The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://www.wallpapertip.com

 

“ สวัสดี วัยรุ่น พวกนายจะออกเดินทางแล้วเหรอ ” ศาสตราจารย์วัยครึ่งศตวรรษร้องถามหนุ่มสาวด้วยใบหน้ายิ้มละไม 

 

“ แม่นแล้ว ชั้นและพวกจะออกเดินทางในวันนี้ มีอะไรจะสั่งเสียหรือเปล่า ตาแก่ ” มาวินแหลมหน้าขึ้นไปถามเกรียนๆ แต่ทันทีที่กล่าวจบ ศาสตราจารย์อ็อคซี่ก็เริ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้า ดูท่าทางเขาจะไม่พอใจอย่างแรงที่มีคนเรียกว่า….ตาแก่ 

        

 

      เด็กหนุ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของศาสตราจารย์เฒ่า แต่เขาไม่สำนึกเลยซักนิด มิหนำซ้ำยังคิดแหย่ต่อ เพื่อความสนุก จังหวะที่จะเปิดปาก ก็ถูกบีบข้อมือเต็มแรงจนทำให้รู้สึกเจ็บ

 

“ โอ๊ย ใครฟะ เจ็บนะ ”

        

 

       เด็กหนุ่มหัวเขียวรีบหันไปด่า แต่ไม่ทันอ้าปาก ใบหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เพราะบุคคลที่กำลังกำข้อมือก็คือ….เหมยลี่ 

            

 

       มาวินหรือลิงหัวเขียวประจำคณะ สงบเสงี่ยมเจียมตัวอย่างฉับพลัน เนื่องจากเกรงมือที่หนักหน่วงของเหมยลี่ ทำให้โจจี้เข้ามาแก้สถานการณ์ โดยการตอบศาสตราจารย์เฒ่าอย่างนอบน้อม 

 

“ ใช่แล้วครับ พวกผมจะกลับในวันนี้ ท่านศาสตราจารย์มีอะไรจะชี้แนะรึเปล่าครับ ” 

           

 

       สีหน้าของศาสตราจารย์เฒ่าดูดีขึ้นทันตา แต่ยังกระแอมดังๆอยู่หลายที คล้ายพยายามขับไล่อารมณ์ร้ายที่คั่งค้างอยู่ภายใน ไม่นาน ก็กล่าวเป็นงานเป็นการ 

 

“ ที่มาในวันนี้ นอกจากจะมาร่ำลา ยังนำสรุปผลพัฒนาการของเจ้าหนูหัวเขียวมาให้ดู ” ศาสตราจารย์เฒ่ากล่าวจบ เขาก็หยิบกล่องพลาสติกสี่เหลี่ยมขนาดครึ่งฝ่ามือขึ้นมา

 

“ กล่องพลาสติกเล็กๆไร้ราคานี่น่ะเหรอ สรุปผลพัฒนาการของชั้น ” มาวินแทรกขึ้นมากลางปล้องอย่างไร้มารยาท แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะถูกสายตาดุๆของเหมยลี่ข่มเอาไว้ 

 

“ ใช่แล้ว เจ้าหนู นี่แหละสรุปผลพัฒนาการของนาย ทีนี้เอานาฬิกาวิญญาณมาให้ชั้นสิ ” ศาสตราจารย์เฒ่าตอบกลับ พร้อมยื่นมือมาทางมาวิน 

            

 

        ทีแรก มาวินทำท่าจะกวนประสาทตามสันดานลิง แต่เกรงหมัดหนักๆของเหมยลี่ที่ยืนคุมเชิงอยู่ เลยถอดนาฬิกาวิญญาณให้ศาสตราจารย์เฒ่า กระนั้นก็ยังแอบยักคิ้วหลิ่วตาให้ เป็นเชิงล้อเลียน

            

 

       ศาสตราจารย์เฒ่ารับนาฬิกาข้อมือมา โดยไม่สนอาการหยอกเย้าของลิงน้อย จากนั้นก็แกะกล่องพลาสติกออก ข้างในมีชิบที่ใหญ่ประมาณนิ้วมือบรรจุอยู่ 

          

 

        ศาสตราจารย์เฒ่านำชิบนั้นเสียบเข้าไปที่ช่องใส่ซึ่งอยู่ด้านหลังของนาฬิกาวิญญาณ จากนั้นก็กดปุ่มสีเขียวบนตัวเรือน เพื่อรีบูทระบบ

 

“ ตู้ด….. ” เสียงสัญญาณเตือนดังออกมาจากนาฬิกา กระแสนั้นกังวานจนทำให้มาวินผวา เพราะนึกว่ามันจะระเบิด 

 

“ เหวอ แล้วมันจะระเบิดมั้ยเนี่ย ” เด็กหนุ่มหัวเขียวอุทานดัง แต่เขาก็กลับมาเงียบอีกครั้ง เมื่อเหมยลี่เริ่มตีหน้ายักษ์ พร้อมยื่นคำขาด 

