รักนะ ยัยพี่เลี้ยง

บทที่ 1 

 

 

 

(ขอแสดงความเสียใจ คุณไม่ผ่านสัมภาษณ์)

 

ฉันอ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันถูกปฏิเสธ ถ้าฉันขืนตกงานอีกเดือนมีหวังกินแกลบจริง ๆ แน่คราวนี้ ฉันตกงานมาเกือบหนึ่งปีเต็ม ๆ แถมตอนนี้เงินเก็บฉันแทบจะไม่เหลือแล้ว

 

งานสมัยนี้มันช่างหายากเหลือเกิน

 

ฉันถอนหายใจอีกครั้งก่อนปิดข้อความนั้นทิ้งและเปิดเว็บหางานทันที จนกระทั่งไปสะดุดกับงาน ๆ หนึ่ง

 

ค่าตอบแทนเดือนละห้าหมื่น ห้าหมื่น! ฉันขยี้ตาและอ่านอีกครั้งและฉันก็พบว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไป

 

พี่เลี้ยงเด็กงั้นเหรอ?

 

“บอลลี่ แกว่าไอ้งานพี่เลี้ยงเด็กเนี่ยมันมีโอกาสเงินเดือนถึงห้าหมื่นเปล่าวะ” ฉันถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

 

“มันก็มีอยู่นะ แต่น่าจะเป็นพวกแบบบ้านลูกคุณหนู และน่าจะต้องการพวกคุณสมบัติพิเศษเช่นเก่งภาษาอังกฤษ ต้องคุยอิ้งค์กับลูกเขาตลอดเวลาอะไรพวกนี้แหละฉันว่า แล้วในนั้นมีหมายเหตุหรือต้องการอะไรเป็นพิเศษมะ”

 

คุณสมบัติพิเศษงั้นเหรอ นั่นไงเจอหมายเหตุแล้ว

 

(หมายเหตุ: ทำงานบ้านเป็น ทำกับข้าวเป็น มีใบขับขี่และมีความอดทนสูง)

 

ฉันขมวดคิ้วทันทีที่อ่านหมายเหตุนั่น

 

“มีอะไรน้ำมนต์ ตกลงมันบอกอะไรไหม”

 

“บอก บอกว่าต้องทำงานบ้าน ทำกับข้าว มีใบขับขี่แล้วก็มีความอดทนวะ มีแค่นี้เลยแล้วก็ไม่บอกอะไรแล้ว”

 

“นี่ต้องการพี่เลี้ยงหรือแม่บ้านวะ เขาลงผิดปะเนี่ย แต่เงินเดือนเยอะ แกก็ลองสมัครไปอีกสักงานเผื่อฟลุ๊ค”

 

อย่างที่บอลลี่พูด ลองสมัครดูก็ไม่เสียหายอะไร อีกอย่างเงินมันช่างล่อตาล่อใจเหลือเกิน

 

หลังจากที่กดสมัครและส่งเรซูเม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ถึงสิบนาทีก็มีสายเข้า

 

“สวัสดีค่ะ”

 

[คุณน้ำมนต์ใช่ไหมคะ]

 

“ใช่ค่ะ”

 

[พรุ่งนี้สะดวกมาสัมภาษณ์งานหรือเปล่าคะ]

 

[อ่อ ว่างค่ะว่าง พี่เลี้ยงเด็กใช่ไหมคะ] ฉันถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เพราะฉันสมัครไปหลายงานมาก

 

[ใช่ค่ะ เดี๋ยวทางเราส่งแผนที่ให้ทางเมลนะคะ]

 

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

 

“แก งานพี่เลี้ยงเด็กเขาโทรมาเรียกสัมภาษณ์พรุ่งนี้! ช่วยฉันภาวนาให้ได้งานด้วยนะเว้ย”

 

“แกเพิ่งสมัครไปเมื่อกี้ใช่ป่ะ เร็วทันใจเว่อร์ ดีไม่ดีแกอาจจะได้งานนี้ก็ได้นะ”

 

“เออขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ ฉันขี้เกียจหางานแล้วเนี่ย แป๊บนะเมลเข้า” ฉันเปิดอีเมลที่เพิ่งถูกส่งมา

 

สัมภาษณ์เวลาหกโมงเช้า

 

เมื่ออ่านเวลานัดสัมภาษณ์ฉันก็ทำหน้าเหยเกขึ้นทันทีจนคนที่นั่งตรงข้ามต้องถามขึ้น

 

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

 

“นัดสัมภาษณ์หกโมงเช้าวะแก เช้ามากกกก ไหนจะต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งหน้าแต่งตัวอีก ฉันต้องตื่นตีสี่ครึ่งเลยไหมเนี่ย”

 

“เช้าจริง แต่แกก็ตื่น ๆ ไปเถอะ ใช่ว่าจะได้งานนี้ซะเมื่อไหร่”

 

“เอ้าอีนี่ ก่อนหน้านี้ยังอวยพรฉันอยู่เลย ทำไมมาแช่งฉันแล้วละ”

 

“นมเย็นกับชาเขียวได้แล้วค่ะ” ในระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับบอลลี่พนักงานก็มาเสิร์ฟน้ำที่สั่งไปก่อนหน้านี้พอดี

 

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับชาเขียวมาดูด

 

“แล้วแกมีชุดสำหรับพรุ่งนี้ยัง”

 

“อย่างฉันเตรียมพร้อมอยู่แล้ว พร้อมตั้งแต่ตอนตกงานใหม่ ๆ เลย เนี่ยใส่จนมันจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วอยู่แล้ว ยังไม่มีใครจ้างสักงาน ฉันกลับบ้านละนะ จะไปเตรียมตัวเตรียมใจสัมภาษณ์ ไปละ” ฉันบอกลาบอลลี่ก่อนขึ้นรถเก๋งสีดำคันเล็กกลับบ้าน เห็นทีจะต้องล้างรถหน่อยแล้ว ขืนพรุ่งนี้ขับเจ้านี่ไปแล้วเขาเห็นฝุ่นเขรอะขนาดนี้มีหวังตกสัมภาษณ์ตั้งแต่แรกเห็นแน่ ๆ

 

หลังจากที่ฉันตกลงกับตัวเองเรียบร้อยแล้วก็เลี้ยวรถเข้าคาร์แคร์ทันที ล้างแปดสิบบาทก็พอ ทำความสะอาดแค่นอกตัวรถ

 

เมื่อกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้วก็รีบหาชุดที่จะใส่สำหรับพรุ่งนี้ทันที ฉันว่าใส่กางเกงสแล็คดำไปน่าจะเข้าท่ากว่ากระโปรง ถ้าหากเขาให้ลองงานจะได้ทะมัดทะแมงหน่อย เลี้ยงเด็กคงเหนื่อยน่าดู

 

เช้าวันถัดมาฉันขับรถตามแผนที่ไปยังบ้านของนายจ้าง หน้าบ้านเป็นประตูรั้วไฮโดรลิคเปิด-ปิดโดยการกดรีโมทเพียงคลิ๊กเดียว เมื่อประตูรั้วบานโตค่อย ๆ เปิดออกฉันจึงขับรถเข้าไปข้างในและจอดในโรงจอดรถสำหรับแขกตามที่ลุงยามหน้าประตูบอก

 

“สวัสดีค่ะ คุณมาสมัครงานใช่ไหมคะ” ผู้หญิงสูงวัยราว ๆ ห้าสิบออกมาต้อนรับ

 

“ใช่ค่ะ” ฉันตอบและอมยิ้ม

 

“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” เธอผายมือไปหน้าประตูบ้านก่อนจะเดินนำตรงไปยังห้องสัมภาษณ์

 

ฉันเดินตามเข้าไปและมองไปรอบ ๆ ภายในตัวบ้าน ใหญ่โตอลังการอะไรแบบนี้ ตายกี่ชาติฉันถึงจะมีแบบนี้บ้าง ลูกบ้านนี้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแท้ ๆ อยากเห็นหน้าจังว่าจะน่ารักมากแค่ไหน

 

