เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      มุมปากของโฟเทียเผยอขึ้นมา อันเป็นกิริยาที่คล้ายจะขบขัน เพราะการจู่โจมที่กล้าปล่อยก่อนหน้า ล้วนเป็นเพียงลำแสงสีฟ้าเล็กๆเท่านั้น ซึ่งห่างไกลจากคำว่าน่ากลัว

       

 

       ทว่าไชน่ากลับคิดอีกอย่าง เพราะเธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป ไหนจะยังพลังคอสโม่ที่พวยพุ่งออกจากายของกล้าอีก เธอจึงรีบร้องตะโกน เพื่อเตือนลูกศิษย์หนุ่ม

 

" โฟเทียอย่าประมาท เจ้าเซย่าดูแปลกไป ตั้งรับให้ดีๆ "

       

 

       แต่วาจาที่ทรงคุณค่าไม่ได้เข้าหูของโฟเทียเลย เพราะเขาตั้งใจจะยืดอกรับการจู่โจมที่แสนกระจอก ทว่าเหตุการณ์จริงกลับไม่เป็นดังที่คิด

 

" เฮ้ย! นั่นมัน......."

       

 

       โฟเทียตกใจสุดขีด เพราะสิ่งที่ออกจากหมัดขวาของกล้านั้นคือ.......ลำแสงสีฟ้าหลายสิบเส้น และพวกมันกำลังพุ่งมาที่เขา

 

" เปรี้ยง ปัง ปึก......"

       

 

       ลำแสงทุกเส้นวิ่งกระทบร่างกายของโฟเทีย แถมแต่ละดอกก็หนักหน่วงจนสร้างความเจ็บปวดให้แก่นักรบหนุ่ม ลำตัวเพรียวบางเด้งไปมาตามแรงกระแทก 

       

 

       แต่นั่นยังไม่ใช่ที่สุด เพราะการจู่โจมครั้งสุดท้ายของกระบวนท่านี้ก็คือ......ลำแสงสีฟ้าที่มีขนาดเท่าตัวคน และมันได้พุ่งผ่านกายของโฟเทีย

 

" ตูม......"

 

" อุ้ก " โฟเทียแทบกระอักโลหิต ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่าง เพราะไฟนอลดาเมจดูจะสาหัสกว่าครั้งก่อนๆอยู่หลายระดับ ทำให้เขาทรุดกายลงนั่งคุกเข่า เลือดแดงฉานหลั่งไหลจากแผลฉกรรจ์หลายจุด

      

 

        ลำแสงขนาดใหญ่หยุดเคลื่อนที่ พร้อมสลายละอองสีฟ้าออกไป เหลือไว้เพียงร่างแกร่งเกร็งของกล้า ไม่นาน พระเอกหนุ่มก็ล้มลงไปนั่งคุกเข่าบ้าง ปิดท้ายด้วยการหอบถี่

 

" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก......ดูท่าทางเพกาซัสหมัดดาวตกจะเปลืองแรงไม่ใช่เล่น ทำให้เราแทบล้มทั้งยืน "

 

" แต่รู้สึกว่าเจ้าจะคุ้นชินมากขึ้น เพราะ......หลังจากที่ใช้มัน เจ้าไม่ได้สลบเหมือนทุกที " มารีนแทรกขึ้นมา กล้าเลยหันไปมอง จึงพบว่าอาจารย์สาวกำลังยืนกอดอกที่ด้านหลัง แถมยังหยุดอยู่ไม่ห่าง ราวกับจะทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์เจ้าชาย 

 

" แฮะ แฮะ แฮะ " พระเอกหนุ่มพูดไม่ออก จึงได้ส่งยิ้มแห้งๆให้ ในใจแอบขบคิด

 

" สมกับเป็นคุณมารีนจริงๆ กว่าจะโผล่มาช่วย ก็ล่อไปถึงตอนจบ บุคลิกเหมือนในการ์ตูนเปี๊ยบ "

      

 

