เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

.........................

        

      กล้าอยู่ในทิปเดินทางที่แสนทรมานได้สามวัน ก็มาถึงโอตารุ เมืองท่าใหญ่แดนเหนือของญี่ปุ่น และก่อนจะลงจากเรือ เพื่อไปตามทาง เนเมซีอุสก็มอบทุนทรัพย์ให้ใช้ 

 

" โชคดีนะ ไอ้หนู อย่าซึ้งในน้ำใจจนร้องไห้ออกมาล่ะ " และนี่คือคำพูดสุดท้ายของเนเมซีอุส ซึ่งกล้าเองก็แทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าเขาประทับใจ แต่รู้สึกกลัดกลุ้มในจำนวนเงินที่น้อยนิดมากกว่า

 

" เฮ้อ......เงินแค่นี้ เพียงพอให้ซื้ออาหารกินได้เพียงมื้อเดียว แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไป " กล้ายอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ประสบสภาวะเช่นนี้  เพราะถึงฐานะทางบ้านจะไม่ร่ำรวย แต่ก็ไม่เคยอับจนถึงขั้นกลายเป็นคนร่อนเร่ เลยมืดแปดด้าน

       

 

       กล้าคิดหนัก อย่างแรกเลยคือเขาอยากไปพึ่งพามูลนิธิแกรนด์ แต่ที่นั่นตั้งอยู่ในโตเกียว ซึ่งห่างออกไปไกลโข ดังนั้นสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ.......หางาน

 

" ต้องหาเงิน แล้วเด็กนักเรียนอย่างเราจะทำอะไรได้บ้าง "

       

 

       กล้านึกทบทวนอยู่หลายตลบ แต่ไม่ว่ามองมุมใด ก็ไร้ทางออก เพราะพูดญี่ปุ่นไม่ได้ แถมความรู้ก็อยู่แค่ชั้น ม.ต้น สิ่งเดียวที่ติดตัวคือ....พละกำลังและความว่องไว ทำให้เขาเกิดไอเดีย

 

" ใช่แล้ว ต้องสมัครเป็นนักสู้ข้างถนน เพราะนอกจากจะได้ฝึกฝีมือ ยังได้เงินใช้อีกต่างหาก ด้วยผู้ที่มีพลังคอสโม่แบบเรา ไม่มีทางแพ้คนธรรมดาแน่ๆ " กล้ากระหยิ่มยิ้มย่อง พร้อมหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ทว่าปัญหาหนึ่งก็ตามมา นั่นก็คือ........

 

" แล้วเราจะหาสังเวียนได้ที่ไหน แถวนี้ไม่มีป้ายบอกทางเลยซักนิด "

       

 

       ด้วยความที่กล้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุไม่เกิน 15 เขาจึงทำได้แค่ถามชาวบ้านแถวนั้นอย่างไร้ความคิด เลยถูกปวงประชาก่นด่า

 

" ไอ้หนู แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ไม่มีสถานที่แบบนั้นหรอก "

 

" พ่อหนูป่วยหรือเปล่า ยายพาไปหาหมอได้นะ "

 

" ไอ้บ้าเอย เอ็งเลิกดูการ์ตูนซักที จะได้อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง "

 

..............................

        

       กล้าเที่ยวตามหาลานประลองนักสู้ใต้ดินเกือบทั้งวัน จนตะวันใกล้ลับขอบฟ้า เขาก็ได้มานั่งจ่อมอยู่บนชิงช้ากลางสวนสาธารณะเล็กๆ พร้อมเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่ถูกย้อมด้วยแสงตากผ้าอ้อม ในใจนึกทอดอาลัย

 

" เฮ้อ......เรื่องราวมันยากกว่าที่คิด และไม่ว่าจะอยู่โลกไหนก็ตาม คนอย่างชั้นคงเอาดีไม่ได้ "

       

 

        เหมือนสวรรค์บันดาลหรือนรกสาปส่ง เพราะในทันทีที่กล้าเริ่มท้อใจ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามา เขาเป็นชายวัยกลางคนร่างผอมสูง  ผมสั้นเกรียนติดหนังหัว  หน้าตาบ่งบอกว่าเป็นชนชั้นอันธพาล แถมยังใส่สูทดำสไตค์ก๋ากั่น ทางซ้ายและขวาถูกประกบด้วยสองหนุ่มรุ่นร่างใหญ่ที่ใส่เสื้อแขนกุด เพื่อโชว์กล้ามแขนที่แข็งปั๋ง

 

" เอ๊ะ! พวกนี้คือ......" กล้าตื่นตระหนก เพราะบุคคลที่ปรากฏกาย มีท่าทีไม่น่าไว้ใจ แต่นักเลงสูทดำไม่แยแสสิ่งใด พร้อมเตร่เข้ามาถาม

 

" เจ้าหนู นายใช่มั้ยที่เที่ยวถามผู้คนเกี่ยวกับเรื่องสังเวียนใต้ดิน "

 

" เอ่อ ครับ......ละ.....แล้วพวกคุณเป็นคะ.....ใคร มะ....มีธุระอะไรกับผมรึเปล่า " กล้าถามเสียงสั่น พร้อมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย

       

 

        ท่าทางหงอ ราวหมาหงอยของกล้า ทำให้ชายใส่สูทรู้สึกพอใจ จึงเอื้อมมือมาแตะหัวไหล่ พร้อมอธิบายแบบซอฟต์ที่สุด

 

" พวกชั้นเป็นผู้ดูแลเมืองนี้ และจัดการแข่งขันแบบที่นายตามหา เลยจะถามว่า........นายสนใจจะเข้าร่วมประลองมั้ย "

 

" ฮ้า......มันง่ายถึงเพียงนี้เลยหรือ " กล้าอ้าปากค้าง แล้วอุทานในใจ เพราะงงที่ทุกอย่างเข้าทางของตัวเอง

 

" ว่ายังไง น้องชายคิดจะร่วมต่อสู้มั้ยล่ะ เงินดีนะ " ชายสูทดำยิ้มยียวน พร้อมยกผลประโยชน์ขึ้นมาล่อ แน่นอนว่ากล้าไม่มีทางเลือก เพราะถ้าปฏิเสธ ก็คงไม่แคล้วอดตาย ด้วยตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวซักแดงเดียว

 

" ตกลงครับ ผมจะเริ่มสู้ได้เมื่อไหร่ "

 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า........ไฟแรงจริงๆเลยนะ หนุ่มน้อย ถ้าอย่างงั้น ก็เซ็นสัญญาซะสิ เพราะพวกชั้นเป็นนักธุรกิจใหญ่ จึงต้องมีการยืนยันทางเอกสารเป็นลายลักษณ์อักษร " พอชายใส่สูทพูดจบ เขาก็ยื่นแผ่นกระดาษขนาด A4 ให้ ในนั้นเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นที่ติดกันเป็นพรืด ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มจึงเริ่มยุ่ง

 

" ว้า......แล้วจะอ่านออกมั้ยเนี่ย ชั้นเป็นคนไทยนะ "

       

 

        เหมือนยากูซ่าในชุดสูทจะอ่านสีหน้าของกล้าออก เขาจึงเสนอตัว พร้อมรอยยิ้ม

 

" เจ้าหนู นายอ่านหนังสือไม่ออกเหรอ ชั้นช่วยอ่านให้ได้นะ "

      

 

         ทีแรก กล้าจะตอบรับน้ำใจ แต่พอจดจำในสิ่งที่พ่อสอนสั่ง เขาก็ชะงักไปชั่วขณะ หัวสมองแอบขบคิดหาทางออก

 

" ไม่ เราจะหลงเชื่อใครง่ายๆไม่ได้ เพราะพ่อบอกว่าโลกใบนี้มันโหดร้าย มีทั้งคนชั่วและพวกหลอกลวง "

      

 

         พอเห็นเด็กหนุ่มนิ่งงัน ยากูซ่าในชุดสูทก็เริ่มของขึ้น จึงตวาดถามเสียงดัง

 

" ว่าไง ไอ้หนู เอ็งจะให้ข้าช่วยมั้ย จะได้อ่านให้ฟัง และรีบเซ็นชื่อไวๆ "

 

" เอ๊ะ! เอ่อ.....คะ.....ครับ ได้ครับ " กล้ารีบรับคำด้วยความตกใจ แต่พอยากูซ่าในชุดสูทจะอ้าปาก เด็กหนุ่มก็นึกอะไรขึ้นมาได้

 

" เดี๋ยวครับ ไม่ทราบว่าคุณมีมือถือให้ผมยืมมั้ย "

 

" เอ๋.....เจ้าหนู นายคิดจะทำอะไร " นักเลงชุดดำสงสัยทันควัน แต่ก็ยื่นมือถือให้

 

" ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมแค่จะโหลดแอพแปลภาษา "

 

" ฮ้า.......แกอ่านภาษาญี่ปุ่นที่เป็นชาติบ้านเกิดไม่ออก แล้วจะไปอ่านภาษาประเทศอื่นได้ยังไง " ยากูซ่าโวยดัง พร้อมจ้องมองกล้าที่กำลังกุลีกุจอโหลดแอพที่ต้องการ 

        

 

        ด้วยความที่กล้าเป็นหนุ่มไอทีที่เชี่ยวชาญ จึงดำเนินการได้อย่างรวดเร็ว โดยถ่ายภาพหนังสัญญาลงเครื่อง แล้วให้โปรแกรมที่โหลดมาคำนวณต่อ ไม่นาน เขาก็เปลี่ยนข้อความในรูปให้กลายเป็นภาษาไทย

 

" อ้อ......แบบนี้นี่เอง  อืม.....ใช่แล้ว แต่เงื่อนไขน่ากลัวชะมัด " กล้าทวนข้อความในสัญญาอยู่หลายเที่ยว เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด จึงพบว่าทางฝ่ายผู้จัดนั้นจ่ายค่าตอบแทนค่อนข้างหนัก ประมาณว่าชนะทีเดียว อยู่สบายเป็นอาทิตย์ แต่พวกเขาจะไม่รับผิดชอบใดๆในเรื่องค่ารักษาพยาบาล หรือแม้แต่การตายของผู้เข้าแข่ง

 

" เหวอ......การแข่งแบบนี้มีตายด้วยหรือ " กล้าอ่านถึงช่วงท้าย ก็ตกใจจนฉี่แทบเล็ด แต่มาเฟียชุดดำไม่เฉลียว พร้อมเตร่มามองข้อความที่ถูกแปลในมือถือ

 

" เอ๋.....นี่แกอ่านภาษาต่างประเทศออกด้วยหรือ แล้วนี่เป็นของชาติใด ทำไมมันตัวอักษรถึงได้เว้าโค้งสวยงามแบบนี้ "

 

" เอ่อ.....นะ....นี่คือภาษาไทยครับ " กล้าตอบตะกุกตะกัก คล้ายคนติดอ่าง เพราะยังหวาดกลัวเงื่อนไขหฤโหดในข้อสัญญา

 

" เฮ้ย.....ไอ้หนู เอ็งอำข้าแล้ว แกอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก แล้วจะไปอ่านภาษาไทยได้ยังไงล่ะวะ และประเทศที่ว่านี่ใช่สถานที่ที่มีทะเลสวย หาดใส บาร์เหล้าเยอะๆรึเปล่าฟะ " มาเฟียร่างสูงตวาดใส่ เพราะไม่เชื่อเด็กหนุ่ม ทว่าเขาไม่ตอบกลับ เนื่องจากแอบเคืองอยู่หน่อยๆ

 

" ชิ.....ประเทศของผมไม่ได้มีแค่บาร์เหล้า แหล่งอบายมุขซักหน่อย มันยังมีดีอีกเยอะ ว่าแต่เราจะแนะนำที่ไหนกันนะ " ถึงตรงนี้ กล้าเริ่มสับสน เพราะเขาเองก็ยอมรับความจริงว่าถิ่นกำเนิดเดิมนั้นแย่กว่าญี่ปุ่นหลายด้าน เอาง่ายๆ แค่เรื่องคอร์รัปชั่นและการปกครองแบบละเมิดสิทธิมนุษยชน ก็มีมากกว่าแดนซากูระอยู่หลายเท่าตัว

      

 

        แต่ไม่ทันที่กล้าจะหาคำตอบที่เหมาะสมได้ นักเลงประจำเมืองก็เริ่มหมดความอดทน และหันมาสนใจในประเด็นเดิม

 

" เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่เอ็งจะเซ็นชื่อได้หรือยัง "

 

" คะ.....ครับ ตกลงครับ " เด็กหนุ่มรีบรับคำแบบกล้าๆกลัวๆ

      

 

        ระหว่างที่มาเฟียสูทดำเจรจากับกล้า ลิ่วล้อกล้ามโตที่ติดตาม ก็เริ่มนินทาให้เพื่อนอีกคนฟัง

 

" เฮ้ย! ลูกพี่คิดยังไง ถึงเอาคนแบบนั้นมาร่วมประลอง ดูหน่วยก้านของมันดิ ตัวก็เล็ก แถมเตี้ยอีกต่างหาก ที่สำคัญ โคตรจะเด็กเลย อายุถึง 15 รึเปล่าเนี่ย "

       

 

        ทว่าสหายที่มาด้วย กลับส่ายหน้า แล้วต่อว่าเพื่อนร่วมวิชาชีพ

 

" ไอ้ง่าวเอย เอ็งจะรู้ไปอะไร ที่ลูกพี่กล่อมมันลงประลอง เพราะต้องการหาเหยื่อให้นายน้อยเชือดในคืนนี้ "

 

" อ้อ......อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแหละ น่าสงสารมันเหมือนกันเนอะ " ชายกล้ามโตเริ่มตามทัน

 

" ถือซะว่าเป็นกรรมเก่าของมันก็แล้วกัน ถึงได้โชคร้ายมาเจอนายน้อย " เพื่อนคู่หูที่ดูฉลาดกว่า เริ่มจุดบุหรี่สูบ สายตาที่มองกล้า ฉายแววโศกเล็กน้อย

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2