The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

 
 
เครดิตภาพจาก  https://www.artstation.com
 
      เสียงการเคลื่อนไหวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เด็กหนุ่มหัวเขียวรู้สึกวิตกจริตจนรีบเอ่ยถามโจจี้ด้วยอาการร้อนรน 
 
“ เฮ้ จะทำไงดี มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ” 
 
“ เดี๋ยว....ใจเย็นก่อน ใกล้รู้แล้วว่ามันคือตัวอะไร ” โจจี้ตอบรัวเร็ว 
            
 
       สิ้นคำกล่าว ตัวประหลาดที่ก่อให้เกิดเสียงแปลกๆก็เข้ามาในระยะ 10 ก้าว เผยให้เห็นว่ามันคือ……ฝูงค้างคาวหลายสิบตัว ขนาดของพวกมันใหญ่กว่ากำปั้นเล็กน้อย และนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่โจจี้ให้คำตอบ
 
“ รู้แล้ว มอนสเตอร์ที่รอนายอยู่ก็คือ…..ค้างคาวดูดเลือด ” 
 
“ เออ ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลย ” มาวินประชดประชัน ในใจแอบบ่น....ทำไมไม่บอกซะพรุ่งนี้เลยล่ะ 
           
 
       ก่อนที่ฝูงค้างคาวจะเข้าถึงตัว มาวินถือคติใส่ก่อนได้เปรียบ เขาเปิดฉากจู่โจมตี ปากก็กู่ก้องร้องตะโกน
 
“ ย้าก...... ลุยล่ะนะ ” 
           
 
       ท่วงท่าที่พุ่งใส่ฝูงค้างคาวดูห้าวหาญและดุดันราวกับนักรบกระหายสงคราม และก็ได้ผล กำปั้นลุ่นๆปะทะค้างคาวตัวหนึ่งที่บินสวนเข้ามาจนมันกระเด็นไกล ก่อนจะชนผนังถ้ำและร่วงหล่นลงมาสิ้นใจตาย
 
“ ฮ่าๆ เป็นไงเล่า ” มาวินหัวเราะชอบใจ แต่ไม่ทันจะพูดประโยคต่อไป ฝูงค้างคาวที่เหลือก็กรูกันเข้ารุมกัด
 
“ โอ๊ย..... โอ้ว.... เยอะจริงโว้ย ” มาวินฟาดฝ่ามือไปรอบๆ เพื่อหยุดยั้งการรุมกัดของฝูงสัตว์ แต่ด้วยจำนวนที่มากมาย ทำให้หลุดพ้นจากพวกมันไม่ได้
        
 
       เด็กหนุ่มหัวเขียวทำได้แค่สู้พลางถอยพลาง ปากก็ร้องโอดโอยไปตามประสา เขาทนเจ็บปวดได้ไม่นาน ก็วิ่งหนีออกจากถ้ำมืดไปซะอย่างงั้น 
 
“ โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว หนีดีกว่า ” 
            
 
       แม้ฝูงค้างคาวจะบินเร็วพอสมควร แต่ก็ไม่ไวไปกว่ามาวิน ทำให้หนีพ้นได้ไม่ยาก เมื่อวิ่งมาถึงปากทางเข้า เหล่าสัตว์ป่าก็หยุดล่าอย่างฉับพลัน คล้ายว่าอาณาเขตของพวกมันถูกกำหนดให้อยู่ภายในถ้ำเท่านั้น 
 
“ อ้าว เฮ้ย.....ไหงมันไม่ตามออกมาฟะ ” มาวินยืนเอ๋อ ปากก็สบถไปตามเรื่องตามราว
          
 
        ฝูงค้างคาวนับสิบบินวนไปมาอยู่ประมาณสองสามรอบ พวกมันก็กลับเข้าไปในถ้ำ ทำเอามาวินยืนงงกับพฤติกรรม
 
“ เอ๊ะ พวกมันจะเอายังไงกันแน่ฟะ เมื่อกี้รุมกัดซะเกือบตาย แต่พอเผ่นออกนอกถ้ำ กลับปล่อยให้เราลอยนวล ” มาวินเหลือบแลไปทั่วร่างกาย ก็พบว่ามีรอยขีดข่วนอยู่หลายจุด แถมชุดกังฟูที่สวมใส่ก็ขาดวิ่นเล็กน้อย
 
“ โห.....แผลอย่างกะถูกลูกแมวรุมข่วน ไม่ไหวแฮะ ขืนวิ่งฝ่าไปดื้อๆ มีหวังน่วมแน่ จะทำยังไงดีนะ ” มาวินบ่นพึมพำเบาๆ ระหว่างขบคิดอยู่นั้นเอง เสียงของเหมยลี่ก็ดังออกมาจากนาฬิกาข้อมือ
 
“ เจ้าลิงหัวเขียว นายมัวทำอะไร ทำไมไม่ฝ่าพวกมันออกไป ” 
 
“ ยัยโย่งกินหญ้าเอย จะฝ่าไปอีกท่าไหนเล่า พวกมันมีเยอะซะขนาดนั้น ขืนทำตามที่เธอบอก ชั้นมิกลายเป็นเศษเนื้อรึไงฟะ ” มาวินเถียงกลับอย่างดุเดือด เพราะตัวเขาเองก็หัวเสียอยู่ก่อนแล้ว 
         
 
        ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ถ้าตั้งใจฟังให้ดี จะได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าออกเบาๆ คล้ายคนที่พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง พอเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เด็กสาวร่างสูงก็กล่าวอย่างใจเย็น
 