       ทว่าโฟเทียไม่ยอมจบเพียงแค่นี้ เด็กหนุ่มเลยพยายามยันกายลุกขึ้นยืนโงนเงน ท่าทางอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ชนิดที่ว่าลมพัดมาทีเดียว เขาก็ปลิวแล้ว

 

" บ้าน่า มันยังไม่จบหรอก ชั้นไม่มีวันยอมแพ้เจ้าเซนต์เพกาซัสจำแลง "

       

 

      เมื่อศึกยังไม่สิ้นสุดโดยสมบูรณ์ กล้าก็ฝืนกายลุกขึ้นยืนประจัน สองขาสั่นพรึบพรับ ราวกับเจ้าเข้า แต่ก่อนที่โฟเทียจะได้ลากสังขารเข้าไปจู่โจม ไชน่าก็ตรงเข้ามาจับหัวไหล่

 

" พอได้แล้ว เจ้าไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมสู้ วันนี้คงต้องยอมแพ้ไปก่อน แล้วกลับมาแก้มือใหม่ "

 

" ตะ.....แต่ผมยังพอจะขยับได้นะครับ แถมเจ้าเซนต์จำแลงนั่นก็แทบจะยืนไม่ขึ้นเหมือนกัน ถ้าโหมบุกเข้าไป อาจล้มมันได้ " โฟเทียเริ่มเถียงอย่างดุดัน บ่งบอกถึงความดื้อรั้นที่ยืนหนึ่ง ไชน่าเลยถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเฉลยความจริง

 

" เจ้าศิษย์โง่ ต่อให้ร่างกายเต็มถัง ก็อาจจะพ่ายแพ้ เพราะเซย่าได้เข้าถึงหลักการใช้คอสโม่โดยสมบูรณ์ จนสามารถปล่อยท่าไม้ตายที่รุนแรงออกมา อันเกินกำลังของเซนต์ฝึกหัดเช่นเจ้า ดังนั้นสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ.......กลับไปฝึกให้หนักกว่านี้ "

        

 

       คำพูดของไชน่า ทำให้เด็กหนุ่มร่างบางมีสติมากขึ้น และพอได้ยั้งคิด โฟเทียก็เห็นออร่าสีฟ้าอ่อนที่แผ่รอบกายของกล้า อันแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สาหัสอย่างที่เข้าใจ

 

" ฮึ่ม......แม้จะเจ็บใจ แต่สิ่งที่คุณไชน่าพูด  ก็เป็นความจริงทุกประการ "

        

 

       เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาถึงขั้นนี้ ไชน่าก็หันไปกล่าวกับมารีนด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว ราวกับโกรธกันมาซักล้านชาติ

 

" เอาล่ะ  เลิกประลองกันได้แล้ว เพราะลูกศิษย์ของพวกเราไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมต่อสู้ ส่วนการดวลระหว่างเจ้ากับข้า คงต้องยกยอดไปครั้งหน้า เตรียมล้างคอรอคมดาบไว้ได้เลย " หลังจากไชน่าพ่นคำอาฆาตใส่อาจารย์สาวผมแดง เธอก็เดินจากไป ทิ้งให้โฟเทียยืนอยู่ตามลำพัง

       

 

       พอไชน่าสิ้นบทบาท ลูกศิษย์หนุ่มอย่างโฟเทียก็หันไปมองกล้า ที่กำลังตั้งกระบวนท่าต่อสู้  ดวงตาของเขาเปล่งประกายร้อนแรงดุจเปลวเพลิง อึดใจต่อมา พ่อหนุ่มจงอางไฟก็ส่งสารท้ารบด้วยวาจา

 

" การตัดสินของเราสองคนคงต้องเลื่อนไปก่อน ไว้รอให้ชั้นฝึกฝีมือจนเข้าที่ ค่อยมาสู้กันใหม่ และในคราวหน้า หวังว่าพวกเราจะมาประลองกันในฐานะเซนต์ที่สวมชุดครอธนะ "

       

 

       กล้าอยากเลียนแบบเซย่าตัวจริงที่พูดทิ้งท้ายในช็อตนี้ว่า......ถ้าเจอกันในสภาพนั้น ก็อย่าพบกันอีกเลย เพราะเขารู้สึกว่าฉากนี้เท่เหลือประมาณ แต่ปากดันสั่นจนขยับไม่ออก เลยได้แต่พยักหงึกๆไปตามประสา

 

" อืม.....ดีมากที่เข้าใจ และชั้นยินดีที่นายรับข้อเสนอ แล้วพบกันใหม่ เจ้าเซนต์เพกาซัสจำแลง " โฟเทียยิ้มรับ เพราะเข้าใจว่ากล้าเองก็อยากดวลอีกครั้งเหมือนกัน อึดใจต่อมา  พ่อหนุ่มจงอางไฟก็ลากสังขารที่อ่อนล้าจากไป ทิ้งให้กล้ายืนสับสนอยู่เดียวดาย

 

" บ้าเอย ชั้นไม่ได้หมายความอย่างงั้นซักหน่อย แต่ช่างเถอะ ยังไงหมอนั่นก็จากไปแล้ว และคงไม่มีวันได้ชุดครอธ เพราะบุคคลที่ถือครองก็คือ......คุณไชน่า  ผู้เป็นอาจารย์ของมัน " ถึงตรงนี้ กล้าเริ่มโล่งอก เพราะถ้าโฟเทียไม่ได้ชุดครอธมาครอบครอง การดวลครั้งต่อไปก็คงไม่เกิด (มั้งนะ)

       

 

      และในขณะที่กล้ากำลังใจลอยอยู่นั้นเอง มารีนก็เข้ามาตบไหล่เบาๆ พร้อมร้องทัก สีหน้าไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ เพราะมีหน้ากากเหล็กขวางกั้นอยู่

 

" เจ้าเป็นยังไงบ้าง พอจะเดินไหวมั้ย "

 

" ไหวครับ ทีนี้ผมกลับประเทศไทยได้รึยัง " ทันทีที่ได้ยินคำถาม กล้าก็หันมายิ้มแห้งๆให้ พร้อมชูนิ้วโป้ง จากนั้นค่อยล้มตึง

 

" โครม "

 

" เอ๊ะ! " มารีนตกใจ เลยรีบเข้ามาดูอาการ แต่พอได้ยินเสียงลมหายใจพริ้วแผ่ว และใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ดูสงบ ก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นหลับไปแล้ว

 

" คร่อก.....ฟรี้ "

      

 

      มารีนนั่งคุกเข่าข้างๆกล้า ดวงตามองมาที่ลูกศิษย์หนุ่มนิ่งๆ แน่นอนว่าเราไม่รู้ว่าสาววัยรุ่นนางนี้คิดอะไร เพราะไม่เห็นใบหน้า แต่คาดว่าเจ้าหล่อนน่าจะยิ้ม ด้วยได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเธอ

 

" หึ หึ หึ....."

 

.................................

        

        กล้ายอมรับว่าฝันของตนสะเปะสะปะ มันวนเวียนอยู่ในช่วงที่เขาใช้ชีวิตนักเรียนบนโลกมนุษย์ เลยพบกับหลากหลายชีวิต ไม่นานก็ได้ประสบกับเหล่าศัตรูสุดฉกาจในการ์ตูนเซนต์เซย่า และจุดสุดท้าย นักสู้ที่เด็กหนุ่มร่างสมบูรณ์กลัวที่สุดก็ปรากฏกาย คนผู้นั้นก็คือ.......

 

" เหวอ......." กล้าผวาเฮือก จึงพบว่าตนเองกำลังอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน บนศีรษะมีร่มเงาจากไม้ใหญ่คอยกำบังอยู่ ทำให้แดดยามบ่ายแก่ๆดูไม่ร้อนแรงนัก

 

" ทะ....ที่นี่ที่ไหน หรือจะเป็นสวนหย่อมใจกลางกรุงเทพ ซึ่งก็แปลว่าทุกเรื่องราวที่เราผจญมา เป็นเพียงฝันร้ายที่น่าสะพรึงกลัว " กล้าปาดเหงื่อ ใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง เพราะคิดว่าตนน่าจะตื่นจากนิทราที่แสนยาวนาน ทว่า.......

 

" พูดอะไรของเจ้า หรือยังไม่ตื่น เลยเพ้อเรื่อยเปื่อย "

        

 

       แม้กล้าจะไม่เห็นรูปโฉม แต่เขาก็รู้ดีว่าเจ้าของเสียงนี้คือผู้ใด และเมื่อหันกลับไปมอง ก็พบว่าตนคาดไม่ผิด จึงรับคำ พร้อมตีหน้าเจื่อน

 

" ผะ.....ผมตื่นแล้วครับ คุณมารีน "

      

 

       อาจารย์สาวผมแดงมองกล้านิ่งๆ คล้ายว่าจะพยายามค้นหาความหมายของประโยคที่พระเอกหนุ่มพล่ามเมื่อครู่ แต่ไม่นาน เธอก็ล้มเลิกความคิดนี้ แล้วหันไปโฟกัสในเรื่องที่สมควร

 

" ที่นี่คือสวนดอกไม้ ซึ่งเป็นเขตชั้นนอกของแซงทัวร์รี่ เดินทางต่อไปอีกกิโล เจ้าก็จะออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ "

 

" เอ่อ.....ก็หมายความว่า " กล้ามัวแต่อ้ำๆอึ้งๆตามสไตค์ของตัวเอง มารีนจึงเอียงคอมองด้วยความสงสัย ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัว

 

" แย่แล้ว เซย่าตัวจริงไม่แสดงอาการแหยแบบเราแน่ ไม่ได้การ ต้องแสร้งห้าวให้คุณมารีนเห็น "

 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็หมายความว่าผมชนะไอ้กร๊วกนั่น และจะได้กลับไทย เฮ้ย! ญี่ปุ่นแล้วสินะ "

        

 

      ทว่าการโชว์อ๊อฟของกล้าไม่ช่วยให้มารีนหายเคลือบแคลง เพราะเด็กหนุ่มพูดผิดๆถูกๆ แถมติดขัดอีกต่างหาก ท่วงท่าก็ดูไม่มั่นใจ จึงแลคล้ายเด็กเนิร์ดที่พยายามทำตัวเป็นกัปตันทีมฟุตบอลซะมากกว่า แน่นอน จุดที่อาจารย์สาวผมแดงติดใจที่สุดก็คือ........

 

" แล้วทำไมเซย่าพูดถึงประเทศไทยบ่อยนัก มันจะไปที่นั่นทำไม หมอนี่เป็นคนญี่ปุ่นไม่ใช่หรือ "

      

 

       แน่นอนว่ามารีนยอมทิ้งเรื่องนี้ เพราะถึงลูกศิษย์หนุ่มจะเอ๋อรับประทานในระยะหลัง แต่เขาก็ฝ่าฟันจนได้ชุดครอธเพกาซัสมาครอบครอง แถมยังเอาชนะโฟเทีย ศิษย์อันดับหนึ่งที่แท้จริงของไชน่าได้อีก เธอจึงหยิบบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้กล้า

 

" รับนี่ไป เจ้าต้องใช้มันเดินทางกลับญี่ปุ่น "

       

 

        กล้ารับมาดู จึงพบว่ามันคือกระดาษโน๊ตขนาดเท่าผ้าเช็ดหน้า มีลายมือเขียนเป็นภาษากรีซที่ค่อนข้างหวัด คิ้วดกดำของเด็กหนุ่มจึงเริ่มขมวดนิ่ว

 

" นี่คืออะไร แล้วชั้นจะอ่านออกมั้ยเนี่ย ทำไมไม่เขียนเป็นภาษาอังกฤษ "

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2