เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

……………………. 

 

“ ที่นี่คือที่ไหน ” กล้าตื่นขึ้นมา  และพบว่าตนได้กลับคืนสู่ร่างของเด็กหนุ่มผู้ตุ้ยนุ้ย  แต่ที่แย่กว่านั้น  คือเขาตกอยู่ในภวังค์  ทุกสิ่งดูเลื่อนลอย  เสมือนอยู่ท่ามกลางความฝัน  หรือไม่ก็กำลังพี้ยากับเพื่อนฝูง  ทว่า…… 

 

“ เอ๊ะ!  ตั้งแต่เกิดมา  ชั้นยังไม่เคยลิ้มลองของเมาเลยนี่หว่า  แล้วจู่ๆจะมาตกอยู่ในภาวะแบบนี้ได้ยังไง ” 

       

 

       หลังจากสำนึกถึงความจริง  กล้าก็พยายามขยับตัว  แต่กลับทำได้ยากยิ่ง  คล้ายมีโซ่เส้นโตผูกมัดร่างกาย  ทำให้เขารู้สึกร้อนใจ 

 

“ บ้าน่า  ทำไมถึงขยับไม่ได้ ” 

       

 

       ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังร้อนรนอยู่นั้นเอง  ก็มีใครบางคนขยับเข้ามานั่งข้างๆ  คนผู้นั้นเป็นเด็กสาววัยเดียวกัน  แถมใบหน้าหวานใสก็แลคุ้นตา  พอกล้าพิจารณาได้ไม่นาน  เขาก็ร้องอุทานด้วยความดีใจ 

 

“ เอ๊ะ!  นั่น”อัยย์”นี่นา  เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” 

      

 

        สาวน้อยหน้าใสยิ้มให้เพื่อนหนุ่มเล็กน้อย  ก่อนจะตอบกลับมาด้วยกระแสเสียงที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ 

 

“ ชั้นก็มาหาเธอไง  เป็นไงบ้าง  เหนื่อยมั้ย  กล้า ” 

       

 

        กล้ารู้สึกกระอักกระอ่วน  และเขินอายเป็นที่สุด  เพราะตั้งแต่เกิดมา  ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

 

“ เป็นไปได้ไง  ไม่น่าเชื่อว่าคนขี้แพ้อย่างเราจะมีสาวมาให้กำลังใจ ” 

     

 

       หลังจากเคลิ้มได้อึดใจ  กล้าก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้  เลยกล่าวขอโทษ  พร้อมเอียงหนีไปทางอื่น  ด้วยไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนสาววัยเดียวกัน  จิตรำลึกถึงเหตุการณ์ช่วงที่ตุ่มรังแกอัยย์ในร้านไอติม 

 

“ เอ่อ….เราขอโทษนะที่ไม่ได้เข้าไปช่วยเธอในตอนนั้น ” 

      

 

      เด็กสาวไม่ตอบคำ  จึงบังเกิดเดดแอร์ปกคลุมสถานการณ์  ซึ่งกล้าก็ไม่เรียกร้องสิ่งใด  เพราะรู้ดีว่าตนสมควรโดนอัยย์รังเกียจอยู่แล้ว  เนื่องจากพฤติกรรมดังกล่าว  ไม่ต่างจากพวกขี้ขลาด 

 

“ เฮ้อ…..ก็กะไว้แล้วว่าอัยย์จะไม่ให้อภัย  ด้วยสิ่งที่เราทำ  มันเลวร้ายและชั่วช้า ” 

      

 

      แต่แล้ว  เหตุการณ์ก็กลับตาลปัตร  เมื่อมีมือบางเลื่อนมาแตะพวงแก้มของหนุ่มร่างสมบูรณ์  กล้าเลยหันไปมอง  จึงประจักษ์ว่ารสสัมผัสนั้นเป็นของอัยย์  เพื่อนสาวที่ลอบหมายปอง  และเธอกำลังส่งยิ้มอบอุ่นให้ 

 

“ อัยย์ไม่โกรธเราแล้วหรือ ” กล้าเอ่ยถาม  ดวงตาฉายแววสำนึกผิด  ทว่าสาวเจ้ากลับตีหน้าบึ้งอย่างฉับพลัน  ก่อนจะตวาดเสียงดัง  พร้อมเหวี่ยงฝ่ามือใส่แก้มป่องๆของเด็กหนุ่ม 

 

“ โกรธสิ  โกรธมากด้วย  ไปตายซะ  ไอ้หมูตอนจอมขี้ขลาด ” 

 

“ เพลี้ย…..” 

 

“ โอ๊ย…….”

 

.........................

         

      กล้ารีบลุกพรวดขึ้นมานั่ง  แต่พอเหลียวมองรอบตัว  เพื่อหาเพื่อนสาว  กลับพบอาจารย์สาวผมแดงที่ชื่อ “มารีน”  เธออยู่ในตำแหน่งเดียวกับอัยย์เมื่อครู่นี้ 

 

“ เอ๊ะ!  คุณมารีน  ที่นี่มันที่ไหน  แล้วผลการประลองล่ะ ” กล้ารีบถาม  เพราะสมองเริ่มจับต้นชนปลายได้บางส่วน 

 

“ ที่นี่คือโคลอสเซี่ยม  ส่วนผลการประลอง  เจ้าเป็นผู้ชนะ  แต่ดันสลบไป  ข้าเลยต้องปลุกให้ตื่น ” มารีนยกฝ่ามือขวาขึ้นมา  ประมาณจะบอกว่านี่คืออุปกรณ์ที่ใช้เรียกสติ 

 

“ ฮะ  ฮะ  ฮะ  ขอบคุณครับ ” กล้าในร่างเซย่าเริ่มหัวเราะแห้งๆ  เพราะเข้าใจแล้วว่าอัยย์ที่พบเมื่อครู่  น่าจะเป็นความฝัน  ทว่าบุคลิกแบบนั้น  ยิ่งทำให้อาจารย์สาวฉงน เพราะนี่ไม่ใช่รีแอคชั่นของเซย่าที่เคยรู้จัก   

 

“ หมอนี้กลายเป็นคนหงิ่มๆ  มารยาทดีตั้งแต่เมื่อไหร่  ทั้งที่เมื่อก่อน  เจอตบเข้าไปแบบนี้ทีไร  เป็นอันต้องโวยวายทุกที ” 

       

 

       แต่ก่อนที่ทุกสิ่งจะออกทะเลไปมากกว่านี้  มารีนก็เริ่มเข้าประเด็น  ด้วยการถามตรงๆ 

 

“ เรื่องอื่นช่างมันก่อนเถอะ  ว่าแต่เจ้าใช้คอสโม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่  หรือเก็บงำพลังนี้ไว้  เพื่อให้ข้าแปลกใจ ” 

       

 

      กล้าไม่รู้จะตอบยังไง  เพราะตัวเขาเองก็เพิ่งเข้ามาในโลกนี้แค่คืนเดียว  แต่พอจับเคล็ดได้ว่า….การจะปลุกพลังคอสโม่  มันต้องใช้ความรู้สึกที่เรียกว่า…..มุ่งมั่น 

 

“ อืม…ตอนที่ทำได้  รู้สึกว่าเราจะอยากกลับบ้านอย่างแรงกล้า  และเดิมพันทุกสิ่งไว้กับความปรารถนานั้น ” กล้ายกสองมือขึ้นมาดู  เขาเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าตนจะปล่อยท่าไม้ตายในตำนานอย่าง…เพกาซัส หมัดดาวตกได้  แต่ไม่ทันจะตั้งตัว  มารีนก็รีบทวงถาม  พร้อมยื่นมือมาเขย่าหัวไหล่ 

 

“ เจ้ายังไม่ได้บอกเลยว่า…ใช้คอสโม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่  และถ้ามีพลังนี้มานาน  ทำไมถึงเก็บงำมันเอาไว้ ” 

 

“ อุ้ก ” กล้ารู้สึกเจ็บ  ด้วยกำลังของอาจารย์สาวนั้นไม่ธรรมดา  เนื่องจากเธอใช้อุ้งมือบี้ก้อนหินให้เขาดูทุกวัน  เด็กหนุ่มจึงรีบตอบตามจริง 

 

“ เอ่อ  ผมรู้สึกถึงคอสโม่ได้เลาๆตั้งแต่เมื่อวาน  ในช่วงที่ฝึกซ้อมพิเศษ แต่พลังนั้นมาตื่นเต็มที่  ก็เมื่อตอนที่ถูกคาชิออสเล่นงาน ” 

       

 

       มารีนนิ่งเงียบ  ดวงตาภายใต้หน้ากากเหล็กจับจ้องมาที่กล้า  ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด  ไม่นาน  อาจารย์สาวก็ตัดบท  พร้อมลุกขึ้นยืน 

 

“ เอาล่ะ  ในเมื่อปลุกพลังคอสโม่จนชนะคาชิออสได้สำเร็จ  เจ้าก็ควรจะไปรับชุดครอธเพกาซัส  อันเป็นบำเหน็จแก่ผู้ชนะในศึกนี้ ” 

 

“ แฮะ  แฮะ  แฮะ  นิสัยของคุณมารีนเหมือนในการ์ตูนเลย ” กล้ายันกายลุกขึ้นยืน  ปากก็บ่นพึมพำเบาๆ  แต่กระแสนั้นไม่พ้นหูของอาจารย์สาว 

 

“ เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไงนะ  และไอ้การ์ตูนที่เจ้าว่า  หมายถึงอะไร ” 

 

“ เอ่อ…..มันก็คือ…..อืม…..” กล้าพูดไม่ออก  ในใจนึกด่าตัวเองที่ปากไวเกินไป  ไม่รู้จักเก็บอาการ 

 

“ ช่างเถอะ  ไปรับรางวัลได้แล้ว  ท่านเคียวโกกำลังรอพวกเราอยู่ ” เหมือนมารีนจะมีความอดทนที่จำกัด  เธอจึงไม่สนท่าทีพิรี้พิไรของลูกศิษย์หนุ่ม  พร้อมนำทางไปยังปะรำพิธี  ซึ่งกล้าก็ยินดี  เพราะยังคิดหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมไม่ได้ 

 

“ ครับ……” 

       

 

      พอสองศิษย์อาจารย์มาถึงปะรำพิธี  สิ่งแรกที่กล้าได้เห็นก็คือ….กล่องใส่ชุดครอธเพกาซัส 

       

 

       สิ่งนั้นมีลักษณะเป็นกล่องเหล็กทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส  ขนาดก็ประมาณว่าพอแบกได้  และน่าจะเต็มแผ่นหลังของผู้สะพาย  พื้นผิวสลักเป็นรูปม้าบินติดปีก  ชวนให้รู้สึกเข้มขลัง

 

“ โอ้….ว้าว……นี่น่ะเหรอ  กล่องครอธเพกาซัสในตำนาน  เราเคยเห็นแต่ในการ์ตูน  อนิเมะมาหลายล้านครั้ง  แต่นี่คือหนแรกที่ได้เห็นของจริง  ตื่นเต้นจนมือชาเลย ” กายของกล้าเริ่มสั่นเทา แต่เขาก็พยายามเก็บอาการ เพราะโดยรอบมีเหล่าเซนต์ฝึกหัดและทหารเลวนับสิบยืนมองอยู่ 

 

“ ไม่ได้  ต้องเก๊กเอาไว้ ” และในขณะที่กล้าพยายามฝืนอยู่นั้นเอง  เขาก็นึกถึงฉากที่ปรากฏในหนังการ์ตูน  นั่นก็คือ…..การให้โอวาทของเคียวโก  ซึ่งเด็กหนุ่มค่อนข้างรำคาญ  เลยรีบหันไปมองประมุขแห่งแซงทัวร์รี่ที่ด้านหลัง  จากนั้นก็ชิงกล่าว 

 

“ โอเคครับ  ผมรู้แล้วว่าเซนต์สามารถใช้ชุดครอธนี้  เพื่อผดุงคุณธรรมเท่านั้น  ถ้าฝืนนำไปต่อสู้ในเรื่องส่วนตัว  พวกท่านจะตามมาลงโทษ ” 

       

 

       ทุกคนในที่นั้นดูอึ้ง  เพราะประโยคนี้ควรออกมาจากปากของเคียวโก  ผู้เป็นประมุขเท่านั้น  แต่หนุ่มน้อยนายนี้  กลับเป็นคนสาธยายด้วยตัวเอง  เลยเกิดเสียงพึมพำด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน 

 

“ เฮ้ย  ไอ้หมอนี่มันห้าวว่ะ  ถึงขั้นเเย่งท่านเคียวโกพูด ” 

 

“ นี่มันสู่รู้เกินไปแล้ว  ช่างไม่รู้ฟ้าเหนือแผ่นดินต่ำ ” 

 

“ แต่จะว่าไป  หมอนี่มันก็กล้าดีนะ  เป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ  กลับชิงครอธเพกาซัสในตำนานได้ ” 

 

“ ในเมื่อมารยาททรามแบบนี้  ก็ควรปรับแพ้  และไล่กลับประเทศของมัน ” 

       

 

        ขณะที่ทุกชีวิตกำลังถกกันเอง  เคียวโกกลับรู้สึกอีกอย่าง  ประมาณว่านึกทึ่งเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า 

 

“ เหลือเชื่อ  เจ้าหนุ่มน้อยรู้ได้ไงว่าเราจะให้โอวาทแบบนี้  จะว่ามันจดจำจากงานมอบชุดครอธครั้งก่อน  ก็ไม่น่าใช่  เพราะเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ผ่านมาร่วม 10 ปี  ซึ่งเด็กนี่ยังเล็กอยู่  และไม่รู้ความ ” เคียวโกใคร่ครวญอยู่อึดใจ  เลยได้ข้อสรุป 

 

“ หรือว่าหนุ่มน้อยคนนี้จะมีพลังจิตแอบแฝงอยู่  จึงอ่านใจของเราได้  ไม่ได้การ  ต้องลองทดสอบว่ามันอยู่ในระดับไหน ” พอตรึกตรองเสร็จ  เคียวโกก็เพ่งจิตไปที่กล้า  ด้วยความที่ประมุขแห่งแซงทัวร์รี่เคยเป็นเซนต์ชั้นสูงที่ถนัดใช้พลังจิต  กระแสกดดันเลยถาโถมใส่เด็กหนุ่มอย่างมากมาย  แต่ผู้เป็นเป้าหมาย  กลับโต้ตอบด้วยการโค้งคำนับ 

 

“ ขอโทษครับ  ผมผิดไปแล้ว  ต่อไปจะไม่สู่รู้อีก ” 

       

 

        เคียวโกไม่ได้ตอบประการใด  เพราะมัวแต่ตกใจ  ด้วยใครก็ตามที่ถูกกระแสกดดันขนาดนี้   น่าจะออกอาการลนลานแทบทุกคน  ต่อให้มีพลังจิตสูงส่งเพียงใด   ก็ไม่น่าจะต้านทานได้  เขาเลยเพิ่มแรงกดดันเข้าไปอีก 

 

“ อึก……” มารีนถึงกับสะอึก  รวมถึงหลายคนที่พอมีฝีมือเริ่มออกอาการอึดอัด  เนื่องจากรับรู้ถึงแรงกดดันที่แผ่จากกายสูงเพรียวของเคียวโก  ทว่าเด็กหนุ่มจากแดนสยามกลับเอาแต่โค้งคำนับ  ปากก็ร้องละล่ำละลัก 

 

“ ขอโทษครับ   ผมจะไม่ทำอีกแล้ว  อภัยให้ผมเถอะ ” 

      

 

      เคียวโกทดลองอีกสามที  แต่ละกระแสจิตที่ส่งออกไปล้วนหนักหน่วง  ทำให้ยอดฝีมือที่อยู่บริเวณนั้นแทบจะหายใจไม่ออก  สุดท้าย  ประธานแห่งแซงทัวร์รี่ก็เริ่มถอดใจ  และล้มเลิกการกดดันไปโดยปริยาย  ดวงตาภายใต้หน้ากากเหล็ก  ฉายประกายเลื่อมใส 

 

“ เราเพ่งเจ้าหนูนี่ด้วยพลังจิตเกือบเต็มสูบ  แต่กลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย  น่ากลัวว่ามันจะฝึกถึงขั้นไร้ตัวตน  เลยทนแรงกดดันขนาดนี้ได้  อายุเพียงแค่นี้  แต่กลับมีฝีมือล้ำลึก  น่าทึ่งจริงๆ  อีกไม่นาน  เซนต์เพกาซัสคนนี้ต้องเป็นกำลังสำคัญให้กับอาเธอน่าอย่างแน่นอน ” 

       

 

      ทว่าเคียวโกไม่รู้อยู่อย่าง  สาเหตุที่กล้าไม่รับรู้ถึงแรงกดดันในครั้งนี้  เพราะหนุ่มน้อยมัวแต่กลัวว่าตนจะชวดจากครอธเพกาซัส  ด้วยตัวเองดันโชว์เหนือ  ร่ายคำโอวาทแทนประมุขแห่งแซงทัวร์รี่   หาใช่เหนือชั้นอย่างที่หลายคนเข้าใจ