คนบ้านรวยและมีหน้าตาที่ดีมักเป็นของคู่กัน

 

“คุณนั่งรอหน้าห้องก่อนนะคะ พอดีมีผู้สมัครอีกท่านยังอยู่ข้างใน”

 

“อ่อค่ะ”

 

มีคนก่อนหน้าฉันอีกเหรอเนี่ย ต้องมาเช้าแค่ไหนกันนะ แค่หกโมงสำหรับฉันก็เช้ามากพอแล้ว

 

“ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” ว่าจบแม่บ้านสูงวัยก็เดินหายเข้าห้องครัวไป ฉันเดาว่าคงจะรีบไปทำอาหารสำหรับมื้อเช้า

 

“เชิญคุณน้ำมนต์เข้ามาเลยครับ”

 

“ค่ะ” ฉันลุกขึ้นสำรวจเสื้อผ้าก่อนเดินเข้าห้องไป

 

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ชายที่ออกมาเรียกและเขาเป็นคนสัมภาษณ์ฉัน ดูจากเสื้อผ้าการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นพ่อบ้านของที่นี่ แต่งเหมือนคุณป้าก่อนหน้านี้ไม่มีผิด

 

ให้พ่อบ้านเป็นคนรับสมัครงั้นเหรอ แสดงว่าต้องเป็นคนที่ไว้วางใจสุด ๆ

 

“เชิญนั่งครับ”

 

“ค่ะ” ฉันนั่งลงตามคำบอกของคนตรงหน้า

 

“ผมจะถามคำถามแรกเลยนะครับ คุณทำงานบ้านงานเรือนเป็นใช่ไหมครับ”

 

“ห๊ะ.. อ่อเป็นค่ะ” บ้านออกจะใหญ่โต คนทำความสะอาดก็น่าจะมีทำไมถึงถามคำถามนี้นะ

 

“คุณอาจจะสงสัย แต่คุณหนูของเราไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องส่วนตัวของเธอมากเท่าไหร่ครับ แล้วอีกอย่างที่คอนโดไม่มีแม่บ้านคอยดูแลเพราะเธอไม่ชอบเช่นกันครับ”

 

ฉันพยักหน้ารับ

 

“ข้อสองทำอาหารเป็นใช่ไหมครับ”

 

“เป็นค่ะ งานถนัดเลย” ฉันเผลอพูดอะไรออกไป ฉันแค่พอทำได้ต่างหากเล่า อยากจะตีปากตัวเองจริง ๆ เอาเถอะต้มมาม่าอร่อยก็ถือว่าทำอาหารเป็นนั่นแหละ

 

“แล้วใบขับขี่มีไหมครับ”

 

“มีค่ะ ครบทั้งรถยนต์และมอ’ ไซค์เลยค่ะ”

 

“งั้นดีเลยครับ พรุ่งนี้คุณมาเริ่มงานเลยแล้วกันครับ คุณหนูของเราเปิดเรียนพรุ่งนี้เป็นวันแรกพอดี แล้วเรื่องการแต่งกายเอาตามที่คุณสะดวกเลยนะครับ”

 

“พรุ่งนี้เหรอคะ” ทำไมมันเร็วอย่างนี้ งั้นแสดงว่าเขารับฉันเข้าทำงานแล้วใช่ไหม

 

“เออ มีปัญหาอะไหมครับ”

 

“มะ ไม่ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลย พร้อมเริ่มงานค่ะ ว่าแต่ว่าฉันได้งานนี้จริง ๆ ใช่ไหมคะ” ฉันถามย้ำอีกรอบ แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ทำไมมันช่างง่ายแสนง่ายขนาดนี้

 

“ใช่ครับคุณได้งานนี้แล้ว ขอให้คุณโชคดีครับ อ้อผมลืมบอกไป คุณหนูของเราชื่อชาหวานนะครับ”

 

ชาหวานงั้นเหรอ ชื่อน่ารักดีแฮะ ขอให้น่ารักสมชื่อก็แล้วกัน ให้อย่าให้เป็นเด็กงอแงเลยเถอะ เพี้ยง!