ตามฝันวันฟ้าใส

ฟ้าใสถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากหล่อน หาทางหลีกเลี่ยงจากการปะทะกับชายหนุ่มอารมณ์ร้อนได้สำเร็จ

"วันนี้โชคดีจัง ได้ใช้วิชาเอาตัวรอดแต่เช้าเลยนะเรา"

สาวน้อยยิ้มกับตัวเองอย่างเห็นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากนั้น เธอตรงไปยังร้านอาหารริมทางเพื่อหาอะไรกินเป็นมื้อเช้า ฟ้าใสสั่งอาหารง่ายๆ เป็นเกาเหลากับข้าวสวย

ระหว่างรอป้าเจ้าของร้านเธอก็เอามือล้วงลงไปในเป้เพื่อหยิบสมุดบันทึกมาเขียนอะไรสักหน่อย

แต่ทว่า!

"เอ๊ะ! เมื่อเช้าจำได้ว่าหยิบใส่เป้แล้วนี่นา หายไปไหนนะ"

หล่อนเทของในกระเป๋าเป้ออกมาทั้งหมด แต่ก็ไม่พบสมุดบันทึกเล่มโปรดของเธอเลย

"ช่างเถอะ กินมื้อเช้าแล้วค่อยหาดีกว่า"

หญิงสาวส่งยิ้มสดใสให้ป้าเจ้าของร้านที่ยกเกาเหลาชามโตกับข้าวสวยร้อนๆ มาเสิร์ฟ กลิ่นของมันหอมฉุยเตะจมูก

ฟ้าใสไม่รอช้ารีบจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อกินเสร็จ เธอก็ลูบท้องของเธอเบาๆ เกาเหลาเจ้าประจำอร่อยถูกปากเหมือนอย่างเคย

หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอก็กลับมาที่ห้องเช่า พลางสอดส่ายสายตาไปมาเพื่อมองหาสมุดบันทึกปกสีฟ้าของเธอ เนื่องจากเธอคิดว่าอาจจะทำตกไว้แถวใกล้ๆ ห้องเช่าของเธอ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่เจอ

สักพักหญิงสาวตัดสินใจเดินไปห้องข้างๆ แล้วใช้มือเคาะประตูห้องหนุ่มอารมณ์ร้อนที่เพิ่งมีเรื่องกับเธอเมื่อเช้านี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบเดินมาเปิดประตู ทั้งๆ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ เขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบกายเอาไว้เท่านั้น

เมื่อบานประตูเปิดออก สาวน้อยจ้องมองไปยังชายหนุ่มเบื้องหน้าก่อนจะอ้าปากค้าง อาการนั้นของเธอทำให้เขารู้ตัวว่าเป็นสาเหตุให้เธอตกใจ แต่ก็แสร้งทำเฉย ก่อนพูดขึ้นว่า

"นี่เธอเองเหรอ มีอะไรกับผมก็ว่ามา"

สาวน้อยช่างฝันอายจนหน้าแดง ที่เห็นกล้ามเนื้อซิกแพ็กเป็นมัดๆ ของชายหนุ่ม เมื่อรู้สึกตัวหล่อนรีบใช้มือปิดตา ก่อนพูดว่า

"นี่...นี่...คุณไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะ ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงเนี่ย"

"ไม่หรอกครับ ดีซะอีกที่คุณมีโอกาสเห็นหุ่นหล่อล่ำของผมก่อนใครๆ ฮ่าๆๆ"

ธันวาพูดทีเล่นทีจริง ก่อนหัวเราะขำๆ อย่างอารมณ์ดีกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า

จากนั้นเขาก็กลับเข้าห้องไป เพียงครู่เดียวก็กลับออกมาพร้อมชุดลำลอง เสื้อยืด กางเกงขาสั้นสบายๆ

เขาแกล้งถามหญิงสาวไปว่า

"คุณจะเข้ามาคุยในห้องผม หรือจะให้ผมเข้าไปคุยในห้องคุณดีล่ะครับคุณผู้หญิง"

ชายหนุ่มพูดพลางทำสายตากรุ้มกริ่มไปพลาง

"ไม่ล่ะ ไปคุยที่ม้านั่งข้างหน้าเถอะ บอกตามตรงฉันไม่ไว้ใจคุณ คุณคนมาอยู่ใหม่"

หญิงสาวยิ้มนิดๆ เหมือนรู้ทันเขา อาการนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มขำพลางนึกในใจ

'ฉลาดไม่เบานะแม่สาวน้อย'

ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า

"โอเค เอางั้นก็ได้ครับคุณ..."

