เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

 

     หลังจากเคียวโกอ่านกล้าจนทะลุปรุโปร่ง(เข้าใจไปเอง)  ก็ปล่อยให้พักผ่อน  โดยมอบชุดครอธเพกาซัสเป็นรางวัล  แต่ก่อนที่พลพรรคจะกลับรวงรัง  เด็กหนุ่มก็หันไปเห็นไชน่า  อาจารย์สาวของคาชิออส 

     

 

     สาวผมเขียวยืนตัวตรง  สองตาจ้องมองมาที่กล้า  แม้ไม่เห็นประกายข้างใน  เพราะมีหน้ากากเหล็กปิดบัง  แต่เด็กหนุ่มก็พอเดาออกว่า……แค้นเคืองกันแน่ๆ 

 

“ ซวยแล้ว  ดันสร้างศัตรูที่น่ากลัวขึ้นมา  แล้วเราจะรับมือคุณไชน่าได้ยังไง  ” กล้าหนักใจ  ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้น  เพราะเขาจำได้ดีว่าด่านต่อไปที่ต้องเจอ  คือสตรีนางนี้  แน่นอนว่าเจ้าหล่อนย่อมเหนือชั้นกว่าคาชิออสหลายเท่า  ด้วยเธอคือเซนต์ตัวจริง 

 

“ เอ้า….เป็นอะไร  ยืนทื่ออยู่นั่นแหละ  กลับที่พักได้แล้ว ” มารีนตบไหล่ของกล้า  เป็นเชิงเรียกสติ  เด็กหนุ่มจึงรีบรับคำ  พร้อมเดินตาม 

 

“ คะ….ครับ ” 

 

………………….

       

      พอสองศิษย์อาจารย์ถึงที่พัก  อันเป็นกระท่อมไม้หลังเล็ก  มารีนก็ปลดเกราะหนังออก  เผยให้เห็นทรวดทรงที่ค่อนข้างเฟิร์มแบบสปอร์ตเกิร์ล  และนั่นก็เป็นก็เป็นปัจจัยที่ทำให้เด็กหนุ่มแทบกระอัก 

 

“ อึก….เลือดกำเดาเกือบทะลัก  เพราะได้เห็นหุ่นของคุณมารีนแบบเต็มสองตา  ด้วยเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่  ใกล้เคียงกับชุดเต้นแอโรบิคที่รัดเข้ารูป ” กล้ายกมือขึ้นอุดจมูก  จากนั้นก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น  จะได้พ้นจากความกดดันที่ได้รับ  แต่นั่นยิ่งทำให้อาจารย์สาวหุ่นงามสงสัยมากกว่าเดิม 

 

“ ท่าทางของเจ้าเซย่าดูแปลกไป  มันเป็นอะไรของมันนะ ” 

      

 

      ขณะที่กล้าเริ่มไปไม่เป็น  เพราะเจอภาพที่ชวนให้ป่วนหัวใจ  สมองก็ฉุกคิดเรื่องสำคัญขึ้นมาได้  นั่นก็คือ….. 

 

“ เอ๊ะ!  เดี๋ยวนะ  เราจะมามัวฟุ้งซ่านไม่ได้  ต้องรีบบอกคุณมารีนให้พาหนี  ไม่งั้นมีหวังได้ดวลกับคุณไชน่าแบบในการ์ตูนแน่  แล้วทีนี้เราจะเอาอะไรไปสู้  เพราะเพิ่งใช้คอสโม่เป็นได้ไม่นาน  ไม่มีทางสู้พวกเซนต์ตัวจริงอย่างแน่นอน ” ทันทีที่ได้บทสรุป  กล้าก็รีบเปิดปาก  เพราะประเด็นนี้  เกี่ยวพันกับชีวิตของเขา 

 

“ เอ่อ….คุณมารีนครับ  ผมมีเรื่องจะขอร้อง  ช่วยพาหนีที  เพราะถ้าชักช้า  มีหวัง…..” 

 

“ ถูกไชน่าฆ่าตายแน่  โทษฐานที่ชิงครอธเพกาซัสตัดหน้าลูกศิษย์ของนาง ” เหมือนมารีนจะรู้อยู่แล้ว  จึงต่อคำของกล้าจนจบ  เพราะเธออยู่แซงทัวร์รี่มาหลายปี  เลยเดาออกว่าอีกฝ่ายมีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นเพียงใด 

 

“ ครับ  ใช่ครับ ” กล้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ  เพราะอาจารย์ได้กล่าวจนหมดแล้ว 

 

“ งั้นจะรออะไรล่ะ  รีบเก็บข้าวของสิ  ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่ตีนเขา ” คราวนี้  ถึงทีที่มารีนเร่งบ้าง  แต่ในใจกลับลอบชมเชย 

 

“ เหลือเชื่อแฮะ  เจ้าลูกศิษย์บ้าบิ่นของเรา  มันรอบคอบขนาดนี้ได้ยังไง  ถึงกับอ่านออกว่าอีกฝ่ายจ้องจะเก็บ  หรือเราจะประเมินเซย่าผิดไป   บางทีหมอนี่อาจจะฉลาดกว่าที่คิดก็ได้ ” แน่นอนว่านี่คือความเข้าใจผิดของมารีน  แท้จริงแล้ว  กล้า(ในร่างเซย่า)ไม่ได้หัวไวปานนั้น  แต่เป็นเพราะเขาดูการ์ตูนเรื่องนี้มาหลายร้อยครั้ง  เลยจดจำทุกฉากที่กำลังจะเกิด 

 

……………………

       

       สองศิษย์อาจารย์รีบเดินทางทันควัน  ทางด้านมารีนจ้ำสองเท้าอย่างว่องไวจนเกือบจะกลายเป็นวิ่ง  ส่วนกล้านั้นก็เร่งฝีเท้าตามมาติดๆ  โดยสะพายกล่องครอธเพกาซัสไว้บนหลัง 

 

“ แฮ่ก  แฮ่ก  แฮ่ก  อีกนานมั้ยกว่าจะถึงตีนเขา ” กล้าเอ่ยถาม  พลางหอบเบาๆ  เพราะสิ่งที่แบกบนหลัง   ดูจะหนักไม่ใช่เล่น

 

“ อืม….ก็เดินอีกราวๆชั่วโมง  ถึงตอนนี้  ได้แต่หวังว่าจะไม่เจอลิ่วล้อของไชน่า  นางยิ่งมีพรรคพวกในแซงทัวร์รี่เยอะซะด้วย ” มารีนตอบตามจริง  แต่ไม่นาน  ฝันนั้นก็พังทลาย  เมื่อพบกับทหารเลวกลุ่มใหญ่

 

“ เดี๋ยวก่อนซิ  จะไปไหนกัน  เอ๊ะ!  นั่นเจ้าเซย่านี่นา  แบกกล่องครอธเพกาซัสมาซะด้วย  แกคิดจะทำอะไร ” หนึ่งในกลุ่มทหารเลวร้องทัก  ทำให้ทุกคนในแก๊งหันมามองเป็นตาเดียว 

 

“ เออ…นั่นสิ  มันต้องหนีแน่ๆ  รู้มั้ย  คนที่จะออกจากแซงทัวร์รี่  ต้องได้รับอนุญาตจากท่านเคียวโกเท่านั้น  ว่าแต่แกมีใบผ่านทางหรือเปล่า ” ทหารร่างใหญ่ที่สุด  ตวาดใส่  ท่าทางหมอนี่จะเป็นหัวโจก 

       

 

      กล้ารู้ทันทีว่างานนี้  เขาต้องฉายเดี่ยวล้านเปอร์เซ็นต์  เพราะคุณมารีนไม่ช่วยแน่  เนื่องจากคาแร็คเตอร์ของอาจารย์สาวนางนี้คือต้องการให้ลูกศิษย์โตด้วยตนเอง  จึงเริ่มชาร์จพลัง 

 

“ เมื่อเป็นแบบนี้  เห็นที  ต้องชิงลงมือก่อน  และจะเป่าเจ้าพวกนี้ด้วยเพกาซัสหมัดดาวตก  ชนิดที่ว่าทีเดียว  ร่วงหมดตี้ ” กล้ารีบนึกทบทวนถึงความรู้สึกในตอนที่ใช้ไม้ตายครั้งแรก  จากนั้นก็ง้างหมัดขวาไปข้างหลัง 

 

“ เอาล่ะ  พยายามตั้งจิตให้มุ่งมั่น  เพ่งสมาธิไปที่คู่ต่อสู้  ก่อนจะปล่อยไม้ตายออกไป  และนี่คือ…..เพกาซัสหมัดดาวตก  ย้าก...... ” กล้าตะโกนดัง  ก่อนยิงขวาตรงสุดกำลัง  แต่สิ่งที่พุ่งจากหมัด  เป็นลำแสงสีฟ้าอ่อนเพียงเส้นเดียว 

 

“ เปรี้ยง ” 

 

“ อั้ก….” 

      

 

      ลำแสงนั้นพุ่งกระทบปลายคางของทหารเลวร่างใหญ่  หัวโจกจึงร่วงลงไปนอนตาลอยในทีเดียว  และการชิงลงมือของกล้า  ก็ทำให้ทุกคนสตั้นไปอึดใจ  ก่อนจะโวยวายเสียงดัง 

 

“ เฮ้ย!  นี่คือกบฏชัดๆ  เพราะบังอาจทำร้ายนักรบแห่งอาเธน่า  ต้องให้ท่านเคียวสั่งประหารลูกเดียว  ไม่สิ  พวกเราต้องเข้าไปรุมยำ  เอาให้มันลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นคนญี่ปุ่น ” ทหารเลวสิบกว่าชีวิต  ของขึ้นพร้อมกัน  แต่ก็ไม่กล้าผลีผลาม  เพราะหวั่นเกรงฝีมือของกล้าอยู่หน่อยๆ  แถมยังแอบกลัวมารีนที่ยืนอยู่ข้างๆ  ด้วยนางเป็นถึงเซนต์ระดับซิลเวอร์ 

 

“ อืม…..จะว่าไป  ฝีมือของเจ้าเซย่าก็ไม่เลว  เพราะมันเพิ่งล้มคาชิออสมาหมาดๆ  แถมยังมีมารีนคอยคุ้มกะลาหัวอีก ” 

     

 

      ทว่าอาจารย์สาวผมแดงกลับมีนิสัยใจคออย่างที่กล้าคาดเดา  เธอจึงเดินหลีกไปอีกทาง  เพื่อเปิดโอกาสให้ลูกศิษย์หนุ่มฝ่าฟันอุปสรรคด้วยตนเอง 

 

“ เซย่า  ดูท่าทางว่าเจ้าต้องผ่านคนพวกนี้ซะก่อน  ถึงจะกลับญี่ปุ่นได้  ลองพิสูจน์ให้ดูหน่อยซิว่าเจ้าเป็นผู้ที่คู่ควรกับชุดครอธเพกาซัส ” 

      

 

     ท่าทีของมารีน  ทำให้เหล่าทหารเลวเบาใจลงหนึ่งเปลาะ  เพราะถ้าเธอออกตัวปกป้องลูกศิษย์หนุ่มจริง  พวกเขาคงไม่มีวันแตะต้องเซย่าได้อย่างแน่นอน  ด้วยเซนต์เพียงคนเดียวก็สามารถล้มทหารเลวได้นับร้อยแล้ว   ทว่า…..บุรุษผู้เป็นเป้าสังหาร  กลับทำท่าฉงน  พร้อมยกกำปั้นของตนเองขึ้นมาดู  สีหน้าแฝงแววสงสัย 

 

“ เอ๋….เดี๋ยวนะ  ทำไมตอนอยู่ที่ลานประลอง  เราถึงใช้เพกาซัสหมัดดาวตกได้  แต่ตอนนี้กลับบอดสนิท  ต้องมีบางอย่างผิดพลาดแน่  หรือว่าเรายังไม่ได้ร่ายรำเป็นรูปหมู่ดาว ” 

      

 

     แน่นอนว่าเหล่าลิ่วล้อไม่ยอมให้กล้าได้ทำแบบนั้นแน่  เพราะแค่หมัดลำแสงธรรมดา  ก็ล้มมือดีที่สุดอย่างง่ายดาย  ทหารเลวนับสิบจึงกรูเข้ามาเล่นงานพร้อมกัน 

 

“ ตายซะ  เจ้าเซย่า  รีบอัดมัน  อย่าให้ทันตั้งตัว ” 

 

“ เหวอ….ไม่มีเวลาร่ายรำ  เพราะพวกมันเข้ามาแล้ว ” กล้าในร่างเซย่าตกใจ  แต่เขาก็รีบแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการรับมือคู่ต่อสู้  ซึ่งเด็กหนุ่มสามารถหลบพายุหมัดเท้าที่ประเคนเข้ามาได้ไม่ยาก  

 

“ โห…..ถ้าเทียบกันแล้ว  เจ้าพลังนี้จู่โจมได้ช้ากว่าคาชิออสเสียอีก  แถมยังดูไร้พลัง  แบบนี้ไม่ต้องใช้คอสโม  ก็ชนะได้ง่ายๆ ” 

      

 

      กล้ารีบสวนกลับด้วยหมัดเท้าที่รวดเร็วและรุนแรง  แน่นอนว่าเหล่าลิ่วล้อย่อมไม่อาจรับมือ  ด้วยมีฝีมือที่แตกต่างกันมาก  และพอคนสุดท้ายโดนกระโดดเตะเสยปลายคางจนน็อค  แถวนั้นก็ไร้ผู้ใดมาต่อต้าน

 

“ ฟู่……สบายๆ  ต่อให้มีอีกร้อยคน  ก็ไม่คณามือ ” กล้ารู้สึกว่าตนเปลี่ยนไปมาก  เขาไม่ได้ขี้กลัวขนาดหนักเหมือนเมื่อก่อน  อาจเป็นเพราะได้พลังและความเร็วของเซย่ามาเป็นเครื่องมือ  ความเชื่อมั่นจึงเพิ่มพูนเป็นเท่าทวี ทว่าเรื่องเลวร้ายยังไม่จบแค่นั้น  ด้วยอาจารย์สาวผมแดงเป็นฝ่ายร้องทัก 

 

“ เซย่าอย่าเพิ่งวางใจไป  เจ้ายังเหลือคู่ต่อสู้อีกคน  และเจ้านี่ท่าทางจะรับมือยาก ” 

 

“ ยังจะมีใครอีก  แถมยังบอกว่าเราอาจรับมือไม่ได้  คุณมารีนดูถูกกันเกินไปแล้ว ” กล้าเริ่มหยิ่งผยอง  เพราะเพิ่งล้มคู่ต่อสู้นับสิบมาหยกๆ  จึงเหลียวมองรอบตัว  เลยพบกับ…..เด็กหนุ่มคนหนึ่ง 

      

 

     เด็กหนุ่มคนนั้นมีวัยที่ใกล้เคียงกับกล้า  ร่างก็สูงเท่าๆกัน  แต่ออกจะปราดเปรียวกว่าเล็กน้อย  บนใบหน้าเรียวประดับผมยาวสีเทา  ดวงตาสีเหล็กแลคมกร้าว  และกำลังมองมาที่พระเอกหนุ่ม 

 

“ เอ๋.....หมอนั่นเป็นใครกัน  ไม่เคยเห็นในการ์ตูนเลย  ตัวละครลับเหรอ ” กล้าพึมพำเบาๆ  สีหน้าฉาวแววสงสัยอย่างชัดเจน  ทว่าทั้งมารีนและเด็กหนุ่มปริศนาก็ดูจะงงอย่างหนักหน่วง  ในหัวของทั้งสองคิดตรงกัน 

 

“ เจ้าหมอนี่พูดถึงอะไร  และอะไรคือการ์ตูน  ไหนจะเรื่องตัวละครลับอีก ” 

      

 

      เหมือนกล้าจะสำนึกได้ว่า.......ทำให้ทุกคนปวดหัว  จึงรีบแก้เกี้ยวด้วยการถามไถ่

 

“ นายเป็นใคร  ถ้าไม่อยากเจ็บตัวเหมือนทหารพวกนี้  ก็จงหลีกทางไปซะ ” 

      

 

      เด็กหนุ่มผมเทาไม่ตอบคำ  เขาสะบัดศีรษะหนึ่งที  ทำให้ผมหยักศกที่ยาวประบ่าสะบัดไปมา  ดวงตาปิดพริ้ม  มุมปากแสยะเล็กน้อย  ประมาณจะยิ้มเยาะ 

 

“ หึ  หึ  หึ  นายไม่รู้จักชั้น  ก็ไม่แปลก  เพราะเป็นถึงเซนต์เพกาซัสในตำนานเลยนี่นา ”  

 

“ หน็อย…..คนเขาถามชื่อ  ยังไม่รีบบอกอีก  มารยาทน่ะมีมั้ย ” กล้าเริ่มขุ่นเคือง  และด้วยความมั่นใจที่มีอย่างเต็มเปี่ยม  จึงดลบันดาลให้เขาตวาดใส่อริหนึ่งที  ทว่ามารีนกลับรู้สึกแปลกๆกับเด็กหนุ่มผู้มาใหม่

 

“ เอ….เด็กนี่ดูไม่ธรรมดา  เพราะมีคอสโม่จางๆแผ่ซ่านรอบตัว  เขาเป็นใครกันนะ ” 

      

 

      เด็กหนุ่มผมเทายังคงแสดงท่าทีกวนๆ  ดวงตาที่มองมายังกล้า  ออกแนวท้าทาย  อันเหมือนจะบอกว่า…..มาต่อยกันมั้ย  พระเอกหนุ่มจึงตบะแตก  พร้อมวิ่งเข้าใส่  หวังน็อคให้ได้ในหมัดเดียว  ทว่า….. 

 

“ เปรี้ยง…..” 

 

“ อึก….” 

     

 

      แต่แทนที่กล้าจะล้มศัตรูได้  กลับเป็นฝ่ายลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าเสียเอง  เพราะในจังหวะที่ปล่อยหมัดขวาตรง  เด็กหนุ่มประหลาดกลับโยกหัวหลบ  ก่อนสวนด้วยหมัดซ้ายไปที่ครึ่งปากครึ่งจมูก

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2