เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

 ………………… 

      

       กล้าอุ้มอัยย์หนีไปได้ไม่นาน  เขาก็หมดเรี่ยวแรง  และนั่งแผ่หลาสิ้นท่าอยู่หน้าร้านกระเป๋าหรู 

 

“ แฮ่ก  แฮ่ก  แฮ่ก…..เหนื่อยชะมัด ” กล้าหอบถี่  ดวงตาเหม่อมองอัยย์ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนม้านั่ง  ในใจนึกอยากให้เด็กสาวฟื้นคืนโดยไว 

 

“ อัยย์ช่วยตื่นขึ้นมาทีเถอะ  เราแบกเธอไม่ไหวแล้ว ” 

     

 

      และแล้ว  คำภาวนาของหนุ่มร่างสมบูรณ์ก็เป็นจริง  เมื่อเด็กสาวหน้าใสเริ่มขยับเปลือกตาช้าๆ  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นถี่รัว  รีแอคชั่นนี้  ทำให้กล้ามีความหวัง 

 

“ เยี่ยมไปเลย  อัยย์ใกล้จะฟื้นแล้ว ” 

 

“ อื้อ…” เสียงครางเบาๆหลุดจากปากของอัยย์  คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน  และพอดวงตากลมโตลืมขึ้น  สาวน้อยก็ขยับมานั่งคุกเข่า  พร้อมกุมศีรษะ 

 

“ นี่เราเป็นอะไรไป  แล้วเราอยู่ที่ไหน ” 

       

 

      กล้าดีใจที่เห็นเพื่อนสาวคืนสติ  แต่ก็รู้สึกจุกอกจนพูดไม่ออก  เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมา  ไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำเลยซักนิด 

 

“ อืม…แล้วเราจะอธิบายให้อัยย์ฟังยังไง ” 

     

 

       ขณะที่อัยย์ยังมึนงงอยู่นั้นเอง  ความทรงจำก่อนสลบก็ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ  และพอนึกออกทั้งหมด  เธอก็รีบร้องถามอ้วนแหยรัวเร็ว 

 

“ จำได้แล้ว  ภาพสุดท้ายที่เราเห็นคือ…มีนายตุ่มโดนถีบ  แล้วคนที่เข้ามาช่วยพวกเรา  เขาเป็นใคร ” 

 

“ อะ…เอ่อ….เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ขะ…เขาเป็นหนุ่มรุ่นพี่ที่ไว้ผมทรงประหลาด  แถมย้อมหัวเป็นสีเขียวอีกต่างหาก ” กล้าเองก็มืดแปดด้านเช่นกัน  เพราะเขาเพิ่งพบบุรุษนายนี้ 

 

“ ละ…แล้วเขาไปไหนซะล่ะ  อัยย์ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย ” เด็กสาวหันซ้ายแลขวา  หวังจะได้สนองคุณของฮีโร่หนุ่มที่เข้ามาช่วย  ทว่าก็พบแต่ความว่างเปล่า  เนื่องจากโซนนั้นไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านไปมา 

 

“ อะ…เอ่อ…พี่ชายคนนั้นไม่อยู่แล้วล่ะ  เราเพิ่งจากเขามา ” อ้วนแหยตอบตะกุกตะกัก  เพราะชักสงสัยว่าทำไม  อัยย์ถึงได้กระเหี้ยนกระหือรือจะพบกับหนุ่มหัวเขียวเหลือเกิน  ในใจแอบเคืองนิดๆ 

 

“ ทำไมอัยย์ถึงอยากเจอรุ่นพี่จอมเพี้ยนคนนั้นนัก ” 

      

 

       พอเด็กสาวพบว่าตนไม่มีโอกาสได้ขอบคุณ  เธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ  จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน  โดยมีกล้าช่วยประคอง  พอเหยียบพื้นได้เต็มสองเท้า  อัยย์ก็หันมากล่าวกับอ้วนแหย 

 

“ เอาล่ะ  อัยย์จะกลับบ้านล่ะ  ลากันตรงนี้เลยดีกว่า ” 

      

 

       กล้ารู้สึกเจ็บปวด  คล้ายมีเข็มทิ่มแทงเข้ามากลางใจ  เพราะเขาอยากอยู่กับอัยย์ให้นานกว่านี้  เลยลองเสนอตัว 

 

“ เอ่อ…อัยย์เพิ่งฟื้นขึ้นมา  อาจเกิดเรื่องไม่ดีอีก  ดังนั้นอ่า…..ระ…เราขอ….” 

 

“ ไม่เป็นไร  เรากลับบ้านเองได้  แยกกันตรงนี้เถอะ  กล้า ” อัยย์ตอบเรียบๆ  โดยไม่มองหน้า  แต่ก็แฝงแววเด็ดเดี่ยวอยู่ในที  ประมาณว่าต่อให้เอาช้างมาฉุด  ก็หยุดไม่อยู่

      

 

      สีหน้าของอ้วนแหยแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันที  เพราะรู้ดี  ไม่ว่าจะพูดยังไง  ก็เปลี่ยนใจของเด็กสาวไม่ได้  จึงรวบรวมความกล้า  เพื่อถามถึงเหตุผล 

 

“ อะ…เอ่อ…ทะ…ทำไม  อัยย์ถึงรีบกลับ  มะ…มันเป็นพะ….เพราะเราหรือเปล่า ” 

       

 

      อัยย์ไม่ตอบทันที  ดวงตากลมโตที่มองตรงไปข้างหน้า  ดูสั่นไหวเล็กน้อย  คล้ายกำลังไตร่ตรองถึงถ้อยวาจาที่จะหลุดออกมา  ไม่นาน  เด็กสาวก็ตกผลึกทางความคิด  จึงหันมามองกล้า  พร้อมกล่าวเรียบๆ

 

“ ไม่เกี่ยวกับกล้าหรอก  คนที่ผิดคือเราต่างหาก  ต่อจากนี้ไป  คงต้องระวังเรื่องการมองคนบ้าง  จะได้ไม่พลาดเหมือนคราวนี้ ” 

       

 

      แม้เด็กสาวจะไม่กล่าวถึงกล้าตรงๆ  แต่เขาก็ไม่โง่จนตีความไม่ออก  และเมื่อรับรู้ถึงเหตุผลที่ทำให้อัยย์หมางเมิน  อ้วนแหยก็ต้องยอมรับ  จึงลุกขึ้นยืน  แล้วก้มหัวลงต่ำ  เพื่อหลบซ่อนน้ำตาที่กำลังหลั่ง  จากนั้นก็กล่าวขอโทษจากใจจริง 

 

“ ขอโทษที่ทำให้อัยย์ผิดหวัง  แต่นี้ต่อไป  เราจะไม่ให้เธอต้องมาพบเจอกับคะ….คนขี้ขลาดแบบเราอีก ” 

      

 

      กล้ากล่าวจบ  ก็รีบเผ่นหนี  ทิ้งให้อัยย์นั่งเหวอตามลำพัง  ในใจเริ่มรู้สึกผิด  เพราะคิดว่าเธออาจจะพูดแรงเกินไป   

 

“ กล้ากลับมาก่อน  เอ่อ…เราไม่ได้หมายความแบบนั้น ” 

 

………………….. 

        

      กล้าห้อเต็มแรง  เท่าที่คนต้วมเตี้ยมอย่างเขาจะทำได้  สองมือพยายามปาดน้ำตาที่หลั่งไหลไม่หยุดหย่อน  และพออารมณ์เริ่มคลายตัว  อ้วนแหยก็พบว่าตนกำลังยืนอยู่ในห้องของตัวเอง 

 

“ เอ๊ะ!  นี่เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” อ้วยแหยไม่รู้ตัวว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง  อาจเป็นเพราะตอนที่คนเราจิตตกถึงขีดสุด  ก็จะกลับมาอยู่ในมุมที่คิดว่าปลอดภัยสุด  ซึ่งสำหรับเขาก็คือ…ห้องนอนแห่งนี้ 

 

“ ฮะ  ฮะ  ฮะ  คนอย่างเราคงจะเหมาะกับรูแคบๆแห่งนี้  เพราะแค่คนรักเพียงคนเดียว  ก็ยังปกป้องไม่ได้  เสียแรงที่ชื่อกล้า  ช่างขี้ขลาดสิ้นดี ” กล้ายิ้มเศร้าๆ  พร้อมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้  แล้วก้มหน้าลง  เพื่อปล่อยน้ำตาให้หยดลงพื้น 

     

 