"ดิฉัน ฟ้าใส ค่ะ"

หล่อนกล่าวต่อประโยคให้เขา

"ส่วนผม ธันวา เรียกผมว่า ธัน เฉยๆ ก็ได้นะครับ ดูสนิทสนมกันดี ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฟ้าใส"

เขายิ้มกว้างและยื่นมือมาตรงหน้าหญิงสาวเพื่อจับมือทักทายแบบเช็คแฮนด์ ซึ่งตอนนี้สีหน้าท่าทางของเขาต่างกันกับเมื่อเช้าโดยสิ้นเชิง

ฟ้าใสเพียงแต่ยิ้ม และโค้งหัวให้เขาน้อยๆ ตามมารยาท ก่อนเดินนำไปนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าห้องเช่าก่อนเป็นคนแรก

อาการนั้นของหล่อน ทำให้เขายิ้มเก้อๆ กับตัวเอง ก่อนใช้มือที่ยื่นไปให้หญิงสาวจับเกาหัวแกรกๆ แก้เก้อแทน จากนั้นเขาเดินตามไปนั่งม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามหล่อนทันที

"นี่คุณธันวา คุณเห็นสมุดบันทึกหน้าปกสีฟ้าๆ ของชั้นบ้างมั้ย ชั้นคิดว่าคงเผลอทำหล่นเมื่อเช้า"

หญิงสาวพูดเข้าเรื่องทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา ต่างกับชายหนุ่มที่พยายามถ่วงเวลาคุยเพื่อจะได้คุยกับหล่อนนานๆ

"เอ! สมุดบันทึกสีฟ้าเหรอครับ ผมก็ไม่แน่ใจนักนะครับว่าใช่เล่มที่ผมเจอหรือเปล่า ว่าแต่ว่าข้างในมีอะไรเขียนไว้บ้างเหรอครับ ผมจะได้เปรียบเทียบดูว่าใช่เล่มเดียวกันหรือเปล่า"

เขาพูดด้วยท่าทียิ้มๆ สบายๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"นี่แปลว่าคุณธันวา คุณเห็นสมุดบันทึกของชั้นใช่มั้ย แล้วคุณก็ยังเสียมารยาทแอบเปิดอ่านอีกนะ"

"อ้าวก็ถ้าผมไม่เปิดอ่านจะรู้มั้ยล่ะครับว่าเป็นของใคร นี่แค่ได้เห็นรูปคุณผมก็จำได้ติดตาตรึงใจไม่รู้ลืมเลยล่ะครับ"

เขาพูดทีเล่นทีจริงโดยแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ในคำพูดเป็นนัยๆ

"งั้นก็ขอบคุณมากนะคะที่คุณธันวาอุตส่าห์เก็บไว้ให้ชั้น ตอนนี้ชั้นขอมันคืนด้วยค่ะ"

"อ้าว ฟ้าใส ผมอุตส่าห์เก็บสมุดบันทึกที่สุดแสนสำคัญสำหรับคุณเอาไว้ให้ นี่ไม่คิดจะตอบแทนน้ำใจผมเลยเหรอครับ นอกจากคำขอบคุณของคุณน่ะ"

"แล้วคุณต้องการอะไรตอบแทนล่ะคะ"

หญิงสาวถามเขาตรงๆ เพื่อให้การสนทนานี้จบลงโดยไว

เขายักไหล่กวนๆ ก่อนจะยิ้มแบบมีเลศนัย แล้วตอบหญิงสาวว่า

"ผมต้องการ..."

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️