[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV

เขียนโดย NyxLuna

วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

9,558 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) CHAPTER II : เล่นผิดคน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

**** เนื่องจากตอนแรกไรท์ลงผิดตอนเพราะลงหลายเว็ปจึงสับสน ขออนุญาติเรียบเรียงและลงให้ใหม่ ขอบคุณค่ะ ****

CHAPTER II : เล่นผิดคน

ฟึบ!

ร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่พลิกตัวตะแคงหันไปอีกข้างเมื่อรู้สึกนอนไม่สบายตัว เปลือกตาติดกับขนตางอนยาวลืมตาขึ้นมองภาพเบื้องหน้าก่อนจะอ้าปากหาวด้วยความงัวเงีย ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนกว้างพลางมองสำรวจไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา ห้องนอนกว้างใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยของราคาแพงมากมายในโทนสีขาวสะอาดทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เป็นสาเหตุให้ผมตื่นมาอยู่ในห้องนี้

ผมมองแววตาสีเหลืองอำพันที่แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงเพียงชั่ววิก่อนจะกลับมาเป็นสีเดิมเหมือนปกติด้วยความแปลกใจ

......

'ทำไมผมถึงสะกดจิตเขาไม่ได้หล่ะ..'

"คุณครับ เป็นอะไรมั้ย?"

ร่างหนาเอ่ยถามผมขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนนิ่งไม่ตอบคำถาม มันทำให้ผมเลือกที่จะแกล้งเป็นลมแล้วปล่อยให้อีกคนแบกร่างของผมมาที่รถ ในเมื่อสะกดจิตไม่ได้ผล ผมก็ต้องสร้างโอกาสเพื่อสานสัมพันธ์ขึ้นมาด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้จะยังคิดไม่ออก แต่การตีเนียนทำเป็นไม่รู้เรื่องไปก่อนแล้วค่อยไปคิดแผนซ้อนเอาที่หลังคงจะดีเสียกว่า

ถ้าผมสามารถทำให้จ่าฝูงอย่างเจคหลงรักจนยอมผมได้ทุกอย่าง ผมก็จะสามารถใช้อำนาจของเขาให้เป็นประโยชน์ได้ มันถึงเวลาแล้วที่จะหมดยุคที่อัลฟ่าอยู่เหนือทุกชนชั้นและโอเมก้าต้องถูกย่ำยีจากสังคม ถ้าหากว่าผมแก้ไขมันได้เรื่องบ้าๆพวกนี้มันจะได้หมดไปสักที

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากผมให้หันไปมองหญิงสาวกลางวัยที่อยู่ในชุดแม่บ้าน ในมือของเธอถือถาดอาหารและตรงมาที่ผมก่อนจะวางถาดนั่นไว้บนโต๊ะข้างเตียง ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นบ้างแต่ยังคงดูดีเผยยิ้มให้กับผมพลางเอ่ยพูด

"คุณเจคไปออกล่าตะเวนน่ะค่ะ อีกสักพักคงจะกลับมา หากคุณต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกฉันได้เลยนะคะ ดิฉันได้รับคำสั่งมาว่าให้ดูแลคุณอย่างดี"

"ขอบคุณ"

ผมพยักหน้าเป็นการบอกเป็นนัยๆ ว่าให้เธอออกไปได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบถาดอาหารที่มีถ้วยข้าวต้มวางอยู่มากินโดยไม่รีบร้อน ผมใช้เวลาที่รอการกลับมาของจ่าฝูงไปอย่างไม่ว่างเปล่า ทั้งอาบน้ำ เดินสำรวจบ้านที่ใหญ่ราวกับคฤหาสน์ และเล่นกับเจ้าตูบตัวโตหลังบ้าน แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่คนที่ผมรอก็ไม่กลับมาสักทีจนผมเริ่มจะหงุดหงิด ผมนั่งลงบนโซฟาตัวยาวกลางบ้านด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาหาเกมเล่นเพื่อฆ่าเวลา จนสุดท้ายเสียงรถยนต์ที่ดังขึ้นหน้าบ้านก็ทำให้ทั้งผมและแม่บ้านในบ้านต้องรีบหันไปให้ความสนใจกับประตูบานใหญ่

"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณเจค คุณจิน"

"อืม ฟื้นแล้วหรอ"

ร่างสูงตอบแม่บ้านแล้วหันมาพูดประโยคหลังกับผม แต่สิ่งที่ผมกำลังสนใจอยู่ในตอนนี้กลับไม่ใช่คำถามของเขาเลยสักนิด เมื่อนัยน์ตาสบเข้ากับร่างอีกร่างของคนที่ผมไม่รู้จัก ผู้ชายหน้าติดหวานที่อยู่ในชุดสูทมันทำให้ผมรู้สึกไม่ถูกขี้หน้าอย่างไม่มีเหตุผล

"พาใครมาอีกหล่ะ - -*"

เสียงเหวี่ยงที่เอ่ยทันทีที่เห็นผมทำให้คิ้วสวยขมวดด้วยความไม่พอใจ เป็นใครหน้าไหนกันถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้นไหนจะเสียงเหวี่ยงๆนั่นอีก ลุกไปตบปากสะทีเลยดีมั้ย - -*

"ขอโทษที่จินเสียมารยาทนะ จินเป็นเลขาของผมเอง"

"อ่อ..เป็นเลขา...แต่ไม่มีมารยาทกับแขกของเจ้านายเลยนะ :)"

"นี่!!"

"จิน กลับไปก่อน"

ผมแสยะยิ้มให้กับอีกคนก่อนจะแนบหัวพิงกับโซฟาอย่างผู้ชนะ โดยมีอีกคนมองมาด้วยความไม่พอใจ ขายาวรีบพาตัวเองออกจากบ้านไปทิ้งให้ผมอยู่กับนายจ่าฝูงแค่สองคน เจคถอดสูทตัวนอกออกให้แม่บ้านนำไปเก็บก่อนจะเดินมานั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆผม

"ขอบคุณที่ช่วยผมไว้"ผมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา เมื่อเห็นว่าอีกคนเลือกที่จะเงียบ

"การดูแลคนในเขตเป็นสิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้ว"

"แต่ยังไงก็ขอบใจ"

"คุณ..ไม่ได้ฮีทอยู่หรอ..?"

คำถามของอีกคนทำให้ผมที่กำลังจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่มต้องหันไปมองสบตาด้วยความไม่เข้าใจ

"ก็กลิ่นที่ผมได้กลิ่นเมื่อคืน..ดอกคาร์เนชั่น"

"ป่าว ผมไม่ได้ฮีท"

"แต่กลิ่นมัน.."

"หอมมากใช่มั้ยครับ? :)"

ผมถามอีกคนพลางยกน้ำขึ้นจิบ สายตาคมมองสำรวจอาการของอีกคนเมื่อโดนถามออกไปตรงๆ แต่เจ้าตัวก็ยังคงคอนเซ็ปใบหน้าเรียบนิ่งไว้ได้อย่างดี

"กลิ่นประจำตัวของคุณหอมจนทำให้ผมแทบควบคุมสติตัวเองไม่ได้"

คำตอบที่ตอบกลับมาตรงๆเหมือนกันต่างจากที่ผมคิดเอาไว้ทำให้ผมแทบจะสำลักน้ำที่กำลังจิบอยู่ จนต้องวางแก้วน้ำลงแล้วหันไปหยิบทิชชู่มาซับรอบปากอย่างไว ใบหน้าเรียบนิ่งติดหยิ่งเชิดขึ้นเล็กน้อยเพื่อรักษาลุคแม้ในใจตอนนี้จะแอบหวั่นใจให้กับสายตาคมที่มองมาอย่างแปลกๆนั่น

"ผมไม่เคยเจอโอเมก้าคนไหนที่มีกลิ่นหอมขนาดนี้มาก่อน...ดูเหมือน..คุณจะพิเศษ"

"....."

"ผมพึ่งกลับจากลาดตะเวนอยากจะขึ้นไปพักสักหน่อย ถ้าคุณจะกลับบ้านก็กลับได้เลยนะ"

ผมมองไล่ตามแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปด้วยใบหน้าที่แสดงความรู้สึกมึนงงออกมาอย่างชัดเจน มันแปลก..ไม่มีใครที่เมินเฉยต่อผมแบบเขาเลยสักคน ตามปกติถ้าเป็นอัลฟ่าตัวอื่นพวกนั้นคงจะมองผมไม่วางตาด้วยซ้ำ ความพิเศษของโอเมก้าควีนมันคือการดึงดูดอัลฟ่า แล้วทำไมกับอัลฟ่าจ่าฝูงตัวนี้ถึงทำอย่างกับผมเป็นเพียงธาตุอากาศเสียอย่างนั้น..

'ผมยอมให้คุณเมินผมแค่ครั้งนี้เท่านั้นแหล่ะ ติดไว้ก่อนเถอะ - -*'

"คุณวีแน่ใจหรอคะว่าจะไม่ให้พวกเราช่วยจริงๆ"

เสียงของแม่บ้านถามขึ้นเป็นรอบที่สิบเมื่อเห็นสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ ผมมองไข่ที่เคยเป็นสีขาวบนกระทะที่ตอนนี้มันกลายเป็นสีดำไปแล้วด้วยความหงุดหงิด ตะหลิวที่เคยถือถูกโยนลงบนกระทะเบาๆ ก่อนจะหันไปโวยวายใส่แม่บ้านทั้งสองที่ยืนลุ้นดูผมทำอาหารมาตั้งแต่แรก

"ทำไมมันถึงทอดยากทอดเย็นจังอ่ะ!"

"แล้ว..คุณวีจะทอดไปทำไมคะ? ที่จริงให้พวกเราทอดให้ก็ได้นะ"

"ก็ฉันเห็นในนิยายเวลาพวกนางเอกมันจะเอาใจพระเอกก็ทำอาหารให้กันไม่ใช่หรือไง จะทำให้ยุ่งยากเพื่อ?? ซื้อกินก็ได้มั้ยหล่ะ - -*"

"คุณวีจะหมายความว่า..จะเอาใจคุณเจคหรอคะ?"

ผมมองแม่บ้านสองคนตรงหน้าที่สกิดแขนกันไปมาพลางทำหน้าเขินก่อนที่ผมจะแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ในเมื่อผมอยากเอาชนะใจนายจ่าฝูงนั่น ยังไงการมีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังก็คงจะดีสะกว่า

"คุณแม่บ้านช่วยผมหน่อยสิ ผมอยากเอาใจคุณเจคน่ะ~"

"555 อะไรกันคะ เรื่องแค่นี้บอกพวกฉันตั้งแต่แรกก็ได้ มาค่ะๆ เดี๋ยวฉันสอนให้"

ผมคอยมองดูและทำความเข้าใจสิ่งที่แม่บ้านทั้งสองคนกำลังสอนผมแม้ในใจจะแอบนึกรำคาญที่ทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมด ถ้าเป็นผมการเลือกซื้ออาหารมากินที่บ้านจากข้างนอกคงจะสะดวกกว่ามาก

"เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วค่ะ ให้ฉันไปปลุกคุณเจคให้ดีมั้ยคะ"

"เดี๋ยวฉันไปเอง"

ผมรีบเอ่ยบอกก่อนที่แม่บ้านจะเดินไปถึงบันได ชุดกันเปื้อนถูกถอดออกส่งให้แม่บ้านอีกคนรับแล้วรีบวิ่งมาจัดการสภาพตัวเองในกระจก ขาเรียวพาตัวเองมาถึงหน้าห้องนอนของจ่าฝูงก่อนจะทำใจเคาะกำปั้นลงกับประตูสองสามที

"คุณเจค นอนอยู่รึป่าวครับ"

.......

ไร้เสียงการตอบรับ ผมจึงยื่นมือออกไปเคาะประตูอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าอีกคนยังไม่ตื่นจริงๆ

"ถ้ายังไม่ตื่น ผมขออนุญาตเข้าไปนะ"

แกร๊ก!

......

ผมสอดสายตามองไปรอบๆห้องที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบหรู เตียงนอนขนาดคิงไซส์ใจกลางห้องถูกแสงแดดจากด้านนอกที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทาบลายลงบนผืนผ้าห่ม แต่บนเตียงกลับไร้ซึ่งร่างของคนที่ผมขึ้นมาตามหา ผมก้าวเท้าเดินเข้ามาภายในห้องก่อนจะเดินไปดูที่ห้องน้ำปลายเตียงแต่ก็ยังไม่พบอีกคน หรือเขาจะกระโดดออกทางระเบียงไปแล้ววะ - -

"ทำอะไร"

เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ผมที่กำลังมองไปทางระเบียงต้องหันหลังกลับไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ แต่สิ่งที่ผมเห็นมันกลับทำให้ผมลืมที่จะตอบคำถามของอีกคนไปเสียสนิท..

.......

ตึก ตึก ตึก..

หัวใจในอกเริ่มเต้นถี่ยิบเมื่อสายตาไม่รักดีเผลอจ้องมองแผงกล้ามตรงหน้าอยู่เนิ่นนาน ก้อนกล้ามขาวๆที่ถูกหยาดน้ำเกาะมันดึงดูดสายตาเสียจนสมองของผมขาวโพลน ร่างสูงที่มีเพียงผืนผ้าขนหนูสีขาวติดตัวนั่นคงเป็นเพียงไม่กี่สิ่งบนโลกที่ทำให้ผมเขินจนหน้าแดงได้ขนาดนี้ เขาเป็นอัลฟ่าคนแรกและคนเดียวที่เหมาะกับคำว่าเพอร์เฟ็คสำหรับผม..อัลฟ่าคนแรกที่ทำให้ใจผมเต้นแรงจนแทบเสียอาการ

'เล่นผิดคนแล้วมั้ยหล่ะ..วี'

ไรท์:อ่านแล้วอย่าลืมกดติดตามฟิคนะคะ เดี๋ยวอัพแล้วมันไม่แจ้งเตือน ***ทำตามคำเตือนที่ให้ไว้หน้าแรกนิยายด้วยนะคะ ไม่จำเป็นต้องเป็นคอมเมนท์ให้กำลังใจ ไรท์แค่อยากรับรู้ว่ารีทคิดเห็นยังไงกับเนื้อเรื่องแค่นั้นเองค่ะ *** ส่วนรีดที่คอมเมนท์มาตลอดไรท์ขอบคุณมากน้า~ <3

chapter 3

สารบัญ

chapter 5