เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      ทุกคนในที่นั้นถึงกับตะลึง  เพราะไม่คิดว่าเด็กหนุ่มวัย 14 จะพูดคำนี้ออกมา  โดยเฉพาะอัยย์ถึงกับหน้าชา  เนื่องจากเธอเป็นบุคคลที่ถูกพาดพิง  และในจังหวะที่ชาวประชามัวแต่สตั้นอยู่นั้นเอง  อันธพาลที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายไจแอนด์  ก็เตรียมขยับเข้ามาจูบ 

 

“ เฮ้ย!  ลูกพี่บ้าไปแล้ว ” สองลูกสมุนอุทานดัง  ใบหน้าแดงก่ำ  เพราะไม่คิดว่าหัวหน้ากลุ่มจะกล้าบ้าบิ่น  ทว่าอัยย์ก็มีสติมากพอจะยกสองมือขึ้นยันอก  ทำให้รอดพ้นจากรสจูบของตุ่มได้อย่างหวุดหวิด 

 

“ จะดิ้นไปทำไม  ขอเราหอมซักทีเถอะ ” หัวหน้ากลุ่มจอมหื่น  เพิ่มแรงกอด  หวังฉุดรั้งให้เด็กสาวเข้าใกล้ยิ่งขึ้น  จะได้บดริมฝีปากไปที่พวงแก้มนุ่มๆ  แต่อัยย์ก็ดันสุดกำลัง  ปากก็ร้องขอความช่วยเหลือ 

 

“ กล้าช่วยด้วย  เราจะทนไม่ไหวแล้ว ” 

      

 

       อัยย์ใกล้ความอัปยศเข้าไปทุกที  ซึ่งกล้าก็รู้ดี  แต่สองขากลับไม่ยอมขยับ  ทั้งที่ใจอยากช่วยเหลือเป็นที่สุด 

 

“ เข้าไปช่วยอัยย์สิ  ไอ้กล้า  ทำไมเอ็งถึงได้ปอดแหกนัก ” กล้านึกด่าตัวเอง  แต่ไม่ว่ากระตุ้นเท่าไร  หัวใจก็ยังอุดมไปด้วยความขลาดกลัวอยู่ร่ำไป 

 

“ กล้าช่วยเราด้วย ” อัยย์วิงวอน  ดวงตาที่ส่งมายังกล้า  ช่างดูเศร้าสร้อยและผิดหวัง  เพราะหนุ่มร่างสมบูรณ์ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่  วินาทีต่อมา  เด็กสาวก็ต้องจิตตกถึงขีดสุด  เมื่อบุรุษผู้เป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียว  กลับเบือนหน้าหนีไปซะอย่างงั้น 

 

“ กล้า….” เด็กสาวจุกจนพูดไม่ออก  และรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด  แต่ในขณะที่เธอกำลังยอมจำนนต่อภัยพาล  ก็รู้สึกถึงแรงลมที่พัดผ่านใบหน้า 

 

“ ปึก…..” 

       

 

       สิ่งที่ปรากฏในคลองจักษุของอัยย์ก็คือ.....ฝ่าเท้าที่ห่อหุ้มด้วยผ้าใบสีแดง  มันกำลังประทับลงไปที่ใบหน้าอ้วนๆของหัวโจก  แต่บาทาปริศนาก็โผล่ให้เห็นเพียงแวบเดียว  จากนั้น  ภาพก็ตัดไป 

 

“ โครม….” 

      

 

      หัวโจกร่างล่ำสันกระเด็นไกล  ก่อนจะกระแทกโต๊ะไม้จนล้มกลิ้งไปทั้งคนและสิ่งของ  ส่วนทางด้านอัยย์ พอเธอเป็นอิสระ  ก็ถึงกับล้มทั้งยืน  แต่โชคยังดีที่เจ้าของบาทา  เข้ามาคว้าตัวไว้ได้ทัน 

     

 

      ฮีโร่ปริศนาเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง  ร่างเล็กบางถูกซ่อนอยู่ในเสื้อฮาวายสีเขียวและกางเกงยีนส์ขาสามส่วน  บนศีรษะประดับผมทรงประหลาดที่ด้านหน้าตั้งเป็นกะบัง  ด้านหลังไว้รากไทร  ใบหน้าเรียวเล็กแลอ่อนเยาว์จนเกือบจะกลายเป็นรุ่นเดียวกับอัยย์  ทั้งที่ความจริง เขาอายุ 16 แล้ว  

     

 

      เด็กหนุ่มทรงผมประหลาด  มองอัยย์ที่สิ้นสติอยู่ในวงแขนได้ครู่หนึ่ง  ก็หันมาพูดกับอ้วนแหยที่ยืนตัวสั่น 

 

“ เฮ้  เจ้าอ้วนช่วยมารับเพื่อนของนายด้วย  เพราะดูท่าทางเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ ” 

 

“ คะ….ครับ ” กล้ารีบตอบตกลง  ก่อนจะกุลีกุจอเข้ามารับตัวอัยย์ 

 

“ ลูกพี่เป็นไงบ้าง ” สองสมุนคู่ใจ  ตรงดิ่งเข้ามาประคองตุ่ม  ที่บัดนี้  กำลังนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น  ไม่นาน  หัวโจกก็ลุกขึ้นมาร้องโอดโอย 

 

“ อู้ย…..ใครถีบกูวะ  เจ็บชะมัดเลย ” 

 

“ ,มันเป็นเด็กหนุ่มหน้าละอ่อน  ตัวเล็กบาง  ท่าทางจะรุ่นเดียวกับพวกเรา ” สมุนคนหนึ่งตอบ  ก่อนจะหันไปมองฮีโร่หัวเขียว  เพื่อประเมินสถานการณ์ต่อ 

 

“ ใช่ครับ  หมอนี่ดูยังไงก็ไม่เกิน ม.ต้น  แถมตัวก็ไล่ๆกับพวกเรา  น่าจะเล่นมันได้ง่ายๆ ” สมุนอีกนายยืนยัน  พลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  ท่าทางเคียดแค้น 

 

“ บังอาจถีบหน้าของข้า  ไหนขอดูหน่อยซิว่ามันเป็นใคร ” ตุ่มคำรามดัง   และพอเหยียบพื้นได้เต็มสองเท้า  เขาก็ประสบกับบุรุษผู้มาใหม่ 

 

“ ฮึ่ม…..ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้  แต่กล้ามาอัดข้า  เห็นทีต้องให้มากินบาทาซะแล้ว ” ตุ่มรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง  เพราะถูกหนุ่มวัยใกล้กันที่ดูบอบบาง  เล่นงานจนลงไปนอนกอง  เขาจึงย่างสามขุมเข้าหา  หวังจะระบายแค้นให้สมใจ  แต่ก็ต้องหยุดชะงักโดยพลัน  ด้วยเห็นอีกฝ่ายหยิบบางสิ่งขึ้นมา  มันคือสเก็ตบอร์ดสีเขียวสลักลายเพลิง

 

“ โอ้….มันมีอาวุธด้วย  เอาไงดีครับ  ลูกพี่ ” สองลิ่วล้อหันไปขอความเห็น  ในใจเริ่มหวาดกลัว  เพราะถ้าเข้าผิดจังหวะ  มีหวังหัวแบะ 

 

“ ฮึ่ม….สงสัยต้องลองเจรจาก่อน  เพราะพวกเรากำลังเสียเปรียบ ” ลูกพี่ใหญ่ตอบแบบไม่มองหน้า  หางตาเหลือบแลไปรอบๆ  เพื่อมองหาอาวุธ 

 

“ ตกลงตามนั้น  ลูกพี่ลองคุยกับมันดู ” สองลิ่วล้อเห็นด้วย  สองตาพยายามควานหาอะไรที่เหมาะมือ  จะได้ใช้สัประยุทธ์กับหนุ่มร่างเล็ก 

      

 

      เมื่อมติเป็นเช่นนั้น  ตุ่มก็ร้องถามเสียงดัง  หวังข่มขวัญให้อีกฝ่ายหวาดกลัว 

 

“ เฮ้ย  มึงเป็นใครวะ  ทำไมมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกู  หรืออยากเจอดี  ถ้ายังรักชีวิต  ก็รีบหนีไปซะดีกว่า ” 

      

 

      แต่แทนที่เด็กหนุ่มทรงผมประหลาดจะหวาดกลัว  เขากลับหัวเราะเบาๆ  ประมาณว่าขบขันเหลือทน

 

“ ฮะ  ฮะ  ฮะ  เข้าใจขู่เนอะ  ทั้งที่ตัวเองก็ขาสั่นซะขนาดนั้น ” 

 

“ ไม่จริง  พวกข้าไม่ได้กลัว ” ตุ่มโวยวายกลบเกลื่อน  แต่สองตาก็เหลือบไปเห็นขาของตนเอง  ที่สั่นอยู่จริงๆ  จึงแก้ตัวน้ำขุ่นๆ 

 

“ ที่สั่นอยู่  ไม่ใช่ว่ากลัวโฟ้ย  แต่เป็นสั่นสู้ต่างหาก ” 

 

“ ก็แถไปเรื่อยนะ  ไอ้เด็กอ้วน  แต่จะว่าไป  นายควรมีสัมมาคารวะซักหน่อย  เพราะชั้นน่าจะแก่กว่านาย ” เด็กหนุ่มหัวเขียวโบกมือไปมา  เป็นเชิงไม่ใส่ใจ  ก่อนจะกล่าวเนือยๆ 

 

“ อย่ามาโม้ให้เหม็นขี้ฟันเลย  ตัวเล็กๆ  หน้าอ่อนๆอย่างแก  เต็มที่ก็อยู่แค่ ม.สาม ” ตุ่มเถียง  เขาไม่เชื่อแน่ๆ  ด้วยสภาพของเด็กหนุ่มหัวเขียวเป็นเช่นนั้น 

 

“ ไอ้บ้า  ถึงชั้นจะดูเป็นอย่างนั้น  แต่ก็เรียนอยู่ชั้น ป.ว.ช. ปีสองแล้วนะโว้ย  ดังนั้นหัดให้เกียรติรุ่นพี่บ้างนะ  ไอ้เด็กเหลือขอ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวเถียงกลับ  ท่าทางจะเริ่มฉุนนิดๆที่ถูกรุ่นน้องดูถูกแบบนี้ 

       

 

      จากถ้อยวาจาที่ดูจริงจัง  ทำให้ชาวแก๊งเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า  เป็นรุ่นพี่หรือไม่  แต่ถึงจะใช่  ตุ่มก็ไม่สนใจ  เพราะถือคติว่า….ไอ้หมอนี่ไม่ใช่พ่อของกูนี่หว่า 

 

“ ช่างแม่งเถอะ  เข้าไปรุมตื้บมันเลยดีกว่า ” ตุ่มออกคำสั่ง  แต่ตัวเองกลับถอยไปอยู่ข้างหลัง  เพราะคร้ามสเก็ตบอรด์ในมือขวาของเด็กหนุ่มปริศนา  แน่นอนว่าเหล่าลิ่วล้อก็ไม่กล้าเช่นกัน 

 

“ เข้าไปดิ  กลัวอะไร  มันมีแค่คนเดียวเอง ” ตุ่มเร่งเร้า  แต่สองสมุนหันมาสวน 

 

“ แล้วลูกพี่ล่ะ  ทำอะไร ” 

 

“ อะ…เอ่อ….ข้ากะ..ก็คอยสนับสนุนพวกเอ็งไง ” ตุ่มกล่าวไม่เต็มเสียง  จากนั้นก็กระแอมเบาๆ  เป็นการแก้เขิน 

      

 

      ท่าทางปอดลอยของเหล่านักเลงสมัครเล่น  ทำให้เด็กหนุ่มหัวเขียวเริ่มขำ  ก่อนจะทิ้งสเก็ตบอร์ดลงสู่พื้น 

 

“ ตุ้บ….” 

 

“ อึ้ย….” สามชาวแก๊งสะดุ้งโหยง  เพราะคิดว่าจะถูกสเก็ตบอร์ดกระแทกหน้า  แต่พอเห็นว่ามันนอนอยู่บนพื้น  ความฉงนก็เข้ามาแทนที่ 

 

“ เอ๋….ทำไม  มันไม่ใช่สเก็ตบอร์ดเป็นอาวุธ ” 

       

 

      เหมือนเด็กหนุ่มหัวเขียวจะอ่านใจของเหล่าอันธพาลวัยเยาว์ออก  เขาจึงยิ้มเล็กน้อย  แล้วคลายความสงสัยให้หายสับสน 

 

“ ชั้นไม่คิดใช้มันฟาดพวกนายหรอก  เพราะถ้าทำแบบนั้น  สเก็ตบอร์ดสุดที่รัก  ก็พังกันพอดี ” 

      

 

      คำพูดของเด็กหนุ่มหัวเขียว  ทำให้ชาวแก๊งคลายความระแวงลง หลายส่วน  แต่ก็ไม่วางใจ  ด้วยเจ้าสิ่งนั้น  ยังอยู่ใต้ฝ่าเท้า  หัวหน้ากลุ่มจึงลองหยั่งเชิง  ด้วยการร้องถามเสียงดัง  

 

“ ในเมื่อไม่ใช้สเก็ตบอร์ดเป็นอาวุธ  แล้วนายจะหลีกหนีไปเหรอ ” 

 

“ แล้วพวกนายจะเลิกยุ่งกับน้องๆทั้งสองคนนี่หรือเปล่าล่ะ ” หนุ่มหัวเขียวถามกลับ 

 

“ ไม่มีทาง  เพราะเรายังมีเรื่องต้องพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น ” แม้ตุ่มจะเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง  และพูดจาสุภาพขึ้น  แต่ก็ไม่ยอมละทิ้งประสงค์เดิม  หนุ่มหัวเขียวจึงยืนยันมติในใจ  พร้อมรอยยิ้ม 

 

“ งั้นชั้นก็วางมือจากเรื่องนี้ไม่ได้ ” 

 

“ ตะ…แต่นายตัวคนเดียวนะ  ส่วนพะ…พวกเรามีตั้งสามคน ” ตุ่มขู่ต่อ  แต่ปลายน้ำเสียงกลับแอบสั่น  ทว่าหนุ่มหัวเขียวไม่สนใจ  แถมยังเร่งเร้าให้อีกฝ่ายเปิดเกม 

 

“ ช่างเถอะ  ถึงพวกนายจะเยอะกว่า  ชั้นก็ไม่กลัว  เข้ามาเจ็บตัวได้แล้ว ” 

 

“ เฮ้ย  มึงเข้าไปดิ ” 

 

“ มึงนั่นแหละ  เข้าไป ” 

 

“ ไม่เอา  ลูกพี่ใหญ่สุด  ควรเปิดก่อน ” 

       

 

      สามสหายเริ่มเกี่ยงกันเอง  อันชวนให้รู้สึกเวียนหัว  เหมือนงูกินหาง  ทำให้หนุ่มผมเขียวรู้สึกปวดเศียร  จึงกล่าวตัดบท 

 

“ โอเค  เข้าใจพวกนายแล้ว  เอาเป็นว่า….ชั้นจะเป็นฝ่ายลุยเอง ” พอพูดจบ  เด็กหนุ่มหัวเขียวก็พุ่งเข้าใส่  ด้วยการไถสเก็ตบอร์ด  ทำให้ความเร็วในการพุ่งทะยานเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี 

 

“ เฮ้ย! ” สามชาวแก๊งพากันตกใจ  เพราะถูกเด็กหนุ่มปริศนาจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว  เพียงชั่วพริบตา  อริหัวเขียวก็เข้าประชิดสองสมุนได้สำเร็จ  พร้อมยกสองแขนขึ้นโคลนส์ไลน์

 

“ อั้ก….” สองสมุนต่างลิ้นห้อยไปตามๆกัน  เพราะถูกท่อนแขนของหนุ่มหัวเขียวอัดไปที่ลำคอ  จากนั้นก็ร่วงล้มลงไปนอน

 

“ เอี๊ยด…..” หนุ่มหัวเขียวเบรกสเก็ตบอร์ด  แล้วดีดมันให้ลอยขึ้นมาระดับอก  จากนั้นก็รวบไว้ที่ซอกแขนซ้าย  ปิดท้ายด้วยการมองผู้เคราะห์ร้ายทั้งสอง  ปากก็กล่าวชมตัวเอง 

 

“ โห……ทีเดียว  เก็บได้สองคนเลย  ฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย ” 

       

 

      ใบหน้าของตุ่มเริ่มซีดเผือด  เพราะได้เจอกับศัตรูที่เคี้ยวยากสุดๆ  แต่เพื่อรักษาตำแหน่งหัวโจกประจำห้องเอาไว้  เขาจึงวิ่งเข้ามาเหวี่ยงหมัดใส่เต็มแรง 

 

“ หน็อย…..อย่าอยู่เลย  ไอ้ขี้โกง ” 

       

 

      ทว่าในจังหวะที่ตุ่มขยับตูด  หนุ่มหัวเขียวก็ปล่อยสเก็ตบอร์ดลงพื้น  แล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนแผ่นกระดานติดล้อ  จากนั้นก็โยกหลบกำปั้นที่หว่านเข้ามาได้ทุกดอก  พร้อมอาศัยความรวดเร็วที่เหนือกว่า  เคลื่อนที่ไปรอบกายของหัวโจก 

 

“ เฮ้ย…เก่งจริง  อย่าหนีสิวะ ” ตุ่มโวยดัง  ด้วยโมโหที่จับอริไม่ได้ซักที 

        

 

      นับว่าเด็กหนุ่มหัวเขียวใจถึงพอตัว  เพราะทันทีที่ได้รับคำท้า  เขาก็ไถสเก็ตบอร์ดเข้าใส่หัวโจก 

 

“ ไม่หนีก็ได้  เตรียมรับมือ ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2