Forbidden Love คำสาปรัก สองแผ่นดิน

จดหมายปริศนา

บ้านหลังใหญ่สีขาวที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้นานาพันธุ์ แสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องที่ระเบียงบ้าน บอกให้เรารู้ว่ารุ่งอรุณวันใหม่ได้เริ่มขึ้นมานานพอสมควรแล้ว เสียงของต้นไม้พลิ้วไหวน้อยๆที่ทำให้จิตใจรู้สึกสงบสดชื่นในยามเช้า กลับถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของชายแก่ผมขาวหงอกยาวประบ่า ใบหน้าเต็มใบด้วยรอยเหี่ยวย่นที่บ่งบอกถึงความชราได้เป็นอย่างดี

“เรนเอ๊ยย เรน” ชายแก่รูปร่างอ้วนท้วมที่ถึงแม้จะดูชราไปมากโขกว่าอายุเพียงห้าสิบปลายๆของเขา แต่ก็ยังดูแข็งแรงและกระฉับกระเฉงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โยกสีน้ำตาล ท่ามกลางสวนต้นไม้เล็กๆ และดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมโชยมา ผสมกับกลิ่นของชากุหลาบ และขนมคุ้กกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆวางอยู่บนโต๊ะสลักไม้ที่มีลวดลายประณีตสวยงาม

“เรนนน… เรนโว้ยยยยยย” ชายแก่เริ่มตะโกนอีกครั้ง หลังไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรกลับมาจากเด็กหนุ่มที่ชื่อ ‘เรน’

“มันหายไปไหนของมันเนี่ย…เห้อ” เขาถอนหายใจหนักๆและตัดสินใจเลิกตะโกนเรียกเด็กหนุ่ม ก่อนหันกลับมาเพลิดเพลินกับบรรยากาศในสวนเล็กๆของเขาต่อ

ทันใดนั้น ก็ปรากฎซองจดหมายที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ปลิวมาตามสายลมที่มีเม็ดฝนปรอยๆ ชายแก่นัยน์ตาเบิกกว้างพร้อมแบมือเพื่อรอรับจดหมายนั้นทันที จดหมายฉบับนั้นลอยลงมาตกที่ฝ่ามือของชายแก่ได้อย่างพอดิบพอดี

“ตราสัญลักษณ์แบบนี้มัน…” ชายแก่พึมพำกับตัวเองเบาๆหลังจากที่เห็นซองจดหมายสีขาวที่มีตราสัญลักษณ์วงกลมที่มีสิบแฉกซึ่งมีสีที่แตกต่างกันไปแต่ละแฉก ตรงกลางของวงกลมมีดาบสองเล่มไขว้กัน

“ถึงเวลาแล้วสินะ” พริบตาที่เปิดซองจดหมายที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง รูปร่างของชายแก่ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ผมสีขาวหงอกที่เคยยาวเท่าบ่า กลายเป็นสีเทาแซมฟ้ายาวลงไปถึงที่เอว หน้าที่เคยเต็มใบด้วยรอยเหี่ยวย่น กลับกลายเป็นหน้าของชายหนุ่มรูปงาม รูปร่างที่เคยอ้วน กลับกลายเป็นสูงเพรียว ดวงตาสีดำขลับกลายเป็นสีฟ้าสดที่ฉายแววความปิติยินดีอยู่ในนั้น

“…เกือบ 15 ปีแล้วสินะ ที่ข้าจากมา คิดถึงเหลือเกิน” ราวกับเวทมนต์ ชายแก่อ้วน บัดนี้เหลือเพียง ชายหนุ่มรูปงามที่ใบหน้าออกหวานราวกับผู้หญิง ดูสง่างาม ผมสีเทาแซมฟ้ายาวพริ้วไหวไปกับสายลม ดวงตาสีฟ้าดูทรงพลัง งดงามราวกับภาพวาด

“วันที่ข้ารอคอย…”

‘ปัง’

เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบ เพียงพริบตาเดียว ร่างของชายหนุ่มก็กลับมาเป็นชายแก่ดังเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ลุงเน็ท ผมกลับมาแล้ววว…” เสียงใสๆ ของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่หวานยิ่งกว่าเด็กผู้หญิง นัยน์ตาสีดำสนิทเปล่งประกายสดใส ผมสีดำสลวย ตัดกับผิวที่ขาวผุดผ่องราวกับหิมะบริสุทธิ์

“กลับมาแล้วก็มานี่เลยเจ้าตัวดี หายไปไหนมา ลุงเรียกแกตั้งหลายรอบแล้วรู้มั้ย!” ลุงเน็ทเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก

“แหะๆ…ผมออกไปเดินเล่นที่ริมน้ำมาอ่ะลุง วันนี้อากาศดี๊ดี ผมเลยอยากออกไปสูดอากาศสักหน่อย” เด็กหนุ่มที่ชื่อเรนตอบด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงปนทะเล้นอยู่ในที

“เหอะ ลุงก็เห็นแกหาเรื่องออกไปเที่ยวเล่นได้ทุกวันอยู่แล้ว ทำมาอ้างโน่นนี่” ลุงเน็ทย้อน

“โห่ว ลุงอ๊ะ!” เด็กหนุ่มเดินมานั่งที่เก้าอี้ไม้ตรงข้ามกับลุงเน็ท พร้อมกับส่งสายตาที่คิดว่าอ้อนที่สุดของตัวเอง

“…มองแบบนี้ มีอะไรห่ะ” ลุงเน็ทเอ่ยขึ้น หลังเห็นสายตาลูกหมาของเรน ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้สึกว่าน่าหมั่นไส้ไปแล้ว แต่พอเป็นเด็กหนุ่มคนนี้แล้วกลับอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ทุกที

“ผมหิวแล้วอ่ะลุง มีอะไรกินมั่งมั้ย” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม ขณะเดินตรงไปที่ห้องครัว

“โตแล้ว หากินเอาเองนุ่น”

“คร้าบ” เรนตอบเสียงดังพลางเปิดตู้เย็นดู

ลุงเน็ทยิ้มอย่างเอ็นดูมองเรนสักพัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น 

“เรน”

“ครับลุง” เรนขานรับแต่สายตายังคงจดจ่อกับการหาของกินของเขา

“นี่ ฉันให้…” ลุงเน็ทหยิบหนังสือปกสีน้ำตาลเล่มใหญ่ที่ดูเก่าๆเล่มนึงยื่นให้เรน

เรนหันกลับมามอง ก่อนเบิกตากว้างด้วยความดีใจ

“ของขวัญวันเกิดผมหรอ” ลุงเน็ทพยักหน้ารับ แอบซ่อนรอยยิ้มเอ็นดู

“เมื่อยโว้ย รีบๆมารับสิ เดี๋ยวก็โยนทิ้งซะนี่” ลุงเน็ทแกล้งเอ่ย

“อย่านะลุง โถ่วว” เรนรีบเดินมารับหนังสือในมือของลุงเน็ท ก่อนที่ลุงเน็ทจะปาทิ้งจริงๆ

เขาพิจารณาหนังสือในมือด้วยความดีใจ หนังสือเล่มสีน้ำตาลที่แม้จะดูเก่าไปนิด แต่ว่าก็มีลายสลักลวดลายงดงามอย่างปราณีต มีสัญลักษณ์วงกลมสิบแฉกสิบสี และดาบไขว้อยู่ตรงกลาง เขาเปิดหนังสือขึ้นดูทันที

“กระดาษเปล่านี่…สมุดโน้ตหรอลุง” เรนเอ่ยถามด้วยความฉงน หนังสือดูเก่าแก่ราวกับเก็บข้อมูลของเรื่องราวเก่าๆมานับพันปี แต่ด้านในกลับเป็นกระดาษที่ว่างเปล่าเนี่ยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ลุงเน็ทยิ้ม

“เก็บไว้เถอะ เมื่อถึงเวลาแกจะรู้เอง ขอแค่รักษามันให้ดีก็พอ”

อย่ากังวลไป มีแต่เจ้าที่อ่านมันได้นะ เรน  ลุงเน็ทคิดในใจ

“ขอบคุณครับลุง ผมจะเก็บรักษาอย่างดี” เรนชอบมันมาก ราวกับมันมีมาเพื่อเค้าจริงๆ

ลุงเน็ทมองออกไปทางสวนดอกไม้ เขายิ้มมุมปากให้กับต้นไม้ในสวน ก่อนจะเอ่ยกับเรน “วันนี้ต้องเข้านอนเร็วนะ”

