Believe

ความเชื่อ - ๑๒
 


 


     โชคชัยนั่งเอนอยู่บนเตียงกว้างที่วางชิดผนังห้อง เขาประคองแล็พท้อปไว้ตรงหน้าท้อง แสงแแดดยามบ่ายอ่อนๆ ที่ทะลุผ่านม่านบางส่องลงมาทาบทับต้นขาสีแทนที่เต็มไปด้วยขนหยาบของบุรุษเพศและมัดกล้ามของนักกีฬาจนสว่าง เขากำลังไล่อ่านอ่านความคิดเห็นที่อยู่ในบล็อกของตัวเองและทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดเคืองใจ


     วันนี้เขาไม่ได้ไปสอนเพราะต้องทำบันทึกส่ง เขาจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำบันทึก หลังจากงานหลักเสร็จไปในเวลาไม่นาน เขาจึงใช้เวลาทำอย่างอื่นอีกสองสามอย่าง หนึ่งในนั้นคือการเข้ามาดูความเคลื่อนไหวของบล็อก


     บทความที่ผ่านมาทั้งร้อยในบล็อกของเขามีความคิดเห็นท่วมท้นมาตลอด แม้จะมีสมาชิกไม่กี่สิบคน แต่พวกเขาก็เข้ามาทิ้งความคิดเห็นทั้งวิเคราะห์และดีเบต (Debate:อภิปราย, ถกเถียง) กันอย่างสนุกสนาน แม้จะมีเชิงลบบ้างแต่ก็ถือว่ายอมรับได้ แต่ความคิดเห็นที่โชคชัยไม่เคยได้รับมาก่อนก็คือความคิดเห็นเป็นเชิงว่า


     มาต่อเร็วๆ น๊า หรือ อยากอ่านต่อจัง หรือ ค้างง่ะ หรือ เอาอีก เอาอีก


     หรือความคิดเห็นจำพวก


     พี่โชคมาแนวไหนเนี่ย? หรือไม่ก็ ว้าย!! วายมาเต็มๆ เลยค่ะน้องโชคชัย พร้อมไอคอนยิ้มหวานกำเดาทะลัก หรือไม่ก็ โอ้ว ผมควรจะสยองหรือสยิวดีวะพี่?


     ความคิดเห็นพวกนี้เขาพบมันท้ายนิยายเรื่อง ‘Stayคงอยู่-๑’ ที่เขาโพสท์ไปเมื่อสองคืนก่อน แม้จะเขาได้รับต้นฉบับมาตั้งแต่เมื่อวันพฤหัสของสัปดาห์ที่แล้ว แต่เขาก็เพิ่งโพสท์มันลงไป เพราะเขาต้องการอ่านทวนและตัดสินใจอย่างรอบคอบ


     เพียงสองคืน เขาก็ได้รับความคิดเห็นกลับมามากมายจนเริ่มหวาดหวั่นว่าสถานะของบล็อกวิชาการของเขาอาจจะพังทลายลง


ถ้ากูลง ‘คงอยู่-๒’ ไป พวกนี้จะด่าหรือป่าววะ? เนื้อหาแรงซะด้วยดิ


     โชคชัยเกาหัวและอ่านความคิดเห็นอื่นๆ ต่อไป


 


     โชคชัยทำบล็อกวิชาการมานานตั้งแต่สมัยเรียน มันนานจนเขาคิดจะปรับเปลี่ยน เขาชอบความคิดที่ว่าบล็อกของเขาควรจะมีความหลากหลายของเรื่องราว เขาจึงอยากเปลี่ยนจากแง่มุมวิชาการให้เป็นความบันเทิงบ้าง แต่เขายังคิดไม่ตกว่าความบันเทิงแบบไหนที่จะเหมาะกับคนอึมครึมเช่นเขา


     จนเขาได้ไอเดียการแชร์ประสบการณ์ต่างๆ มาจากแฟนคลับคนหนึ่ง เขาจึงอยากลอง แต่เพราะประสบการณ์ยังน้อยอยู่เขาจึงยังไม่ได้เริ่ม จนกระทั่ง    เขาได้รู้จักเด็กนักเรียนม.หนึ่งที่ชื่นชอบการเขียนนิยายเล่น เขาจึงคิดจะวางนิยายลงไปแทนการแชร์ประสบการณ์


     เขาเลือกเรื่องสยองขวัญที่เขาเองก็สนใจ


     เขาขอให้เด็กคนนั้นเขียนโครงเรื่องมาให้ดูในขั้นต้น แต่ว่าเรื่องที่ได้มานั้นกลับมีเนื้อหาสาระมากพอที่จะลงในบล็อกได้โดยไม่ต้องปรับแต่งสำนวนอีก เขาจึงวางมันลงไปเมื่อสองคืนที่ผ่านมาโดยลงท้ายว่าผู้แต่งชื่อ ‘Mysterious Glasses’ และรอผลตอบกลับรวมถึงคำวิจารณ์อย่างหวาดหวั่น


     แต่ผลตอบรับที่ได้ตลอดสองวันมานี้กลับพลิกผัน ความคิดเห็นเชิงบวกมากกว่าเชิงลบ หนำซ้ำยังมีการร้องขอแกมบังคับให้เขาวางเรื่องราวที่เหลือลงไปอีกด้วย โชคชัยถึงกลับยิ้มและถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก


     แต่ว่าตอนที่เหลือนั้นมีเรื่องราวอย่างไร โชคชัยก็ยังไม่รู้เลย เขาเองก็อยู่ในฐานะของผู้ติดตามเช่นเดียวกับสมาชิกคนอื่นๆ และได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะมีบทสรุปที่น่าพอใจ


 


     โชคชัยวาดมือไปสัมผัสร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างกาย นับเป็นครั้งที่สองที่โชคชัยได้สอนบทรักให้กับเด็กชายคนนี้และดูเขาจะพึงพอใจมากที่ได้เรียนรู้มันอีกครั้งหลังจากที่ครั้งแรกเรียนไปอย่างกระท่อนกระแท่น


     โชคชัยไม่รู้ว่าโดยปกติแล้วผู้ชายจะต้องทนความเจ็บปวดแค่ไหนที่โดนเอา แต่การที่เด็กคนนี้มาหาเขาและเย่อกับเขาอย่างถึงใจอยู่ค่อนคืนก็น่าจะบอกได้เป็นอย่างดีว่าเด็กคนนี้ชื่นชอบการโดนเย่อมากทีเดียว


     แต่เมื่อสอนบทรักไปแล้วก็ควรที่จะมีของขวัญมาสมนาคุณกันบ้าง


 


     “หายป่วยหรือยังวะ ไอ้แว่นผู้ลึกลับ?” โชคชัยเอ่ยถามแบบนั้น เพราะเจ้าเด็กแว่นบอกว่ารู้สึกไม่สบายในตอนที่มาปรากฏตัวที่หน้าห้องพักเมื่อเช้านี้


     “ยังครับ อื๊ออออ!” เด็กชายพลิกตัวนอนหงายและยืดร่างเหยียดยาวอย่างเกียจคร้าน เขาไม่สนใจผ้าห่มที่ถูกถีบร่นออกไปจากร่างกายเล็กบางและสะอาดหมดจด ร่างของเขาเรื่ออยู่ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายเช่นเดียวกับโชคชัย “อยากโดนฉีดยาก่อนน่ะครับ”


     โชคชัยไม่ตอบ เขายกแล็พท้อปออกจากตัวก่อนจะสอดแขนล่ำลงใต้ร่างเด็กชายที่นอนมองอยู่ โชคชัยช้อนร่างเล็กขึ้นและรวบมาวางบนร่างหนาแกร่งของตนเองโดยจัดตำแหน่งให้แก้มก้นเล็กนุ่มทับลงบนหว่างขารกหยาบของตนเอง


     “ฉีดไปแล้วเมื่อเช้าไง” รุ่นพี่ร่างใหญ่กอดและซุกใบหน้ารกหยาบลงที่ซอกคอของเด็กชาย “คนไหนวะที่บอกกูว่าถ้าสอนเรื่องการเอากันให้แล้วจะเอาตอนจบมาให้อ่าน?”


     “คนนี้แหละครับ!” เด็กชายเอ่ยและยิ้มให้รุ่นพี่ที่อายุห่างกันเกือบหนึ่งรอบ ตาตี่เล็กที่ซุกซนจ้องมองใบหน้าดุร้ายของรุ่นพี่ มือเล็กล้วงลึกลงที่หว่างขาและลูบคลำท่อนยาวหลับไหลที่ไม่ใช่ของตนเองเล่นอย่างสบายใจ


     “กูสอนไปสองทีแล้วนะ มึงจะเอามาให้อ่านได้ยัง?”


     “ใจร้อนจัง แต่ผมก็ชอบนะ! งั้น...เอามาพิมพ์เลยละกัน ผมเป็นคนเล่านะ ‘จารย์เป็นคนพิมพ์”


     “เอางั้นเลยเหรอ? จะถนัดมั้ยท่าเนี้ย?”


     “ท่านี้แหละ ผมชอบ อุ่นดี” เด็กชายแว่นตอบและหัวเราะชอบใจ “มา! เริ่มเลยดีกว่า”