      ขณะที่กล้ากำลังทำตัวเป็นพระเอกมิวสิควิดีโออยู่นั้นเอง  เขาก็เหลือบไปเห็นจอคอมพิวเตอร์  ที่บัดนี้  กำลังกะพริบถี่รัว  คล้ายจะพยายามปลอบประโลมผู้เป็นนายให้หายเศร้าโศก  ทว่าอ้วนแหยกลับสะกิดใจ 

 

“ เดี๋ยวนะ  เราจำได้ว่าตอนออกจากห้อง  ได้ปิดคอมแล้วนี่นา  แต่ทำไมมันถึงได้เปิดขึ้นมาเอง ” 

       

 

      ความหวาดกลัววิ่งแล่นไปทั่วสมอง  จนกล้าอยากเผ่นหนีขึ้นไปคลุมโปง อยู่บนเตียง  แต่อีกใจก็อยากรู้สาเหตุ  จึงข่มอารมณ์หวาด  และเอื้อมมือไปจับเมาท์ 

 

“ มันเกิดอะไรขึ้นนะ  หรือมีใครลอบเข้ามาเปิดคอมในห้องของเรา ” นี่คือคำตอบที่สมเหตุสมผลที่สุด  และพอมือขวาของกล้าแตะโดนเมาท์  ภาพหน้าจอก็ตัดไปที่เพจ “คนรักเซนต์เซย่า” ซึ่งกล้าเป็นแอดมินอยู่ 

 

“ เฮ้ย!  คนที่ลอบเข้ามาในห้องเรา  รู้รหัสเข้าเพสบุ๊คได้ยังไง  นี่ถึงขั้นล็อคอินเข้ามาอย่างง่ายดาย  ไม่ได้การ  เห็นทีต้องเปลี่ยนรหัส ” กล้าบ่นพึมพำ  จากนั้นก็รีบไล่เมาท์ไปเรื่อยๆ  เพื่อสำรวจความเสียหาย 

 

“ นี่มันแอบทำอะไรกับเพจของเรารึเปล่านะ ” 

      

 

      กล้าตรวจตราถึงหลายหน  แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ  ทว่าก็มีคนเข้ามาสมัครสมาชิกเพียบ  บางไอดีก็ส่งความคิดเห็น  ข้อเสนอแนะ  และคำถาม  แต่ที่ประหลาดสุด  เห็นจะหนีไม่พ้นข้อความจาก…..เซนต์แพนโดร่า 

 

“ อยากเข้ามาในโลกของเซนต์เซย่ามั้ย  กล้า ” 

 

“ เฮ้ย!  ไอ้เซนต์แพนโดร่าอีกแล้ว  มันบ้ารึเปล่าฟะ  ถามแต่คำถามเพี้ยนๆ  สงสัยต้องกดบล็อกซะแล้ว  จะได้ก่อกวนไม่ได้ ” กล้าเดือดดาล  แต่ก่อนที่เขาจะลงมือปิดการสื่อสารของล็อคอินนี้  เซนต์แพนโดร่าก็ส่งข้อความใหม่เข้ามา 

 

“ ไร้ประโยชน์  ต่อให้เจ้าบล็อค  ข้าก็ส่งข้อความได้อยู่ดี ” 

 

“ เฮ้ย!......” กล้าตกใจจนเผลอร้องเสียงดัง  เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า  เป็นปรากฏการณ์ที่โคตรจะเหลือเชื่อ   

 

“ ยังไม่ได้พิมพ์กลับไปเลย  แล้วมันรู้ได้ไงว่าเราจะบล็อค ” 

       

 

      ความคิดแรกของกล้าคือ…..ปิดคอม  แล้วมุดเข้าไปซุกตัวใต้ผ้าห่ม  เพราะเรื่องราวนี้เข้าขั้นสยองขวัญ  แต่ถ้าทำแบบนั้น  คงไม่ผิดอะไรกับพฤติกรรมของเขาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน  นั่นก็คือ.....การทิ้งให้อัยย์ผจญกับภัยตามลำพัง   

 

“ ไม่  จะหนีอีกไม่ได้  เราต้องเลิกขี้ขลาด ”   

      

 

      เมื่อเป็นเช่นนี้  กล้าจึงต้องพยายามทำตัวให้สมกับชื่อของตัวเอง  แล้วพิมพ์ข้อความกลับไป 

 

“ นายรู้ได้ไงว่าชั้นจะบล็อค ” 

 

“ ไม่ต้องรู้หรอกว่าทำได้ไง  แต่เจ้าจะตอบข้าได้รึยังว่า…..อยากเข้าไปโลกแห่งเซนต์เซย่าหรือไม่ ” เซนต์แพนโดร่าพิมพ์กลับมาโดยไว  ราวกับว่าเขากำลังนั่งจ้องหน้าคอม  เพื่อรอข้อความจากกล้า 

       

 

      กล้าอยากตะโกนกลับไปว่า….ไอ้เรื่องที่แกพูดมา  มันไร้สาระสิ้นดี  เพราะนั่นมันโลกของการ์ตูนโว้ย  คนธรรมดาจะเข้าไปได้ยังไง  แต่เพื่อรักษามารยาท  จึงพิมพ์กลับไปแบบซอฟต์ๆ 

 

“ ขอบคุณสำหรับไอเดียที่แสนบรรเจิด  ไว้ว่างๆ  ผมจะมาร่วมสนุกใหม่  แต่ตอนนี้  ขอตัวก่อนนะครับ ” 

 

“ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอก  เชื่อเถอะ  ข้าทำให้เจ้าเข้าไปในโลกเซนต์เซย่าได้จริงๆ ” เซนต์แพนโดร่ายังไม่ยอมเลิกรา 

 

“ ว้าก…..เป็นไปไม่ได้ ” กล้าตะโกนดัง  พร้อมถอยหลังหนีจนเกือบตกเก้าอี้  สองตาเหลือบมองไปรอบๆ  เพราะคิดว่าตนกำลังถูกแอบดูอยู่ 

 

“ ใช่แล้ว  ที่เซนต์แพนโดร่ารู้ว่าเราจะทำอะไร  คิดอะไร  เป็นเพราะมันติดกล้องวงจรในห้องของเรา ” 

 

“ ข้าไม่ได้ติดกล้องในห้องของเจ้าหรอก  เลิกงี่เง่า  แล้วตอบมา  อยากเข้ามาในโลกแห่งเซนต์เซย่ามั้ย ” เซนต์แพนโดร่าแสดงอิทธิฤทธิ์อีกครั้ง  ด้วยการล้วงใจของหนุ่มร่างสมบูรณ์  ทำให้กล้าเกือบจะหัวใจวายคาโต๊ะคอม  เพราะตกใจมากเกินไป 

 

“ ไม่ได้การ  ต้องรีบปิดคอม  แล้วแจ้งความ  นี่มันวายร้ายระดับชาติชัดๆ ” หลังจากตั้งหลักได้  กล้าก็ได้คิด  เพราะคนที่ทำแบบนี้ได้  น่าจะหนีไม่พ้นอาชญากรตัวเอ้  แต่ไม่ทันได้กดสวิตซ์  เพื่อยุติการทำงานของเครื่องคำนวณไฮเทค  เซนต์แพนโดร่าก็ส่งข้อความใหม่เข้ามาอีก 

 

“ เจ้าจะหนีอีกเหรอ  กล้า  มันเป็นเพราะเจ้าขี้ขลาด  จึงได้เสียคนที่รักไป ” 

 

“ เอ๊ะ! ” กล้าถึงกับสะอึก  เพราะเซนต์แพนโดร่าได้แตะต้องปมที่แสนสาหัส 

 

“ ถ้าตัดสินใจแบบนั้นจริง  ข้าก็จะไม่ถามเจ้าอีก  และเจ้าก็จะกลายเป็นไอ้ขี้แพ้ไปตลอดกาล ” เซนต์แพนโดร่าตอกหนักๆอีกหนึ่งชุดใหญ่  อันเป็นข้อความที่เชือดเฉือนใจ  ชนิดที่ไร้คำว่าปรานี 

     

 

      กล้าเริ่มหน้าชา  ทั่วกายร้อนผ่าว  ราวกับถูกไฟเผา  ในใจสับสนปนเปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย  ซึ่งมีทั้งเศร้าโศก  เสียใจ  โกรธ  และเกลียดตัวเอง  ปิดท้ายด้วยความรู้สึกไม่อยากยอมแพ้  จึงตะโกนใส่คอมจนสุดเสียง 

 

“ ชั้นไม่อยากเป็นคนขี้ขลาด  อยากกล้าหาญ  และเข้มแข็งกว่านี้  จะได้ปกป้องคนที่เรารัก ”  

      

 

      เซนต์แพนโดร่าไม่ยอมพิมพ์กลับทันควันเหมือนทุกคราว  คล้ายกับเจ้าตัวกำลังนิ่งตรึกตรอง  ไม่ถึงอึดใจ  ข้อความชุดใหม่ก็ถูกส่งมาอีก 

 

“ ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น  ก็จงเข้ามาในโลกแห่งเซนต์เซย่า  ที่นั่นจะช่วยขัดเกลาลูกเจี๊ยบอย่างเจ้าให้กลายเป็น……พญาอินทรี ” 

 

“ ดี  งั้นส่งชั้นไปที่นั่นเลย ” เด็กหนุ่มตวาดลั่น  ใบหน้าอวบอูมเริ่มแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่รุนแรง  ทว่าเซนต์แพนโดร่ากลับอธิบายอย่างใจเย็น 

 

“ แต่ก่อนไป  ข้าอยากบอกว่า….ถ้าเจ้าไปไม่รอดในโลกนั้น  ก็จะจบสิ้นในโลกนี้ ” 

 

“ ชั้นไม่แคร์  ถ้ายังจะเป็นไอ้ขี้ขลาดแบบนี้  ก็ให้มันตายไปซะ ” เด็กหนุ่มร่างสมบูรณ์ของขึ้น  จนไม่สนอะไรแล้ว 

 

“ เข้าใจแล้ว  งั้นจงพิมพ์กลับมาว่า……ใช่  ข้าอยากเข้ามาในโลกแห่งเซนต์เซย่า ” เซนต์แพนโดร่าพิมพ์ตอบรัวเร็ว  เหมือนรู้อยู่แล้วว่ากล้าจะมีรีแอคชั่นแบบนี้ 

      

 

      เป็นเพราะเลือดลมของกล้ากำลังเดือดระอุ  จึงไม่คิดจะสนใจสิ่งใด  นิ้วมือทั้งสิบเลยกดลงไปบนแป้นพิมพ์โดยไว  และในขณะที่จะกดปุ่มเอ็นเทอร์  เพื่อส่งข้อความ  จิตสุดท้ายของหนุ่มร่างสมบูรณ์ก็ฉุดรั้งเอาไว้ 

 

“ เฮ้ย!  มึงจะพิมพ์ไปแบบนั้นเลยหรือวะ  ถ้าพลาด  ก็ถึงตายเลยนะโว้ย  สู้อยู่ชิวๆแบบคนขี้ขลาดอย่างนี้ดีกว่า  ไม่ต้องเหนื่อยยากและเสี่ยงอันตราย ” 

      

 

      พอกล้าใจเย็นลง  เขาก็แปรเปลี่ยนเป็นเลื่อนเคาท์เซอร์ไปที่ปุ่มครอสแทน  เพื่อปิดหน้าเว็บ  แต่ในขณะที่จะกดนิ้วลงไป  ภาพใบหน้าที่โศกเศร้าของอัยย์ก็ปรากฏในมโนทวาร 

 

“ อัยย์…..” 

     

 

      ภาพนั้นตอกย้ำให้กล้าเจ็บปวดมากกว่าเดิม  เพราะต้นเหตุที่ทำให้อัยย์เสียใจ  ก็คือ….ความขี้ขลาดตาขาวของตัวเขาเอง 

 

“ บ้าเอย  ไอ้ขี้ขลาด  เพราะมึงเป็นแบบนี้  จึงทำให้อัยย์เสียใจ ” 

     

 

      ภาพอัยย์ที่อยู่ในจินตนาการ  เริ่มยิ้มให้กล้าเล็กน้อย  ประมาณจะบอกว่าดีใจที่เขาไม่เลือกเส้นทางของคนขลาด  เด็กหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้น  พร้อมปาดน้ำตาที่อาบสองแก้ม  แล้วกล่าวกับตัวเอง 

 

“ เอาล่ะ  อัยย์  เราจะไม่ขี้ขลาดอีกแล้ว  และถ้าเป็นไปได้  เราขอโอกาสแก้ตัวอีกที  คราวนี้จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง ”  

      

 

      สิ้นคำกล่าว  นิ้วมือของกล้าก็ทิ่มลงไปที่ปุ่มเอ็นเทอร์เต็มแรง  เพื่อส่งข้อความให้เซนต์แพนโดร่า 

 

“ ใช่  ข้าอยากเข้ามาในโลกแห่งเซนต์เซย่า ” 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2