“คร้าบบ แต่ตอนนี้ขอกินก่อนนะลุง” ว่าแล้วเรนก็ทำท่าจะตรงไปยังห้องครัวหากลุงเน็ทไม่เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

“เดี๋ยวอย่าเพิ่ง นี่ก็ของแก” ลุงเน็ทพูดพลางยื่นกระดาษแผ่นนึงให้

“ถึงคุณเรน เวมิสก้า…ส่งถึงผมจริงด้วยแหะ…จากโรงเรียนเวดิกชาโต้…ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อ” เรนอ่านพึมพำ ก้มหน้าอ่านเนื้อความในจดหมายต่อก่อนจะอุทานเสียงดังขึ้น

“เข้าเรียน!!…รายงานตัว!!!…อีก เจ็ดวัน !!!!”

นี่มันเรื่องอะไรกัน!!

“โอ้ย เสียงดัง คนแก่หัวใจจะวายตายพอดี” ลุงเน็ทแสร้งทำมือกุมหัวใจ

“ก็มันตกใจ แล้วโรงเรียนนี่ ผมไม่เคยไปสมัครนะ…ไม่สิ ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้น… นี่มันโรงเรียนอะไร ไม่เคยได้ยินชื่อ หรือว่าต่างประเทศหรอลุง แล้วตามวันที่ว่าต้องไปรายงานตัว มันก็แค่อีกเจ็ดวัน ทำไมมันด่วนงี้อ่ะ”

“อ้อ…เรื่องนั้น” ลุงเน็ททำเสียงอ้อมแอ้ม เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ของเขา ในขณะที่เรนเริ่มสับสนและคุยกับตัวเอง ลุงเน็ทยังคงแสร้งจิบชาเหมือนไม่ค่อยอยากจะตอบ

เรนไล่สายตามองกระดาษในมือ ก่อนที่จะพบว่า “จดหมายส่งมาตั้งแต่เดือนที่แล้วนี่ โถ่วว ลุ๊งงงงง”

“แหมๆ ก็คนแก่อ่ะ ลืมบ้างไรบ้าง เป็นธรรมชาติ” ลุงเน็ทแก้ตัวแบบขอไปที

“แล้วจะเตรียมตัวทันได้ยังไงอ่ะ” ก่อนอื่นเลยคงต้องหาก่อนสินะว่าโรงเรียนตั้งอยู่ที่ไหน

“แค่รายงานตัว ไม่ต้องเตรียมอะไรไปหรอกน่า” หาไปก็ไม่เจอหรอก โถ่วเอ้ย  ลุงเน็ทคิดในใจขณะมองเรน เสริชหาข้อมูลในโทรศัพท์ของเขา

“หาไม่เจออ่ะลุง แปลกมาก” หาเจอสิแปลกกว่า จะเอายังไงดีนะ ลุงเน็ทคิดก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาต่อเถอะ วันนี้ก็ไปพักก่อน”

“อีกสามวันเนี่ยนะลุง ใจเย็นไปมั้ง” เรนแย้ง

“เชื่อลุงสิ ก็แค่โรงเรียน จะไปยากอะไร” เรนทำหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนพยักหน้าตกลง

“ก็ได้ หิวแล้วด้วย ไปหาไรกินดีกว่า” เขาวางจดหมายไว้บนโต๊ะและเดินกลับเข้าครัวไปอย่างอารมณ์ดี ราวกับลืมเรื่องรายงานตัวไปแล้ว

“เอ้อ ไอ่นี่ เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริง” ลุงเน็ทพึมพำกับตัวเอง พลางยกแก้วชาขึ้นจิบ ในขณะเดียวกัน เขาก็กำจดหมายในมืออีกข้างที่ซ่อนเอาไว้ไม่ให้เรนเห็นแน่น

ใกล้แล้วสินะ ใกล้แล้ว…

เขานึกกับตัวเองในใจ แสงสีฟ้าอ่อนส่องแสงออกมาจากมือข้างที่มีจดหมาย ก่อนที่มันจะสลายหายไปในอากาศราวกับจดหมายฉบับนั้นไม่เคยมีอยู่