Seven sins and the over night story มหากาพย์เรื่องราวจากบาปทั้งเจ็ด

     ในโลกมนุษย์ ยุคอนาคตที่เทคโนโลยีของพวกเขาพัฒนาถึงขั้นสูงสุด แต่คงไปสุดได้กว่านี้ถ้าพวกเขายังมีจินตนาการและความใฝ่ฝันอยู่ ก่อนจะหน้านั้นก็มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นคือสงครามระหว่างมนุษย์และเอไอล่ะ จำได้ไหมที่เคยมีใครสักคนบอกว่า 'อีกไม่นานถ้าเรายังไม่หยุดพัฒนาเอไอ พวกมันจะยึดครองโลกของเรา' และพวกมนุษย์ก็ไม่หยุด ใช่พวกเขาก็พัฒนาต่อไปจนเกิดเรื่องแบบนั้นจริงๆ แต่พวกเขายอมแพ้ง่ายๆ ซะที่ไหนกัน เลยเกิดสงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายและจบลงที่ชัยชนะของพวกมนุษย์ หึๆๆ ถ้ามนุษย์แพ้สิแปลก เป็นผู้สร้างแท้ๆ ผลพวงจากสงครามก็ทำให้เกิดวิทยาการใหม่ทางการแพทย์ขึ้น!! มีการปลูกถ่ายอวัยวะเทียมที่ทำจากเหล็กหรือพีวีซีของไปในร่างกายมนุษย์ได้สำเร็จ โดยไม่ต้องต่อระบบไหลเวียนเลือด ทายสิเขาเอามาทำอะไร ทำให้คนพิการกลายเป็นคนปกติเหรอ อืม..ก็ส่วนนึง แต่หลักๆ คือ สร้างเครื่องจักรสังหารน่ะสิ เหมือนเสริมเกราะให้ร่างกายแบบถอดออกไม่ได้ และคนที่จะทำได้ต้องมีเงิน

           "ยุค..อนาคตงั้นเหรอคะ?"

            "ใช่ และมันไม่ได้มีแค่นั้นหรอกนะ"

      นอกจากการปลูกถ่ายอวัยวะเทียมแล้ว พวกมนุษย์ยังผลิตฮอร์โมนที่ใช้ฉีดให้พวกหน่วยรบอีกด้วย โดยฮอร์โมนนั้นน่ะจะทำให้พวกเขาฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้เร็ว ไม่เหนื่อยไม่ง่วงไม่กลัวตาย และหลังสงครามเอไอจบลง ผู้นำประเทศก็สั่งให้ทำลายอุปกรณ์กับสูตรของฮอร์โมนพวกนี้ทิ้ง เพราะเกรงว่ามันจะถูกนำไปใช้ในทางที่ผิด

          "ไม่น่าทันละนะ"

          "ไม่คิดอะไรกันตอนนี้"

          "ใครทำลายก็โง่แล้ว"

          ก็มีคนๆนึงที่คิดแบบนี้ เกรย์ กอลิเวอร์ นักบุญใจมารในคราบนักวิทยาศาสตร์ ที่มีอีกด้านเป็นเจ้าพ่อในวงการธุรกิจมืดก็คิดแบบนั้น ก่อนที่สูตรยาและแบบอุปกรณ์จะถูกนำไปทำลาย เขาได้แอบทำสำเนาพิมพ์เขียวไว้...

          "อยากรู้ใช่ไหมว่าชายคนนั้นคิดจะทำอะไร" ท่านซาตานพูดราวกับเดาใจฉันได้

           "งั้นข้าจะแสดงให้เห็นเอง" พลันมโนภาพต่างๆ จากก้อนศิลาเพลิง ก็ไหลเข้ามาในหัวฉัน รวมถึงความคิดของคนๆนั้น...

          ...ชื่อของผมคือเกรย์ กอลิเวอร์ เดิมก็เป็นแค่นักวิทยาศาสตร์คนนึงที่เป็นคนคิดค้นนวัตกรรมหลายไอย่างให้โลกใบนี้ ผมมีคนรักที่ดี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในบ้านสวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง จนเข้าสู่ช่วงสงครามเอไอ พวกเราทุกคนก็ถูกเรียกให้ไปรวมตัวช่วยกันหาทางต่อกรกับพวกมัน

            ให้ตายสิผมไม่อยากไปเลย เพราะต้องไกลจาก 'มีลัน'คนรักของผม

         "สู้ๆ นะคะเกรย์ ชั้นรู้ว่าคุณต้องหาวิธีจัดการมันได้แน่" หญิงสาวบอบบางน่ารัก น่าทะนุถนอมพูดพลางคว้ามือของผมไปกุมไว้

         "ผมรู้ แต่ผมไม่อยากไปไกลจากคุณเลย.. เข้าไปในนั้นก็ไม่รู้จะได้ออกมาเมื่อไร"

         "ชั้นเข้าใจค่ะ และชั้นก็ภูมิใจที่สามีของชั้นจะได้สร้างประโยชน์มหาศาลให้แก่โลกใบนี้"

         "ผมรู้ เห้อ..ผมต้องคิดถึงคุณมากแน่ๆ"

         "ชั้นก็เหมือนกันค่ะ.."

         "มีลัน.." ผมกระชับมือเรียวของเธอแน่นขึ้น

         "สัญญาได้มั้ยว่าจะรอจนถึงวันที่ผมออกมา"

         "ได้ค่ะ ชั้นสัญญา.." แล้วเราทั้งคู่ก็จูบลากัน

.

.

         "อี๋~~ ฟังถึงตอนนี้ทีไรเวียนหัวคลื่นไส้อยากจะอ้วกทุกที" ลิเวียธานพูดขัดขึ้นมา

         "ฮ้าว~ เจ้าก็ฟังเรื่องนี้มาหลายรอบแล้วยังไม่ชินอีกรึ"

         "ไม่ชินและไม่มีทางชิน ข้าเกลียดความน้ำเน่าของพวกมันที่สุด!!"

         "เฮอะ เจ้าก็เกลียดพวกคู่รักไปทั่วนั่นหละ อิจฉาพวกเขาล่ะสิ ลองทำตัวแบบพวกเขาไหม"

         "ข้าเปล่า! และข้าไม่ทำ ใครจะไปเหมือนเจ้าล่ะแอสโมดิวท์ สมสู่กับพวกมนุษย์ไปทั่ว!!"

        "อิจฉาข้าก็บอก"

        "ข้าป.."

        "หุบปาก!! แล้วนั่งเงียบๆ ดูเรื่องราวต่อได้แล้ว" ซาตานตะโกนขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด อะหือ..พี่แกก็เอาเรื่องเหมือนกันแฮะ... พลันศิลาก็เริ่มฉายเรื่องราวที่ค้างไว้ต่อ.. ภาพตัดไปตอนที่เกรย์ กอลิเวอร์ได้ค้นพบวิธีการปลูกถ่ายอวัยวะเทียม..

         "ดร.เกรย์ครับ วิธีนี้มันได้ผลครับ!!!" ผู้ช่วยของผมพูดด้วยความดีใจ ใช่หลังจากหมกตัวอยู่ในห้องวิจัยมาร่วมสองปีในที่สุดพวกเราก็ได้วิธีที่จะจัดการพวกเอไอแล้ว วันนั้นพวกเราถูกปล่อยตัวออกจากศูนย์วิจัย ผมรีบกลับบ้านเพื่อจะไปบอกข่าวดีกับมีลัน แต่ก็เหมือนฟ้าผ่าลงที่กลางใจ..

      เมื่อผมได้รู้ข่าวว่ามีลันได้จากผมไปพร้อมกับทิ้งเด็กทารกไว้ให้คนหนึ่ง.. ที่เธอตายเพราะทนความเจ็บปวดจากการคลอดไม่ไหว ญาติของเธอเอาจดหมายที่เขียนมาให้ผมอ่าน ในนั้นมีแต่คำว่าขอโทษๆๆๆๆและขอโทษเต็มไปหมด ทำไมกันมีลัน.. ทำไมคุณไม่รักษาสัญญาของเรา ในหัวของผมมีคำถามเป็นร้อยๆ อัดอั้นอยู่แต่คนที่ตอบคำถามนี้ได้ก็ไม่อยู่แล้ว ทำได้ก็แค่รับเด็กทารกคนนั้นกลับไปเลี้ยง...อย่างน้อยถึงไม่มีมีลัน ผมก็ยังมีตัวแทนของเธออยู่

      ต่อมาไม่นานนัก ก็มีคนจากตระกูลของผม ซึ่งทำธุรกิจผิดกฎหมายทั้งคาสิโน ตลาดมืดหลายแห่งยันฆ่าคน  (นี่ถึงเป็นเหตุผลที่ผมเลือกจะแยกตัวออกมาอยู่กับมีลัน เพราะเธอไม่ค่อยชอบงานพรรค์นั้น) พวกเขามาเพื่อบอกเรื่องที่ทำให้ผมประหลาดใจปนดีใจเล็กน้อย คือผมจะได้เป็นผู้นำตระกูลรวมทั้งสืบทอดธุรกิจนี้ต่อจากคุณลุง ซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อเดือนก่อนและไม่มีทายาท เหลือแต่ผม ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอกผมดีใจ ความจริงแล้วผมชอบพวกงานแบบนี้มากเลยล่ะ แต่มีลันไม่ชอบ และผมก็ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ ตอนนี้เธอก็ไม่อยู่แล้ว ผมจะกลับมาทำงานพวกนี้ละกัน มันต้องสนุกมากๆ แน่ หึๆๆ