เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      สิ่งที่เกิดกับกล้าในเวลาต่อมาก็คือ…..การได้เห็นฉากสีขาวผุดขึ้นมารอบด้าน  ทำให้เขาตกใจจนสะดุ้งตัวโยน 

 

“ เฮ้ย!  นี่มันอะไรกัน  ชั้นกำลังอยู่ในห้องของตัวเองไม่ใช่เหรอ  แล้วไอ้ฉากสีขาวนี่คืออะไร ” กล้ามึนงงไปหมด  แต่พอตั้งหลักได้  เด็กหนุ่มร่างสมบูรณ์ก็เตรียมจะเข้าไปฉีกกระชากฉากขาวที่ห่อหุ้ม  หวังกลับคืนสู่ห้องแคบที่คุ้นเคย  ทว่าสองเท้ากลับขยับไม่ได้ 

 

“ เอ๊ะ!  ขยับตัวไม่ได้  แย่แล้ว  ไม่น่าไปตกลงกับไอ้เซนต์แพนโดร่าเลย  เพราะเจ้าหมอนั่นน่าจะเป็นซาตานจำแลงกายมา  แล้วนี่คงกำลังพาวิญญาณของเราลงสู่นรกแหงๆ ” กล้าเดาไปต่างๆนาๆ  สีหน้าแสดงออกว่าจิตตก  สงสัยว่าพ่อหนุ่มร่างสมบูรณ์จะชอบดูหนังจากฝั่งฮอลลีวู้ดพอสมควร  เลยมีจินตนาการที่กว้างไกลแบบนี้ 

      

 

      แต่ไม่ทันที่กล้าจะได้บทสรุป  ฉากขาวก็ค่อยๆจางลง  กลายเป็นลานกว้างที่ร้างราผู้คน  รอบข้างประกอบไปด้วยเสาหินสไตค์กรีซโบราณที่แตกหักนับสิบต้น   

 

“ เอ๊ะ!  ที่นี่คือที่ไหน ” กล้าสงสัย  เพราะไม่ว่ามองมุมใด  ก็ช่างห่างไกลจากห้องนอนของตนเอง  แถมท้องฟ้ายังถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกแห่งราตรี  มีดาวนับล้านดวงสาดแสงกระจายอยู่บนนั้น 

 

“ อืม….แม้กระทั่งเวลาก็น่าจะดึกกว่าตอนที่อยู่ในห้อง  หรือเราโดนเจ้าเซนต์แพนโดร่าวางยาสลบ  แล้วลากมาอยู่กลางแจ้ง  แต่เอ…..มันใช้วิธีไหนป้ายยา  เพราะเรายังไม่ได้แตะต้องน้ำหรืออาหารใดๆเลย ” 

      

 

       กล้าพยายามคิดหาทางออก  แต่ตรึกตรองได้ไม่นาน  ก็ได้ยินเสียงห้าวใหญ่ของหญิงสาวนางหนึ่ง   

 

“ หนีการฝึกอีกแล้วหรือ ” 

      

 

      แม้กล้าจะไม่เห็นรูปโฉมของสตรีผู้มาใหม่  เขาก็เดาได้ว่ามันน่าจะออกมาจากปากของ….ทอมบอยที่ดูบึกบึน  แต่พอเด็กหนุ่มหันไปมอง  ก็ต้องตกตะลึง  เมื่อพบกับสาววัยรุ่นร่างสูงเพรียว 

 

“ จ้าก…..ใครกันน่ะ ” 

     

 

      เหตุที่ทำให้กล้าร้องเสียงหลงเช่นนี้  ไม่ใช่ว่าสาววัยรุ่นคนนั้นจะสวยหยาดเยิ้ม  แต่เป็นเพราะยูนิฟอร์มที่เธอสวมใส่ต่างหาก  มันดูคล้ายชุดเต้นอาระบิคสีแดงผสมดำ  อันรับกับรูปร่างที่ปราดเปรียว  เส้นผมสีโค้กที่ยาวประบ่า  แลหยักศก  ทว่าไม่อาจเห็นหน้าตา  เนื่องจากถูกปิดบังด้วยหน้ากากเหล็กสีเงิน 

     

 

      สาวปริศนาในชุดประหลาด  เอียงคอเล็กน้อย  เป็นเชิงสงสัย  ก่อนจะย้อนถาม 

 

“ กินอะไรผิดสำแดง  หรือหัวไปกระแทกอะไรมา  เจ้าถึงได้เพี้ยนแบบนี้ ” 

      

 

       ฟังจากน้ำเสียงและวิธีการพูดของสาวประหลาด  กล้าคาดว่าเธอต้องคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี  แต่ก็ยังมีสิ่งที่ชวนให้ติดใจ 

 

“ เอ…..แล้วเรารู้จักเธอคนนี้ได้ยังไง  หรือจะเจอกันในตอนที่ไปงานคอสตูมเซนต์เซย่า  ซึ่งจัดขึ้นเมื่อเดือนก่อน  โอ้….ใช่แล้ว  น่าจะเป็นแบบนั้น  เพราะเธอดูเหมือนอีเกิล  มารีนเหลือเกิน  อย่างกับถอดมาจากการ์ตูนเลย ”  

 

“ โอ้….สุดยอด  เธอเป็นใคร  ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนอีเกิล  มารีนขนาดนี้  อย่างกับได้พบตัวจริงเลย  ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม  ถอดกันมาไม่ผิดเพี้ยน ” ด้วยความที่กล้ารู้สึกตื่นเต้นยินดี  จึงรีบร้องทัก  พร้อมก้าวเข้าไปหา  หวังจะได้จับมือ  แต่สุดท้าย  เขากลับประสบบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ 

 

“ ผลั้ก ” 

     

 

       กล้ารู้สึกว่าโลกนี้หมุนได้  แต่สิ่งที่ขยับ  กลับไม่ใช่พื้นแผ่นดินที่เหยียบ  แต่เป็นตัวเขาต่างหาก  ที่ตีลังกาลงไปนอนบนพื้นดิน

 

“ อั้ก….” สิ่งที่ตามมาคือ…ความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง  บอกให้รู้ว่าเขาเพิ่งถูกจับทุ่ม  และผู้ที่ลงมือนั้นก็คือ….บุคคลที่แต่งตัวเหมือนอีเกิล  มารีนนี่เอง 

 

“ อู้ย….เธอทำบ้าอะไรเนี่ย  จู่ๆก็มาเล่นงานชั้น ” กล้ารีบลุกขึ้นมาโวย  พร้อมเอามือลูบคลำแผ่นหลัง  เพราะยังรู้สึกเจ็บแสบอยู่นิดๆ 

 

“ ชิ  ดูท่าทางยังไม่หายบ้า  คงต้องโดนอีกซักดอก ” สาวปริศนาพึมพำเบาๆ  ก่อนจะพุ่งเข้ามาถีบลำตัวของกล้า  ด้วยความเร็วแรงในการจู่โจม  ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับกระเด็นไกลไปชนเสาปูนจนหักกลาง 

 

“ อุ้ก……” 

 

“ โครม….” 

       

 

       กล้ารู้สึกมึนงงนิดหน่อย  และจุกเสียด  แต่ไม่นาน  เขาก็เริ่มฟื้นตัว  พร้อมลุกขึ้นมาคำรามดัง 

 

“ ฮึ่ม….ไม่ยอมให้อีกแล้ว  ชั้นสู้นะโว้ย ”        

       

 

       กล้าพุ่งเข้าไปหาสาวปริศนา  แล้วปล่อยหมัดซ้ายขวาแบบมวยวัด  ซึ่งแต่ละดอก  ล้วนไม่ต้องกายของอีกฝ่าย  ด้วยเจ้าหล่อนพริ้วหลบอย่างง่ายดาย 

 

“ แม้จะเร็วพอสมควร  แถมน้ำหนักหมัดก็ใช้ได้  แต่โจมตีไร้รูปแบบ  พูดง่ายๆคือมั่ว  นี่ล้อเล่นใช่มั้ย  นายเคยทำได้ดีกว่านี้นี่  จริงจังหน่อย ” สาวปริศนาหลบไป  ก็บ่นไป  แม้ไม่เห็นใบหน้า  แต่ดูเธอไม่ค่อยพอใจ  เพราะน้ำเสียงฟ้องว่าอย่างงั้น 

 

“ อย่าพูดมาก  นี่แน่ะ ” กล้ายิ่งโมโหหนักกว่าเดิม  เพราะอยู่ดีๆ  ก็ถูกสาวนางนี้เล่นงาน  แถมยังตั้งตัวเป็นอาจารย์สอนการต่อสู้ให้อีก  ทว่าการหลับหูหลับตาต่อยของเด็กหนุ่ม  ยังไม่ใกล้เคียงกับคำว่า…..เข้าเป้า 

 

“ เปรี้ยง…..” 

      

 

      กล้าได้ยินเสียงปะทะดังสนั่นที่กกหู  คาดว่าน่าจะมาฝ่าเท้าของสาวปริศนาที่พุ่งมาฟาดต้นคอ  และความรุนแรงนั้นก็มีมากมาย  จนส่งให้เขาลอยไปยังลำธารตื้นๆ 

 

“ ตูม…..” เสียงน้ำแตกกระจายดังกังวาน  เพราะถูกของหนักกระแทกใส่  สิ่งนั้นก็คือร่างของมนุษย์เพศชาย  ที่มีอายุพ้นวัยเด็กมาเล็กน้อย 

 

“ แฮ่ก  แฮ่ก  แฮ่ก ” กล้าหอบถี่  เพราะเหนื่อยจากการโหมโจมตี  แถมยังประสบกับอาการมึนงง  เนื่องจากเพิ่งถูกเตะก้านคอมาหมาดๆ 

 

“ นี่ยัยคนนี้เป็นใครกัน  ทำไมถึงได้เล่นงานเรา  แถมยังวางตัวเป็นอาจารย์สอนต่อยตีอีก  หรือวิญญาณมารีนจะเข้าสิงเธอ ” กล้าแอบสงสัย  ดูท่าทางสาวแต่งคอสตูมคนนี้  จะอินกว่าที่คิด  ไม่ทันไร  เขาก็ได้ยินเสียงของเจ้าหล่อน 

 

“ เป็นไง  ลงไปนอนแช่น้ำแบบนั้น  ทำให้เจ้าสงบใจได้มั้ย  เซย่า ” 

     

 

      กล้ารีบหันขวับไปมองสาวปริศนา  ที่บัดนี้  ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงริมตลิ่ง  ทิ้งให้เขายืนงงอยู่ในลำธารที่สูงประมาณเข่า 

 

“ โห….แม้แต่คำพูดคำจา  ยังคล้ายมารีน  ยัยนี่ถ้าไม่ได้เรียนแอคติ้งมา  ก็ต้องบ้าการ์ตูนเซนต์เซย่าชนิดเข้าเส้น  เพราะเลียนแบบได้เหมือนจริงจนน่ากลัว  ราวกับถอดตัวละครมาอยู่ตรงหน้าเลย ” กล้ารู้สึกทึ่ง  แต่ในวินาทีต่อมา  เขาก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม  เมื่อได้พบกับเงาของตนเองที่สะท้อนบนผิวน้ำ 

 

“ จ้าก…….นี่มัน ” กล้าตะโกนดัง  เขาแทบล้มทั้งยืน  เพราะเงาที่ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็งนายหนึ่ง   เสื้อและกางเกงที่สวมใส่  ทำมาจากผ้าเนื้อหยาบเก่าๆ  บนหน้าอกและหัวไหล่มีเกราะหนังประดับอยู่  ตามแขนขาพันผ้าขาว  หน่วยก้านแลคล้ายกาดิเอเตอร์ในยุคโบราณ 

      

 

      แม้จะตกใจกับสารรูปที่เปลี่ยนไป  เพราะของเดิม  กล้าเป็นแค่เด็กหนุ่มร่างสมบูรณ์  แต่ในยามนี้กลับกลายสภาพเป็นนักสู้วัยเยาว์ไปเสียแล้ว  แต่เขาก็พยายามตั้งสติ  พร้อมหลับตาลงสามวินาที  แล้วภาวนาอยู่ในใจ 

 

“ ไม่นะ  ไม่นะ  ขอให้ลืมตาขึ้นมา  ชั้นคือไอ้กล้าดุจเดิม ” 

      

 

      แต่แล้ว  ปาฏิหาริย์ก็ไม่มีจริง  เพราะทันทีที่กล้าลืมตาขึ้นมา  ก็พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าคมสัน  คิ้วหนา  ดวงตากลมโต  จมูกใหญ่และเชิดสูง  ดูท่าทางดื้อรั้น  แถมเส้นผมที่ยาวประมาณต้นคอ  ก็ดกดำและหยักศกในเวลาเดียวกัน 

 

“ เฮ้ย…..นี่มันใบหน้าของเซย่าชัดๆ  แล้วไอ้อ้วนแหยที่แสนจืดของเราหายไปไหน ” กล้ามองเงาใบหน้าของตน  พร้อมยกมือขึ้นลูบคลำสองแก้ม  สีหน้าดูสับสน  ในใจก้ำกึ่งระหว่างตื่นเต้นยินดี  กับตกใจถึงขีดสุด 

 

“ ถ้าเราไม่ได้ฝันไป  นี่ก็น่าจะเป็นอิทธิฤทธิ์ของเจ้าเซนต์แพนโดร่าแน่ๆ ” คิ้วดกหนาของกล้าในโฉมใหม่เริ่มขมวดนิ่ว  เป็นเชิงขบคิด  แต่อยู่กับตัวเองได้ไม่นาน  สาวปริศนาบนชายฝั่ง  ก็กวักมือเรียก 

 

“ เซย่าขึ้นมาได้แล้ว  เราจะได้ฝึกทบทวนครั้งสุดท้าย ” 

      

 

      กล้ารีบหันไปมอง  ในสมองพยายามย้อนรำลึกถึงเหตุการณ์ในการ์ตูน  เลยพบว่านี่คือฉากที่เซย่าและมารีนฝึกซ้อมครั้งสุดท้าย  ก่อนดวลกับคาชิออสในวันพรุ่งนี้ 

 

“ โอ้…ใช่แล้ว  ต้องเป็นตอนนี้แน่ๆ ” กล้าตบเข่าป้าบๆ  และด้วยความที่เขามัวแต่ชักช้า  อาจารย์สาวจึงออกคำสั่งแกมขู่ 

 

“ เจ้าจะมาได้รึยัง  ถ้ายัง  เดี๋ยวข้าจะเข้าไปลากเจ้าขึ้นมา  และถ้าเป็นแบบนั้นจริง  รับประกันได้เลยว่า….อย่างน้อย  ต้องถึงขั้นรากเลือด ” 

 

“ คะ…ครับ  มารีน  เอ๊ะ!  คุณมารีน ” กล้ารีบตามน้ำ  เพราะไม่มีทางเลือกอื่นใดที่ดีกว่านี้ 

 

……………………. 

        

      มารีนได้พากล้ามาที่เนินเขาแห่งหนึ่ง  ซึ่งล้านเลี่ยนเตียนโล่ง  แถมยังสูงจากพื้นไม่มากนัก  ประมาณว่าคนที่กลิ้งตกลงไป  ก็ยังมีหวังจะรอดชีวิต 

 

“ เอาล่ะ  คงรู้แล้วสินะ  ว่าพรุ่งนี้คือศึกชี้ชะตาของเจ้า ” มารีนเริ่มอารัมภบท  ดวงตาจับจ้องมายังเด็กหนุ่ม  ผู้เป็นศิษย์  แต่ไม่เห็นประกายข้างใน  เพราะมีหน้ากากเหล็กคอยปิดบัง 

 

“ เฮือก…ขะ…เข้าใจครับ ” กล้ารับคำสั่งเสียงสั่น สลับกลืนน้ำลาย 

      

 

      ด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป  ก็ทำให้มารีนเริ่มสงสัยจนหยุดชะงัก  เพราะเซย่าคนเดิมไม่เคยแสดงอาการขลาดกลัวแบบนี้เลย  แถมสำเนียงการพูดก็ดูสุภาพจนผิดสังเกต 

 

“ เอ….ปกติ  หมอนี่จะดูมั่นใจในตัวเองสูง  บ้าบิ่นไม่กลัวอะไร  แถมยังพูดจากระโชกโฮกฮาก  ไม่กล่าวเสียงสั่นและเรียบร้อยแบบนี้ ” มารีนขบคิด  แต่ก่อนที่เธอจะถามว่า….เจ้ากินยาไม่ได้เขย่าขวดมาหรือ  ถึงได้เพี้ยนแบบนี้  นายกล้าก็รีบปรับเปลี่ยนบุคลิกของตนเอง 

 

“ เข้าใจแล้วครับ  แต่คุณมารีนไม่ต้องกังวลไปหรอก  แค่เจ้าคาชิออส  เซย่าคนนี้จะจัดการเอง ” กล้าพูดจบ  ก็ทุบอกตัวเองไปหนึ่งที  แต่ดูท่าทางจะออกแรงมากเกินไป  เลยรู้สึกจุกเสียดเล็กน้อย 

 

“ อุ้ก….ไม่ได้  ต้องทำเข้มไว้  คุณมารีนจะได้ไม่สงสัย  เพราะยังไง  ตอนนี้เราต้องแสดงเป็นเซย่าไปก่อน ” กล้าพยายามกัดฟันทน  พร้อมแสร้งทำเป็นเหี้ยมหาญต่อไป  แม้ภายในใจจะนึกหวาดกลัว 

 

“ ว้าก…ตายแล้ว  พรุ่งนี้เช้า  เราต้องไปเจอไอ้ยักษ์คาชิออส  แล้วตูจะรอดมั้ยเนี่ย ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2