เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      มารีนอ่านท่าทีของลูกศิษย์ออกทันที เพราะสังเกตได้จากใบหน้าที่ดูยุ่งๆ เธอเลยช่วยเฉลย

 

" นี่คือจดหมายที่ต้องนำไปให้เนเมซีอุส ผู้เป็นเจ้าของเรือใหญ่ ซึ่งจอดอยู่ที่ท่าน้ำแถบชานเมือง เขาจะพาเจ้ากลับญี่ปุ่น "

         

 

       กล้าตกตะลึง เพราะไม่คิดว่าตนเองจะต้องกลับญี่ปุ่นด้วยวิธีนี้ แต่ไม่นาน ก็บังเกิดคำถามขึ้นในจิตใจ ซึ่งมารีนก็อ่านสีหน้าออก จึงลองคาดเดา

 

" เจ้าคงนึกสงสัยว่าทำไม เนเมซีอุสถึงยอมช่วยเหลือ ก็เพราะว่าข้าเคยเคลียร์เรื่องสำคัญให้ชายผู้นี้ เขาจึงอยากตอบแทนบุญคุณ "

        

 

       กล้าอยากถามต่อไปอีกว่ามารีนเข้าไปช่วยเรื่องอะไร เจ้าของเรือใหญ่จึงยอมทำตามคำสั่ง แต่เหมือนอาจารย์สาวจะไม่อยากพูดถึง เธอเลยตัดบทซะดื้อๆ

 

" ไม่ต้องถามต่อแล้ว เจ้าควรไปถึงท่าเรือภายในคืนนี้ จะได้ออกเดินทางโดยเร็ว ขอให้โชคดี "

        

 

        กล้าทำตาปริบๆ เพราะที่ผ่านมา มารีนได้แต่พูดฝ่ายเดียว แถมอาจารย์สาวนางนี้ยังเดาใจของเขาได้หมด ราวกับเธอเป็นผู้วิเศษ

 

" หรือนี่จะเป็นอีกสกิลนึงของคุณมารีน "

       

 

        มารีนไม่ยอมเสียเวลาอีก จึงรีบดึงเด็กหนุ่มขึ้นมา แล้วตบไหล่เบาๆ ปากก็กระตุ้นเตือน

 

" เอ้า.....เร็วเข้า อย่าลืม เจ้ายังอยู่ในสถานะผู้หลบหนี เพราะยังไม่ได้ขออนุญาตท่านเคียวโก ผู้คุ้มกฎและทหารจากแซงทัวร์รี่อาจออกตามล่าได้ทุกเมื่อ " 

       

 

        กล้าเห็นจริงตามนั้น เลยรีบรุดไปยกกล่องครอธเพกาซัสขึ้นสะพายหลัง แล้วเตรียมออกเดินทาง  แต่ก่อนจะก้าวเท้าแรก เขาก็ได้ยินเสียงของอาจารย์สาว

 

" ก่อนที่เจ้าจะไป พอบอกได้มั้ยว่าจะไปทำอะไรต่อที่ญี่ปุ่น "

       

 

        กล้ารู้ทันทีว่านี่คืออีกหนึ่งฉากเด็ดในหนังการ์ตูนชื่อดัง และเซย่าได้ย้อนถามว่า.......ถ้าผมบอก คุณมารีนจะถอดหน้ากากให้ดูมั้ย ซึ่งนับว่าเท่สุดๆ แต่เขาดันพูดไม่ออก เพราะมีอีกใจคอยฉุดรั้ง

 

" เอ......ถ้าเราเสียมารยาทแบบนั้น คุณมารีนจะโกรธมั้ยนะ "

       

 

         เหมือนกล้าจะเสียเวลาคิดนานไป มารีนจึงเริ่มรำคาญ เลยไล่ลูกศิษย์หนุ่มให้ออกเดินทาง

 

" เอาล่ะ ถ้าคำถามนี้ตอบยากนัก ก็ช่างปะไร เจ้ารีบไปได้แล้ว "

       

 

       กล้านิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เพราะตกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของมารีน แต่สุดท้าย เด็กหนุ่มก็ได้คิด จึงรีบโค้งคำนับหลายที น้ำตาไหลซึมจากดวงตา ประมาณว่าซึ้งในน้ำใจของอีกฝ่าย

 

" ได้ครับ แต่ก่อนไป ขอขอบคุณเป็นอย่างสูง เพราะถ้าไม่ได้คุณมารีนสอนสั่ง ผมคงไม่มีวันนี้ "

      

 

       มารีนเองก็ตกใจพอกัน เนื่องจากหลายวันมานี้ เซย่าดูแปลกไปมาก เพราะตามปกติ ลูกศิษย์หนุ่มนายนี้ค่อนข้างห่าม ไร้หัวคิด แถมดื้อดึงเป็นที่สุด แต่นิสัยของคนที่อยู่ตรงหน้า ค่อนข้างค้านกับบุคลิกเดิมจนเหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน ทว่าสุดท้าย เธอก็เลิกคิดและพยักหน้ารับ

 

..........................

        

       พระอาทิตย์ใกล้ตกดินเต็มที ฝูงนกจึงรีบกลับรัง พร้อมส่งเสียงร้องอื้ออึง เพื่อต้อนรับราตรีที่กำลังมาเยือน ทว่าที่ยอดเนินแห่งนี้ยังประกอบไปด้วยหินผาดุจเดิม โดยมีใครคนนึงหยัดยืนอยู่บนนั้น คนผู้นั้นก็คือ......มารีน

       

 

       อาจารย์สาวผมแดงยังคงเหม่อมองทิศทางที่กล้าจากไป แต่ก็ไม่อาจคาดเดาถึงอารมณ์ของเธอ ด้วยเหตุผลเดิมๆ นั่นก็คือ.......มีหน้ากากเหล็กปิดบัง

 

" วิ้ว........"

       

 

       สายลมเริ่มกระโชกแรง พร้อมอากาศเย็นที่วิ่งมากระทบกาย ทว่ามารีนยังคงยืนนิ่ง และในวาระสุดท้าย อาจารย์สาวผมแดงก็ยกมือขึ้นมาจับหน้ากาก แล้วถอดมันออก 

      

 

       แน่นอนว่าไม่มีใครได้เห็นรูปโฉม เพราะมารีนยืนอยู่ตามลำพัง แถมบรรยากาศยังมืดสลัว ด้วยตะวันใกล้ลับขอบฟ้า และประโยคเดียวที่ถูกพ่นออกมาก็คือ.......

 

" ขอให้โชคดี การต่อสู้ที่แท้จริงกำลังรอเจ้าอยู่ "

 

................................

        

        กล้าเดินทางมาถึงท่าเรือ ซึ่งตั้งอยู่บนเมืองเล็กๆใกล้แซงทัวร์รี่ เขาพยายามมองหาชายที่ชื่อ "เนเมซีอุส" เพราะเวลาได้ล่วงมาถึงสองทุ่มแล้ว ทว่าก็พบเจอแต่กะลาสีเรือ และจับกังขี้เมาที่เดินกลาดเกลื่อน

 

" แล้วคนที่คุณมารีนแนะนำ อยู่ที่ไหนกันนะ หรือจะถามคนแถวนี้ แต่เราพูดภาษากรีซไม่ได้นี่นา " และนี่คือความหนักใจของพระเอกหนุ่ม แต่เขากุมขมับได้ไม่นาน ก็มีใครบางคนร้องทัก

 

" อ้าว......น้องชาย นายคือคนที่มารีนส่งมา ใช่มั้ย "

        

 

        กล้ารีบหันไปมอง จึงพบกับชายร่างใหญ่ที่มีผิวค่อนข้างคล้ำ เพราะกรำแดดมาอย่างโชกโชน ทว่าใบหน้ากลับออกแนวฝรั่ง อันเป็นเอกลักษณ์ของชาวยุโรปตอนใต้ เด็กหนุ่มเลยตอบกลับไปแบบกล้าๆกลัวๆ

 

" ใช่ครับ ว่าแต่คุณคือ......ใคร "

 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า.......ชั้นคือ.....เนเมซีอุส คนที่นายตามหาไง ว่าแต่ตัวเล็กกว่าที่คิดนะ ไม่น่าเชื่อว่านายจะเป็นเซนต์ได้ " บุรุษผิวคล้ำแนะนำตัวเสร็จ ก็หัวเราะร่า

       

 

        แม้กล้าจะแอบเคืองเล็กน้อย แต่คำพูดนั้นก็เป็นจริง เพราะร่างของเซย่าที่เขาใช้อยู่นั้น สูงไม่ถึง 170 จึงต่ำเตี้ยกว่าคู่สนทนาอยู่หลายช่วงตัว เขาเลยทิ้งประเด็นนี้ และเข้าเรื่องที่ต้องการ

 

" งั้นคุณจะเป็นคนพาผมกลับญี่ปุ่น ใช่มั้ย "

 

" ขอดูสารของมารีนก่อน ชั้นจะได้แน่ใจว่านายคือเซย่าตัวจริง " เนเมซีอุสยิ้ม พร้อมยื่นมือออกมา หวังจะได้สิ่งที่ใช้ยืนยันตัวตน  พระเอกหนุ่มจึงส่งมอบโดยเร็ว

        

 

        เนเมซีอุสรับมาอ่านอยู่อึดใจ ก่อนจะหันมามองกล้า พร้อมยิ้มกว้างจนสุดหล้า มือหนาใหญ่ตบมาที่กลางหลังของเด็กหนุ่ม

 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่เซย่าจริงๆด้วย รู้มั้ยว่ามารีนหวังในตัวนายมาก เพราะเธอพูดถึงลูกศิษย์เอกของตัวเองอยู่บ่อยๆ "

        

 

        กล้างงนิดๆ  เขาไม่อยากเชื่อว่าคนนิ่งอย่างคุณมารีนจะแสดงท่าทีแบบนั้น แต่ก็ยังมีสิ่งที่สำคัญกว่าให้ตรึกตรอง จึงเอ่ยถามเบาๆ ท่าทางเกรงใจ

 

" เอ่อ.....ว่าแต่ผมจะกลับญี่ปุ่นได้เมื่อไหร่ครับ "

 

" ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวชั้นจะพานายขึ้นเรือเอง เพราะเรากำลังจะออกเดินทางในคืนนี้ " สีหน้าของหนุ่มร่างใหญ่เปลี่ยนเป็นฉงน ในใจแอบขบคิด

 

" ไหนมารีนเคยบอกว่าเจ้าเซย่า ลูกศิษย์ของเธอเป็นคนเลือดร้อน แต่เท่าที่เห็น หมอนี่มันแหยตัวพ่อชัดๆ อย่างกับพวกหนอนหนังสือที่โผล่มาจากหนังสือการ์ตูนเลย หรือนี่จะเป็นตัวปลอม "

       

 

        การแสดงออกของเนเมซีอุสค่อนข้างชัดเจน แม้แต่กล้ายังพอเข้าใจว่าอีกฝ่ายคิดระแวง จึงรีบตบหน้าอกแรงๆถึงสองที พร้อมวางท่าให้ห้าวที่สุด เพื่อให้เหมือนกับเซย่าตัวจริง

 

" งั้นรีบไปกันเถอะ พี่ชาย เพราะชั้นต้องการกลับญี่ปุ่นให้เร็วที่สุด "

      

 

        ชายร่างใหญ่ถอนหายใจออกมาเบาๆ สีหน้าดูโล่งอกถึงเจ็ดส่วน เพราะเชื่อแล้วว่านี่คือลูกศิษย์ของมารีนแน่ จึงกล่าวเชื้อเชิญ 

 

" โอเค ตามมา ชั้นจะให้นายพบกับเรือลำใหญ่ที่แสนโอ่อ่า "

 

" โห......โอ่อ่าเลยหรือ ขอบคุณนะครับ แม้จะไม่ให้ตั๋วเครื่องบิน แต่คุณก็ยังส่งกัปตันเรือสำราญมาให้ การเดินทางครั้งนี้จึงกลายเป็นทิปที่แสนสบาย " พอกล้าได้ยินน้ำคำของเนเมซีอุส เขาก็สรรเสริญมารีนเป็นการใหญ่ และเริ่มฝันหวานถึงเรือเดินสมุทรหรูหรา ประมาณว่าไททานิคยังต้องอาย  แน่นอนว่าเด็กหนุ่มตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งพาหนะระดับท็อปคลาสแบบนี้

 

...............................

        

       กล้ายอมรับว่าตัวเองกำลังอยู่ในภาวะฝันสลาย เพราะเรือหรูหราที่คาดหวัง กลับกลายเป็นเรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ และสถานที่ที่เนเมซีอุสจัดให้พัก ก็เป็นห้องเก็บสินค้าที่อัดแน่นไปด้วยลังมากมาย

 

" ฮ้า......ก็กะไว้แล้วว่ามันต้องไม่เลิศหรูอลังการขนาดนั้น เพราะเซย่าเป็นพวกขาลุย แถมคุณมารีนก็เป็นเซนต์ที่ไม่ค่อยมีเงิน จะส่งเราไปนั่งเฟิร์สคลาสได้ยังไง " กล้าตรัสรู้แล้ว พร้อมทำใจยอมรับ จากนั้นก็ก้มลงมองถุงพลาสติกใบเขื่อง ในนั้นบรรจุผลไม้นานาชนิด เนื้อแห้ง และน้ำกระติกใหญ่ สมองหวนระลึกถึงคำพูดของเนเมซีอุส

 

" นี่คือถุงเสบียงของนาย กะให้ดีๆ ด้วยเราต้องใช้เวลาเดินทางถึงสามวัน อีกประการ นายห้ามออกมาเผ่นพล่านข้างนอก เพราะถ้าเรือชายฝั่งจับได้ว่ามีการลักลอบนำคนต่างด้าวข้ามเขตแดน อาจโดนลงโทษทั้งลำเรือ "

 

" เหอ เหอ เหอ เป็นนักเรียนที่โลกอยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นคนต่างด้าวหนีเข้าประเทศซะอย่างงั้น ทำไมชีวิตของชั้นถึงพลิกผันแบบนี้ รู้งี้ไม่รับคำของเซนต์แพนโดร่าซะก็ดี " กล้าเซ็งเต็มที และเขาเองก็อยากนอนหลับเหมือนกัน เพราะเสียเรี่ยวแรงไปกับการต่อสู้มาทั้งวัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชวนผวา จนไม่อาจข่มตาลงได้ มันก็คือ......

 

" จี้ด จี้ด จี้ด......"

 

" เหวอ......." กล้ากระโดดตัวลอย เพื่อหลบให้หนูตัวนึงวิ่งผ่าน และเขายอมรับว่าเจ้าสัตว์ชนิดนี้คือ......หนึ่งในหลายอย่างที่ทำให้เด็กหนุ่มต้องฝันร้าย

 

" เหอ เหอ เหอ แล้วเราจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ในเมื่อห้องทึบนี่อุดมไปด้วยมิกกี้เมาท์ "

       

 

       ทว่ากล้าไม่มีทางเลือก เพราะถ้าเด็กหนุ่มดื้อแพ่ง ออกไปหาที่นอนข้างนอก มีหวังโดนเหล่าคนงานจับโยนทะเลอย่างแน่นอน โทษฐานที่ทำให้พลพรรคเสี่ยงกับการโดนตำรวจน้ำเล่นงาน จึงจำเป็นต้องอยู่กับสิ่งที่ตนหวาดกลัวต่อไป

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2