Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 7 : ประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ 2
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
 
 
 
 
                    What!!
          นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยยยยยยยย!!
          ใครมันกล้าขัดคำสั่งฉันวะ!
 
 
 
                    ปัง!
 
          ฉันทุบโต๊ะเสียงดังลั่นด้วยความโมโห ไอ้พวกที่มันอยู่ใกล้ๆฉันเงียบกริบกันเป็นแถว ฉันกวาดตามองไอ้พวกที่มันทำหน้าที่แต่งตัวให้ดาวเดือนของคณะด้วยความรู้สึกที่อยากจะฉีกพวกมันออกเป็นชิ้นๆเมื่อเห็นสภาพของไอ้ลูกไม้!
          คือมันหล่ออยู่แล้ว มึงจะแต่งให้น้องกูหล่อขึ้นทำเหี้ยอะไรกันฮ่ะ!! ฉันตวัดสายตากลับมามองไอ้ศิวะมันส่ายหัวดิกแสดงว่าไม่รู้เรื่องถ้างั้น...
          “ใจเย็นๆ รวิสรา” อาจารย์สุภาวดีห้ามปราบฉัน
 
          “ไว้จารย์เป็นแม่หนูก่อนนะคะ!” ฉันสวนกลับอย่างไม่ไว้หน้าจารย์แกเลยแม้แต่น้อย หัวโจกที่ทำเรื่องนี้คงจะเป็นอาจารย์จอมป่วนประสาทคนนี้แน่นอน ฉันมีเรื่องกับอาจารย์แกบ่อยมากค่ะ! พอเห็นฉันโกรธจริง ๆ จารย์แกก็เงียบไป ลองพูดอีกคำสิ ฮึ่ม!
 
          “จะ...เจ๊ใจเย็นก่อนนะคะ” นีน่าที่อยู่บนเวทีพูดเสียงสั่นจนลืมไปว่ามันถือไมค์อยู่ในมือทำให้น้อง ๆทุกคนหันมามองฉันอย่างสนใจส่วนไอ้พวกปีสองปีสามหัวหดไปเรียบร้อยแล้วโดยเฉพาะอีพวกที่มันจับน้องฉันแต่งตัว
 
          “แมร่ง! หวงน้องชิบหาย!” ศิวะพูดออกมาพร้อมกับลูบแขนฉันเป็นเชิงปลอบ
 
          “อิหนุนใจเย็น” นิด เพื่อนรักของฉันเดินเข้ามาห้าม ฉันพยักหน้ารับคำส่งๆไปงั้น แต่ในใจนี่แทบจะวิ่งออกไปกระชากตัวไอ้ลูกไม้กลับหอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
 
          “สมาชิกสโมสรหลังเสร็จกิจกรรมไปเจอพี่ที่ห้องสโมด้วยนะคะ!” ฉันพูดพลางยิ้มหวาน ไอ้พวกสโมสรที่ได้ยินต่างพากันหน้าซีดเผือก ก็แน่อยู่แล้วการที่ฉันพูดเพราะๆออกมาหรือยิ้มกว้างๆ มันเป็นตัวบ่งบอกว่าฉันกำลังโกรธจัดขนาดไหน พูดจบฉันก็นั่งลงทันทีก่อนจะหันไปมองลูกไม้นิ่งๆ ลูกไม้มันเองก็นิ่งไปตั้งแต่ที่ฉันทุบโต๊ะแล้วเหมือนกัน
 
          “นิดกูดีใจมากที่มึงยอมมา” ศิวะมันพูดบอก นิดมันพยักหน้ารับก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างหลังฉันเพื่อคุมเชิงเอาไว้ เหอะ! ทำเป็นขบวนการเลยนะพวกมึง!
 
          “งั้นเราแนะนำตัวกันเลยดีกว่านะคะน้อง ๆ” นีน่าบอกพร้อมรอยยิ้ม มันไม่หันมาสบตาฉันเลยสักนิดก็ดีแล้วไม่งั้นมันเจอแสงพิฆาตจากตาฉันแน่นอน!
 
          “สวัสดีครับผมชื่อออนิวครับภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกลครับ” ออนิว แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มไอ้นี่เสียงหวานแฮะเกย์รึเปล่าวะ? ไอ้ศิวะมันเลือกยังไงของมัน?!
 
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
          “สวัสดีครับผมชื่อเกรย์ อยู่ภาควิชาวิศวกรรมสิ่งทอครับ” เกรย์
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
          “เลิฟยู!!”
 
 
          “สวัสดีครับผมชื่อต้นน้ำ อยู่ภาควิชาวิศวกรรมเคมีครับ” ต้นน้ำ
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
          “สวัสดีครับผมชื่อเฟรน อยู่ภาควิชาวิศวกรรมอิเล็กทรอนิกส์ครับ” เฟรน
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
 
          น้อง ๆคนอื่น ๆมันก็แนะนำตัวไปเรื่อย ๆ อ่ะนะ เสียงกรี๊ดกร๊าดก็มีต่อเนื่องแต่ตอนนี้ความสนใจของฉันพุ่งตรงไปที่น้องชายตัวแสบเรียบร้อยแล้ว...
          ลูกไม้เกิดทีหลังฉันสามปี ตอนมันเกิดมาฉันโคตรเกลียดมันเลยเพราะอยากได้น้องผู้หญิงแต่ไอ้เด็กนี่มันก็ตามติดฉันแจจนน่ารำคาญอยู่ด้วยกันจนมันอายุได้ 6 ขวบ ฉันก็ย้ายออกไปอยู่ที่ญี่ปุ่นกับคุณปู่คุณย่า กลับมาเจอมันอีกทีตอนฉันขึ้นปี 1 ส่วนมันอยู่ม.ปลายพอดีก็ไม่ได้สนิทกันมากแต่มันก็เข้าหาฉันเสียจนน่ารำคาญมารู้ตัวอีกทีก็รักไอ้เด็กเวรนี่ไปซะแล้ว... ก็น่ะยังไงก็คลานออกมาจากท้องแม่เหมือนกัน ลูกไม้มันนิสัยเหมือนลูกพีช พี่สาวฉันแต่มันกลับมาติดฉันแทนที่จะติดพี่พีชหรือเฮียตาลที่เป็นพี่ชายคนโต...
          “สวัสดีครับผมชื่อลูกไม้ครับอยู่ภาควิชาวิศวกรรมโยธาครับผม ^^”
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ด!! ลูกไม้ไอเลิฟยู”
 
          “ลูกไม้ๆ ๆ”
 
 
 
          พรึ่บ!
 
          เสียงฟางเส้นสุดท้ายในหัวของฉันขาดเองแหละ!
          เสียงเชียร์น้องชายตัวเองดังลั่นมันก็ภูมิใจล่ะนะแต่ก็หวงวะ! น้องชายกูทั้งคนนะเห้ย! มึงจะแซวอะไรน้องคนอื่นก็ช่วยเกรงใจพี่สาวมันที่นั่งหัวโด่อยู่ด้วยเฟ่ย!!
 
 
 
 
          ป๊อก!
 
          “อิหนุน! อิสัส! ใจเย็น!!” นิดโวยลั่นทันทีที่ฉันหักดินสอไม้หักคามือตัวเอง ส่วนศิวะน่ะหรอเหอะๆมันย้ายไปนั่งอีกด้านของโต๊ะแล้วล่ะ!
 
          “ขอบคุณครับ! ^^” ลูกไม้ส่งยิ้มพร้อมทำรูปหัวใจส่งให้สาวๆ อีไม้...
 
 
 
          พรึ่บ!
 
 
          หมับ!
          อิดอกกกกกกกกกก!
 
 
          ฉันตะโกนด่ามันในใจเมื่อมันรับปากกาที่ฉันปาใส่มันไว้ได้ทันก่อนจะปักลงกลางหน้าผากสวยๆของมัน มันมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปอีกทาง อิน้องเวร! ฉันจะบอกให้นะนอกจากอินี่จะเป็นน้องคนเล็กของบ้านแล้วมันยังเป็นคนที่ทุกคนในบ้านหวงที่สุดด้วยเช่นกัน!!
          “เอาล่ะค่ะ ต่อไปให้น้อง ๆแสดงความสามารถกันเลยนะคะอ้อ...” นีน่าร้องอ้อยาวๆตามสคลิปที่ฉันให้ไปแล้วก็เงียบไปสักพัก
 
 
          “มีอะไรค่ะ!”
 
          “มีเรื่องเซอร์ไพรส์แบบเมื่อกี้รึเปล่าค่ะ?!”
 
          “รีบๆพูดมาเถอะครับ”
 
          “รออยู่นะ!”
 
          และเสียงเรียกร้องอีกมากมาย นีน่าหันมามองหน้าฉันอย่างระแวงระวังพอเห็นว่าฉันไม่โกรธอย่างตอนแรกนางก็ฉีกยิ้มกว้างให้ทันทีพอฉันพยักหน้านีน่าก็กระแอมเล็กน้อย
          “พี่เพิ่งนึกได้ว่าเดือนต้องคู่กับดาวใช่ไหมค่ะ?” นีน่า
 
          “ใช่ค่ะ!”
 
          “ใช่ครับ!”
 
          “เยสสสสสสส!!”
 
          “ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องลำบากเดือนให้ไปเชิญดาวมาเคียงคู่แล้วล่ะค่ะงานนี้”
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
 
          “เอาล่ะค่ะเริ่มจากน้องออนิวเลยค่ะ น้องสามารถเลือกทุกคนที่อยู่ใน ณ ที่แห่งนี้ได้ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่นีน่าคนสวยคนนี้!” นีน่า
 
          “ผมเดินไปพาขึ้นมาบนเวทีได้เลยหรอครับ” ออนิว
 
          “ได้เลยค่ะ แต่มีข้อแม้คือดาวดวงนั้นต้องทำการแสดงร่วมกับน้องออนิวด้วยนะคะ” นีน่า
 
          “ครับผม” เด็กนั้นรับคำก่อนจะเดินเข้าไปหลังเวทีแล้วพากิ่งแก้วออกมา เหอะ! เลือกผิดแล้วล่ะออนิว! ความสามารถพิเศษของกิ่งแก้วนอกจากร้องโอเปร่าก็มีไวโอลิน! ฉันมองนิ่งๆก่อนจะกากบาทลงที่ชื่อของเด็กนั้นทันที
 
          “เลือกได้แย่มาก กูอุตส่าห์เชียร์” ศิวะที่เดินกลับมาพูดขึ้นพร้อมกับกาชื่อเด็กนั้นทิ้งเช่นกัน
 
          “ตามึงห่วยแตกมาก” ฉันจิกมันไปที
 
          “ไม่เคร่งไปหน่อยหรอ” อาจารย์สุชาติเอ่ยถามขึ้น
 
          “ไม่เคร่งค่ะ มันเป็นมติจากของสโมสรนักศึกษาของมหาลัยค่ะให้ทุกคณะทำการคัดเลือกดาวและเดือนตามที่ได้เจอมาจากการไปแข่งขันกับมหาลัยในเครือ ที่หนูทำนี้ถือว่าน้อยมากเลยนะคะ” ฉันพูดบอกก่อนจะมองน้องที่เริ่มทำการแสดง
          “กิ่งแก้วเป็นตัวเด่นในการแข่งดาวคณะก็จริงแต่ถ้าสังเกตุดี ๆ นักดนตรีที่มาเล่นให้กิ่งแก้วไม่ใช่ชุดเดิมนะคะเพราะหนูไปขอให้คณะนาฏศิลป์ส่งคนมาช่วย” ฉันบอก อาจารย์พยักหน้ารับ
 
          “แล้วต้องการอะไรจากการแข่งขันนี้” อาจารย์สุภาวดีถาม ฉันมองจารย์แกนิ่งๆ เมื่อเห็นว่าจารย์แกไม่ได้หาเรื่องฉันก็ตอบกลับไปดี ๆ
 
          “หนูต้องการไหวพริบและการตัดสินใจที่เด็ดขาดค่ะ! ถ้าน้อง ๆ ได้เป็นตัวแทนของมหาลัยเรื่องการวางตัว การพูดจามันฝึกกันได้ค่ะเรามีเวลาแต่เรื่องไหวพริบและการตัดสินใจนั้น ใช่ว่าจะฝึกกันได้ง่ายๆนะคะ ที่หนูไปแข่งแล้วได้รางวัลมาหนูใช้ไหวพริบล้วน ๆ ไอ้ที่รุ่นพี่ฝึกให้มันแทบไม่ได้ใช้เลย อย่างการเต้นหนูก็โดนในรอบที่สองตอนแข่งตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดจากสิบสามคนเหลือแค่สี่คนเท่านั้นเอง”ฉันพูดจบก็หันกลับไปสนใจน้อง ๆบนเวทีต่อ อาจารย์ทั้งสามท่านก็ไม่ถามอะไรเพราะรู้ดีอยู่ว่าที่ฉันพูดมานั้นเป็นเรื่องจริง
          ฉันยักยิ้มมุมปากอย่างพอใจทันที่เห็นเฟรนเดินลงมาจากเวทีแล้วเดินมาหาเพื่อนๆ ของตนเองแทนที่จะไปหาพวกที่เข้าประกวดดาวคณะอย่างคนอื่น ๆ
 
          “ช่วยกูหน่อยได้ไหมวะ” เฟรนเดินเข้ามาหาเพื่อนผู้ชายของตัวเองที่ดูท่าจะสนิทกันอย่างมากอีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามเฟรนขึ้นไป
          “สวัสดีครับ ผมขอบอกนิดนึงว่าผมร้องเพลงไม่เป็น เล่นดนตรีก็ไม่เป็น ความสามารถเดียวที่ผมมีก็คือศิลปะการต่อสู้ครับ”เฟรนกล่าวก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาเพื่อนตนเองทั้งสองคนโค้งให้กันอย่างสุภาพก่อนจะทำการแสดงทักษะต่าง ๆ ที่ใช้ในการต่อสู้ตามแบบฉบับของเทควันโด
 
          “น่าสนใจ” อาจารย์สุภาวดีกล่าว
 
          “ผมเห็นด้วยครับ” ศิวะรับคำ ฉันมองน้องมันนิ่งๆก่อนจะใส่คะแนนลงไป ตอนนี้เดือนคณะคนที่หลุดแน่ ๆคือออนิวเพราะฉันให้มันแดกไข่ต้มไป ฉันเอากิ่งแก้วมาเป็นตัวหลอกไอ้นี่ก็ไม่สังเกตอะไรเลยจริง ๆ คนอื่น ๆ ไม่รู้ว่ามันสังเกตุหรือว่าฟลุ๊คกันแน่ ส่วนเกรย์ที่เลือกวาเลนไทน์และต้นน้ำที่เลือกอุ้มฉันให้ 5 คะแนน ส่วนเฟรนฉันให้ 8 คะแนนต่อไปก็ตาแกแล้วสินะไอ้เด็กน้อยดูสิว่าแกจะรู้จักพี่สาวคนนี้ดีแค่ไหนกัน...
 
          “เอาล่ะค่ะถึงตาคนสุดท้ายแล้วขอเชิญน้องลูกไม้เลยค่ะ” นีน่า
 
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
          
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
          เสียงกรี๊ดดังลั่นโดมพร้อมกับลูกไม้ที่เดินขึ้นเวทีมาด้วยรอยยิ้ม
 
 
          “สมกับที่เป็นพี่น้องกันจริง ๆ” อาจารย์ทั้งสามพูดขึ้นมา
 
          “จะสมหรือไม่สมเดี๋ยวหนูบอกเองค่ะ” ฉันบอกก่อนจะมองไปที่ร่างสูงของน้องชายตัวเองนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกครึ่ง นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ได้มาจากคนเป็นปู่นั้นฉายแววสนุกสนานร่าเริงออกมา ผิวขาวซีดราวกับหิมะไหนจะรูปร่างที่ดูเพอร์เฟคของมันอีก ลูกไม้มันถือว่าหล่อมากในบรรดาเดือนคณะคนอื่น ๆ แต่ถ้าเทียบกับคนต่างคณะอย่างมาสแล้ว มันสู้ไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่ได้อยากจะนึกถึงไอ้เด็กเวรนั้นหรอกน่ะแต่มันจำเป็นเพราะหมอนั่นถือว่าคู่แข่งตัวฉกาจของน้อง ๆ คณะฉันเลยทีเดียว
 
          “สวัสดีครับ”
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
 
          “ช่วยงดเสียงกรี๊ดสักครู่นะครับ ผมมีเรื่องจะเล่าก่อนที่จะเริ่มทำการแสดงครับ” ลูกไม้พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองตรงมาที่ฉัน
          “เริ่มจากที่การประกวดดาวคณะ ผมรู้สึกแปลกๆตอนที่พี่ๆเปิดเพลงให้พวกเธอเต้น เพลงที่เปิดนั้นถ้าไม่เต้นท่าที่ตลกๆก็ไม่มีทางเข้ากับทำนองของมันได้อย่างแน่นอน มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่พี่สาวคนเก่งของผมประกวดดาวเลยครับ ตอนนั้นผมจำได้ว่าพี่สาวของผมเต้นเป็นคนแรก เต้นด้วยท่าทางที่ตลกแต่ไม่น่าขำเลยสักนิดมันกลับดูน่ารักและน่าจับตามองมาเลยทีเดียว” ลูกไม้เอ่ย รอบข้างเริ่มส่งเสียงซุบซิบด้วยความสนใจ น้อง ๆปีสองปีสามที่มันรู้เรื่องก็หันมามองฉันล้อๆ อาจารย์ทั้งสามท่านก็เช่นกัน
 
          “น้องมึงนี่ได้หว่า” นิดผลักไหล่ฉัน ฉันไม่ได้ตอบรับได้แต่กอดอกมองลูกไม้นิ่งๆ
 
          “พอเห็นพี่นนท์ทำบ้างมันทำให้ผมรู้สึกเลยว่าเป็นแผนของพี่สาวผมแน่นอน ไหนจะนักดนตรีที่มาเล่นให้กิ่งแก้ว วางแผนได้แสบสมกับเป็นเจ๊แกจริง ๆเลยครับ นี่ถ้าเป็นน้องสาวผมคงจับมาตีก้นสักทีสองที ฮ่า ๆ” ลูกไม้ว่าพร้อมกับหัวเราะออกตามด้วยเสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วทั้งโดม
          “เจ๊ครับ... ผมรู้ว่าเจ๊และทุกคนในบ้านไม่ชอบที่ผมแต่งตัวหล่อๆเพราะทุกคนรักและหวงผมมากแต่ว่าที่เราคุยกันเจ๊ให้ผมเลือกในสิ่งที่ผมจะไม่เสียใจทีหลัง ผมอยากจะขอเจ๊ได้ไหมครับ? ผมขอให้เจ๊เดินขึ้นมาหาผมบนเวทีนี้มาช่วยผมทำในสิ่งที่ผมเลือกได้ไหมครับ?” ลูกไม้พูดพร้อมรอยยิ้มมือใหญ่ๆของมันที่วันวานเป็นเพียงแค่มือเล็ก ๆที่ฉันกำก็มิดยื่นออกมาตรงหน้าอย่างรอคอยคำตอบ เด็กน้อยในวันวานตอนนี้โตขึ้นมากแล้วสินะ หึ!
 
          “อาจารย์ค่ะ” ฉันเรียกอาจารย์ทั้งสามคนขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน
          “ไอ้เด็กบ้าเนี่ยน้องชายหนูเองค่ะ ^^” ฉันบอกพร้อมกับยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหามันที่รออยู่พอฉันยื่นมือไปหามันก็ออกแรงดึงฉันขึ้นไปบนเวทีทันที
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “ฮิ้ววววววววววว!!”
          เสียงโฮแซวดังขึ้นมาอีกครั้งทันทีที่ฉันยืนข้างๆมัน
 
 
          “เจ๊ร้องเพลงคู่กับผมนะ” ลูกไม้ขอ
 
 
          “กรี๊ดดดดด!! ร้องเลยเจ๊ร้องเลย” แมงปอตะโกนขึ้นมา
 
          “ร้องเลยๆๆ”
 
          “ร้องเลยๆๆ”
 
          “ร้องเลยๆๆ” ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเชียร์ของพวกปีสองปีสามที่มันเคยได้ยินฉันร้องเพลงอ่ะนะ ฉันเกาคอแก้เก้อด้วยความเขิน ก็ฉันไม่ได้ร้องเพลงต่อหน้าคนเยอะๆมานานแล้วนี่น่ามันก็ต้องมีเขินกันบ้างล่ะวะ
 
          “มึงร้องก่อนเลย” ฉันเอ่ยบอกลูกไม้
 
          “งั้นผมเล่นนี่ด้วยนะ” มันว่าพร้อมกับชูกีตาร์โปร่งให้ฉันดู ฉันเลิกคิ้วมองมันด้วยความสงสัย
      
 
   
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “ฮิ้ววววววววววว!!”
 
          เสียงโฮร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อลูกไม้เริ่มเล่นกีตาร์ ฉันหันไปมองลูกไม้ที่มันนั่งเล่นกีตาร์อยู่ข้างๆด้วยสายตานิ่งๆ เพลงที่มันเล่นคือเพลง “ดาวเกี้ยวเดือน” ที่ ไทเป ร้องสมัยที่ฉันไปแข่งประกวดดาวเดือนของมหาลัยกับมหาลัยในเครือซันซาย ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนหน้าขาของมันที่ยื่นออกมา
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “ฮิ้ววววววววววว!!”
         
          เสียงกรี๊ดดังขึ้นมากเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นฉันนั่งบนหน้าขาของลูกไม้ตอนนี้เป็นเวทีของมัน เป็นที่ที่มันเลือกเดิน ในเมื่อน้องชายเลือกทางเดินให้กับตัวเอง ฉันในฐานะพี่สาวก็ทำได้เพียงคอยประคองไม่ให้มันล้มก็เท่านั้นเอง...
 
 
          “ยามเดือนลอยเด่นอยู่บนนภา...”
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          เมื่อเสียงนุ่มทุ่มของลูกไม้ดังขึ้น เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง อ้อ ลืมบอกไปพวกฉันสี่คนพี่น้องเรียนร้องเพลงกันตั้งแต่ 5 ขวบล่ะไม่ได้โดนบังคับด้วยแต่เลือกที่จะเรียนกันเอง
 
 
          “...อ้างว้างอุราอ่อนล้าเดียวดาย
          เผลอเพียงพริบตากลับมีประกาย
          จากดาวพร่างพรายที่อยู่แสนไกล...”
 
          “ยามดาวลอยเด่นอยู่เคียงข้างเดือน...”
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          เมื่อถึงคราวที่ฉันต้องร้องบ้างทันทีที่อ้าปากร้องเพลงเสียงกรี๊ดก็แทบจะกลบเสียงของฉันไปจนหมด...
 
 
          “...ส่องแสงมาเยือนให้เดือนหวั่นไหว
          แต่ดาว และเดือนห่างกัน... ห่างไกล
          กลัวรักปักใจ... คิดไปข้างเดียว” ฉันมองหน้าลูกไม้ก่อนจะร้องออกมาพร้อมกัน
 
          “อยากรู้.. ที่ดาวเข้ามาใกล้เดือน
          ที่ดาว.. เข้ามาเกี้ยวเดือน
          จะไม่ลาเลือนไปใช่ไหม...
          อยากจะรู้เพราะฉันกำลังรักเธอทั้งหัวใจ..
          อยากขอวอนดาวได้ไหม
          อยากขอให้.. ดาวคู่เดือน” ฉันยิ้มออกมาก่อนจะร้องเพลงท่อนต่อไป
 
          “ยามดาวลอยเด่นอยู่เคียงข้างกัน
          กลัวรักจะช้ำ.. หากฝันเกินเอื้อม
          ฝันไปทุกคืนว่าดาวเกี้ยวเดือน
          ตื่นมาฉันกลัวฝันจะเลือนไป...” ลูกไม้มองหน้าฉันก่อนจะร้องพร้อมกัน
 
          “อยากรู้.. ที่ดาวเข้ามาใกล้เดือน
          ที่ดาว.. เข้ามาเกี้ยวเดือน
          จะไม่ลาเลือนไปใช่ไหม...
          อยากจะรู้เพราะฉันกำลังรักเธอทั้งหัวใจ..
          อยากขอวอนดาวได้ไหม
          อยากขอให้.. ดาวคู่เดือน” ฉันเงียบเสียงลงแล้วปล่อยให้มันร้องท่อนถัดไป
 
          “กระพริบ กระพริบ ระยิบ ระยับ
          อย่าดับ อย่าลับ อย่าจากกัน
          กระพริบ กระพริบ ให้ฉันได้ชิด.. ได้อยู่เคียงคู่นิรันดร์”
 
          “อยากรู้.. ที่ดาวเข้ามาใกล้เดือน
          ที่ดาว.. เข้ามาเกี้ยวเดือน
          จะไม่ลาเลือนไปใช่ไหม...
          อยากจะรู้เพราะฉันกำลังรักเธอทั้งหัวใจ..”
 
          “ไม่รู้ควรทำอย่างไร..
          รักเธอ.. อยากรู้จริงอยากรู้ใจ
          อยากขอวอนดาวได้ไหม
          อยากขอให้เราคู่กัน..” ลูกไม้ร้องจนก็หยุดเล่นกีตาร์ทันที มันส่งยิ้มร่ามาให้ฉัน ฉันยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าขาของมัน
          “เจ๊ตัวหนักขึ้นป่ะเนี่ย” มันแซว
 
          “เดี๋ยวกูตบคว่ำ” ฉันด่ากลับทันที
 
          “รักนะครับ” ลูกไม้บอกอ้อนๆ
 
 
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!”
 
 
          เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยๆ และงานคัดเลือกดาวและเดือนของคณะก็ดำเนินต่อไป เสียงเชียร์ขนาดนี้คงไม่ต้องบอกนะว่าใครได้เป็นเดือนของคณะส่วนดาวของคณะนั้นก็เป็นไปดังคาด วาเลนไทน์ ได้รับตำแหน่งนี้ไป เมื่องานเสร็จสิ้นฉันก็ปล่อยให้แต่ละภาคดูแลน้องกันเองส่วนพวกฉันก็ทำงานกันต่อไปจนเสร็จ
 
          “เอ่อ.. เจ๊” แมงปอเดินเข้ามาหาอย่างกล้าๆกลัวๆ ฉันถอนหายใจออกมาน้อย ๆ
 
          “จะไปไหนก็ไปกูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” ฉันพูดปัดไปพวกมันนี่ลั่นลากันซะจนฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไม่นานไอ้ลูกไม้มันก็วิ่งเข้ามาหา
          “ไปกลับหอกูง่วง” ฉันพูดก่อนจะเดินนำมันไปที่รถ
 
 
 
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++