Forbidden Love คำสาปรัก สองแผ่นดิน

ลุงกับหลาน
 
“ไอ้เด็กกำพร้า” เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงกำลังมองเขาด้วยสายตาเหยียดๆปนเยาะเย้ย
 
“อย่าไปเล่นกับมันเลย ไปกันเถอะ” เด็กผู้ชายหัวฟูๆอีกคนเอ่ย และลากเพื่อนๆตัวเองเดินออกไปจากเด็กผู้ชายผมสีดำ ที่กำลังนั่งร้องไห้
 
“เดี๋ยวสิ” เด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งร้องไห้เอ่ย “ให้เราเล่นด้วยคนสิ” เด็กชายเอื้อมมือออกไปหวังจะคว้าเพื่อนของเขา
 
“เดี๋ยว…เดี๋ยว”
 
เฮือก
 
โครม
 
“โอ้ย เจ็บๆๆ นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้ฝันแบบนี้” เรนบ่นพึมพำพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ
 
เมื่อสมัยตอนที่เค้ายังเด็ก ที่โรงเรียน เขามักจะถูกเพื่อนๆกลั่นแกล้งและล้อเสมอว่าเป็นเด็กกำพร้าบ้าง อะไรบ้างสารพัด
 
แต่อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่จำความได้ เขาก็มีแต่ลุงเน็ท ลุงเน็ทเป็นเหมือนทั้งพ่อและแม่ให้กับเขา เขาจึงเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนๆทำกับเขา เพราะเขาก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรและจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีก
 
แต่ในบางครั้ง บาดแผลในใจของเด็กน้อยคนหนึ่งมันก็ยากเกินกว่าที่จะเข้าใจ
 
เขายังคงฝันถึงเรื่องเก่าๆ นั่นเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้ไปโรงเรียน หลังจากวันนั้น ลุงเน็ทก็พาเขาย้ายบ้าน
 
ลุงเน็ทแกรักความสงบมาก บวกกับยิ่งมีเรื่องของเขาอีก เราจึงย้ายมาอยู่ในที่ซึ่งห่างไกลชุมชนมาก
 
เขาไม่เคยไปโรงเรียนอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ลุงเน็ทซื้อหนังสือมากมายให้เขาได้ศึกษา
 
และปีนี้เขาก็กำลังจะอายุครบ 15 ปีแล้ว เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่จะได้กลับไปโรงเรียนอีกครั้ง
 
“ถึงได้ฝันถึงเรื่องนั้นอีกสินะ” เรนที่กำลังยิ้มที่มุมปากเล็กๆ หันไปมองจดหมายตอบรับเข้าเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างเตียง
 
…เป็นยิ้มที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆของเจ้าตัว…
 
ที่จริงก็มีอยู่หลายครั้งตอนเด็กๆที่เขาสงสัยและถามลุงว่าพ่อกับแม่ของเขาท่านอยู่ที่ไหน ลุงเน็ทก็จะยิ้มให้ราวกับเอ็นดูและบอกเขาเสมอว่า ‘ท่านไม่เคยไปไหน ท่านอยู่กับหลานเสมอ เรน’  เขาจำน้ำเสียงที่อบอุ่นของลุงเน็ทได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยเข้าใจคำตอบของลุง
 
เมื่อเขาโตขึ้น เขาก็เริ่มสังเกตุเห็นว่า ทุกครั้งที่ลุงเน็ทบอกเขา แม้ลุงจะยิ้มให้เขา และตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเพียงใด แต่สายตาของลุงที่มองเขาจะฉายแววที่เศร้าหมองลง ตัวเขาที่โตขึ้นและเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น จึงคาดเดาได้ว่า พ่อแม่ของเขาคงจะจากโลกนี้ไปนานแสนนานแล้ว และคงจะไม่สามารถกลับมาหาเขาได้อีก
 
ถึงอย่างนั้น เขาก็เติบโตมาเป็นคนร่าเริงและขี้เล่น ตามภาษาคนอารมณ์ดี นั่นคงเพราะ ความรักความเอ็นดูของลุงเน็ท
 
“เรน!!!” เสียงของลุงเน็ทเรียกชื่อเขาเสียงดังก่อนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาอย่างเร็ว น่าจะเพราะเสียงที่เขานอนกลิ้งตกจากเตียงดังลงไปถึงข้างล่างนั่นแหละ

ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน…