The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://www.pinterest.com

 

 

“ จะดีหรือ มันจะรบกวนพวกหนูหรือเปล่า ” คุณยายถาม ท่าทางดูเกรงใจ 

 

“ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ออกนอกเส้นทางไปมากเท่าไหร่ จริงมั้ย ยัยโย่ง ” มาวินหันกลับมาถามเหมยลี่ ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับ 

 

“ อืม…..ถ้างั้น ยายต้องรบกวนพวกหนูแล้วล่ะ ” คุณยายก้มหัวขอบคุณ 

 

“ ไม่เป็นไร ยายขึ้นมาเลย ” มาวินพูดจบ เขาก็ก้มหลังให้คุณยายขี่ 

         

 

         คุณยายค่อยๆปีนขึ้นหลังของมาวินอย่างทุลักทุเล พอเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็กล่าวกับเหมยลี่ 

 

“ เฮ้ ยัยโย่งฝากดูแลเจ้าสังกะสีให้ชั้นด้วย ” 

        

 

         เหมยลี่พยักหน้ารับอีกครั้ง สีหน้านิ่งเฉยจนคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ดุจเดิม ถึงกระนั้น มาวินก็ไม่ใส่ใจ อาจเป็นเพราะเริ่มชินกับบุคลิกของเพื่อนร่วมทาง

         

 

        มาวินเดินลงไปในแม่น้ำที่เชี่ยวกราก กระแสไหลแรงราวกับน้ำป่า แต่กลับไม่ลึกอย่างที่คิด จุดที่ลึกสุดรู้สึกว่าจะแค่เอวเท่านั้น ทำให้ข้ามผ่านได้อย่างไม่ยาก เมื่อสองวัยรุ่นและหนึ่งคนชราก้าวขึ้นฝั่ง เด็กหนุ่มก็เริ่มโอ้อวด 

 

“ ฮะๆ นึกว่าจะยาก ที่ไหนได้ แค่ลุยตรงๆก็จบแล้ว พวกเราคงโง่มาก ถ้าคิดจะข้ามที่สะพานถัดไป ”  

         

 

        แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบจากผู้ใด ทำให้มาวินรู้สึกแกร่วไปตลอดทาง แต่ถ้าจับสังเกตให้ดี จะเห็นสีหน้าแปลกใจของเหมยลี่ เพราะเธอเองก็นึกฉงนอยู่เหมือนกัน

 

“ เอ……ปกติแม่น้ำสายนี้จะลึกจนมิดหัวนี่นา แต่ทำไมคราวนี้ถึงตื้นแบบนี้ล่ะ ”  

        

 

         ทั้งสามเดินทางมาถึงหมู่บ้านลูกากู บรรยากาศเงียบเชียบจนผิดปกติ เคหสถานแต่ละหลังเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวที่สร้างแบบง่ายๆ หลังคาปูด้วยฟางหรือไม่ก็กระเบื้อง 

 

“ เอายังไงดี ” มาวินถามเหมยลี่ แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ เด็กสาวร่างสูงก็จูงม้าตรงเข้าไปหาชายแก่ร่างผอมที่กำลังผ่าฟืนอยู่หน้าหมู่บ้าน 

 

“ ขอฝากม้าไว้กับลุงหน่อย พวกเรากำลังพาคุณยายคนนี้ไปส่งที่บ้านน่ะ ” เหมยลี่ไหว้วานหน้าตาเฉย

 

“ เอ่อ.....ได้ ว่าแต่คุณยายที่พวกหนูพามาส่งเป็นใครกันหรือ ” ชายแก่รับคำ พลางทำหน้างุนงง 

 

“ อ้าว.....นี่ลุงจำคนในหมู่บ้านตัวเองไม่ได้หรือ พิลึกจริงๆ ” มาวินเริ่มโวยวายตามสไตค์ของตนเอง

 

“ เอ…..แปลกมาก ชั้นอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด แต่ไม่เคยเห็นคุณยายคนนี้เลย เอ๊ะ ” ชายแก่พูดไปเรื่อย แต่ในจังหวะที่สบตากับคุณยายปริศนา เขาก็เกิดอาการชะงักงันอย่างฉับพลัน

 

“ อ้าว....ลุงเป็นอะไรไป ตาค้างเชียว ” มาวินเห็นอาการของชายแก่ ก็นึกสงสัย เขาโบกมือไปมาที่บริเวณใบหน้า ทว่าอีกฝ่ายได้แต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น 

