The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://unsplash.com

 

         มาวินรู้สึกเบื่อหน่ายกับการเดินทาง เขาพยายามจะเล่นทายคำหรือคุยเรื่องสนุก แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมามีแต่ความเงียบ ด้วยเหมยลี่ไม่ยอมพูดอะไร ถ้าไม่จำเป็น พอมองไปรอบๆ ก็พบแต่ทุ่งหญ้ากว้าง มีป่าใหญ่อยู่ทางซ้าย ส่วนทางขวาคือภูเขาหินสูงชัน

 

" เฮ้อ…..น่าเบื่อจังเลย " เด็กหนุ่มจอมทโมนนั่งหงอยเหงาอยู่บนหลังเจ้าสังกะสี

        

 

        พอตะวันเริ่มคล้อยต่ำ เหมยลี่ก็เอ่ยถามอย่างฉับพลัน ทำให้มาวินที่กำลังหลับคาหลังม้า สะดุ้งตื่นในทันที

 

" ตอนนี้กี่โมงแล้ว "

 

" อ่ะ…..เอ่อ น่าจะประมาณห้าโมงเย็นล่ะมั้ง " เด็กหนุ่มตอบตะกุกตะกัก

      

 

        เหมยลี่หยุดม้า เธอหันรีหันขวางอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ตรงไปทางขวา ใช้เวลาไม่นาน ก็พบกับทางลาดที่นำพาไปยังถ้ำแห่งหนึ่ง เมื่อถึงหน้าปากถ้ำ เด็กสาวก็กล่าวกับมาวิน

 

" วันนี้เราจะพักกันที่นี่ "

 

" อ่อ.....ได้ " มาวินรับคำแบบงงๆ เขารู้สึกสงสัย ทำไมเหมยลี่ถึงรู้ว่าแถวนี้มีถ้ำใหญ่ที่เหมาะแก่การตั้งแคมป์

       

 

        สองวัยรุ่นช่วยกันจัดสถานที่ ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เพราะเหมยลี่มีความจัดเจนในการใช้ชีวิตกลางป่า ส่วนมาวินก็อยู่ในป่ามาตั้งเดือนเศษ เลยทำให้คล่องตัวอยู่พอสมควร เพียงพริบตา กองไฟขนาดใหญ่และปลาย่างสี่ตัวก็ขึ้นหิ้ง แน่นอนว่าพวกเขาฟาดหมดภายในสามนาที

        

 

        ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทาง ประกอบกับโดนจางสินเล่นงานจนอดนอนมาทั้งคืน เลยทำให้มาวินหลับใหลอย่างง่ายดาย

        

 

        เหมยลี่มองภาพมาวินนอนหลับ รอยยิ้มน้อยๆเริ่มปรากฏที่มุมปาก เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาคมเข้มแลอ่อนโยนลง จากนั้นเด็กสาวร่างสูงก็บรรจงห่มผ้าให้เพื่อนร่วมทางอย่างแผ่วเบา

 

.............................

      

         เช้ามืดในวันรุ่งขึ้น มาวินก็ต้องตกใจตื่น เมื่อรู้สึกว่ามีของแข็งพุ่งปะทะใบหน้า

 

" โอ๊ย..... ใคร อะไร ที่ไหน ยังไง " เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นมาโวย แต่แทนที่จะเห็นสงครามหรือการทะเลาะวิวาทอย่างที่ควรจะเป็น กลับเจอแต่เหมยลี่ ผู้กำลังนั่งอยู่บนขอนไม้อย่างสบายอารมณ์

 

" ได้เวลาฝึกแล้ว เจ้าลิงหัวเขียว " เหมยลี่พูดสั้นๆ สีหน้าเรียบเฉย

 

" อ้าว.....เช้าแล้วเหรอ น่าจะยังไม่เช้าดีนะ เพราะฟ้ายังมืดอยู่เลย ขอนอนต่ออีกหน่อยดิ " มาวินมองท้องฟ้าที่ยังขมุกขมัว ใจนึกขี้เกียจจนอยากนอนต่อ ทันใดนั้นเอง เหมยลี่ก็ใช้นิ้วมือดีดบางอย่าง เจ้าสิ่งนั้นพุ่งกระทบหน้าผากของเด็กหนุ่ม

 

" โอ๊ย.... อะไรกันฟะ " ตอนนี้มาวินรู้แล้วว่า.....เขาตกใจตื่นเพราะอะไร

 

" ก็หินกรวดที่ตกอยู่ตามพื้นไง และถ้าคิดจะนอนต่อ นายต้องโดนแบบนี้อีกหลายก้อน ลุกขึ้นมาฝึกเดี๋ยวนี้ " เด็กสาวกล่าวเรียบๆ แต่แฝงแววขู่เข็ญ

 

" เฮ้อ…..ฝึกก็ฝึก ว่าแต่ต้องฝึกอีกนานแค่ไหน " พอมาวินพูดจบ เขาก็ส่ายหัวไปมา ท่าทางดูเซ็งๆ

 

" ตลอดการเดินทาง " เด็กสาวตอบสั้นๆ

 

" หา……ถ้าเดินทางหลายเดือน ชั้นก็อานน่ะสิ " เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ท่าทางหัวเสีย เพราะต้องพบกับการฝึกหฤโหดตลอดการเดินทาง

 

" จะบ่นอะไร ก็บ่นไป ถึงยังไง นายก็ต้องฝึกอยู่ดี " สีหน้าของเหมยลี่เริ่มบึ้งตึงขึ้นมาเล็กน้อย

 

" ไม่เอาน่า ชั้นเก่งโคตรๆแล้ว ขนาดกลุ่มโจรร่วมร้อย ชั้นก็จัดการมาแล้ว เธอก็เห็นนี่ " มาวินพยายามต่อรอง

 

" เจ้าโง่ " เหมยลี่ตวาดสุดเสียง กระแสที่เปล่งออกมา กังวานไกล

 

" อึ้ย...... " มาวินสะดุ้งโหยง เขาเริ่มหน้าเสียและเงียบกริบอย่างฉับพลัน เพราะรู้ว่าอาจารย์สาวเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆ

        

 

        เหมยลี่กอดอก พลางมองเด็กหนุ่มที่ยืนหงอ ก้มหน้านิ่ง สายตาของเด็กสาวดูแข็งกร้าวและเย็นชา เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ปรับอารมณ์ให้สงบจนกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

 

" คิดว่าตัวเองเก่งแล้วหรือ ว่ากันตามจริง นายยังไม่ได้เอาชนะด้วยฝีมือเลย มันแค่อาศัยดวง สถานที่และการวางแผน ถ้าวัดกับพวกมันตรงๆ นายตายตั้งแต่โดนรุมแล้ว นี่แค่ระดับพวกโจรกระจอกเท่านั้นนะ ถ้าไปเจอยอดฝีมือตัวจริง ก็ตายตั้งแต่กระบวนท่าแรก ในโลกนี้ยังมีคนเก่งชั้นอยู่อีกมาก "

      

 

         ทีแรกมาวินฟังด้วยอาการสงบ แต่พอถึงข้อความสุดท้าย เขาก็ถึงกับขนลุก ดวงตาเบิกโพลง พร้อมตื่นตัวในทันที

 

" หา……เมื่อกี้เธอพูดว่า.....มีคนเก่งกว่าเธออีกมาก ใช่มั้ย " เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง

 

" ใช่แล้ว อย่างชั้น มันก็แค่นักสู้ปลายแถว " เด็กสาวเน้นย้ำ

 

" ถ้าเธอพูดจริง ชั้นก็......" มาวินเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง

 

" กระจอกสุดๆไง หรือจะเรียกว่าพวกกากก็ได้นะ " เด็กสาวขยี้ปมด้อยให้หนักเข้า

       

 

         ทันทีที่ได้ยินคำนี้ มาวินก็ออกอาการฮึดฮัดจนใบหน้าแดงก่ำ เขาร้องบอกเหมยลี่อย่างดุดัน

 

" มาฝึกกันต่อเลย ยัยโย่ง ชั้นต้องขยับหนีให้พ้นจากตำแหน่งกากให้ได้ ฮึ่ม..... "

       

 

         เด็กสาวซ่อนยิ้ม พลางคิดในใจว่า……กับเจ้าบ้านี่ ต้องเล่นไม้นี่แหละ ถึงจะตั้งใจฝึก

 

.............................

       

         ทั้งคู่ประจันหน้ากัน ดวงตาของมาวินดูแน่วแน่และสุขุมจนเหมยลี่อดสงสัยไม่ได้ว่า……นี่คือเจ้าลิงหัวเขียวคนเดิมหรือไม่

 

" กระบวนท่าแมวป่าที่นายเรียนไป เป็นวิทยายุทธ์ขั้นพื้นฐาน ยังไม่มีอานุภาพมากมายนัก " เด็กสาวอธิบาย

 

" อืม...... " มาวินพยักหน้ารับ

 

" ส่วนวิชาที่จะสอนต่อไปนี้ เหนือล้ำกว่าเพลงหมัดแมวป่า และเป็นกระบวนท่าที่ชั้นชำนาญมากที่สุด " เหมยลี่สาธยายต่อ

         

 

          เหมยลี่แอบชำเลืองมาที่มาวิน เธอประหลาดใจมาก เพราะเด็กหนุ่มยังไม่เผลอหลับ มิหนำซ้ำยังตั้งใจฟังแบบสุดๆ นี่ถือเป็นนิมิตหมายอันดี ถึงกระนั้น เด็กสาวก็ตัดบทและหันไปอธิบายด้วยการกระทำ

 

" เอาล่ะ คอยดูให้ดี ชั้นจะสอนซักหนึ่งกระบวนท่า " เด็กสาวเริ่มตั้งท่า

       

 

          เหมยลี่งอเข่าลงเล็กน้อย พร้อมยื่นกำปั้นคู่ออกไปข้างหน้า วินาทีต่อมา แววตาก็เปล่งประกายฆ่าฟัน ร่างเพรียวพุ่งทะยาน จังหวะนั้นเอง หมัดขวาตรงก็ถูกปล่อยออกมาอย่างรุนแรง ดอกสองคือหมัดซ้ายที่พุ่งแหวกอากาศ

      

 

         เหมยลี่สืบเท้าไปข้างหน้า พร้อมปล่อยหมัดซ้ายสลับขวา เพียงไม่กี่ที เธอก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ก่อนลิ่วลงมาปล่อยหมัดคู่กระแทกใส่พื้น พลังทำลายจากกระบวนท่า ก่อให้เกิดเสียงดังกัมปนาท

 

" ตูม "

      

 

         กลุ่มควันลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ เด็กสาวนั่งชันเข่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน จากนั้นก็หันมากล่าวกับมาวิน

 

" กระบวนท่านี้เป็นวิทยายุทธ์สายความเร็วที่ออกแนวดุดัน มีพลังทำลายค่อนข้างสูง มันมีชื่อว่า…..เสือดาวไล่เหยื่อ "

      

 

         มาวินถึงกับตะลึงงัน เพราะเท่าที่เคยเจอมา นี่คือกระบวนท่าที่รุนแรงที่สุด แต่สุดท้าย เขาก็ตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงร้องทักของเด็กสาว

 

" เฮ้ นายได้ยินชั้นมั้ย "

 

" เอ๊ะ อ้อ ได้ยินแล้ว โทษที มัวแต่ตกใจน่ะ " มาวินตอบตะกุกตะกัก

 

" จำกระบวนท่านี้ได้มั้ย " เด็กสาวขมวดคิ้ว

 

" อ้อๆ จำได้ " มาวินตอบล่กๆ สายตาเหลือบไปเห็นหลุมใหญ่ขนาดเท่ากำปั้นที่เกิดจากกระบวนท่าเมื่อครู่ ดูไปดูมา คล้ายหลุมลึกที่ถูกลิ้มตอกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

 

" งั้นลองทำ " เด็กสาวสั่ง

 

" อืม..... " มาวินพยักหน้ารับคำ พร้อมขยับกายตั้งท่าในทันที

       

 

         มาวินงอเข่าลงนิดหนึ่ง วินาทีต่อมา เขาก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าและปล่อยหมัดขวา ตามด้วยการสืบเท้า พร้อมออกหมัดซ้าย จังหวะถูกต้องอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ปิดท้ายด้วยการทะยานขึ้นไปกลางอากาศ แล้วทิ้งตัวลงมากระแทกหมัดคู่ใส่พื้นดินสุดกำลัง

 

" พลั๊ก "

       

 

         เสียงดังเหมือนมีอะไรหนักๆกระแทกพื้น แม้กระแสจะไม่เท่าตอนที่เหมยลี่ทำ แต่ก็ดังจนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆได้ยินอย่างชัดเจน อึดใจต่อมา เด็กหนุ่มก็เสริมความน่ากลัวให้กับกระบวนท่า ด้วยการกระโดดโลดเต้น พร้อมแหกปากร้อง

 

" โอ๊ย...... เจ็บมือ ข้อมือช้าน……. "

       

 

          ท่าทางเพี้ยนๆของมาวินดูตลกขบขำจนทำให้เด็กสาวมาดขรึมถึงกับอมยิ้ม เหมือนเธอจะสงสารหรือยังไงไม่ทราบได้ จึงกล่าวเสียงสั่นๆ คล้ายคนกลั้นหัวเราะ

 

" อืม...... ใช้ได้ ทำต่อไป เอ่อ ลืมบอกไปอย่าง ต่อไปนายไม่ต้องเอาหมัดกระแทกพื้นจริงๆก็ได้ แค่ทำท่าทางให้เหมือนก็พอ ฮะๆ "

 

" อู้ย... แล้วไม่บอกแต่แรก ชั้นเลยต้องขุดดินซะจนมือถลอก " มาวินบ่น พลางยกสองมือที่แดงเถือกขึ้นมาดู

 

" เอ้า เริ่มฝึกใหม่ ขั้นแรกเราเน้นความถูกต้องของท่วงท่าก่อน จำไว้ กระบวนท่านี้มีเคล็ดลับอยู่สองประการ นั่นก็คือ….ความเร็วและความดุดัน ทันทีที่ใช้มัน นายต้องล้มศัตรูให้ไวที่สุด " เด็กสาวตบมือเป็นสัญญาณให้ฝึกใหม่

       

 

         มาวินฝึกกระบวนท่าเสือดาวไล่เหยื่อต่ออีกหลายสิบรอบ โดยมีเหมยลี่ยืนคุมอยู่ไม่ห่าง ในบางจุดที่ผิดพลาด เธอจะสั่งให้หยุดและแนะนำการออกกระบวนท่าที่ถูกต้องให้เด็กหนุ่มรับรู้

       

 

        การฝึกผ่านไปได้ 2 ชั่วโมงเศษ ก็ปรากฏว่าท้องฟ้าเริ่มสว่าง เหมยลี่จึงสั่งให้หยุดฝึก หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็กินเนื้อตากแห้ง อันเป็นอาหารมื้อแรก

 

" ฟู่……การออกกระบวนท่าของชั้นเป็นยังไงมั่ง " มาวินนั่งแผ่หลากับพื้น ปากก็เป่าระบายความร้อน

 

" ค่อนข้างถูกต้องและแม่นยำ ทว่ากระบวนที่ปล่อยออกมายังขาดพลังและความชำนาญ เอาไปใช้สู้จริงไม่ได้ " เหมยลี่อธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามสไตค์ของเธอ

       

 

         มาวินรู้สึกตงิดใจ ในความคิดของเด็กหนุ่ม…..กระบวนท่าเสือดาวไล่เหยื่อไม่เห็นจะยากเลย ดูด้วยตาแค่ไม่กี่ครั้ง ก็เลียนแบบได้เหมือนเปี๊ยบ ดังนั้น มันควรจะเอาไปใช้ต่อสู้ได้

       

 

         ทั้งสองใช้เวลาพักผ่อนไม่นาน ก็ออกเดินทาง เส้นทางยังคงเป็นทุ่งหญ้าที่มีป่าไม้อยู่ทางซ้าย ภูเขาอยู่ทางขวา จากการสังเกตของมาวิน เขารู้สึกว่าการเดินทางในวันนี้ เด็กสาวน่าจะพาเยื้องไปทิศตะวันตก

        

 

         การเดินทางผ่านไปราวๆ 5 ชั่วโมง มีแต่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและเบื่อหน่าย (เพราะไม่มีเพื่อนคุย) ไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงแม่น้ำที่ยาวจนสุดลูกหูลูกตา ความกว้างประมาณ 20 เมตร กระแสดูเชี่ยวกรากอยู่พอสมควร

       

 

         มาวินรีบลงจากหลังม้า แล้วเดินไปสำรวจ พอเห็นชัดถนัดตา ก็บอกเด็กสาวผู้เป็นเพื่อนร่วมทาง

 

" น้ำเชี่ยวมาก ขี่ม้าลุยไปไม่ได้แน่ๆ น่าจะมีสะพานข้ามนะ "

 

" เท่าที่จำได้ ก็มีอยู่หลายจุด ที่ใกล้สุด น่าจะต้องควบต่ออีก 2 กิโล " เด็กสาวตอบ สีหน้าเรียบเฉยดุจเดิม

 

" ดี งั้นไปกันเถอะ แถวนี้ร้อนบรรลัยเลย "มาวินร้องบอก พลางกระโดดขึ้นหลังเจ้าสังกะสี

        

 

          ทั้งสองขี่ม้าเลียบริมฝั่งแม่น้ำ ในที่สุด ก็เจอสะพานไม้ แต่มันกลับขาดกลางจนไม่สามารถใช้งาน

 

" อ้าว....เฮ้ย อะไรกันเนี่ย ทำไมสะพานขาดแบบนั้น แล้วพวกเราจะข้ามไปได้ยังไง " มาวินโวยวาย

      

 

          เด็กสาวเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบเรียบๆว่า.....

 

" คงต้องหาสะพานอื่น "

 

" เฮ้อ…… " เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว แต่ก่อนจะออกเดินทาง สายตาอันฉับไวก็เหลือบไปเห็นคนผู้หนึ่งที่ยืนสงบอยู่ริมน้ำ คนๆนั้นเป็นหญิงชราร่างเล็กในชุดผ้าคลุมยาวสีเทา

 

" เดี๋ยวก่อน ยัยโย่ง ดูนั่นซิ " มาวินร้องทัก

 

" นั่นคนแก่นี่ ท่าทางเหมือนจะพยายามข้ามแม่น้ำอยู่นะ " เหมยลี่สันนิษฐาน

 

" เราเข้าไปดูแกหน่อยดีกว่า " มาวินตอบกลับ

 

" ไป " เด็กสาวรับคำสั้นๆ ก่อนควบม้าเข้าไปหาหญิงชรา

       

 

         พอทั้งสองเข้าใกล้เป้าหมาย มาวินก็พบว่าหญิงชราร่างเล็กดูคล้ายกับใครคนหนึ่งที่เคยรู้จัก แต่ก็จำไม่ได้ เขาจึงร้องทักเสียงดัง

 

" ยายมาทำอะไรตรงนี้ "

        

 

          คุณยายผู้ชราค่อยๆหันกลับมามอง ดวงตาฝ้าฟางดูขุ่นมัว ใบหน้าเหี่ยวย่น เส้นผมยาวสีขาวลอดผ่านฮู้ดเทาที่สวมใส่ เธอมองสองวัยรุ่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

 

" ยายอยากข้ามฟากไปฝั่งโน้น เพื่อกลับหมู่บ้านน่ะ "       

      

 

          เหมยลี่รู้ในทันทีว่าที่นั่นคือหมู่บ้านอะไร เธอจึงเอ่ยถามหญิงชรา

 

" ที่นั่นคือหมู่บ้านลูกากู ตอนนี้กำลังมีปัญหา เนื่องจากมีอันธพาลกลุ่มหนึ่งตามคุกคามชาวบ้านอยู่ ยายจะกลับไปที่แบบนั้นทำไม "

         

 

           หญิงชราดูซึมลง พร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

 

" เพราะหลานของยายป่วยหนัก จึงไม่สามารถอพยพ ย้ายถิ่นฐาน นี่ยายออกมาหาสมุนไพรในเมือง หวังจะเอาไปรักษา ขากลับบังเอิญเจอสะพานขาด เห็นทีคงต้องรอให้คนในหมู่บ้านมาซ่อมสะพานซะก่อน ถึงจะกลับได้ "

      

 

           มาวินมองเหมยลี่เป็นเชิงปรึกษา ซึ่งเธอก็พยักหน้าเป็นนัยจะบอกให้จัดการตามที่สมควร เขาจึงหันกลับไปพูดกับหญิงชรา

 

" เอางี้มั้ย เดี๋ยวพวกชั้นจะพายายข้ามแม่น้ำ แล้วไปส่งที่หมู่บ้านเอง "

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter