Forbidden Love คำสาปรัก สองแผ่นดิน

-

เขียนโดย Frame_Kurosama

วันที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2562 เวลา 23.54 น.

  5 ตอน
  0 วิจารณ์
  5,769 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 กันยายน พ.ศ. 2562 00.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ลุงกับหลาน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ลุงกับหลาน

 

“ไอ้เด็กกำพร้า” เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงกำลังมองเขาด้วยสายตาเหยียดๆปนเยาะเย้ย

 

“อย่าไปเล่นกับมันเลย ไปกันเถอะ” เด็กผู้ชายหัวฟูๆอีกคนเอ่ย และลากเพื่อนๆตัวเองเดินออกไปจากเด็กผู้ชายผมสีดำ ที่กำลังนั่งร้องไห้

 

“เดี๋ยวสิ” เด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งร้องไห้เอ่ย “ให้เราเล่นด้วยคนสิ” เด็กชายเอื้อมมือออกไปหวังจะคว้าเพื่อนของเขา

 

“เดี๋ยว…เดี๋ยว”

 

เฮือก

 

โครม

 

“โอ้ย เจ็บๆๆ นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้ฝันแบบนี้” เรนบ่นพึมพำพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ

 

เมื่อสมัยตอนที่เค้ายังเด็ก ที่โรงเรียน เขามักจะถูกเพื่อนๆกลั่นแกล้งและล้อเสมอว่าเป็นเด็กกำพร้าบ้าง อะไรบ้างสารพัด

 

แต่อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่จำความได้ เขาก็มีแต่ลุงเน็ท ลุงเน็ทเป็นเหมือนทั้งพ่อและแม่ให้กับเขา เขาจึงเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนๆทำกับเขา เพราะเขาก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรและจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีก

 

แต่ในบางครั้ง บาดแผลในใจของเด็กน้อยคนหนึ่งมันก็ยากเกินกว่าที่จะเข้าใจ

 

เขายังคงฝันถึงเรื่องเก่าๆ นั่นเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้ไปโรงเรียน หลังจากวันนั้น ลุงเน็ทก็พาเขาย้ายบ้าน

 

ลุงเน็ทแกรักความสงบมาก บวกกับยิ่งมีเรื่องของเขาอีก เราจึงย้ายมาอยู่ในที่ซึ่งห่างไกลชุมชนมาก

 

เขาไม่เคยไปโรงเรียนอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ลุงเน็ทซื้อหนังสือมากมายให้เขาได้ศึกษา

 

และปีนี้เขาก็กำลังจะอายุครบ 15 ปีแล้ว เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่จะได้กลับไปโรงเรียนอีกครั้ง

 

“ถึงได้ฝันถึงเรื่องนั้นอีกสินะ” เรนที่กำลังยิ้มที่มุมปากเล็กๆ หันไปมองจดหมายตอบรับเข้าเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างเตียง

 

…เป็นยิ้มที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆของเจ้าตัว…

 

ที่จริงก็มีอยู่หลายครั้งตอนเด็กๆที่เขาสงสัยและถามลุงว่าพ่อกับแม่ของเขาท่านอยู่ที่ไหน ลุงเน็ทก็จะยิ้มให้ราวกับเอ็นดูและบอกเขาเสมอว่า ‘ท่านไม่เคยไปไหน ท่านอยู่กับหลานเสมอ เรน’  เขาจำน้ำเสียงที่อบอุ่นของลุงเน็ทได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยเข้าใจคำตอบของลุง

 

เมื่อเขาโตขึ้น เขาก็เริ่มสังเกตุเห็นว่า ทุกครั้งที่ลุงเน็ทบอกเขา แม้ลุงจะยิ้มให้เขา และตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเพียงใด แต่สายตาของลุงที่มองเขาจะฉายแววที่เศร้าหมองลง ตัวเขาที่โตขึ้นและเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น จึงคาดเดาได้ว่า พ่อแม่ของเขาคงจะจากโลกนี้ไปนานแสนนานแล้ว และคงจะไม่สามารถกลับมาหาเขาได้อีก

 

ถึงอย่างนั้น เขาก็เติบโตมาเป็นคนร่าเริงและขี้เล่น ตามภาษาคนอารมณ์ดี นั่นคงเพราะ ความรักความเอ็นดูของลุงเน็ท

 

“เรน!!!” เสียงของลุงเน็ทเรียกชื่อเขาเสียงดังก่อนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาอย่างเร็ว น่าจะเพราะเสียงที่เขานอนกลิ้งตกจากเตียงดังลงไปถึงข้างล่างนั่นแหละ



ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน…



 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา