ตามฝันวันฟ้าใส

เช้ามืดของวันใหม่ ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี สาวน้อยช่างฝัน "ฟ้าใส" ก็รู้สึกตัวตื่น หล่อนลุกออกจากเตียง หลังบิดขี้เกียจสองสามทีจนหายง่วงแล้ว หญิงสาวก็ออกมารดน้ำต้นไม้ที่ริมระเบียง แล้วสาวเจ้าก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่ต้องทำ หญิงสาวล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งไปเคาะประตูห้องข้างๆ ยืนรอเจ้าของห้องเป็นนานสองนานแต่ก็ไร้วี่แวว หล่อนจึงลองบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค 

ฟ้าใสถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดสลัว เนื่องจากเป็นตอนเช้ามืด พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น หล่อนค่อยๆ ย่องเข้าไปในห้องช้าๆ แล้วสะดุดกับอะไรบางอย่างที่พื้นจนล้มลงบนฟูกนุ่มๆ แล้วบางอย่างที่หญิงสาวสะดุดก็พุ่งเข้ามากอดรัดหล่อนเอาไว้แน่นจนเกือบหายใจไม่ออก หล่อนดิ้นรนอยู่นานให้หลุดพ้นจากบางอย่างที่รัดตัวหล่อนเอาไว้ แต่ก็ไร้ผล เรี่ยวแรงค่อยๆ หมดลงทีละน้อยๆ พร้อมๆ กับสติที่ค่อยๆ ล่องลอยออกจากร่างไป 

ดวงตาของหล่อนหรี่ปรือ มองภาพไม่ชัด สำนึกสุดท้ายหล่อนเห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาอีก จนริมฝีปากหนาของชายหนุ่มเกือบจะประกบกับริมฝีปากบางของหล่อนอยู่แล้ว อีกแค่นิดเดียว...

"กรี๊ดดด!"

เสียงกระหน่ำทุบประตูห้องนอนดังโครมคราม พร้อมกับเสียงร้องตะโกนอย่างร้อนรน

"ฟ้าใส ฟ้าใส คุณเป็นอะไรหรือเปล่า เปิดประตูหน่อย ฟ้าใส..."

เพียงครู่เดียว ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยมือเรียวของหญิงสาว

"อ้าว! คุณธันวานี่เอง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชั้นแค่...เอ่อ...ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะค่ะ"

ฟ้าใสใช้มือลูบผมตัวเองเบาๆ แก้เก้อ     

"ฟ้า ฝันว่าอะไรเหรอครับ" 

ชายหนุ่มถามด้วยความอยากรู้

"เอ่อ...คือ...ชั้นลืมไปแล้วล่ะ ช่างเถอะค่ะ วันนี้คุณธันวาไม่ได้ไปไหนเหรอคะ"

"ครับ วันนี้ผมต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูกน่ะครับ ฮ่าๆๆ"

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

"อ้อ งั้นดีเลยค่ะ เดี๋ยวชั้นขอตัวล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดี๋ยวตามไปช่วยเลี้ยงลูกคุณด้วยนะคะ"

หญิงสาวตอบรับมุกเล็กๆ ที่ส่งมานั้นอย่างรู้ทันกัน ทั้งสองหัวเราะเบาๆ ทำให้บรรยากาศตอนเช้าดูผ่อนคลายขึ้นมาก

เมื่อเสร็จธุระส่วนตัวในห้องน้ำแล้ว สาวน้อยช่างฝันก็เดินตรงไปเคาะประตูห้องข้างๆ แต่ทว่าไม่มีการตอบรับใดๆ จากเจ้าของห้อง หล่อนนึกในใจ

"เหตุการณ์นี้ทำไมมันรู้สึกคุ้นๆ นะ"

หญิงสาวตัดสินใจ ตะโกนถามผ่านประตูห้องไปว่า

"คุณธันวา คุณธันวาคะ คุณอยู่หรือเปล่า"

เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ อีกเช่นเคย

"งั้น ชั้นจะเปิดประตูเข้าไปนะ คุณธันวา คุณได้ยินมั้ย"

ฟ้าใสตัดสินใจลองบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏว่า เป็นดังคาด ประตูไม่ได้ล็อค หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วดันประตูเปิด ก่อนร่างเล็กจะเดินผ่านประตูเข้าไปแบบกล้าๆ กลัวๆ

ภายในห้องค่อนข้างมืดสลัว อาจเป็นเพราะผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มนั่นสินะที่ถูกปิดกั้นแสงจากภายนอกเอาไว้อย่างมิดชิด

"คุณธันวา คุณธันวา คุณอยู่หรือเปล่า คุณ...อุ๊บ!"

เสียงใสถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อมือหนาของใครบางคนปิดปากเธอเอาไว้ มืออีกข้างของชายปริศนาโอบรอบเอวเล็ก แล้วยกร่างบางลอยละลิ่วไปวางบนเตียงนุ่มโดยที่หล่อนเองไม่ทันตั้งตัว

ฟ้าใสร้องอู้อี้ในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์ เพราะถูกมือปริศนาปิดปากเอาไว้ หญิงสาวตกใจกลัวต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาก หล่อนพยายามดิ้นรนขัดขืนเตะถีบร่างใหญ่หนาที่กดตัวเธอลงบนเตียงด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ทว่ามันกลับไร้ผล

ในเวลานี้ หญิงสาวนึกโมโหตัวเองที่หลงไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายๆ จนต้องมาเจอกับสถานการณ์ที่จวนตัวเช่นนี้ หล่อนจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี เวลานี้ในหัวกลับคิดอะไรไม่ออกอาจด้วยเพราะความกลัวจับใจกับสิ่งที่หล่อนเจอ นี่มันไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน หล่อนมั่นใจ

ในความมืดสลัวภายในห้อง ร่างบางถูกกดตรึงไว้บนเตียงด้วยร่างใหญ่หนา มือสองข้างถูกตรึงไว้ด้วยมือหนาข้างหนึ่งบนหมอนนุ่มเหนือศีรษะ ส่วนปากเล็กบางถูกปิดด้วยมือหนาอีกข้าง ฉับพลันใบหน้าของชายปริศนาก็ยื่นเข้ามาใกล้ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้จนหญิงสาวสามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน

"ไม่อยากเชื่อ คุณธันวา!"

ฟ้าใสจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มเขม็งด้วยความตกใจ จังหวะที่ชายหนุ่มเผลอยกมือที่ปิดปากหล่อนไว้ขึ้น หญิงสาวจึงกรีดร้องสุดเสียง

"กรี๊ดดด!"

สำนึกสุดท้ายก่อนสติของสาวน้อยช่างฝันจะดับวูบไป ปากใหญ่หนาของเขาเคลื่อนเข้าหาปากเล็กบางของหล่อนอย่างรวดเร็ว...

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️