“ ทำอย่างกับว่านายไม่เคยต่อสู้กับศัตรูจำนวนมากมาก่อน ” 
           
 
       ด้วยความที่มาวินเป็นคนหัวไว จึงเข้าใจทันทีว่าเหมยลี่พยายามสื่อถึงอะไร เมื่อคิดได้ดังนั้น เด็กหนุ่มเลยยิ้มออกมา พร้อมนึกยินดีอยู่ในใจ 
 
“ ดีล่ะ เรายังมีกระบวนท่านี้อยู่นี่หว่า ” 
           
 
       เมื่อทุกอย่างลงตัว มาวินก็ก้าวเข้าสู่ถ้ำมืดอีกครั้ง ท่าทางเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจสุดขีด แต่ลึกๆ เขาแอบคาดหวังว่า…..จะไม่ต้องเจอตัวอะไรที่มันโหดกว่าค้างคาวกระหายเลือดฝูงนี้ 
          
 
       มาวินเดินฝ่าความมืดมิดอย่างช้าๆ รอบตัวมีเพียงเเสงสีฟ้าอ่อนที่แผ่ออกมาจากนาฬิกาข้อมือ ทว่าแววตากลับดูมุ่งมั่น เมื่อเข้ามาได้พักหนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงกระพือปีกที่คุ้นเคย
 
“ พรึ้บ....... ” 
          
 
        มาวินไม่มีท่าทีวิตกกังวลหรือตื่นกลัว ตรงกันข้าม กลับหัวเราะลั่น
 
“ ฮ่าๆ เข้ามาเลย ”  
          
 
       เมื่อหัวเราะจบ มาวินก็ย่อตัวลงเล็กน้อย เพื่อเตรียมตั้งรับการจู่โจมของสัตว์ป่ากระหายเลือด เวลาต่อมา สายตาของเด็กหนุ่มก็เหลือบไปเห็นค้างคาวดำนับสิบที่บินเข้ามา ปากของพวกมันอ้ากว้าง โชว์คมเขี้ยวที่แวววาวสะท้อนแสงไฟ  
           
 
        มาวินรออย่างใจเย็น มือขวาและมือซ้ายง้างไปข้างหลัง สองขาย่อลงต่ำ เพื่อสร้างสมดุลของร่างกาย สมาธิเพ่งไปยังฝูงค้างคาวที่บินเข้ามา เมื่อพวกมันเข้าถึงระยะหนึ่งก้าว เด็กหนุ่มก็แผดเสียงตะโกน
 
“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 
          
 
        สิ้นเสียงตะโกน กรงเล็บนับสิบของมาวินก็พุ่งเข้าใส่ฝูงค้างคาว สองฝ่ามือที่รัวเป็นปืนกลเข้าเป้าทุกดอก ก่อให้เกิดเสียงปะทะอย่างต่อเนื่อง
 
“ ปึก ปึก ปึก....... ” 
          
 
        ทุกครั้งที่ฝ่ามือแหลมคมกระทบสัตว์ป่า ก็มีอันต้องกระเด็นทุกครั้งไป แม้บางตัวจะโดนแค่เฉี่ยวๆ ก็ร่วงลงไปนอนตาย แต่ฝูงค้างคาวที่กรูเข้ามา น่าจะมีจำนวนมากกว่าที่คิด พวกมันจึงหนุนโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทว่าเด็กหนุ่มเองก็กำลังเลือดขึ้นหน้า เลยปลดปล่อยกระบวนแบบไม่หยุดยั้ง
 
“ ย่า ย่า ย่า......" 
 
" ปึก ปึก ปึก........ ” 
             
 
        เด็กหนุ่มปล่อยกระบวนท่าพยุหะกรงเล็บแมวป่า พร้อมลุยฝ่าอย่างปราศจากความกลัวเกรง ไปได้พักใหญ่ พละกำลังก็แทบหมดสิ้น ถ้าคำนวณไม่ผิด เขาน่าจะล้มพับลงไปนอนในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า
              
 
        ช่วงที่มาวินใกล้จะสิ้นกำลัง อนุสติสุดท้ายก็พลันปรากฏภาพของเด็กสาวหน้าเข้มนางหนึ่ง สิ่งนั้นทำให้เขาเกิดแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง 
 
“ เราต้องกลับบ้าน เพื่อไปพบ……จัน ” 
            
 
         มาวินร้องตะโกนออกมา เขาทุ่มกำลังที่เหลือทั้งหมด เพื่อปลดปล่อยกระบวนท่าเด็ด
 
“ ซุปเปอร์พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 
          
 
        พายุกรงเล็บที่พุ่งออกมา ดูเหมือนว่าจะเร็วและแรงกว่าเดิม ก่อให้เกิดเสียงแหวกอากาศ ส่วนสองเท้าก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนเกือบจะกลายเป็นการวิ่ง 
 
“ ย่า ย่า ย่า....... ” 
           
 
         เด็กหนุ่มโจมตี พร้อมฝ่าไปข้างหน้าได้ไม่กี่อึดใจ เขาก็เริ่มหมดกำลังอีกครั้ง คราวนี้น่าจะสิ้นเรี่ยวแรงอย่างจริงจัง และในที่สุด….. 
 
“ โอ๊ย......ไม่ไหว ถึงขีดจำกัดของเราแล้ว ” เด็กหนุ่มนึกท้อใจ พร้อมทิ้งตัวลงไปนอน
 
 
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter