ตามฝันวันฟ้าใส

"ผมต้องการให้คุณฟ้าใสช่วย...มาเป็นแม่ให้ลูกผมหน่อยได้มั้ยครับ"

หญิงสาวเบิกตากว้าง ก่อนอุทานอย่างตกใจ

"ห๊ะ! นี่คุณว่าอะไรนะ จะบ้าหรือไงคุณ พูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย"

หญิงสาวยิ้มอายๆ หากแต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะขบขันในอาการของสาวน้อยตรงหน้า ก่อนจะอธิบายต่อเพื่อไม่ให้หญิงสาวคิดไปไกลกว่านี้

"ผมหมายถึงเป็นแม่ให้ลูกแมวน่ะครับ พอดีน้องสาวผมกลับต่างจังหวัดช่วงหยุดยาวเลยเอาลูกแมวมาฝากไว้สองตัว ผมไม่รู้ต้องเลี้ยงยังไง ไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ด้วยสิครับ"

ชายหนุ่มยิ้มอายๆ ในใจกลับนึกขำท่าทีของหญิงสาวเมื่อครู่ นี่เขาแค่แกล้งถามกำกวมให้เจ้าหล่อนตกใจเล่น นอกจากหล่อนจะไม่โกรธแล้ว ท่าทางของหล่อนยังดูเขินอายเสียอีก

"ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน เธอชักจะน่าสนใจแล้วสิ"

ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจ

"นี่ คิดอะไรอยู่เหรอคุณธันวา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ"

หญิงสาวพูดแทรกความคิดของเขาขึ้นมา ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก

เขารีบแก้ตัวทันควัน

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอกคุณ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละ ตามประสาหนุ่มโสด อารมณ์ดี ฮ่าๆๆ"

ชายหนุ่มหัวเราะกลบเกลื่อนอย่างแนบเนียน

"ไหนล่ะลูกคุณ เอ๊ย! ลูกแมวคุณน่ะ"

หล่อนวกกลับมาเข้าเรื่องจนได้ในที่สุด

"งั้นคุณตามผมมา"

ชายหนุ่มว่า พลางเดินนำหน้า

สาวน้อยนักฝันเดินตามเขาไป ตอนนี้หล่อนรู้สึกเป็นมิตรกับเขามากกว่าเมื่อเจอกันตอนเช้าเยอะเลย

ธันวาพาหญิงสาวมาที่หลังห้องเช่าซึ่งมีกล่องกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่วางอยู่ เขาเดินไปชะโงกหน้าดูในกล่อง หญิงสาวทำตามบ้าง

เมื่อมองลงไปในกล่อง หล่อนถึงกับอุทานออกมา

"ว๊าว! น่ารักจัง ทั้งสองตัวเลย เจ้าสองตัวนี้ชื่ออะไรบ้างคะ"

หล่อนถามพลางเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าแมวน้อยสีขาวกับสีน้ำตาลขนปุยเบาๆ อย่างสนอกสนใจ

"ยังไม่ตั้งชื่อเลยครับ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป คุณช่วยตั้งชื่อให้เจ้าสองตัวนี้หน่อยสิครับ"

"เอ! ชื่ออะไรดีน๊า"

สาวน้อยทำท่าครุ่นคิดสักครู่

"ชื่อโชคดีกับมีชัย ให้เจ้าตัวสีขาวชื่อโชคดี สีน้ำตาลชื่อมีชัยดีมั้ยคะ ชื่อเป็นมงคล แถมคล้องจองกันด้วยนะคะ"

หญิงสาวยิ้มกว้าง แววตาสดใสเปล่งประกาย พลอยทำให้คนอยู่ใกล้ๆ อย่างธันวามองใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นอย่างลืมตัว เขาแทบไม่ได้ยินที่หล่อนถามด้วยซ้ำไป

"นี่คุณ ว่าไง นิ่งไปเลย ชื่อที่ชั้นตั้งเก๋ใช่มั้ยล่ะ ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว"

ฟ้าใสหัวเราะอย่างขบขัน ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัว จึงตอบอ้อมแอ้มไปว่า

"งั้นก็ตามใจคุณเลยแล้วกัน ไหนๆ คุณก็จะมาเป็นแม่ของลูกผม เอ๊ย!เป็นแม่ให้ลูกแมวของน้องสาวผมแล้วนี่ครับ"

เขาตอบยิ้มๆ แต่แล้วเขากลับหุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อได้ฟังประโยคถัดไปของหล่อน

"นี่คุณธันวา ใครว่าชั้นจะรับเลี้ยงเจ้าสองตัวนี้ให้คุณล่ะ ชั้นยังไม่ได้รับปากซักหน่อย"

"อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะคุณ ผมก็อุตส่าห์ดีใจ เห็นคุณบอกว่าเจ้าสองตัวนี้น่ารัก นึกว่าคุณจะใจดีรับเลี้ยงพวกมันซะอีก"

เขาพูดพร้อมตีหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสารเกินจริง แม้จะไม่ค่อยเเนบเนียนนักก็ตาม

"ก็ชั้นไม่ค่อยได้อยู่ที่ห้องนี่ ปกติชั้นต้องออกไปหาแรงบันดาลใจดีๆ ข้างนอก เพื่อมาเอามาใช้ในงานเขียน ก็เลยเกรงว่าเจ้าสองตัวนี้จะเหงา"

หล่อนนิ่งไปสักครู่ ก่อนระบายยิ้มเต็มหน้า แล้วพูดว่า

"เอาแบบนี้สิคุณธันวา ชั้นจะบอกวิธีเลี้ยงลูกแมวเท่าที่ชั้นรู้ให้คุณเอาไว้ ถ้าช่วงไหนชั้นว่างจะแวะมาเล่นเป็นเพื่อนกับเจ้าสองตัวนี้ดีมั้ยคุณ"

"ว่าไงก็ว่าตามกันแหละคุณ คุณสัญญาแล้วนะ ห้ามทิ้งเจ้าโชคดี-มีชัยล่ะ ไม่งั้นผม เอ๊ย! เจ้าพวกนี้คงเหงาแย่"

พูดพลางชายหนุ่มทำแววตาเศร้าๆ ให้ดูน่าสงสาร แต่ท่าทางแบบนี้ของเขากลับทำให้หญิงสาวรู้สึกขำเสียมากกว่า

เจ้าหล่อนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนพูดว่า

"เอาน่า ชั้นพูดคำไหนคำนั้น ด้วยเกียรติของนักเขียนน้อยผู้น่ารักเลย เอ้า!"

หญิงสาวพูด พร้อมยกมือชูสามนิ้วแบบลูกเสือประกอบคำพูดด้วย

"โอเค ผมเชื่อคุณ ฟ้าใส ผมจะรอคุณนะ"

พูดจบเขาก็ยิ้มบางๆ ให้หญิงสาว หล่อนมองสบตาเขาแล้วยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเหมือนทำสัญญาต่อกันไปในตัว

ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้สึกดีใจที่จะได้เจอแม่สาวน้อยยิ้มกว้างคนนี้บ่อยๆ ส่วนหญิงสาวยิ้มเพราะจะได้เจอโชคดีกับมีชัยบ่อยๆ

แม้ความรู้สึกในช่วงแรกของทั้งคู่จะยังไม่เป็นไปในทางเดียวกันนัก แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่อยู่ในใจของทั้งสองคนต่างก็เป็นความรู้สึกที่ดีๆ ทั้งคู่

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️