[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV

เขียนโดย NyxLuna

วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

9,562 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) CHAPTER III : กวนประสาท

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CHAPTER III : กวนประสาท

........

"ผมถามว่าคุณทำอะไร"

เสียงเรียบถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาถาม ผมเลื่อนสายตาของตัวเองขึ้นมาสบตากับนัยน์ตาคมที่มองมา ก่อนจะตีสีหน้าเรียบนิ่งแล้วเอ่ยบอกจุดประสงค์ที่ตนขึ้นมาที่นี่

"ผมทำอาหารเย็นไว้ คุณจะไปกินมั้ย"

"ผมมีงานต้องไปทำต่อ"

"....."

"เชิญคุณกลับได้เลย"

คิ้วสวยขมวดเป็นปมแน่นด้วยความไม่พอใจในคำตอบของคนตรงหน้า เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงทำกับผมแบบนี้ อัลฟ่าตัวอื่นอย่าว่าแต่จะได้กินอาหารที่ผมทำให้เลย แค่ได้พูดคุยกับผมพวกเขายังแทบไม่มีโอกาส แล้วกับคนตรงหน้าที่ผมยินดีทำให้ทุกอย่างแต่กลับปฏิเสธด้วยความเย็นชาแบบนี้มันหมายความว่าอะไรกัน?

"ผมจะแต่งตัว"

เสียงเรียบพูดพลางพยักเพยิดหน้าไปทางประตูเป็นการบอกให้ผมออกไปจากห้องจนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่าเดิม ผมเดินออกมาจากห้องนอนของไอ้จ่าฝูงก่อนจะตั้งใจดึงปิดประตูเสียงดังจนแม่บ้านด้านล่างพากันส่งเสียงตกใจ ขาเรียวเดินลงบันไดด้วยความไวก่อนจะตรงดิ่งไปที่จานอาหารหลายอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ

"คุณเจคว่ายังไงบ้างคะ"

ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่บ้านที่ตั้งหน้าตั้งตาถามผมด้วยความตื่นเต้น แต่กลับใช้ช้อนตักอาหารในจานขึ้นมากินเองด้วยความโมโห ผมยัดอาหารแทบทุกอย่างบนโต๊ะเข้าปากอย่างต่อเนื่องจนพวกแม่บ้านพากันมองผมไม่วางตา แต่ถามว่าผมสนใจมั้ย ก็ไม่ ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำก็มีแค่การดับความร้อนในหัวลงเท่านั้นโดยการระบายไปกับการกินอาหารบนโต๊ะนี้ ในเมื่อทำให้แล้วไม่ยอมกินผมก็จะกินเองให้หมดนี่นั่นแหละ -*- เรื่องมากนัก!

"ไม่ได้ให้เขากินข้าวเช้ารึไง"

เสียงของผู้มาใหม่ทำให้แม่บ้านทั้งสองต้องรีบหันไปทำความเคารพเจ้านาย ก่อนจะลอบมองผมที่ยังคงตักอาหารเข้าปากไม่หยุด ผมเลื่อนสายตาไปมองร่างสูงของอีกคนที่เดินมานั่งยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะก่อนจะออกแรงเคี้ยวอาหารในปากด้วยความโมโหทวีคูณ บอกจะไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ่ จะมานั่งทำหน้าทำตากวนบาทาใส่เขาทำไม

"ค่อยๆกินก็ได้ ไม่มีใครแย่งคุณหรอก"

"ยุ่ง"

ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับตักอาหารอีกจานเข้าปาก ในขณะที่อีกคนส่ายหน้าให้กับผมเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาหวังจะตักอาหารจากในจานกลางโต๊ะ แต่ก็ต้องชวดไปเพราะผมใช้มือหยิบจานนั้นมาไว้หน้าตัวเองซะก่อน

"ทำอะไร - -"

"บอกจะไม่กินก็ห้ามกินสิ"

"แต่นี่วัตถุดิบบ้านผม คุณไม่มีสิทธิ์สั่งให้ผมไม่กิน"

"แต่ฉันเป็นคนทำ ฉันไม่ให้คุณกิน แม้ แต่ จาน เดียว"

"ทำอย่างกับคุณจะกินหมด"

"ก็คอยดู"

ผมเลิกสนใจอีกคนแล้วหันไปจริงจังกับการกินอาหารบนโต๊ะ ความรู้สึกอยากเอาชนะแล่นไปทั่วหัวเลยทำให้ตอนนี้ผมมีเป้าหมายที่จะกินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะนี่ให้หมด แม้ความเป็นจริงมันจะเป็นไปแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปนานหลายนาทีในขณะที่ผมเริ่มจะจุกที่หน้าอกโดยมีอีกคนนั่งมองมาตลอดเวลาจนน่ารำคาญ จนเมื่อเห็นว่าผมวางช้อนกับส้อมลงริมฝีปากหนาก็เผยยิ้มกวน

"อิ่มแล้วไง ยังไม่หมดเลย"

"แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย"

"คุณใช้วัตถุดิบผมเปลือง รบกวนจ่ายค่าอาหารที่คุณกินไม่หมดด้วยแล้วกัน"

"ว่าไงนะ?"

"ทั้งหมดก็..สามพัน พอดีบ้านผมใช้วัตถุดิบเกรด A น่ะ :)"

"จ่ายที่แม่บ้านผมก่อนกลับได้เลยนะครับ ผมขอตัว"

"นี่นาย! จะมากเกินไปแล้วนะ"

"คุณต่างหากที่มากไป มานอนบ้านผมหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวัน แถมยังใช้ของในตู้เย็นผมโดยไม่ได้รับอนุญาติอีก ผมไม่เรียกค่าชั่วโมงที่คุณอยู่ที่นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว - -"

เกร๊ง!

เสียงช้อนที่กระทบกับเสียงจานดังสะนั่นจากแรงกระทบที่คนวางวางมันลงอย่างแรง ผมยันตัวลุกขึ้นก่อนจะควักเงินในกระเป๋ากางเกงมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะออกเท้าเดินไปทางประตูบานใหญ่ทันที ผมไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองอีกคนที่มองการกระทำของผมอยู่ตลอดแต่กลับเลือกที่จะเดินออกจากบ้านหลังใหญ่นั่นมาพร้อมกับแรงอารมณ์ที่แทบอยากจะกลับเข้าไปในบ้านแล้วกระโดดกัดไอ้บ้านั่นให้ตาย

'ถ้าจะให้ผมเอาใจคนอย่างไอ้หมอนั่น ผมคงยอมตายซะยังดีกว่า'

'ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้จ่าฝูงกวนประสาท'

"คุณท่านไม่น่าไปแกล้งคุณวีแบบนั้นเลยนะคะ คุณเค้าตั้งใจทำอาหารพวกนี้มากเลยทั้งๆที่ตัวเองทำอาหารไม่เป็น"

"จริงค่ะ คุณวีก็แค่อยากทำอาหารตอบแทนที่คุณท่านให้ที่พักเท่านั้นเอง ไม่น่าใจร้ายเลย"

"พวกคุณกำลังสอนผมอยู่งั้นหรอ?"

.......

"ป่าวค่ะ ดิฉันขอโทษ"

"มีอะไรก็ไปทำซะ เก็บอาหารพวกนั้นด้วย คืนนี้ฉันมีประชุมใหญ่คงกลับดึก พวกเธอไม่ต้องรอต้อนรับ"

"รับทราบค่ะ"

ผมจัดการติดกระดุมเม็ดบนสุด ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านซักพัก จินหันมามองผมที่พึ่งขึ้นรถมาก่อนจะออกปากพูด

"ไปทำอะไรเข้าหล่ะ เห็นคนเมื่อคืนเดินออกมาอย่างกับจะไปฆ่าใคร"

"ป่าวซะหน่อย"

"นายนี่นะ ลดความกวนประสาทลงหน่อยก็ดี ซักวันเถอะจะได้โดนเข้าให้จริงๆ"

"ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า วันนี้มีประชุมกับไอ้เจมส์ไม่ใช่รึไง"

"สงครามประสาทอีกแล้วสินะ - -"

"ไม่ชอบหน้ามัน"

"อย่างกับเขาชอบหน้านายงั้นแหละ"

"มันกวนตีน"

"นายก็เหมือนกัน"

"จิน!"

"จ้าๆ ออกรถจ้า"

ผมละสายตาออกจากหน้าจินก่อนจะหันไปมองกระจกข้างทางด้วยความหงุดหงิด สายตาที่ปะทะเข้ากับร่างบางที่พึ่งวิ่งออกมาจากบ้านผมได้ไม่นานทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย อีกคนกำลังนั่งรถรอบัสอยูที่ป้ายรถทั้งๆที่ความเป็นจริงเขาควรจะเรียกแท็กซี่กลับไปได้แล้ว เพราะแถวนี้กว่ารถบัสจะผ่านมาแต่ละคันก็เป็นชั่วโมง หรือว่าสามพันที่เขาให้ผมมามันจะคือเงินติดตัวก้อนสุดท้าย? ไม่หรอกมั้ง..ท่าทางเย่อหยิ่งขนาดนั้นก็คงจะเป็นลูกคุณหนูของบ้านไหนสักที่ เดินทางกลับดีๆแล้วกันยัยโอเมก้ากลิ่นดอกคาร์เนชั่น :)

เอี๊ยด!

เสียงล้อรถเสียดดสีไปกับพื้นถนนดังขึ้นสนั่นเมื่อคนขับเบรกรถกระทันหัน ร่างบางที่แกล้งทำเป็นวิ่งตัดหน้ารถเมื่อครู่แกล้งล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับกุมข้อศอกของตัวเองแล้วร้องโอดโอย

"เป็นอะไรรึป่าวคะ?"

คำถามจากผู้หญิงในชุดทำงานเรียบร้อยเอ่ยถามผมขึ้นพลางมองสำรวจอาการบาดเจ็บของผม แต่มันจะไปมีได้ไงหล่ะ ในเมื่อผมแค่แกล้งทำเป็นเจ็บเพื่อเรียกเงินจากเขา - -

"คุณขับรถภาษาอะไรกัน ไม่มีตามองทางรึไง"

"แต่เมื่อกี้คุณเป็นคนวิ่งมาตัดหน้ารถเองนะคะ"

"คุณกล่าวหาผมหรอ?"

ผมเถียงยัยแว่นกลับไปด้วยใบหน้าเอาเรื่องจนเธอทำหน้าเสีย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดถึงเรื่องค่าเสียหาย ประตูรถด้านหลังคนขับก็เปิดออกเสียก่อน พร้อมกับร่างของใครอีกคนที่ก้าวลงมาจากรถ

"มีอะไรรึป่าว แอล"

"มีคนวิ่งตัดหน้ารถน่ะค่ะ"

ผมมองร่างหนาในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงเข้ารูปสีดำพลางประเมินฐานะของเขา รถยนต์ราคาแพงพร้อมกับนาฬิกาแบรนด์ดังนั่นมันเดาได้ไม่ยากเลยว่าผู้ชายคนนี้รวยขนาดไหน ผมมองใบหน้าหล่อเข้ารูปกับผมสีเทาที่เดินมานั่งยองๆหน้าผมก่อนจะส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นกันเองด้วยความงุนงง ก่อนจะปรับสีหน้าให้แสดงถึงความพอใจขึ้นมาอีกครั้ง

"เธอโกหก ผมไม่ได้วิ่งตัดหน้ารถแต่พวกคุณเป็นคนชนผมเองต่างหาก"

"อย่างงั้นหรอ..คุณต้องการอะไรหล่ะ?"

"ค่าเสียหาย"

"อืม..ได้สิ :)"

"แต่นายค-.."

"อย่าขัดฉัน พยุงเขาขึ้นเร็วเข้า"

"...ค่ะ"

ผมมองสบตากับยัยเลขาผ่านแว่นด้วยความไม่พอใจเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงบีบที่แขนพร้อมกับนัยน์ตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตร แขนเล็กสะบัดมือของอีกคนออกทันทีที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้ชายอีกคนอย่างเอาเรื่อง

"ค่าเสียหายของผม"

ผมแบมือส่งออกไปให้คนตรงหน้า แต่อีกคนทำเพียงแค่มองมือของผมนิ่งๆ ก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเปลี่ยนเป็นใช้มือของตัวเองยกขึ้นมาจับมือผมไว้แทน พอผมจะเอามือออกเขาก็จับแน่นกว่าเดิมจนผมต้องหยุดความพยายามลง

"อะไรของคุณ"

"เปลี่ยนจากค่าเสียหายไปเป็นเดินเที่ยวห้างกับผมซักสองชั่วโมงดีมั้ยครับ :)"

"คุณจะบ้ารึไง - -"

"ถ้าคุณอยากได้อะไรผมจะซื้อให้ทุกอย่าง ว่าไง"

"ไม่ไป"

"ผมไม่ได้บอกว่าจะยอมให้คุณปฏิเสธ"

แรงดึงจากมือที่ถูกจับให้เดินตามไปยังตัวรถทำให้ผมที่ถูกดึงต้องเดินตามมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ถึงพยายามจะออกแรงสะบัดมือหนาเท่าไหร่มันก็ยังสะบัดไม่หลุด ดวงซวยจังวะ! เมื่อเย็นก็โดนไอ้จ่าฝูงบ้านั่นกวนประสาท พระอาทิตย์ตกมาก็มาเจอคนบ้าแบบไอ้หัวเทานี่อีก นี่มันวันมหาวิปโยคชัดๆ!!

ไรท์:กดติดตาม กดให้กำลังใจ สกรีมแท็ก คอมเมนท์ ทำอะไรแล้วสบายใจก็ทำจ้า <3

chapter 4

สารบัญ

chapter 6