 

“ ถ้าขืนนายยังพูดจาเหลวไหลอีกที ชั้นจะกระชากลิ้นออกจากปาก ” 

             

 

       ใบหน้าเรียวเล็กเจื่อนลงถนัดตา พร้อมกลายสภาพเป็นไอ้ใบ้โดยปริยาย ซึ่งถ้าพิจารณาจากพฤติกรรมของเด็กสาวร่างสูง  ก็มีแนวโน้มว่าคำขู่จะเป็นความจริง

              

 

       หลังเสร็จสิ้นภารกิจกำราบลิงจอมซน ภาพโฮโลแกรมก็พุ่งออกมาจากหน้าปัดนาฬิกา ภาพนั้นลอยอยู่กลางอากาศ มันเป็นตัวอักษรที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ โดยมีรายละเอียดดังต่อไปนี้ 

 

ชื่อ  มาวิน   เทพอัศวิน

ระดับ 9  อาชีพระดับที่ 1  ไร้อาชีพ

พลังชีวิต 100   กำลัง 7   โชค 6

พลังกาย 55   ความเร็ว 18   ปัญญา 7

พลังเวท 0   ทนทาน 7   ทักษะ 12

 

“ เย้ๆ นี่คือค่าพลังของชั้นใช่มั้ย สุดยอดจริงๆ เป็นการพัฒนาแบบก้าวกระโดด ” มาวินเฮดัง เขากระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ แต่อีกสามคนกลับมีทีท่าหดหู่

 

“ อ้าว แล้วทำไมพวกนายไม่ดีใจ ไม่เห็นรึไงว่าค่าพลังของชั้น มันสุดยอดขนาดไหน ” มาวินไถ่ถามเสียงเศร้า โจจี้จึงรีบปรับสีหน้าเป็นเกรี้ยวกราด พร้อมตวาดด่า

 

“ เจ้าบ้า จะดีใจได้ยังไง ไม่ได้สังเกตเลยเหรอ……ค่าพลังไม่ได้ขยับขึ้นมาซักเลเวลเดียว นายนี่มันโง่ดักดานจริงๆ ” 

 

“ นายนั่นแหละบ้า เลเวลของชั้นอัพขึ้นมาตั้งเยอะ นายนี่เหมือนตาแก่ที่แสนเลอะเลือน ” มาวินเถียงคอเป็นเอ็น แต่พอสิ้นคำว่า…แก่ ศาสตราจารย์อ็อคซี่ก็กระแอมดังสามที เป็นเชิงตักเตือนว่าเด็กหนุ่มกำลังพูดคำต้องห้าม

 

“ โอ๊ย ตูจะบ้าตาย อย่างกะคุยกับเด็กปัญญาอ่อนเลย ” โจจี้กุมขมับ ท่าทางเพลียๆ ถึงอย่างนั้น เขาก็หยุดการออกตัวแรงของมาวินไม่ได้

 

“ นายนั่นแหละปัญญาอ่อนที่จำค่าพลังของชั้นผิด ถ้าไม่เชื่อ ลองไปถามเหมยลี่ดิ ” มาวินพูดจบ เขาก็พยักพเยิดไปทางเหมยลี่ เพื่อหาพวก ทว่าเด็กสาวร่างสูงกลับตอบเรียบๆว่า…. 

 

“ จริงตามที่เขาว่านั่นแหละ ค่าพลังของนายไม่ขยับขึ้นมาเลยซักเลเวล ” 

 

“ เห็นมั้ย พลังของชั้นเพิ่มขึ้นมาตั้งเยอะ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าไง ” มาวินเตรียมเฮที่หาพวกได้ แต่เขาก็สะดุดกับคำพูดของเด็กสาวจนต้องย้อนถาม

            

 

       เด็กสาวร่างสูงสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้ง เพื่อปรับอารมณ์ให้เย็นลง พอเข้าที่เข้าทาง เธอก็เริ่มกล่าวช้าๆชัดๆ หวังให้ทุกถ้อยกระบวนคำจารึกในสมองของอีกฝ่าย 

 

“ พลังของนาย…..ไม่เพิ่มขึ้นมาเลย ” 

            

 

       มาวินถึงกับสตั้นไปหลายอึดใจ เพราะสิ่งที่ออกจากปากของเหมยลี่ค่อนข้างจะน่าเชื่อถือ เนื่องจากเด็กสาวนางนี้แทบไม่เคยพูดจาล้อเล่น แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็ไม่ทำให้จอมดื้อยอมแพ้ง่ายๆ เขาหันไปถามศาสตราจาย์อ็อคซี่อีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจ

 

“ ตกลงที่ทุกคนพูดมาเป็นความจริงรึเปล่า พลังของชั้นไม่เพิ่มขึ้นมาเลยเหรอ ” 

            

 

       ศาสตราจารย์เฒ่ายิ้มเศร้าๆ พร้อมตอบเบาๆ ท่าทางสังเวช 

 

“ จริงอย่างที่ทั้งสองคนนั้นบอก ระดับพลังของนายไม่ได้พัฒนาขึ้นมาซักเลเวลเดียว ” 

            

 

       สิ้นคำของศาสตราจารย์อ็อคซี่ ทั้งสี่พากันเงียบกริบโดยไม่ได้นัดหมาย โดยเฉพาะมาวิน เขาถึงกับทรุดกายลงไปนั่งคุกเข่าด้วยอาการท้อแท้

 

“ ศาสตราจารย์ครับ มันผิดปกติมาก เพราะระดับเลเวลของเจ้าน้องชายหัวเขียวน่าจะอัพขึ้นมาอย่างน้อยซักสาม สี่เลเวลเป็นอย่างต่ำ แต่นี่ไม่ขยับเลย ผมว่าเครื่องตรวจต้องเสียแน่ๆ ” โจจี้หันมาร้องท้วง ส่วนเหมยลี่ให้ความสนใจอยู่ห่างๆ 

          

 

       ศาสตราจารย์เฒ่าไม่ตอบในทันที สีหน้าและแววตาดูนิ่งเฉยและเงียบขรึม แต่ถ้าสังเกตให้ดี ก็จะเห็นว่ามือทั้งสองข้างกำลังสั่นเล็กน้อย เป็นนัยว่าตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง แน่นอนว่าทุกสิ่งที่เกิด อยู่ในสายตาของโจจี้

 

“ เอ่อ ตกลงว่ายังไงครับ ช่วยตอบคำถามของผมด้วย ” โจจี้ทวงถามต่อ น้ำเสียงคาดคั้นเล็กน้อย 

 

“ เอ๊ะ อ่อ ก็เป็นไปได้ว่าเครื่องจะเสียนะ เอาเป็นว่า…..ทางเราไม่เก็บค่าใช้จ่ายในการลงดันเจี้ยนก็แล้วกัน ” ศาสตราจารย์เฒ่าสะดุ้ง เนื่องจากเขากำลังขบคิดบางอย่าง           

        

 

       โจจี้หรี่ตามอง ท่าทางระแวง หลังจากนั้น หนุ่มหล่อผมทองก็ปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติ พร้อมตอบตกลงแต่โดยดี 

 

“ รับทราบครับ ” 

           

 

       ทีมล่ามอนสเตอร์เตรียมออกจากตึกอัพเลเวล มีเพียงมาวินเท่านั้นที่ยังแข้งขาอ่อนจนยืนไม่ไหว ดวงตาปรือลอย พร้อมเพ้อละเมออยู่คนเดียว

 

“ เหอๆ พลังของชั้นไม่ขยับขึ้นมาเลย ” 

          

 

       เหมยลี่ส่ายหัวเล็กน้อยเป็นเชิงเวทนา หลังจากนั้น เด็กสาวร่างสูงก็ก้าวเข้ามาหิ้วปีก แล้วพาเดินออกจากห้อง ส่วนทางด้านโจจี้ เขาเป่าปากระบายลม ภายในนึกปลอบใจตัวเอง

 

“ ถึงแม้พลังของน้องชายหัวเขียวจะยังต่ำต้อย แต่หมอนี่ก็มีฝีมือพอจะผ่านดันเจี้ยนระดับ 20 น่าจะเป็นประโยชน์ในภารกิจล่ามอนสเตอร์ (มั้งนะ) ” 

           

 

       ขณะที่โจจี้กำลังจะเดินออกจากห้อง ศาสตราจารย์เฒ่าก็เรียกหนุ่มหล่อผมทอง

 

“ โจจี้ นายพอมีเวลาจะคุยกับชั้นมั้ย ” 

 

“ เรื่องอะไรหรือครับ ศาสตราจารย์ ” โจจี้หันกลับมามอง สีหน้าเหลอหลา  

 

“ เอ่อ……เรื่องค่าพลังของเจ้าหนูหัวเขียวน่ะ ” ศาสตราจารย์เฒ่าอ้ำอึ้งนิดหนึ่ง ก่อนจะเปิดประเด็น

 

“ ครับๆ ว่ามาได้เลยครับ ” โจจี้รับคำ เขาตั้งใจฟังอย่างเต็มที่  

            

 

       ศาสตราจารย์เฒ่าหันรีหันขวางอยู่หลายวาระ ก่อนจะบอกหนุ่มหล่อผมทองด้วยเสียงกระซิบ คล้ายว่าสิ่งที่กำลังเล่านั้นเป็นความลับระดับพรีเมี่ยม ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็ไม่สมควรกล่าวแก่ผู้ใด

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter