The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก https://wallpaperboat.com/abyss-wallpapers
 
      มือขวาที่เปล่งแสงทะลวงกลางอกของมารร้ายเข้าเต็มๆ ก่อให้เกิดเกิดแผลลึกจนเกือบทะลุ และสิ่งที่ตามมาก็คือ.....โลหิตสีดำที่พุ่งกระฉูดอย่างมากมายจนเปรอะเปื้อนกายบางของอากิเนะ
 
" อึก....." มารร้ายได้แต่สะอึก เพราะถูกโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่นาน ดวงตาแดงก่ำก็ปิดสนิท เป็นสัญญาณบอกให้รู้ถึงชีวิตที่กำลังดับสูญ
       
 
      ร่างสันทัดของมารร้ายแน่นิ่ง รอยยิ้มวิปลาสเริ่มสลาย ทำให้ใบหน้าของมันกลับกลายมาอ่อนเยาว์ดุจมาวินคนเดิม และนั่นก็เป็นเหตุให้อากิเนะรู้สึกตัว เธอจึงดึงมือออกจากอก ทำให้ประจักษ์กับแผลทรงกลมขนาดใหญ่และลึกโบ๋ แต่มองไม่เห็นเนื้อใน เพราะมีโลหิตดำคอยปกคลุม
       
 
      กายของอากิเนะสั่นเทา ออร่าสีม่วงอมดำพลันสลายไป เธอจับจ้องใบหน้าของมาวิน ผู้เป็นร่างอวตารของมารร้ายอยู่ตลอด น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต พร้อมความเสียใจที่พรั่งพรู
 
" ฮือ.....นะ.....นี่เราทำอะไรลงไป เราเป็นคนฆ่ามาวิน ฮือ......"
 
..........................
(ณ.สถานที่แห่งหนึ่ง)
 
" เอ๊ะ......ที่นี่คือที่ไหน " มาวินสะดุ้งตกใจ เขารีบมองไปรอบๆ แต่ก็พบกับความมืดที่รายล้อมทุกทิศทาง ราวกับว่ามีม่านหมอกแห่งราตรีคอยปกคลุมเป็นฉากหลัง
        
 
      มาวินงงสุดขีดสลับหวาดกลัว สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ.....อยู่ในบ้านสุขสันต์กับจัน ผู้เป็นคู่ชีวิต แต่แล้ว เด็กสาวร่างบาง ผู้มีสมญานามว่า....กระต่ายน้อยเบอร์สอง(เสร่อไปตั้งให้เขาเอง) ก็เข้ามาสังหารภรรยาแสนรัก จากนั้น ทุกอย่างก็ดับวูบไป
 
" บ้าน่า บ้าที่สุด ทำไมต้องเป็นแบบนี้ " มาวินถึงกับคอตก ความหวาดกลัวได้หายไป เพราะถูกความอาดูรเข้าแทรกจนเต็มพื้นที่ของหัวใจ หนุ่มหัวเขียวอยากจะร้องไห้ บางทีก็อยากตายไปซะเดี๋ยวนั้น เพื่อจะได้ไปหาจัน ผู้เป็นที่รัก แต่สุดท้าย ก็พลันได้คิด
 
" เมื่อชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องสู้ต่อไป "
         
 
      พอคิดได้ดังนั้น หนุ่มหัวเขียวก็เริ่มมองหาทางออก ซึ่งสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ.....รู้ให้ได้ว่าตอนนี้ เขาอยู่ที่ไหน แต่ไม่ทันไร หูก็แว่วเสียงของบุรุษผู้หนึ่ง มันเป็นกระแสที่แหบห้าวและทรงอำนาจ
 
" เยี่ยมมาก เจ้ามีจิตใจที่เข้มแข็ง สมกับเป็นร่างอวตารของข้า "
 
" เฮ้ย.....ใครพูดน่ะ " มาวินตกใจอีกครั้ง เขารีบเหลียวซ้ายแลขวา แต่ไม่ว่าพยายามเพียงใด ก็พบกับความว่างเปล่าและม่านหมอกสีดำ ขณะที่หนุ่มหัวเขียวยืนงง เสียงปริศนาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
 
" ไม่ต้องแตกตื่นไป จันไม่ได้สิ้นชีวิตอย่างที่เข้าใจ และในตอนนี้ เจ้าได้อยู่ในส่วนลึกที่สุดของโลกแห่งจิตใจ "
 
" หา.....ส่วนลึกที่สุดของโลกแห่งจิตใจ " มาวินทวนคำ ดวงตาเรียวเล็กเริ่มเบิกโพลงด้วยความตกใจ เท่ากับว่าคำปลอบประโลมเมื่อครู่ ไม่มีผลในทางที่ดีเลยซักนิด ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ถ้ามีใครซักคนถูกโยนมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ แต่เจ้าของเสียงปริศนากลับไม่สนใจและพูดต่อไป
 
" หึ หึ หึ ใช่แล้ว เจ้าหลงมาอยู่ในห้วงเหวแห่งมโนทวาร และจะไม่มีวันกลับออกไป เพราะมันเป็นสถานที่จองจำเหล่าจิตวิญญาณที่พ่ายแพ้ "
 
" ชั้นน่ะเหรอแพ้ เป็นไปไม่ได้ " มาวินไม่เชื่อ เพราะจำไม่ได้ว่าตัวเองไปร่วมงานประลองตอนไหน เดือดร้อนให้เจ้าของเสียงปริศนาเป็นผู้เฉลยด้วยการยิงคำถาม
 
" ถ้าจะให้บอกว่าแพ้ตอนไหน ก็ขอถามซักคำ ในช่วงที่ใช้ชีวิตกับจัน เจ้ามีความสุขมั้ย "
 
" ใช่.....ชั้นมีความสุขที่สุด " มาวินตอบเบาๆ รอยยิ้มจางๆเริ่มฉาบบนใบหน้า เพราะรำลึกถึงความทรงจำที่แสนสวยงาม ทว่าเจ้าของเสียงปริศนาไม่ยอมให้หนุ่มหัวเขียวได้สุขสันต์ เลยแทรกกลับมาด้วยข้อเท็จจริงที่น่าสะพรึง
 
" และในทุกๆคืน มักจะฝันประหลาดด้วย ใช่มั้ย สรุปว่า....เจ้าฝันถึงอะไร "
       
 
      พอมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของมาวินก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด เพราะจำได้ว่าฝันที่พบเจอในทุกคืนนั้นค่อนข้างน่ากลัว ในที่นั้น เขาได้กลายเป็นเด็กหนุ่มที่หลุดเข้าไปในโลกของเกมออนไลน์ และใช้ชีวิตผจญภัยอย่างสมบุกสมบัน แถมยังได้เจอกับใครบางคนที่คล้ายจัน เธอมีนามว่า.....เหมยลี่
 
" หึ หึ หึ พอจะจำอะไรได้บ้าง " เจ้าของเสียงปริศนายังไถ่ถาม พร้อมแทรกเสียงหัวเราะเป็นระยะ ประมาณว่าขบขันในสิ่งที่มาวินคิด แต่หนุ่มหัวเขียวไม่นึกโมโหโกรธา กลับแจงเรียบๆและล่องลอย ราวกับต้องมนต์สะกด
 
" จำได้ว่า.....มันเป็นฝันที่แสนเจ็บปวด รุนแรง เต็มไปด้วยการผจญภัยและ......"
 
" เร้าใจจนไม่อยากจะหยุดมัน " เจ้าของเสียงปริศนาพูดดักคอ ทำให้หนุ่มหัวเขียวอึ้ง เพราะมันคือความจริงทุกประการ เขาจึงร้องถามเสียงหลง
 
" นะ.....นายรู้ความคิดของชั้นได้ยังไง "
        
 
       แต่แทนที่จะได้ยินคำตอบที่ทำให้กระจ่าง มาวินกลับได้เสียงหัวเราะที่ดังสนั่น
 
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า......เจ้านี่มันตลกจริงๆ "
 
" นายหัวเราะอะไร แล้วชั้นตลกตรงไหน " มาวินเริ่มโมโหเล็กน้อย เลยร้องถามเสียงขุ่น
 
" ฮะ ฮะ ขอโทษที่ทำให้โมโห เอาล่ะ มาเริ่มกันใหม่ ขอเปิดด้วยคำถามต่อไปก็แล้วกัน ถ้าข้าจะบอกว่า....สิ่งที่เจ้าคิดว่าจริงนั้นก็คือโลกในจินตนาการของตัวเอง ส่วนความฝันที่พบเจอในทุกคืนนั้นคือความจริง เจ้าจะว่ายังไง " เจ้าของเสียงปริศนาเริ่มบรรเทาอาการขบขัน พร้อมกล่าวแบบเป็นงานเป็นงาน
 
" ชั้นก็จะบอกให้นายเลิกเพ้อเจ้อ แล้วไปตายซะ อ่านนิยายแฟนตาซีมากเกินไปรึไง ถึงได้ฟุ้งแบบนี้ " มาวินสวนทันควันด้วยวาจาเผ็ดร้อน บ่งบอกว่าเริ่มเดือดระอุเช่นกัน แต่แล้ว เขาก็พลันได้คิด
 
" เอ๊ะ.....แต่ว่า เอ่อ.....ยัยกระต่ายน้อยเบอร์สองกะ....ก็เคยบอกเราแบบนี้เหมือนกัน และถ้ามันเป็นความจริง กะ.....ก็หมายความว่า....." ถึงตรงนี้ มาวินเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้มากขึ้นเรื่อยๆ ความทรงจำกว่า 90 เปอร์เซ็นต์หลั่งไหลเข้ามาในสมอง
 
" อีกประการ เราเริ่มจำได้แล้ว ก่อนที่จะกลายเป็นแชมป์โลกสเก็ตบอร์ดและใช้ชีวิตร่วมกับจัน เราได้แพ้เจ้าหนุ่มหน้าขาว(โอคุยาสุ)ในการประลอง จากนั้นก็เจอตัวเองในด้านมืด ซึ่งชวนสยองมาก ปิดท้ายด้วยการทำสัญญากับหมอนั่น "
 
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุด เจ้าก็จำได้ และนี่คือร่างจริงของข้า " เจ้าของเสียงปริศนาหัวเราะชอบใจอีกครั้ง และพอสิ้นกระแส บุรุษผู้นั้นก็เริ่มปรากฏกายตรงหน้า
        
 
       ผู้มาใหม่มีรูปกายเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมบนศีรษะขาวโพลนและยาวสลวยถึงกลางหลัง ตามแขนที่โผล่พ้นชายเสื้อมีรอยสักสีแดงที่ดูประหลาดสถิตอยู่ แต่นั่นไม่น่าแปลกใจเท่ากับดวงตาแดงฉานที่ประดับบนใบหน้าเรียวยาว
 
" นะ.....นั่นคือนะ.....นายเหรอ ดะ....ดูเหมือนคนมากกว่าที่คิด ไม่สิ หล่อสะบัดเลยต่างหาก " มาวินยอมรับว่าตกใจมากที่เห็นร่างจริงของมารร้าย มันผิดไปจากที่คาดเอาไว้มาก
 
" หึ หึ หึ ขอบคุณสำหรับคำชม " มารร้ายยิ้มรับ พร้อมทิ้งกายลงนั่งในระดับเดียวกับมาวิน ด้วยท่วงท่าที่ดูดิบๆ ทำให้มันกลายเป็นมารที่หล่อแบบเถื่อนๆ
        
 
       มาวินนั่งจ้องอมนุษย์อยู่นาน เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ในที่สุด มารร้ายก็ลองหยั่งเชิง
 
" เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้ายังงงอยู่ ดังนั้น มีอะไรจะถาม ก็ว่ามา "
 
" นายเป็นใคร มาอยู่ในร่างของชั้นได้ยังไง ตกลง นายยังเป็นด้านมืดของชั้นอยู่มั้ย แล้วมีวัตถุประสงค์อะไร ถึงได้ทำแบบนี้ " คำพูดของอมนุษย์เป็นเหมือนสัญญาณไฟเขียวให้รถแล่นผ่าน มาวินจึงพรั่งพรูทุกสิ่งออกมาจนหมด ทำให้มารร้ายถึงกับชะงักงัน พร้อมยกมือห้ามอย่างรวดเร็ว
 
" เฮ้ๆ ใจเย็นก่อน ถามทีละอย่างและช้าลงด้วย ข้าตอบไม่ทัน "
 
" โอเค ชั้นจะใจเย็นๆ ไม่รีบร้อน ไม่ตื่นเต้น ไม่ตกใจ ฟื้ด......." มาวินพยายามสงบใจด้วยการสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แต่แล้ว เขาก็ล้มเหลว เพราะสิ่งที่ทำในเวลาต่อมาก็คือ.....ตะโกนใส่หน้ามารร้าย
 
" ไอ้บ้า จะให้ใจเย็นได้ไง เพราะจู่ๆ นายก็บอกว่าชีวิตแสนสุขที่ผ่านมาคือความฝัน แต่การผจญภัยขั้นวิบากคือเรื่องราวในชีวิตจริง แถมด้านมืดของตัวเองยังปรากฏตัวในร่างของใครก็ไม่รู้ ซึ่งโคตรหล่อจนน่าอิจฉา แบบนี้ ใครจะไม่ตกใจ "
       
 
      มารร้ายพยักหน้าเป็นเชิงรับฟัง เพราะเรื่องราวดังกล่าว ช่างหนักหนาสาหัสจนเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะรับไหว แถมเจ้าหัวเขียวนายนี้ก็เป็นคนที่ขี้ตกใจกว่าใครๆ จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำใจ อมนุษย์เลยสรุปว่า....
 
" ข้ารู้ว่าเจ้ายังสับสนอยู่ แต่ก็ขอเล่าแบบย่อๆว่า....เจ้าได้แพ้โอคุยาสุยับเยิน จากนั้นก็ทำสัญญากับข้า เพื่อต้องการพลัง เป็นเหตุให้ตกไปอยู่ในโลกแห่งจิตใจ แล้วนังกระต่ายน้อยก็ตามเข้ามาช่วย แต่ก็พลาด เจ้าได้ถูกยัยนั่นสังหาร ทำให้วิญญาณตกสู่ก้นบึ้งแห่งมโนทวาร เพื่อเตรียมดับสูญไปสู่ภพภูมิหน้า เปิดช่องให้ข้า ผู้เป็นวิญญาณแฝงได้ควบคุมร่างนี้แบบเต็มร้อย ซึ่งยอมรับตามตรงว่าโคตรฟลุ๊คเลย เพราะไม่รู้มาก่อนว่ามีวิธีนี้ "
 
" เดี๋ยวนะ แล้วชั้นไปถูกยัยกระต่ายน้อยฆ่าได้ไง หรือว่า....." มาวินถามกลับ มารร้ายจึงแถลงให้กระจ่าง
 
" หลังจากได้เห็นจันในโลกแห่งจิตใจถูกฆ่า เจ้าก็สติแตก ทำให้ข้าได้ควบคุมร่าง แล้วต่อสู้กับยัยกระต่ายน้อย ผลของมันก็คือ.....ความตายของเจ้า "
 
" จากนั้น วิญญาณของชั้นก็หลุดมาอยู่ที่ส่วนลึกสุดของจิตใจ " มาวินต่อเนื้อความในตอนจบ ซึ่งมันถูกต้องสมบูรณ์จนมารร้ายพยักหน้ารับ
 
" ถูกต้อง ก็นับว่าหัวไวนะที่เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว "
      
 
      มาวินเงียบไปนาน ในใจระลึกถึงความผิดพลาด เขาไม่น่าไปตกลงกับมารร้ายที่ปลอมตัวมาเป็นด้านมืดของตัวเองเลย มันทำให้เรื่องวุ่นวายจนเกินควบคุม แต่แล้ว เด็กหนุ่มก็นึกถึงบางอย่าง
 
" แล้วในช่วงที่ชั้นโดนยึดร่าง นายได้ทำอะไรในโลกจริง หวังว่าจะเป็นการแสดงความยินดีกับผู้คน ในฐานะที่หลุดสู่โลกภายนอกได้ " ถึงจะหวาดกลัวจนตัวสั่น แต่มาวินก็พยายามมองโลกในแง่ดี
 
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนละโยชน์เลย ข้าไม่ทำอะไรหน่อมแน้มแบบนั้นหรอก " มารร้ายหัวเราะลั่น
 
 
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter