The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://www.pexels.com
 
 
 
……………………….
 
“ อย่าไปนะ ” มาวินสะดุ้งเฮือกและทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าร่างกายหนักราวกับตะกั่ว เมื่อมองไปที่หน้าอก ก็พบมือบางทาบทับอยู่ โสตประสาทแว่วเสียงห้าวของหญิงสาว กระแสนั้นดังมาจากด้านบน 
 
“ อยู่เฉย เจ้าลิงหัวเขียว ชั้นกำลังจะรักษานายอยู่ ” 
        
 
        เด็กหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นมอง จึงพบว่าคนที่พูดอยู่คือเด็กสาวร่างสูง ผู้มีใบหน้าละม้ายคล้าย "จัน" 
 
“ เฮ้อ.....นี่ชั้นฝันอีกแล้ว ใช่มั้ย ” เด็กหนุ่มทอดถอนใจ เขารู้สึกผิดหวัง เหตุการณ์เมื่อครู่คงเป็นแค่ความฝัน
 
“ และคงเป็นฝันร้าย เพราะเมื่อกี้นายละเมอเสียงดัง ” เด็กสาวร่างสูงกล่าวเสริม
 
“ อืม....คงใช่มั้ง ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ” เด็กหนุ่มเอามือก่ายหน้าผาก 
 
“ ที่นี่คือลานกว้างใกล้น้ำตกที่เราใช้ฝึกวิชา ตรงถ้ำที่เคยอยู่ มันเกลื่อนไปด้วยซากของพวกกาสเซ่ ชั้นเลยย้ายนายมาที่นี่  ” เด็กสาวตอบเรียบๆ
 
" เออ ใช่แล้ว พวกเรากำลังสู้กับแก๊งเจ้ากอริลลาอยู่นี่นา แล้วพวกโจรที่เหลือล่ะ " เด็กหนุ่มร้องถาม น้ำเสียงดูร้อนรน
 
" ไม่ต้องห่วง ชั้นจัดการหมดแล้ว " เด็กสาวตอบสั้นๆ
 
 “ อ้อ..... อย่างนี้นี่เอง ” เมื่อรับทราบเหตุการณ์ มาวินก็รู้สึกโล่งอก ความเย็นจากละอองน้ำและความชุ่มชื่นของป่าเขียวขจี ประกอบกับเสียงนกร้อง ทำให้บรรยากาศสงบร่มเย็นจนชวนให้หลับไปซะเดี๋ยวนั้น 
        
 
        เวลาต่อมา มาวินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเริ่มสำรวจตัวเอง เด็กหนุ่มพบว่าทุกบาดแผลบนร่างกายถูกพันด้วยผ้าขาวสะอาด แขนซ้ายถูกดามด้วยไม้ท่อนเขื่อง แต่จุดสำคัญที่ทำให้รู้สึกเขินอาย ก็คือ.....เขากำลังนอนหงายสิ้นท่า มีตักนุ่มๆของเด็กสาวรองหัวให้หนุนแทนหมอน 
 
“ ตายล่ะ เหมือนในฝันเปี๊ยบเลย หรือนี่คือฝันซ้อนฝัน ” เด็กหนุ่มคิดในใจ 
 
“ นายสลบไปวันหนึ่งเต็มๆ ตอนนี้เป็นเวลาเช้าของอีกวัน เป็นยังไงบ้าง ” เด็กสาวเอ่ยถามเรียบๆ น้ำเสียงโทนเดียวแบบนี้ ทำให้คาดเดาได้ยากว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร 
 
“ เจ็บระบมไปทั้งตัว แถมไม่มีเรี่ยวแรง ” เด็กหนุ่มตอบเขินๆ พลางคิดในใจว่า 
 
" งวดนี้ยัยนี่ไม่ยักกะอ่านใจ คงไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะมั้ง " 
 
“ นั่นเป็นเพราะเสียเลือดไปมาก แถมยังมีอาการบอบช้ำภายใน อยู่เฉยๆ ชั้นจะรักษานายเอง ” เด็กสาวพูดต่ออย่างเป็นงานเป็นการ ก่อนกดน้ำหนักลงไปที่มือขวาซึ่งทาบทับอยู่บนหน้าอกของเด็กหนุ่ม 
 
“ อ่อ…ได้ ” เด็กหนุ่มออกอาการเขินนิดๆ แต่ก็พยายามกลบเกลื่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนคิดอะไรอยู่ 
         
 
        ทันใดนั้นเอง แสงสีฟ้าก็แผ่ออกมาจากฝ่ามือขวา ทำให้มาวินรู้สึกตกใจ 
 
“ เฮ้ย...... นี่มันคืออะไร ทำไมจู่ๆ มือของเธอถึงเปล่งแสงออกมา ” มาวินเริ่มโวยวายและพยายามจะดิ้นหนี แต่เด็กสาวใช้มืออีกข้างกดร่างเอาไว้แน่น พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิด 
 
“ ใจเย็นก่อน เจ้าลิงหัวเขียว นี่เป็นแค่เวทมนตร์ฟื้นฟูร่างกายเท่านั้น นายจะตกใจไปทำไม ” เด็กสาวตอบสั้นๆ คล้ายว่าสิ่งที่บังเกิด เป็นเรื่องธรรมดาของโลกใบนี้ 
 
“ ฮ้า...... เวทมนตร์ ที่นี่มีของแบบนี้ด้วยหรือ จริงๆแล้ว เธอเป็นแม่มด ใช่มั้ย ” มาวินหันมาทึ่งแทน เขาพูดส่งเดชไปเรื่อยเปื่อยตามประสาลิงปากเปราะ 
 
“ ไม่ใช่ ชั้นเป็นนักสู้ธรรมดา แต่นี่คือคาถารักษาขั้นพื้นฐานที่ทุกสายอาชีพสามารถใช้ได้ ” เด็กสาวตอบกลับแบบจริงจังจนมาวินอดเหวอไม่ได้
        
 
        มาวินหยุดพล่ามไปชั่วขณะ เพราะสมองกำลังพยายามประมวลเรื่องประหลาดอย่างหนักหน่วง แสงสีฟ้าในมือของเด็กสาวเริ่มเปล่งประกายเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆจนใกล้เคียงกับคบไฟดวงน้อย อึดใจต่อมา เธอก็ร่ายคาถา
 
“ ฮีล...... ” 
        
 
         ทันใดนั้น เด็กหนุ่มก็รู้สึกว่ากำลังกายเริ่มฟื้นคืน ทุกบาดแผลที่แสงสีฟ้าสัมผัสถูก ล้วนทุเลาอาการเจ็บปวด
 
“ ว้าว….นี่น่ะหรือ เวทมนตร์ เจ๋งอ่ะ สอนชั้นบ้างดิ ” เด็กหนุ่มรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เขากระสันอยากจะทำบ้าง
 
“ ฮะๆ นายเป็นสายไร้อาชีพ แถมไม่มีพลังเวทในตัว จะฝึกเวทมนตร์ได้ยังไง ” เด็กสาวหัวเราะเบาๆในความไม่ประสาของมาวิน มือที่เปล่งแสงสีฟ้าเลื่อนไปตามจุดต่างๆบนร่างกาย
 
“ อ้าว....เหรอ แล้วชั้นต้องทำไง ถึงจะมีพลังเวทกับเขาบ้าง ” ใบหน้าของมาวินงองุ้ม เขารู้สึกงอแงนิดๆ 
 
“ ก็ต้องเปลี่ยนเป็นสายอาชีพนักศึกษา แล้วอัพเลเวลเป็นอาชีพนักเวทย์ ซึ่งเป็นอาชีพขั้นสอง จากนั้น ค่อยบ่มเพราะพลังเวท เพื่อฝึกการใช้คาถาต่างๆ ” เด็กสาวอธิบายยาวเหยียด
 
“ แล้วใช้เวลานานมั้ย กว่าจะทำแบบที่เธอว่าได้ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวถามต่อ สีหน้าดูคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม 
 
“ น่าจะใช้เวลาแรมปีเลยทีเดียว ” เด็กสาวตอบตรงๆ น้ำเสียงไร้อารมณ์ 
 
“ เหอๆ งั้นเปลี่ยนใจ ไม่เรียนแล้ว ” เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ พลางล้มเลิกความคิดอย่างฉับพลัน 
         
 
         เด็กสาวใช้คาถา “ฮีล” รักษาอยู่ครู่ใหญ่ ก็เป็นอันสิ้นสุด กำลังกายของมาวินเริ่มฟื้นคืนจนสามารถลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินและสะบัดแขนขาตามลำดับ แน่นอนว่ายังมีอาการติดขัดตามร่างกายอยู่ แต่ก็รู้สึกดีกว่าในตอนแรกนับสิบเท่า 
 
“ โห..... นี่น่ะหรือเวทมนตร์ เยี่ยมจริงๆ เหมือนจะหายดีเลย ทั้งที่ชั้นบาดเจ็บถึงขนาดนั้น ” ท่าทางของเด็กหนุ่มดูร่าเริง 
 
“ ใช่ มันเยี่ยมก็จริง แต่คาถาสายฟื้นฟูที่ใช้นั้น รักษาแค่บาดแผลภายนอกและฟื้นกำลังให้กลับคืนมาบางส่วน แต่ไม่อาจรักษาอาการบอบช้ำภายใน สมานกระดูกที่หัก ต้องพักผ่อนและรักษาด้วยวิธีอื่น ” เด็กสาวอธิบายต่อ 
 
“ อืม..... ” มาวินพยักหน้ารับคำ
 
“ อีกประการ ด้วยพลังเวทที่จำกัด ชั้นจึงใช้คาถา “ฮีล” ได้เพียงวันละสามครั้งเท่านั้น จะใช้ได้อีก ต้องพักฟื้นเป็นเวลาหนึ่งวัน ” เด็กสาวกล่าวต่อ สีหน้าดูซีดเซียวลงเล็กน้อย 
 
“ อืม..... ” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำอีกครั้ง ในใจนึกสงสัยว่าวันนี้ เด็กสาวร่างสูงใช้คาถานี้ไปกี่ครั้ง 
 
“ เอาล่ะ นายนอนพักผ่อนซะ อย่าเพิ่งซ่า เดี๋ยวชั้นจะย่างปลาให้กินเอง ” เด็กสาวกล่าวเรียบๆ ก่อนเดินตรงไปที่ริมน้ำ
 
“ เอ๋……ยัยโย่งทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ ใจดีจนเหลือเชื่อ ” มาวินรู้สึกงงกับน้ำใจที่ได้รับ แต่เขาก็ล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย เพื่อฟื้นฟูพละกำลังตามที่เด็กสาวบอก เมื่อหัวถึงหมอน จิตก็ดำดิ่งสู่นิทรารมย์ 
 
……………………….
         
        มาวินตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน แต่พอมองไปรอบๆ ก็พบกับม่านราตรีที่ดำมืด สิ่งเดียวที่เห็นในยามนี้ก็คือ.....แสงจากกองไฟซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่าง
 
“ ตื่นแล้วหรือ เจ้าลิงหัวเขียว ” เสียงห้าวของเด็กสาวร่างสูงดังขึ้น มาวินเลยหันไปมอง เขาจึงพบว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนขอนไม้ฝั่งตรงข้าม โดยมีกองไฟขวางกั้น 
 
“ อือ.... ตื่นแล้ว มีอะไรให้กินมั่ง ” มาวินรู้สึกหิวโหย เพราะไม่ได้กินอะไรมาเกือบสองวัน เด็กสาวจึงส่งปลาย่างให้สี่ไม้ พร้อมกระติกน้ำ เด็กหนุ่มรับไปจัดการอย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปไม่นาน ทุกอย่างในมือก็ถูกเสกเข้าไปในท้องจนหมดสิ้น 
 
“ อ่า….อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ ” มาวินทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา ใบหน้ายิ้มละไมอย่างเป็นสุข 
 
“ ฮะๆ นายนี่ก็มีคำพูดแปลกๆออกมาอยู่เรื่อย จริงๆแล้ว นายมาจากที่ไหนกันแน่ ” แม้เด็กสาวจะขบขัน แต่ก็ไม่วายไถ่ถาม
        
 
        สีหน้าของมาวินดูงงๆ วันนี้เด็กสาวร่างสูงมาแปลก เธอพูดมากและหัวเราะง่ายกว่าปกติ แต่มึนได้ไม่นาน เขาก็ตอบกลับ พร้อมมองตรงไปข้างหน้าอย่างปราศจากจุดหมาย 
 
“ เฮ้อ..... ที่ๆชั้นจากมา มันอยู่ไกลมาก ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่นี่เขาเรียกสถานที่แห่งนั้นว่าอะไร ” 
 
“ แล้วนายก็อยากกลับบ้านมาก ” เด็กสาวเอียงคอถามต่อ 
 
“ ใช่แล้ว ” มาวินตอบสั้นๆ เขาแหงนหน้ามองดาวนับล้านที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้า พลางคิดว่าดวงไหนคือดาวที่จากมา 
 
“ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้นายอยากเดินทางไปแคว้นเยอมาเนีย ซึ่งเป็นแคว้นที่มีเทคโนโลยีสูงที่สุดในโลกใบนี้ ใช่มั้ย…” เด็กสาวถามต่อ 
 
“ ใช่แล้ว ถ้าเป็นที่นั่น อาจพอมีหวังที่จะส่งชั้นกลับบ้าน ” เด็กหนุ่มพูดเรื่อยๆ โดยไม่มองหน้า 
 
“ อืม….เข้าใจแล้ว ” เด็กสาวรับคำ ทันใดนั้นเอง มาวินก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญ แต่ไม่กล้าพูดออกมา 
 
“ เอ่อ…..ชั้นยัง…” 
 
“ ยังอะไรอีกล่ะ ” เด็กสาวใช้ไม้เขี่ยท่อนฟืนในกองไฟ
 
“ เอ่อ...ชั้นยังไม่ได้ขอบคุณ เรื่องที่เธอช่วยฝึกวิชาให้เลย ” มาวินตัดสินใจพูด แม้จะรู้สึกเขินอายก็ตามที 
 
“ ถือว่าเจ๊ากัน นายเองก็ช่วยชั้นในวันที่ต่อสู้กับกลุ่มโจร ” เด็กสาวตอบเรียบๆแบบไม่ใคร่จะสนใจนัก ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่กองไฟซึ่งลุกโชน 
 
“ ไม่หรอก ในวันที่สู้กับกลุ่มโจร ส่วนหนึ่งก็คือการช่วยเหลือตัวเอง ” มาวินปฏิเสธผลงาน พร้อมเบนหน้าหนีไปทางอื่น 
 
“ ถึงกระนั้น นายก็ไม่ได้หนีเอาตัวรอด ทั้งที่จะทำจริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก ” เด็กสาวกล่าวต่อ 
 
“ เอ่อ..... จริงแล้ว ชั้นก็อยากหนีนะ แต่ที่ไม่หนี เป็นเพราะว่า...... ” ยิ่งพูดออกไป มาวินยิ่งดูสับสนและเคาะเขิน  
 
“ เพราะว่า..อะไร ” เด็กสาวเอ่ยถามลอยๆ ท่าทางเมินเฉย ทว่าน้ำเสียงกลับแฝงแววคาดคั้นอยู่เล็กน้อย 
 
“ เอ่อ….เพราะชั้นกลัวหลงป่าน่ะ ” เด็กหนุ่มพูดจบ ก็ล้มตัวลงนอนตะแคงและหันหลังให้เด็กสาว 
        
 
         ในป่าอันมืดมิด มีเพียงแสงจากกองไฟที่ลุกโชน เสียงจักจั่นเรไรและแมลงเล็กๆดังระงมอยู่ไม่ขาดจนดูคล้ายดนตรีป่า ทุกสรรพสำเนียงทำให้มาวินรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ 
 
“ พรุ่งนี้ก็ครบหนึ่งเดือนแล้ว เธอจะทำยังไงต่อไป ” 
 
“ เราก็แยกทางกัน นายไปตามทางของนาย ชั้นไปตามทางของชั้น ” เด็กสาวตอบเรียบๆ 
       
 
         พอถึงตรงจุดนี้ มาวินก็รีบลุกพรวดขึ้นมานั่ง ดวงตาเรียวเล็กจับจ้องไปยังเด็กสาว จากนั้นก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย 
 
“ เราจะจากกันแล้ว ใช่มั้ย เวลาหนึ่งเดือน มันเร็วจังเลยนะ ” 
 
“ ใช่แล้ว เรากำลังจะจากกัน เว้นแต่……นายจะตามชั้นมา ” เด็กสาวหยุดเขี่ยกองไฟ ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง
 
“ ฮ้า....... ” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง เขาออกอาการสะอึกนิดๆ 
 
“ ว่ายังไงล่ะ จะตามชั้นมามั้ย ” เด็กสาวเอียงคอถาม 
         
 
         มาวินรู้สึกกดดันไม่ใช่น้อย แม้จะรู้สึกดีที่มีเด็กสาวร่างสูงคอยอยู่เป็นเพื่อน แต่ถ้าติดตามต่อไป ก็จะไม่ได้ไปแคว้นเยอมาเนียอันเป็นจุดมุ่งหมายปลายทาง เมื่อไปไม่ถึง โอกาสกลับบ้านก็เป็นศูนย์ ไม่ว่าจะยังไง เขาก็อยากกลับบ้านอยู่ดี 
        
 
        เด็กสาวร่างสูงมองสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของมาวิน อึดใจต่อมา ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะแอบสะใจอยู่นิดๆ จากนั้นก็ออกคำสั่ง 
 
“ เอาล่ะ นอนซะ นายต้องการพักผ่อน เพื่อฟื้นฟูร่างกาย ” 
 
“ อืม....... ” เด็กหนุ่มรับคำสั้นๆ ก่อนล้มตัวลงนอนในบัดดล
        
 
          มาวินรู้สึกสับสน เขาควรจะทำยังไงต่อไป สมองคิดทบทวนอยู่นานเกือบชั่วโมง ก่อนที่ความอ่อนเพลียจะคืบคลานเข้ามาเกาะกุมจิตใจ ในที่สุด เด็กหนุ่มก็ผล็อยหลับข้างกองไฟอันอบอุ่น 
 
……………………….
        
         เช้าวันรุ่งขึ้น มาวินลืมตาตื่น เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดดูเวลาจากนาฬิกาสีกระดำกระด่างบนข้อมือ จึงพบว่าตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า นั่นทำให้เขาตกใจ
 
“ เฮ้ย ตื่นสายนี่หว่า ได้เวลาฝึกแล้ว ” 
       
 
          แต่พอเด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงทรุดตัวลงนั่งชันเข่า
 
“ เออ จริงสินะ วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนตามกำหนดเวลาของยัยโย่งนี่นา ” 
       
 
          ระหว่างที่มาวินกำลังนั่งทอดอาลัยอยู่นั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นว่าเด็กสาวร่างสูงหายไป สิ่งนั้นทำให้รู้สึกใจหายและกระวนกระวายจนอดไม่ได้ที่จะร้องตะโกน
 
“ ยัยโย่ง เธอหายไปไหน ” 
        
 
         มาวินร้องเรียกเด็กสาวร่างสูง พร้อมเหลียวมองไปรอบๆ ไม่นาน เสียงห้าวๆก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง
 
“ จะตะโกนอะไรนักหนา หนวกหู ” 
        
 
         มาวินรีบหันกลับมา ก็เห็นเด็กสาวร่างสูงยืนสงบอยู่ด้านหลัง นั่นทำให้เขารู้สึกโล่งอก แต่ภายนอก แกล้งทำเป็นกระแอมดังๆ พลางแถไปเรื่อยแบบไม่เนียน 
 
“ ไม่มีอะไร แค่ถามหาเฉยๆ ตอนนี้เริ่มหิวแล้ว มีของกินมั้ย ” 
       
 
         เด็กสาวร่างสูงไม่ตอบคำใด แต่โยนกองผ้าหอบใหญ่มาให้ มาวินไม่ทันระวังตัว เจ้าสิ่งนั้นจึงกระแทกหน้าเข้าอย่างจัง ทันทีที่เด็กหนุ่มขยับปากจะโวย เสียงห้าวๆก็ดังแทรกขึ้นมา 
 
“ ไปอาบน้ำซะ สิ่งที่อยู่ในมือคือของจำเป็นที่ใช้ในการเดินทาง ” 
       
 
        มาวินก้มลงมองสัมภาระที่อยู่ในมือ จึงพบว่ามันคือ.....เสื้อผ้าใหม่เอี่ยมชุดหนึ่ง พร้อมกรรไกรและกระจก เขานึกสงสัยว่าเด็กสาวร่างสูงให้ของพวกนี้มาทำไม 
 
“ จะสงสัยอะไรนักหนา ชั้นให้นายเอามาใช้ตัดผม จะได้ดูเรียบร้อยมากกว่านี้ ไปอาบน้ำซะสิ แอ่งน้ำอยู่ตรงนั้น ” เด็กสาวชิงพูดขึ้นมาก่อน เพราะรู้ว่ามาวินคิดอะไรอยู่ 
 
………………………
          
          มาวินใช้เวลาไม่นาน ก็จัดการตัวเองจนเสร็จสรรพ ขณะนี้เขาอยู่ในชุดกังฟูแขนกุดสีเขียวที่ใหม่เอี่ยม ผมกลับมาอยู่ในทรงหน้าสั้นตั้งเป็นกระบัง ด้านหลังยาวเป็นรากไทรดุจเดิม ใบหน้าเล็กเรียวที่เคยขมุกขมัวกลับกลายมาสดใสตามวัย เพราะได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ แถมยังได้อาบน้ำชำระล้างร่างกาย สภาพในตอนนี้ดูสมบูรณ์มาก ถ้าไม่นับผ้าพันแผลตามตัวและไม้ดามกระดูกที่ท่อนแขนซ้าย 
 
“ อืม..... ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง ” เด็กสาวร่างสูงทัก 
 
“ เชอะ ใครบอกเล่า หล่อเหลาจนบอกไม่ถูกเลยต่างหาก ” เด็กหนุ่มหันไปค้อน 
 
“ ฮะๆ ” เด็กสาวหัวเราะนิดๆ ท่าทางผ่อนคลาย 
        
 
          บรรยากาศที่เบิกบานคงอยู่ชั่วขณะ มาวินก็เริ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม 
 
“ เอ่อ…….เรื่องที่เธอถามเมื่อคืน ชั้นคิดได้แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป ” 
 
“ ทำยังไง ” เด็กสาวถามเรียบๆ ดวงตาคมยังมองตรงไปข้างหน้า 
 
“ ชั้นจะไปแคว้นเยอมาเนีย ” มาวินตอบสั้นๆ น้ำเสียงแสดงออกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างชัดเจน 
 
“ อืม.... ” เด็กสาวรับคำสั้นๆ สีหน้าดูเฉยเมยจนไม่อาจคาดเดาถึงอารมณ์
 
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นต้องกลับบ้านให้ได้ มีคนรอชั้นอยู่ที่นั่น ” มาวินพูดต่อ ท่าทางเด็ดขาด แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดกับการจากลา แต่เขาจำเป็นต้องทำแบบนั้นจริงๆ 
 
“ คนๆนั้นคือ จัน ใช่มั้ย ” เด็กสาวถามขึ้นมาลอยๆ 
 
“ เอ๊ะ ” มาวินอุทานดัง พร้อมหันกลับมา เขาเห็นเด็กสาวมองอยู่ก่อนแล้ว แม้ใบหน้าของเธอจะเรียบเฉยจนเรียกว่าตายด้าน แต่ดวงตาคมกลับเปล่งประกายประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูด 
 
“ เอ่อ…..” เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง เขาคิดไม่ออกว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง 
        
 
          เด็กสาวร่างสูงยิ้มนิดๆ ก่อนยื่นมือออกมาข้างหน้า เพื่อแสดงเจตนาจะขอจับมือ
 
“ งั้นก็โชคดีนะ เจ้าลิงหัวเขียว ” 
 
“ อืม.... ” เด็กหนุ่มหัวเขียวก้มหน้า สีหน้าดูเศร้าสร้อย เขายื่นมือออกมาจับ พร้อมเขย่าแรงๆ เพื่อจากลา 
        
 
         เด็กสาวร่างสูงหันไปรวบกระเป๋าสะพายขนาดกลางขึ้นคล้องหัวไหล่ ท่าทางดูทะมัดทะแมงและเคร่งขรึม ส่วนทางฝั่งมาวิน เขาก็รวบรวมสิ่งของจำเป็นใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังเช่นกัน จังหวะที่ยอดกังฟูสาวกำลังจะจากไป เด็กหนุ่มก็ร้องทักเสียงดัง 
 
“ แล้วเธอจะไปที่ไหน ” 
       
 
        เด็กสาวร่างสูงหยุดนิ่ง ก่อนหันกลับมาบอกด้วยใบหน้ายิ้มละไมที่ดูอ่อนหวานไม่ต่างจาก "จัน" ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเขินอายจนต้องหลบตา
 
“ ก็ไปแคว้นเยอมาเนียไง นึกว่านายจะไม่ถามซะแล้ว ” เด็กสาวร่างสูงตอบกลับมาเบาๆ
 
“ อ้าว...... เอ๋ เธอไปแคว้นเยอมาเนีย นี่.....ก็แปลว่า ” เด็กหนุ่มอุทานดัง เขารู้สึกงุนงงและตกใจ เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มก็ผุดออกมา 
 
“ ตกลง จะไปด้วยกันมั้ย นายตั้งใจจะไปแคว้นเยอมาเนียอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือ ” เด็กสาวพยักหน้าให้มาวินนิดหนึ่ง ก่อนเดินต่อไป 
 
“ ไป.... ไปสิ ไปอยู่แล้ว ” เด็กหนุ่มยิ้มทะเล้นๆตามสไตค์ของตัวเอง พร้อมวิ่งตามเด็กสาวที่เดินนำในทันที 
       
 
          พอมาวินตามทัน เขาก็ถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน 
 
“ รู้จักกันมาตั้งหนึ่งเดือน ชั้นยังไม่รู้เลยว่าเธอชื่ออะไร ” 
     
 
          ทันทีที่ได้ยินคำถาม เด็กสาวก็ตอบกลับสั้นๆ สีหน้าเรียบเฉย 
 
“ ชั้นชื่อ เหมยลี่ ” 
 
“ ส่วนชั้นชื่อ มา…” เด็กหนุ่มพยายามแนะนำตัว 
 
“ รู้แล้วน่า เจ้าลิงหัวเขียว ” เหมยลี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทั้งที่มาวินยังพูดไม่จบ 
 
“ ไม่ใช่โว้ย ชั้นชื่อ มาวิน ” เด็กหนุ่มตะโกนใส่ ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบสรรพนามที่เหมยลี่เรียก 
 
“ เข้าใจแล้ว เจ้าลิงหัวเขียว ” เด็กสาวตอบกลับหน้าตาย มือสองข้างยกขึ้นมาอุดหู เพื่อป้องกันภัยทางโสตประสาท 
 
“ ชั้นชื่อ มาวิน ” เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้ เขายังแนะนำตัวต่อไป 
 
“ อืม..... ลิงหัวเขียว ” เด็กสาวไม่ยอมแพ้เช่นกัน 
 
“ ไม่ใช่โว้ย ชั้นชื่อมาวิน ” เด็กหนุ่มแหกปากตะโกน พลางกระโดดโลดเต้นไปรอบตัว แน่นอนว่าการโต้เถียงด้วยเรื่องไร้สาระยังดำเนินต่อไปอีกยาวนาน อย่างน้อยก็ไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter