานายกลับไปด้วย ถ้าหากว่านายส่งเขามาเพื่อสืบบางอย่างในบ้านฉันจริงๆ สัญญาของเราจะถือว่าเป็นโมฆะ"

"ด้วยความยินดี"

จ่าฝูงหนุ่มเลิกสนใจรอยยิ้มกวนจากคนตรงหน้า แล้วเดินไปยังโต๊ะที่เลขาของเขานั่งอยู่พร้อมกับส่งสัญญาณให้จินลุกขึ้น แขนแกร่งอุ้มร่างของคนที่หลับสนิทขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะออกเดินไปทางลานจอดรถ เพราะการที่อีกคนมาเป็นเลขาให้คู่แข่งอยากเจมส์ในวันนี้ทำให้จ่าฝูงอย่างเขาไม่มั่นใจว่าที่เมื่อวานที่เขาได้เจอกับร่างบางเป็นแผนที่จัดขึ้นเพื่อจะลักลอบเข้าไปสืบข้อมูลบางอย่างในบ้านของเขารึป่าว มันทำให้เจคเลือกที่จะพาอีกคนกลับบ้านไปด้วยอีกครั้งในวันนี้ และอีกเหตุผลหนึ่งคงหนีไม่พ้นที่เขาสังเกตได้ว่าเจมส์ดูจะชอบคอคนในอ้อมแขนอยู่พอสมควร ในเมื่อหมอนั่นเห็นเขาเป็นคู่แข่งมาแต่ไหนแต่ไร การเล่นเกมกลับก็คงสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว

"เหมือนฉันจะมีเวลาให้นายลาพักได้แล้วนะ จิน :)"

ไรท์:นิยายไรท์เป็นแนวเน้นพระนางความรักวัยรุ่นบลาๆ เลยอาจจะไม่มีสาระอะไรเลย คนที่ไม่ชอบแนวนี้แล้วหลงมาทำใจด้วยนะคะ 5555555555 ยินดีต้อนรับสู่ฟิคไร้สาระค่า อิราชัยมาเสะ _/|\_

chapter 5

สารบัญ

chapter 7