เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

     สิ่งที่หัวโจกควรกระทำ คือ….เตรียมพร้อมรับมือ  แต่เขากลับทำตรงข้าม  นั่นก็คือ…ปิดตา  แล้วแหกปากลั่น 

 

“ เหวอ…….” 

      

 

      ตุ่มกัดฟันรับความเจ็บปวด  เพราะเมื่อดูจากความเร็วของนายหัวเขียว  น่าจะทำให้อะไรก็ตามที่กระแทกเข้ามา  หนักพอตัว  ทว่าสิบวินาทีผ่านไป  เขาก็ยังพบกับความเงียบสงบ 

 

“ เอ๊ะ!  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  หรือว่าเราจะโดนชกจนสลบไปแล้ว ” ตุ่มชักไม่แน่ใจว่าตนยังรู้สึกตัวอยู่  แต่ไม่นาน  เขาก็ยินเสียงหัวเราะเล็กแหลมของเด็กหนุ่มหัวเขียว 

 

“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  ไม่ต้องกลัวไป  ไจแอนด์น้อย  ชั้นไม่ทำนายแล้ว  จากนี้ไป  ขอให้เลิกแล้วต่อกัน  และไม่ตามรังควานสองหนุ่มสาวตรงนี้อีก ” 

      

 

     ไจแอนด์น้อยหรือตุ่ม  แทบไม่เชื่อหูของตัวเอง  เพราะเด็กหนุ่มหัวเขียวยอมให้อภัยอย่างง่ายดาย  ทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อน  เขาเพิ่งสั่งรุมทำร้ายนายคนนี้มาหมาดๆ 

 

“ เฮ้ย!  อะไรกันวะ  ทำไมมันถึงยอมเลิกรา  หรือจะเป็นหลุมพราง ” ตุ่มยังไม่มั่นใจเต็มร้อย  จึงค่อยๆลดการ์ดที่ปิดใบหน้าลง  ทำให้พบกับเด็กหนุ่มหัวเขียวที่ยืนยิ้มแฉ่ง 

 

“ ไง  พ่อหนุ่มร่างสมบูรณ์  เราเลิกทะเลาะ  แล้วไปตามทางของตัวเองเถอะ ” หนุ่มหัวเขียวเอื้อไมตรี  พร้อมยื่นมือมาให้จับ 

 

“ เอ่อ….ละ…แล้วทำไม  นายถึงยอมอภัยให้ชั้นล่ะ ” ตุ่มยื่นมือไปจับตอบแบบกล้าๆกลัวๆ  แถมยังแอบชำเลืองเด็กหนุ่มหัวเขียวเป็นระยะ  เพราะไม่กล้าสบตาตรงๆ 

      

 

     ทันทีที่ตุ่มพูดจบ  ดวงตาเรียวเล็กของหนุ่มหัวเขียวก็พลันเบิกโพลงด้วยความโกรธ  ก่อนจะประเคนมะเหงกใส่กระบาลเต็มมือ 

 

“ โป๊ก…..” 

 

“ โอ๊ย…..แกเล่นทีเผลอนี่หว่า ” ตุ่มรีบชักมือกลับ  จากนั้นก็กุมศีรษะตรงบริเวณที่ถูกมะเหงก  ปากก็กล่าวต่อว่า 

 

“ น่านปะไร  ยังกล้าสามหาวอีก  หรืออยากโดนมะเหงกอีกชุดใหญ่ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวถลกแขนเสื้อขึ้นมา  พร้อมทำท่าขึงขังใส่  ประมาณว่าอยากฟาดปาก  ทำให้หัวโจกประจำห้องนึกกลัวจนถอยกรูด 

 

“ ว้าก….อย่าเข้ามานะ  ชั้นทำอะไรผิด  นายถึงโกรธขนาดนี้ ” 

 

“ หึ  หึ  หึ  ถึงขนาดนี้  ยังไม่สำนึก ” หนุ่มหัวเขียวหัวเราะเหี้ยมๆ  พร้อมทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน 

 

“ ก็รีบบอกมาซะทีสิ  ชั้นกลัวนายจะแย่อยู่แล้ว ” หัวโจกถามเสียงสั่น  น้ำตาเริ่มไหลอาบสองแก้ม 

      

 

      ด้วยท่วงท่าที่ดูน่าเวทนาของหัวโจก  ทำให้หนุ่มหัวเขียวเริ่มใจอ่อน  จึงลดมือลง  แล้วเริ่มเฉลย 

 

“ สาเหตุที่โดนมะเหงก  เพราะนายมันปีนเกลียว  รู้มั้ยว่าพวกเราห่างกันถึงสองปี  แต่นายกลับเรียกชั้นห้วนๆ อย่างกับเป็นรุ่นเดียวกัน  แบบนี้สมควรเจอดีมั้ย ” หนุ่มหัวเขียวพูดจบ  ก็เริ่มของขึ้น  จึงตั้งท่าจะเข้ามาแจกมะเหงกอีกรอบ  แต่หัวโจกก็เป็นมวยสุดๆ  จึงรีบก้มหัวคารวะนอบน้อม  พร้อมเยินยอเป็นการใหญ่ 

 

“ ขอให้ท่านพี่หัวเขียวอภัยให้ผมด้วย  ต่อไปนี้  ผมจะไม่ทำอะไรให้ท่านพี่ขุ่นเคืองอีกแล้ว ” 

 

“ อะ…เอ่อ…นี่ก็เล่นใหญ่เกินเบอร์ไป  เอาให้พอดีหน่อยเถอะ  เจ้าอ้วน ” หนุ่มหัวเขียวเริ่มเขิน  เพราะเห็นผู้คนเริ่มเมียงมอง  สีหน้าแย้มยิ้มไปตามๆกัน  เนื่องจากได้รับฟังคำขออภัยที่ลิเกเกินจริง  ทว่าคำทัดทานนั้นกลับทำให้หัวโจกฉุนกึก 

 

“ หน็อย….ไอ้หัวเขียวบังอาจเรียกเราว่าเจ้าอ้วน  ฝากไว้ก่อนเถอะ  รอให้ข้ากลับมาได้เปรียบ  จะกลับมาทบคืนทั้งต้นและดอก ” 

      

 

     ทว่าหัวโจกขู่อาฆาตในใจได้ไม่นาน  หนุ่มหัวเขียวก็ร้องห้ามโดยเร็ว แล้วโบกมือไล่  เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากกว่านี้ 

 

“ โอเค  ชั้นอภัยให้นายแล้ว  ทีนี้เลิกคารวะ  แล้วจะไปไหนก็ไป  ชิ้วๆ ”  

      

 

      หัวโจกมองหนุ่มหัวเขียว  ดวงตาแลถมึงทึง  ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง  แต่พอตั้งท่าจะจากลา  กลับประสบว่า........บุรุษปริศนาได้หันหลังไปถามอาการของเด็กสาว 

 

“ เฮ้…นายอ้วนแหย  น้องสาวคนนั้นเป็นยังไงบ้าง  เธอฟื้นขึ้นมารึยัง ” 

     

 

      ทันทีที่เห็นภาพนี้  ดวงตาของหัวโจกก็พลันลุกโชน  เพราะมันคือโอกาสเหมาะที่จะได้ล้างแค้น  จึงกำหมัดขวาแน่น  หวังจะใช้มันทุบต้นคอ 

 

“ ช่วยไม่ได้  นายอยากประมาทเองนะ  ขออัดซักทีให้สมใจเถอะ ” 

      

 

     เมื่อได้ข้อสรุป หัวโจกก็พุ่งเข้าใส่สุดกำลัง  แต่ก่อนจะเข้าถึงตัว  ก็มีบางอย่างพุ่งขึ้นมากระแทกปลายคางของไจแอนด์น้อย  ส่งผลให้หน้าหงายในบัดดล  พร้อมร่วงล้มลงไปนอนวัดพื้น 

 

“ อึก…..นะ…นี่มัน…อะไรกัน คร่อก…. ” และนี่คือคำสุดท้ายที่ออกจากปากของหัวโจก  ก่อนที่เขาจะสิ้นสติ 

 

“ ฮะ  ฮะ  ฮะ  กะไว้แล้วว่านายต้องใช้วิธีนี้  ชั้นจึงขุดบ่อล่อปลาให้หลงกล ” หนุ่มหัวเขียวหันกลับมาหัวเราะ  พร้อมขยับสเก็ตบอร์ดที่ตั้งชันเข้ามาใกล้  เพื่อสอดส่องรอยถลอก 

 

“ อื้อหือ  ดูซิว่ามีร่องรอยความเสียหายหรือไม่  อันที่จริง ชั้นไม่อยากใช้นายกระแทกหน้าของพวกนี้เลย  แต่มันจวนตัว  เลยจำเป็นต้องทำ ” หนุ่มหัวเขียวหันมาพูดกับสเก็ตบอร์ดสุดที่รัก  เพราะก่อนที่หัวโจกจะเข้าถึงตัว  เขาได้งัดมันให้ลอยขึ้นมากระแทกคางของศัตรู 

       

 

     อ้วนแหยมองหนุ่มหัวเขียว  ดวงตาแฝงแววฉงน  เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นคนกล่าวขอโทษสิ่งของ  ราวกับว่ามันคือเพื่อนรัก  แต่ไม่นาน  หนุ่มร่างสมบูรณ์ก็ได้คิด 

 

“ อืม….พี่ชายคนนี้คงจะชื่นชอบสเก็ตบอร์ดเอามากๆ เหมือนกับเราที่คลั่งไคล้การ์ตูนเซนต์เซย่า  เขาถึงได้ใส่ใจขนาดนี้ ” 

     

 

     เมื่อเข้าใจดังนั้น  อ้วนแหยจึงเลิกสนใจอาการจิตตกของเด็กหนุ่ม  แล้วกล่าวขอบคุณจากใจจริง 

 

“ เอ่อ….ผมขอขอบคุณ นี่ถ้าไม่ได้พี่มาช่วย  เพื่อนของผมก็คง…..” เมื่อพูดถึงตรงนี้  สีหน้าของอ้วนแหยก็ดูสลด  และนึกตำหนิตัวเองตลอด  เพราะเขาได้แต่ยืนเฉย  มองอัยย์ประสบเคราะห์กรรม  ทว่าฮีโร่หัวเขียวกลับเอาแต่ลูบคลำสเก็ตบอร์ด 

 

“ โถ…พ่อคุณเอย  ดันไปกระแทกคางของไอ้ไจแอนด์น้อยเต็มแรง  เจ็บมากมั้ยล่ะเนี่ย  ถลอกตรงไหนรึเปล่า ” 

      

 

      ด้วยอาการที่ดูหนักของเด็กหนุ่มหัวเขียว  ทำให้กล้าเริ่มหลอนนิดๆ 

 

“ เอ…ท่าทางของพี่ชายคนนี้ดูแปลกๆ  สงสัยจะไม่ปกติ  หรือจะเผ่นหนีซะตอนนี้  แต่อัยย์ยังไม่ได้สติ ” อ้วนแหยเริ่มเขย่ากายของอัยย์  หวังให้เพื่อนสาวฟื้นขึ้นมาโดยไว  จะได้ไปจากที่นี่ซักที แต่มันก็ไม่ทันการ 

 

“ อ้าว….นายอ้วนแหยยังอยู่อีกเหรอ  เป็นไงมั่ง ” หนุ่มหัวเขียวเริ่มหันมาถาม  สีหน้าดูเหลอหลา 

 

“ อะ…เอ่อ…มะ…ไม่เป็นไรมากครับ ” แน่นอนว่ากล้าทำตัวไม่ถูก  เพราะรุ่นพี่นายนี้ดูขึ้นๆล่องๆยังไงชอบกล  คาดว่าไม่เต็มบาทล้านเปอร์เซ็นต์  แต่เพื่อรักษามารยาท  จึงรีบตอบกลับ  พร้อมรอยยิ้มที่ดูเสแสร้งสุดๆ 

 

“ โอ้….งั้นก็ดีแล้วที่ไม่เป็นไร  แต่น้องสาวคนนั้นยังไม่ฟื้น  ชั้นช่วยพยุงมั้ย  จะได้รีบไปจากที่นี่  เพราะแถวนี้มีพวกงี่เง่ากองอยู่หลายศพ ” หนุ่มหัวเขียวพูดจบ  ก็ชำเลืองมองสามนักเลงรุ่นเยาว์ที่นอนทอดกาย 

      

 

     กล้าอยากย้อนกลับไปเหมือนกันว่า….พวกงี่เง่าที่ว่า  รวมถึงพี่ด้วยหรือไม่  แต่ก็ยั้งปากไว้ได้ทัน  เพราะไม่อยากเจ็บตัว  จึงปฏิเสธแบบผู้ดี 

 

“ ไม่เป็นไรครับ  เกรงใจ  เดี๋ยวผมจัดการเอง ” 

 

“ โอ้….ไม่ต้องเกรงใจหรอก  ไอ้น้องชายพุงโต  ชั้นว่างอยู่พอดี  นายจะได้เบาแรงไง ” หนุ่มหัวเขียวพูดจบ  ก็ทำท่าจะเข้ามาช่วยหิ้วปีก  แต่ด้วยความตกใจ  จึงทำให้กล้าเค้นแรงเฮือกสุดท้ายออกมา  เพื่ออุ้มเพื่อนสาวร่างบางขึ้นมาทั้งตัว 

 

“ ว้าว…..นายนี่ก็แข็งแรงใช่ย่อย  ถึงกับยกน้องคนนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว ” หนุ่มหัวเขียวออกลูกเหวอ  เพราะไม่อยากเชื่อว่ารุ่นน้องร่างสมบูรณ์ที่ดูอ่อนแอ  จะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ 

     

 

     ทว่าหนุ่มหัวเขียวหารู้ไม่ว่านี่คือแรงฉุกเฉินที่กล้าเก็บซ่อนอยู่  ซึ่งจะผุดขึ้นมาในยามที่เขาตกใจ  อ้วนแหยจึงรีบกล่าวลา  พร้อมเผ่นหนีโดยเร็ว 

 

“ ลาล่ะครับ  พี่ชาย  ขออย่าได้เจอกันอีกเลย ” 

     

 

      หลังจากสองหนุ่มสาวหายลับไปจากสายตา  หนุ่มผมเขียวก็ได้แต่เกาหัวแกร๊กๆ  ในใจนึกทบทวนถึงคำลาที่ดูประหลาด 

 

“ เอ….เจ้าหมอนี่ลาแปลกๆ  หรือว่ามันจะกลัวเราฟะ  แล้วทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ ” 

      

 

      แต่หนุ่มหัวเขียวสงสัยได้ไม่นาน  เจ้าของร้านที่เป็นหญิงสาววัยสะคราญก็เข้ามาสะกิดหัวไหล่  แล้วไถ่ถามด้วยอาการนอบน้อม 

 

“ อะ…เอ่อ…ขอโทษนะคะ  ไม่ทราบว่าใครจะเป็นคนจ่ายค่าเสียหาย  และค่าอาหารที่หนุ่มน้อยกับสาวน้อยทานคะ ” 

     

 

      หนุ่มหัวเขียวถึงกับขนลุก  เพราะไม่คิดว่าการเข้ามาเป็นฮีโร่  จะต้องลงเอยด้วยการเสียตังค์แบบนี้  และเมื่อดูจากถ้วยจานที่แตกกระจาย  โต๊ะไม้ล้มกระแทกพื้นจนเกิดรอยบิ่น  แถมด้วยค่าไอติมที่อัยย์และอ้วนแหยเพิ่งกินไป  ท่าทางจะเกินกำลังทรัพย์ของเขาอย่างรุนแรง 

 

“ อื้อหือ…เบ็ดเสร็จ  น่าจะเกินสามพันแน่ๆ  แล้วเรามีติดตัวอยู่สามร้อย  จะไปพอใช้หนี้ได้ยังไง  ไม่ได้การ  เห็นทีต้องรีบปัดความรับผิดชอบ ” หนุ่มหัวเขียวแอบคิดแผนอยู่ในใจ  ก่อนจะงัดมันขึ้นมาใช้

 

“ เข้าใจแล้วครับ  น้า  ผมจะหาทางชดใช้ให้  แฮะ  แฮะ  แฮะ…” เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ  ก่อนจะดึงมือของสาววัยสะคราญออกจากหัวไหล่  และพอหลุดจากพันธนาการ  เจ้าตัวดีก็เผ่นหนีโดยพลัน  แต่ด้วยมารยาทอันดี  จึงแจ้งวิธีแก้ไขให้แม่ค้าสาว 

 

“ จะไปยากอะไรครับ  น้าก็รีบหาเชือกมามัดไอ้สามตัวนั่นไว้  พอฟื้นขึ้นมา  ก็เอาตำรวจมาขู่  เพื่อรีดเงิน  เพราะพวกมันคือตัวการสำคัญ ” 

     

 

      แม่ค้าวัยสะคราญและเด็กเสิร์ฟสาว  รวมถึงลูกค้าอีกห้าหกชีวิตในร้าน  ถึงกับสตั้น  แต่พอตั้งหลักได้  เจ้าของร้านก็หันมามองสามนักเลงรุ่นเยาว์ 

 

“ หรือว่าเราควรจะทำตามคำแนะนำของน้องชายหัวเขียวคนนั้น  เพราะไม่งั้น  คงหนี้สูญแน่ๆ ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2