 

“ ไปกันเถอะจ้ะ บ้านของยายอยู่ด้านหลังหมู่บ้านนี้เอง ” คุณยายร้องบอก  

        

 

          มาวินหันไปมองเหมยลี่เป็นเชิงปรึกษา เด็กสาวจึงพยักรับและนำม้าทั้งสองตัวไปผูกที่ต้นไม้ใหญ่แถวนั้น จากนั้นก็เดินไปยังท้ายหมู่บ้าน   

         

 

          ระหว่างทาง ทุกบ้านถูกปิดจนหมด ทำให้บรรยากาศดูวังเวง ถ้าจะบอกว่าที่นี่คือหมู่บ้านร้างหรือหมู่บ้านผีสิง ก็ไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริง         

 

“ ทำไมถึงเงียบแบบนี้ คนที่นี่ เขาไม่ทำงานทำการกันรึไง ” มาวินเริ่มบ่นตามประสาคนปากเปราะ แม้เหมยลี่จะไม่พูดอะไร แต่ก็ปรากฏเค้าความกังวลอยู่บนใบหน้า อันที่จริง เธอเองก็คิดไม่ต่างจากเด็กหนุ่ม

 

“ สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะพวกเรากำลังถูกชาวแก๊งยมทูตตามรังควาน พวกมันน่าจะอยู่กับหัวหน้าหมู่บ้านที่กลางลานน่ะจ้ะ ” คุณยายร้องบอกเบาๆ ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน

 

“ โธ่เอ๊ย แค่อันธพาลกระจอกไม่กี่คน พวกเราไม่กลัวหรอก จริงมั้ย ยัยโย่ง ” มาวินสวนขึ้นมาด้วยอารมณ์คะนอง แต่เหมยลี่ไม่ตอบ เธอถามคุณยายต่อ เพื่อขอทราบรายละเอียด 

 

“ แก๊งยมทูตมีกันกี่คน พวกมันเป็นใคร มาจากที่ไหน หัวหน้าแก๊งชื่ออะไร ทำอะไรได้บ้าง ”  

          

 

          คุณยายขมวดคิ้วนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเครียดขึ้ง 

 

“ แก๊งนี้มีกันประมาณ 20-30 คน แต่ละคนล้วนเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่แข็งแรง พวกมันจะมาเก็บส่วยจากหมู่บ้านเดือนละครั้ง ทุกครั้งที่มา จะขนของกินและเสบียงไปประมาณครึ่งหนึ่ง ทำให้พวกเราลำบากมาก ” 

 

“ โธ่เอ๊ย จำนวนคนแค่นี้เอง เราจัดการปราบพวกมันกันเถอะ ” มาวินร้องตอบทันควัน เขารู้สึกดีใจที่จะได้เล่นบทบู๊อีกครั้ง แต่เหมยลี่ยังไม่กล่าวคำใด สีหน้าส่อแววครุ่นคิด ความเงียบมาเยือนคนทั้งสามได้ครู่หนึ่ง คุณยายก็ห้ามปรามด้วยความเป็นห่วง 

 

“ อย่าไปมีเรื่องเลย พวกหนูเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดา ไม่น่าจะสู้รบตบมือกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ดูแข็งแรง มิหนำซ้ำ หัวหน้าของพวกมันก็คือ……”  

 

“ หัวหน้าของพวกมันคือ…เนโครมันเซอร์ ใช่มั้ย ” เหมยลี่ร้องถามโดยไว 

 

“ ใช่แล้วจ้ะ ” คุณยายพยักหน้ารับคำ  

 

“ อืม….แสดงว่าข่าวลือนั้นเป็นจริง ” เด็กสาวก้มหน้านิ่ง ท่าทางดูครุ่นคิดยิ่งกว่าเดิม

         

 

          การสนทนาดังกล่าวสร้างความงุนงงให้กับมาวินอย่างหนักหน่วง พระเอกหนุ่มหันไปมองคุณยายที เหมยลี่ที จากนั้นก็เอ่ยถามแบบโง่ๆ 

 

“ นี่ตกลง จะมีใครบอกชั้นมั้ยว่า......เนโครมันเซอร์คืออะไร ” 

         

 

           สองสาวต่างวัยพากันเงียบกริบ ราวกับว่าสิ่งที่จะกล่าวต่อไป เป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวและสยดสยองจนเกินบรรยาย แต่สุดท้าย เด็กสาวก็เป็นฝ่ายขยายความ

 

“ เนโครมันเซอร์คือสายอาชีพขั้นสาม ”  

 

“ งั้นเจ้านี่ก็เก่งพอตัวอ่ะดิ สายไหนล่ะ บู๊แหลกว่องไวรึไง ” มาวินร้องถาม 

 

“ ไม่ใช่ พวกนี้มาจากสายนักศึกษาที่เน้นพลังเวทและปัญญา ดังนั้น ด้านกำลังและความเร็ว ไม่มีทางสู้สายนักสู้โดยตรงอย่างพวกเรา แต่ทว่า….” เด็กสาวอธิบายอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหยุดไปซะอย่างงั้น  

 

“ เอ้า เล่าต่อดิ หยุดทำไม ” เด็กหนุ่มถามต่อด้วยอาการร้อนรน เขาอยากรู้เรื่องนี้อย่างรุนแรง 

         

 

         เด็กสาวรวบรวมกำลังใจนิดหนึ่ง ก่อนตอบกลับมาอย่างยากลำบาก 

 

“ แต่เนโครมันเซอร์เป็นพวกที่ถนัดเวทมนตร์ ที่สำคัญ เวทมนตร์ที่ใช้ก็แตกต่างจากผู้อื่น ” 

 

“ ต่างยังไง พวกนี้ยิงเวทระเบิดกระจาย หรือสามารถทำลายหมู่บ้านนี้ในพริบตาเดียวหรือไง ” มาวินถามต่อ สีหน้าเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย 

 

“ ไม่ใช่จ้ะ พวกนี้ใช้มนตร์มืดที่เกี่ยวข้องกับความตายและคำสาป จัดเป็นสายพิเศษที่หายาก อาชีพนี้ไม่สามารถสมัครกับ NPC ประจำเมือง แต่ต้องผ่านการทำภารกิจที่แปลกประหลาด พิสดารและน่าสยดสยอง ” คราวนี้คุณยายเป็นฝ่ายอธิบายบ้าง  

         

 

         ความเงียบปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันสงัดซะจนทั้งสามได้ยินเสียงลมโชย ถ้าตั้งใจฟังให้ดี ก็จะพบว่าเสียงหวีดหวิวนั้นคล้ายกับเสียงปีศาจโอดครวญอย่างไม่มีผิดเพี้ยน อันชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้าไปตามๆกัน มาวินเลยเอ่ยถามคุณยายด้วยเสียงที่สั่นเทา

 

“ แล้วพวกนี้เรียกผีได้หรือเปล่า ” 

 

“ ไม่ใช่แค่เรียกผีได้ พวกนั้นยังมีคำสาปที่โดนเข้าไปทีเดียว อาจถึงตายหรือไม่ก็กลายเป็นบ้า นับเป็นสายอาชีพที่รับมือยาก ” เหมยลี่เสริมขึ้นมาบ้าง 

 

“ ฮะๆ หรือเราจะเปลี่ยนใจ ถอยหลังหนีซะตอนนี้ ” เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ ก่อนย้ำเตือนถึงทางเลือกที่กระทำได้ 

 

………………………

           

         ทั้งสามเดินทางมาถึงกลางหมู่บ้าน ก็พบกับบ้านไม้สองชั้นที่ดูโดดเด่น ด้านหน้ามีลานกว้างทรงกลมซึ่งปรากฏกลุ่มชายฉกรรจ์ราวๆ 10 คนยืนอยู่ พวกมันล้วนมีหน้าตาที่บ่งบอกว่าเป็นอันธพาล ร่างกายล่ำสันสวมใส่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์สีดำ ใกล้ๆกันนั้น มีชายร่างผอมสูงวัยกลางคนยืนตัวสั่น สีหน้าฉายแววหวาดกลัว 

 

“ เกิดอะไรขึ้น” มาวินร้องถาม 

 

“ กลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นคือลิ่วล้อในแก๊งยมทูต ส่วนชายตัวผอมๆนั่นก็คือหัวหน้าหมู่บ้านของพวกเรา ” คุณยายรีบบอก เสียงของเธอดูสั่นเครือ 

 

“ เอายังไงดี ยัยโย่ง ” มาวินหันไปถามเด็กสาวร่างสูง

        

 

         เด็กสาวหน้าเข้มคิดอยู่อึดใจ ก่อนตอบกลับมาเบาๆ

 

“ อย่าไปยุ่ง หัวหน้าของพวกมันเป็นเนโครมันเซอร์ที่รับมือได้ยาก พวกเรารีบพาคุณยายไปส่ง แล้วไปจากที่นี่ดีกว่า ” 

 

“ อืม……เอื้อก ” มาวินกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ในใจขบคิด…..คงจะดีไม่ใช่น้อย ถ้าไม่ต้องพบกับคนที่ใช้เวทคำสาปซึ่งโดนเข้าไปทีเดียว แล้วถึงตาย

         

 

        เมื่อตกลงกันได้ วัยรุ่นทั้งสองก็เดินผ่านกลุ่มคน เพื่อไปส่งคุณยายที่ท้ายหมู่บ้าน ระหว่างนั้นเอง หูของมาวินก็แว่วเสียงขู่ตะคอกของเหล่าชายฉกรรจ์

 

“ ไอ้แก่ ทำไมเสบียงของเดือนนี้ มันน้อยจังวะ ” 

 

“ เดือนนี้ผลผลิตไม่ดีครับ โปรดเห็นใจพวกผมเถิด ” ชายวัยกลางคนอ้อนวอน ท่าทางดูน่าสงสาร 

 

“ ไม่ได้ ข้าไม่สนว่าพวกแกจะลำบากแค่ไหน ยังไงก็ต้องเอาเสบียงมาเพิ่ม เข้าใจมั้ย ” ชายร่างใหญ่กระชากคอเสื้อของชายวัยกลางคนขึ้นมาขู่

 

“ แต่ว่า…… ” หัวหน้าหมู่บ้านพยายามต่อรอง 

 

“ ผั้ว ” เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น พร้อมการร่วงลงไปนอนกองกับพื้นของชายวัยกลางคน สาเหตุเพราะชายร่างใหญ่เริ่มเล่นบทโหดด้วยการใช้หลังมือตบเข้าไปที่แก้มอย่างรุนแรง 

 

“ อู้ย…….. ” ชายวัยกลางคนโอดครวญเบาๆด้วยความเจ็บปวด เลือดแดงไหลทะลักออกจากปาก 

 

“ ยังมีคำว่าแต่อีกมั้ย จำไว้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ไปหาเสบียงมาเพิ่มให้มากกว่านี้ ” ชายร่างใหญ่ตวาด 

 

“ เห็นใจด้วยเถิด ถ้าท่านเอาเสบียงไปมากกว่านี้ พวกเราคงไม่สามารถมีชีวิตรอดจนถึงหน้าหนาวได้ ขอความกรุณาด้วยเถอะครับ ” ชายวัยกลางคนก้มลงคุกเข่า พร้อมอ้อนวอนขอความเห็นใจ 

 

“ ยังมีหน้ามาขอร้องอีก พวกเรารุมกระทืบมันจนกว่าจะยอมให้เสบียงเพิ่ม ” ชายร่างใหญ่สั่งสมุนที่มาด้วย 

 

“ ได้เลยลูกพี่ ” ลิ่วล้อสองคนเดินออกมาจากกลุ่ม เพื่อหวังยำคนที่ไร้ทางสู้ 

 

“ อย่า…….ขอร้องล่ะ ” ชายวัยกลางคนถอยกรูด แต่ก็ไม่ทำให้หนีพ้น เมื่อลิ่วล้อคนหนึ่งเข้าถึงตัว หมัดหนักๆก็พุ่งปะทะใบหน้า ทำให้เขาล้มลงไปนอนหงายอีกครั้ง 

 

“ โอ๊ย.... ” ชายแก่ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เลือดอีกสายทะลักออกจากปลายจมูก

 

“ ฮ่าๆ….. หมัดหนักนี่หว่า ต่อยเข้าไปทีเดียว ถึงกับทำให้เจ้าหมอนี่หงายเงิบไปเลย ” กลุ่มชายฉกรรจ์ที่มาด้วย พากันหัวเราะชอบใจต่อความชั่วช้าที่พวกตนได้กระทำ 

 

“ เฮ้ย ยังไม่จบแค่นี้หรอกเฟ้ย พวกเอ็งดูนี่ให้ดีนะ ฮัดช่า ” ลิ่วล้อคนนั้นพูดจบ ก็ตรงเข้าไปซัลโวท้องน้อยด้วยแข้งขวา ส่งผลให้หัวหน้าหมู่บ้านถึงกับตัวงอ 

 

“ ฮ่าๆ ยิงประตูได้สวยมากว่ะ ” พลพรรคโห่ร้องครื้นเครง 

 

“ เฮ้ย ข้าเริ่มคันมือแล้วว่ะ ขอมั่งดิ ” ลิ่วล้ออีกคนนึกคะนอง จึงตรงเข้ามากระทืบกลางแผ่นหลังของอีกฝ่าย 

 

“ อุ้ก ” ร่างผอมบางกระแทกพื้น พร้อมกระตุกกายแรง โลหิตแดงทะลักออกจากปากของหัวหน้าหมู่บ้าน

 

“ ฮ่าๆ มีกระตุกด้วยโว้ย เบรกแดนซ์หรือไงวะ ” เหล่าแก๊งเฮฮา 

 

“ เฮ้ย เอาแค่เจ็บนะ อย่าให้ถึงตาย ข้าต้องการรีดเสบียงจากพวกมันเท่านั้น เข้าใจมั้ย ” ชายร่างใหญ่ที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม ร้องบอกพรรคพวกให้ลดความคะนอง ไม่งั้นจะเสียงาน 

 

“ จัดให้ ลูกพี่ ” ลิ่วล้อคนที่กำลังเหยียบแผ่นหลัง ยิ้มรับ ก่อนจะหวดเท้าขวาเข้าไปที่ชายโครง ทำให้ชายวัยกลางคนกระเด็นกระดอนไปตามแรงเท้าอีกวาระ 

 

“ โอ๊ย...... ” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าเกราะกรังไปด้วยคราบฝุ่นผสมคราบเลือดจนแยกไม่ออก ดูน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่มีใครในกลุ่มชายโฉดนึกเห็นใจ กลับมองว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเป็นเพียงความบันเทิงหลังอาหารกลางวันเท่านั้น 

           

 

         ระหว่างที่เหล่าลิ่วล้อกำลังสนุกสนานกับการทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ก็มีใครบางคนพุ่งเข้ามาที่ด้านหลัง วินาทีต่อมา ฝ่าเท้าบางของคนผู้นั้นก็ฟาดเข้าไปที่ต้นคอ ส่งผลให้หนึ่งในสองชายโฉดร้องได้คำเดียว ก่อนร่วงล้มลงไปนอนกองกับพื้นในทันที 

 

“ อั้ก ” 

 

“ เฮ้ย….แก ” ลิ่วล้ออีกคนตกใจ จึงหันกลับมาต่อยขวา แต่คนผู้นั้นก้มหลบอย่างง่ายดาย และสวนกลับด้วยการปล่อยหมัดรัวสุดกำลัง 

 

“ ย่า ย่า ย่า………. ” บุคคลผู้นั้นส่งเสียงร่ำร้อง ในยามออกหมัด

 

“ อุกๆ……อั้กๆ……” ลิ่วล้อถึงขั้นกระตุกกายไปตามน้ำหนักหมัดที่กระทบถูก

 

“ ย้าก…… ” บุคคลปริศนากู่ร้องยาว ก่อนปล่อยหมัดสุดท้ายเข้าไปที่ขมับ ความแรงส่งผลให้ใบหน้าสะบัด แน่นอนว่าจุดจบของสมุนผู้นี้คือ.......นอนตาลอยอยู่บนพื้น

          

 

         เหล่าชายฉกรรจ์ดูตื่นกลัวผสมงุนงง ผู้มาใหม่ที่มีฝีมือร้ายกาจคือใคร เมื่อเห็นเต็มสองตา ก็พบว่าคนผู้นั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยเยาว์ กายเพรียวบางถูกซ่อนอยู่ในชุดกังฟูแขนกุดสีเขียว ดวงตาเรียวเล็กแฝงแววมุ่งมั่น บนศีรษะประดับผมรองทรงที่ไว้รากไทร

 

“ เฮ้ย แกเป็นใครกันวะ ไอ้หนู…” หัวหน้าทีมร่างใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม แต่ก็ไม่ได้ทำให้มาวินตื่นกลัว เด็กหนุ่มตีหน้าเข้ม พร้อมตอบกลับด้วยท่าทางที่ดูจริงจัง

 

“ ชั้นชื่อ……มาวิน และงานนี้ ชั้นขอเป็นพระเอก ” 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter