เร้นรักมธุรสลวง

“ลาดา แหวนหายไปไหน”

เพราะอยากทวงบรรยากาศแสนหวานกลับคืน ปลายนิ้วเรียวจึงกรีดน้ำตาที่ยังรินไหลออกจากสองแก้มนวล จากนั้นริมฝีปากได้รูปก็จูบที่ขมับบาง หน้าผากนวลเนียน และสองแก้มนิ่มหนักๆแทนคำขอโทษ ก่อนดึงมือน้อยทั้งสองข้างที่กอดรอบเอวสอบขึ้นมาจุมพิตบางเบาเพื่อมอบคำสัญญาว่าจากนี้เขาจะพยายามควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้ แต่ก่อนจะได้กล่าวคำสัญญา คิ้วเข้มกลับขมวดมุ่น ดวงตาคู่คมของคมพัชญ์จับภาพความผิดปกติบนมือน้อยในอุ้งมือตัวเองได้ และมันก็สำคัญเกินกว่าจะปล่อยผ่าน เพราะแหวนเพชรวงงามอันเป็นสัญลักษณ์แทนความเป็นเจ้าของผู้หญิงตรงหน้านั้นหายไป

“อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งค่ะ ลาดาถอดตอนไปอาบน้ำ”

แววตาไม่พอใจของคมพัชญ์ทำเอาคนถูกถามรีบปาดน้ำหูน้ำตา ละล่ำละลักตอบรัวเร็ว กลัวว่าชักช้าแล้วจะโดนชายหนุ่มดุเอาอีก ก่อนพยักหน้าน้อมรับคำสั่งของคู่หมั้นเจ้าอารมณ์อย่างว่าง่าย

“ต่อไปห้ามถอด ไม่ว่ายังไงต้องใส่ติดนิ้วไว้ตลอด”

เพราะแหวนคือตัวแทนของเขา มีแหวนอยู่ตรงไหน ก็อุ่นใจว่าเหมือนมีเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วย ผู้ชายคนอื่นเห็นแหวนบนนิ้วของลันลาดาก็เหมือนมีเขายืนกอดอกทำตาขวางบอกพวกมันว่าผู้หญิงหน้าหวานคนนี้มีเจ้าของปักป้ายจับจองไว้แล้ว คมพัชญ์จึงทนไม่ได้เลยที่จะเห็นนิ้วนางข้างซ้ายของคู่หมั้นว่างเปล่า เพราะมันเหมือนว่าลันลาดาเป็นสาวโสดทั้งที่ความจริงหญิงสาวหมดสิทธิ์ใช้คำนั้นตั้งแต่สบตาเขาครั้งแรกนั่นแล้ว ไหนจะรู้สึกเหมือนเขาถูกคู่หมั้นทิ้งขว้างกลายเป็นคนไร้ความสำคัญอีก มันเป็นความรู้สึกโคตรแย่ เมื่อรู้พิกัดที่แหวนสำหรับตีตราคู่หมั้นแสนสวยวางอยู่ คมพัชญ์จึงไม่รอช้าที่จะไปตามมันกลับมาอยู่บนเรียวนิ้วน่ารักข้างซ้ายของลันลาดาเหมือนเดิม

‘ทุกวินาทีของลาดาต้องมีพี่อยู่ข้างกาย จำไว้!’

คมพัชญ์เดินดุ่มๆเข้ามาในห้องแต่งตัวของลันลาดาที่อยู่ก่อนถึงห้องน้ำ เป้าหมายเดียวที่ดวงตาคู่คมมองหาคือโต๊ะเครื่องแป้งสีขาวสไตล์เจ้าหญิงหลบอยู่มุมห้องใกล้ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ ความแวววาวของตัวเพชรเม็ดโตที่สะท้อนแสงไฟช่วยให้ภารกิจของชายหนุ่มเป็นเรื่องง่าย ก้าวยาวๆอีกเพียงไม่กี่ก้าวคมพัชญ์ก็มาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกใส ประกายสาสมใจปรากฏอยู่ในดวงตา ชายหนุ่มหยักยิ้มมุมปากเมื่อหยิบแหวนขึ้นมาเสมอใบหน้า สำหรับคนอื่นนั้นมองว่ามันคือเครื่องประดับล้ำค่า แต่สำหรับคนจ่ายเงินสดเจ็ดหลักปลายๆซื้อมาอย่างเขากลับมองว่ามันคือโซ่วิเศษสำหรับมัดลันลาดาให้เป็นกรรมสิทธิ์ของเขาแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้มูลค่าของมันจะแพงกว่านี้อีกสิบอีกร้อยเท่าเขาก็ยอมแลก

‘นึกแล้วว่าไม่ได้ใส่ชั้นใน’

อารมณ์ดีๆหายวับไปทันตาทันทีที่หางตาคมเหลือบเห็นชุดราตรีเจ้าปัญหาที่ลันลาดาสวมใส่ไปงานเลี้ยงแขวนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า ไม่ใช่แค่ชุดแต่ยังมีบราปีกนกแบบซิลิโคนเนื้อบางพาดไว้ที่ไม้แขวนอันเดียวกัน กรามแกร่งบดเขาหากันจนขึ้นสันนูน มือหนาก็ด้วย คมพัชญ์กำหมัดแน่นจนปลายเล็บจิกฝ่ามือเมื่อย้อนนึกถึงช่วงเวลาที่ชุดระยำนี่อยู่บนเนื้อตัวของคู่หมั้น ลันลาดาสวมใส่แล้วสวยเขาไม่เถียง แต่ที่ทำให้โกรธจนควันออกหูคือชุดมันเปิดเผยผิวเนื้อของแผ่นหลังเนียนจนโป๊ และที่สำคัญคือรูปแบบของชุดมันบังคับให้ลันลาดาต้องโนบรา แล้วใช้ซิลิโคนกันจุกโผล่มาทักทายแขกเหรื่อแปะเอาไว้ตรงทรวงอกด้านหน้าเท่านั้น

‘จับเผาทิ้งแม่งให้หมด!’

จากประสบการณ์ด้านการถอดอันเชี่ยวชาญ ทำให้คมพัชญ์ทราบถึงการทำงานของเจ้าซิลิโคนนี่เป็นอย่างดี มันถูกออกแบบมาเพื่อทดแทนเสื้อชั้นในให้สาวๆสวมใส่ชุดเกาะอก เปิดหลัง เว้านมได้สวยงาม บางยี่ห้อใช้กาวคุณภาพสูงก็เกาะกับเนื้อหน้าอกได้แน่นหน่อย เวลาดึงแรงๆเจ้าของเต้าอาจเจ็บเล็กน้อย แต่บางยี่ห้อใช้กาวคุณภาพไม่ดีนัก ตัวซิลิโคนบราก็เลื่อนหลุดออกจากเต้าได้ง่ายแค่ใช้ปลายนิ้วสะกิดหรือมีเหงื่อออกมากๆ หรือบางยี่ห้อก็เกาะไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าซิลิโคนบราที่ลันลาดาใช้จะประสิทธิภาพเยี่ยมประหนึ่งกาวตราตุ๊กแกแกะไม่หลุดติดแน่นติดทนยันชาติหน้าเขาก็ไม่พอใจทั้งนั้น เพราะอย่างไรมันก็ไม่ปลอดภัยเหมือนสวมชั้นในลูกไม้สีหวานแบบที่เขาแอบเห็นหญิงสาวสวมใส่ทุกวันนั่นอยู่ดี คมพัชญ์ตวัดดวงตาเคืองขุ่นมองบราปีกนกอีกครั้ง ก่อนหยักยิ้มชั่วร้ายเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้มันจะกลายสภาพเป็นเพียงขี้เถ้าด้วยถูกเขานำไปโยนใส่กองไฟพร้อมชุดราตรีห่วยๆนั่น

‘กระเป๋าเดินทาง?’

วางแผนทำลายล้างเสร็จสรรพ ร่างสูงที่หมุนตัวเตรียมนำแหวนเพชรกลับไปสวมบนนิ้วเรียวของคู่หมั้นก็มีอันต้องหยุดชะงัก เมื่อหางตาเห็นกระเป๋าเดินทางใบโตที่ควรวางอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้าหรือเก็บซ่อนสายตาไว้มุมใดมุมหนึ่งของห้องกลับนอนแผ่หราอยู่ข้างโต๊ะเครื่องแป้งราวกับเจ้าของเตรียมนำมันมาใช้งาน แล้วโทสะที่ลดระดับลงก็เหมือนจะย้อนกลับคืน ความร้อนค่อยๆวิ่งพล่านไปตามกระแสเลือดจนใบหน้าหล่อแดงก่ำ คมพัชญ์กำหมัดแน่น ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนคว้ากระเป๋าเดินทางติดมือแล้วเดินกระแทกเท้าออกไปเผชิญหน้ากับลันลาดา เพื่อไต่สวนให้รู้คำตอบว่าหญิงสาวกำลังคิดจะทำอะไร!

‘ถ้าใช่ เธอเละคามือฉันแน่ ลันลาดา!’

..................................................................................................................................................................

“นี่มันอะไร!”

ภวังค์หม่นเศร้าของคนสับสนถูกทำลายจนแหลกละเอียดในพริบตาด้วยสียงตะคอกดุเหี้ยมเกรียมของคมพัชญ์ที่ย้อนกลับมา ทำเอาลันลาดาที่นั่งห้อยขาห่อไหล่ครุ่นคิดถึงอนาคตของตัวเองอยู่บนเตียงนอนสะดุ้งเฮือก มือน้อยยกทาบอกเพราะตกใจจนอกสั่นขวัญหนี แต่ที่ทำให้ม่านตากลมขยายกว้าง ริมฝีปากอ้าค้างด้วยความตื่นตระหนกยิ่งกว่าจนร่างกายลืมหายใจ คงเป็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่ถูกมือใหญ่เขวี้ยงลงมากระแทกพื้นตรงหน้าอย่างแรง ใบหน้าเซียวซีดเงยขึ้นมองร่างสูงตรงหน้าช้าๆ จังหวะหายใจหอบถี่เมื่อค่อยๆเหลือบเห็นเสี้ยวหน้าของบุรุษที่ยืนหน้าเขียวคล้ำด้วยโทสะ หากไม่บอกก่อนหน้าว่าเขาคือผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ลันลาดาคงคิดว่าคู่หมั้นของตัวเองเป็นปีศาจ รังสีอำมหิตที่แผ่มาจากเรือนกายของชายหนุ่มปกคลุมบรรยากาศโดยรอบให้มืดดำ รู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก คมพัชญ์ในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจนร่างบางเผลอหดขาขึ้นแล้วกระถดร่างถอยหลังหนี

“เอากระเป๋าออกมาทำไม!”

“พี่คม ปล่อยลาดาก่อนนะคะ”

พอร่างบางถอยห่าง ร่างสูงก็สืบเท้าเข้าหา แล้วพื้นที่ของเตียงแค่ไม่กี่ฟุตจึงทำให้ลันลาดาถอยได้ไม่กี่อึดใจก็ถูกร่างสูงลดตัวตามลงมานั่งบนเตียงแล้วกระชากข้อเท้าเรียวเข้าหาตัว มือน้อยลนลานจัดระเบียบชุดคลุมให้เรียบร้อยเมื่อการเคลื่อนไหวฉับพลันเมื่อครู่ทำให้ชายเสื้อเปิดเปลือยไปถึงโคนขาอ่อน มัวแต่วุ่นวายกับชายเสื้อพอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็กลายเป็นว่าตัวเองถูกร่างใหญ่โตของคมพัชญ์คร่อมทับไปเสียแล้ว พร้อมข้อมือเล็กทั้งสองข้างก็ถูกมือใหญ่ตรึงไว้กับที่นอนเช่นกัน โนมเนื้ออวบหยุ่นตรงคอเสื้อแหวกลึกที่ยังไม่ทันดึงทับกันให้เรียบร้อยจึงกลายเป็นอาหารตาของคนเหนือร่างไปโดยอัตโนมัติ ทว่าลันลาดาไม่มีเวลามากนัก ดวงตาแข็งกร้าวของคมพัชญ์ที่มองกดดันทำให้หญิงสาวต้องรีบร้องขอความเมตตา

“พูดมา!”

“คือ... ลาดา คือ...” จะให้อธิบายอย่างไรดีว่ามันเป็นความน้อยใจชั่ววูบกับภาพของคมพัชญ์ที่คลอเคลียใกล้ชิดม่านแพรนั่นแหละที่สั่งให้มือน้อยลากกระเป๋าใบโตออกมา

“คิดจะไปจากฉันใช่ไหม!”

คำรามถามไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขั้นสุดที่รู้ว่าคนตัวบางใต้ร่างจะแยกจาก แต่ส่วนหนึ่งในใจก็ยังหวังจะได้ยินคำอธิบายดีๆสักคำที่พอจะช่วยลบล้างโทสะ ทว่าสิ่งเดียวที่คมพัชญ์ได้รับคืออาการอึกอักเหมือนลิ้นจุกปากของคู่หมั้นแสนสวย ความหวังน้อยนิดกลายเป็นศูนย์เพราะนั่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดแล้วว่าลันลาดากำลังจะหนีไปจากเขา หลังจากหญิงสาวกับบิดาได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว

‘เงินเท่านั้นที่ผู้หญิงคนนี้ต้องการ’

ดวงตาคู่คมหลับลงเพราะการมองใบหน้าสวยซึ้งของลันลาดาในตอนนี้มีแต่ยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวด แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรเลย เพราะที่อกข้างซ้ายยังคงเจ็บร้าวดั่งถูกมีดปลายแหลมกรีดลึกไม่จางกับความจริงที่ว่าหญิงสาวเข้ามาในชีวิตเขาเพื่อต้องการให้พ่อเลี้ยงนภัทรช่วยเหลือเรื่องหนี้สินของครอบครัว บอกไปคงไม่มีใครเชื่อว่าเสือผู้หญิงที่ขึ้นชื่อเรื่องความไร้หัวใจคนนี้กำลังชอกช้ำด้วยฝีมือของสตรีตัวบางใต้ร่าง แต่มันก็เป็นไปแล้วอย่างง่ายดายตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ยินจากปากของลันลาดาเพียรถามหาแต่ผลประโยชน์ที่ครอบครัวของหญิงสาวได้รับตั้งแต่ยอมมาดูตัวที่ไร่บารมีเสียดฟ้ายันตอบตกลงแต่งงานโดยไม่มีเรื่องความรู้สึกเข้ามาปะปนสักคำนั่น ยอมรับว่าตัวเขาที่เกาะอยู่บนขั้นบันไดที่พาดกับระเบียงหลังห้องนอนของลันลาดาแทบหมดแรงยืน ที่เคยคิดว่าเขากับหญิงสาวมีใจตรงกันตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตาราวกับเนื้อคู่ที่บุพเพสันนิวาสดลให้มาเจอแท้จริงแล้วคือเรื่องงมงาย ที่เคยคิดว่าผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่กระตุ้นให้ชีพจรที่อกด้านชาข้างซ้ายกระหน่ำเต้นผิดจังหวะก็มีอาการไม่ต่างกันนั้นเป็นเรื่องเพ้อฝันทั้งปวง

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือลันลาดาต้องการเงิน ส่วนเขาก็แค่ของแถม ของแถมที่โง่บัดซบ!

ทว่าบาดแผลเก่ายังเจ็บลึกไม่ทันหาย บาดแผลใหม่ก็กรีดลึกมาซ้ำเติมให้หัวใจยิ่งปวดแปลบ แม้จะรู้ตัวว่าเป็นแค่ของแถมไร้ค่า แต่เพราะหลงรักลันลาดาเข้าเต็มหัวใจ คมพัชญ์จึงพยายามเก็บความจริงที่เจ็บปวดซ่อนไว้ในส่วนลึก และหวังว่าการใช้ชีวิตด้วยกัน สักวันหญิงสาวคงมอบความรักตอบกลับเขาบ้าง ทว่าวันนี้ลันลาดากลับแหวกอกเขาออกมาแล้วปักมีดซ้ำลงไปที่แผลเดิมด้วยการคิดจะหนีไปจากเขา เจ็บกว่าไม่รักคือคนที่เรารักชิงชังที่ต้องทนอยู่ใกล้ มันเกินจะรับไหวจริงๆที่ต้องรับรู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองมอบหัวใจให้ไปทั้งดวงรังเกียจที่จะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างตัวเองไปจนบั้นปลาย ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกไร้ค่าได้เท่าที่ลันลาดาทำเลย

‘ไม่! ผู้หญิงคนนี้ถูกสร้างมาเพื่อเป็นของกู!’

ดวงตาดำมืดของคมพัชญ์ลืมขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสมองถูกสัญชาตญาณของผู้ไม่เคยยอมแพ้กระตุ้นเตือน ความแข็งกร้าวอันเป็นนิสัยส่วนตัวโชนแสงออกมาจนคนถูกมองต้องพลิกหน้าหลีกหนี คมพัชญ์เก็บซ่อนความเจ็บช้ำไว้ข้างในแล้วใช้ความแข็งกร้าวกลบเกลื่อนความอ่อนแอ ในเมื่อบ้านก็ได้ไปแล้ว เงินก็ได้รับจากพ่อเขาไปหลายสิบล้าน เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้ลันลาดาเดินนวยนาดหนีเขากลับบ้านไปเสวยสุขง่ายๆ คนอย่างคมพัชญ์ไม่มีทางปล่อยให้ถูกลูบคมทำเหมือนเขาเป็นหมูในอวยอยู่ฝ่ายเดียวแน่ มุมปากได้รูปกระตุกเหี้ยมก่อนเลื่อนดวงตากวาดมองหยาบคายไปทั่วร่างเนียน ลันลาดารักเงิน จะยักย้ายถ่ายเทจากตระกูลบารมีเสียดฟ้าไปอีกเท่าไรก็สุดแท้แต่ปัญญาจะมี เขาไม่ห้าม ทว่ามันต้องมีของแลกเปลี่ยน!

“พี่คม! จะ...จะทำอะไรคะ”

******************************************

เออ! นั่นสิ อิพี่คมมันจะทำอะไรน้องอีกเนี่ย ตามลุ้นกันพรุ่งนี้เนอะ

ปล.มีสาวๆหลังไมค์มาถามกันหลายคนว่าทำไมพี่คมถึงปากจัดขนาดน้านนนน ก็บอกแล้วไงว่าอิพี่มันมีนิสัยเสียอยู่อย่าง เวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้าย ก็ฉิบหายกันถ้วนหน้า 555