The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallhere.com
 
…………………..
          
       ณ.ลานกว้างแห่งดินแดนลี้ลับ ที่แห่งนี้มีอาณาเขตประมาณครึ่งสนามฟุตบอล รอบข้างแวดล้อมไปด้วยบ้านไม้สไตค์ญี่ปุ่น เดิมทีถูกใช้เป็นสถานที่ประชุม หรือไม่ก็เป็นจุดรวมตัวในเวลาที่เกิดปัญหา
            
 
      ผู้คนกว่าร้อยชีวิตยืนจับกลุ่มที่กลางลานกว้าง มีทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ผู้หญิงและคนชรา สีหน้าของพวกเขาฉายแววกลัดกลุ้ม 
            
 
       ขณะที่ทุกคนมัวแต่ไถ่ถามกันเองจนเกิดเสียงจอแจ ก็ปรากฏชายหนุ่มร่างล่ำสันคนหนึ่ง เขาประกาศให้หมู่สมาชิกได้ยินด้วยเสียงอันดัง 
 
“ ทุกคนจงอยู่ในความสงบ ข้า งุยโฮ ผู้เป็นศิษย์อันดับสอง ขอยืนยันว่า....เทพศาสตราสามารถหยุดความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน ” 
          
 
      แม้งุยโฮจะมีบุคลิกที่เหี้ยมหาญ น่าเชื่อถือ แต่ก็ไม่อาจสยบความวุ่นวาย เนื่องจากทุกคนได้ยินเสียงระเบิดกัมปนาทที่ดังกึกก้องเป็นระยะ อันบ่งบอกถึงการต่อสู้ที่รุนแรง 
 
“ เจ้าแน่ใจหรือว่า….เทพศาสตราจะหยุดภัยร้ายได้ แล้วทำไมท่านถึงไม่ออกมายืนยันด้วยตัวเองล่ะ ” ชายร่างใหญ่ล่ำสัน คล้ายชนชั้นกรรมกร ถามกลับเสียงดัง
 
“ อะ…เอ่อ ตอนนี้ท่านเทพศาสตรากำลังรับมือสิ่งนั้นอยู่ เลยไม่อาจปลีกตัวมาตอบ ” งุยโฮตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะถึงจะศรัทธาเทพศาสตราเพียงใด ก็ไม่มั่นใจว่าอาจารย์ที่เคารพรักจะหยุดปีศาจร้ายตนนั้นได้
 
“ แล้วท่านโอคุยาสุอยู่ที่ไหนล่ะ ช่วยพาท่านออกมายืนยันอีกคนซิ พวกเราจะได้รู้สึกปลอดภัย ” ห้าสาวสวยในชุดกิมิโนเป็นฝ่ายเอ่ยถาม ดูจากสภาพของพวกหล่อน ถ้าไม่ใช่แม่ยก ก็ต้องเป็นแฟนคลับตัวยงของพ่อหนุ่มหน้าขาว
 
“ อะ….เอ่อ ท่านอาจารย์น้อยเองก็กำลังต่อสู้กับภัยร้ายเช่นกัน ” งุยโฮตอบตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะทำอย่างไร สถานการณ์เลวร้ายเข้าไปทุกที
       
 
        ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียง ก็เกิดแสงสีขาวขนาดเท่าตัวปรากฏตรงจุดที่อยู่ไม่ห่าง 
 
“ เอ๊ะ! นั่นมัน…..เวทเคลื่อนย้ายนี่นา ” หลายคนที่เชี่ยวชาญเวทมนตร์ เอ่ยทักพร้อมกัน สีหน้าตื่นตะลึง 
          
 
        แสงสีขาวสว่างได้ไม่นาน มันก็จางลงและดับไป หลังจากนั้น ก็ปรากฏกายของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง พวกเขาคือ….อากิเนะและโอคุยาสุ 
         
 
       ทันทีที่กลุ่มคนเห็นว่าบุคคลที่โผล่มาคือใคร พวกเขาก็อุทานดัง โดยเฉพาะบรรดาแฟนคลับสาวๆ ถึงกับกรูกันเข้ามาแย่งประคองร่างโชกเลือดและอ่อนเปลี้ยของโอคุยาสุ ปากก็ร้องถามเสียงหลง 
 
“ ใครเป็นคนทำร้ายท่านโอคุยาสุ ทำไมถึงได้มีสภาพแบบนี้ ” 
 
“ พี่งุยโฮ ทุกคนเป็นยังไงบ้าง ” อากิเนะเดินเข้ามาถาม ท่าทางจริงจัง ผิดจากบุคลิกที่ผ่านมา 
 
“ เอ่อ….ทุกคนดูแตกตื่นขอรับ น้องหญิง ” งุยโฮพูดจบ ก็ทำท่าจะกล่าวบางอย่าง ซึ่งอากิเนะดูออกว่าหนุ่มรุ่นพี่ต้องการสื่ออะไร จึงตอบกลับทันควัน
 
“ พี่โอคุยาสุสู้ไม่ได้ ตอนนี้ท่านปู่กำลังรับมืออยู่ ”  
 
“ อืม…” งุยโฮรับคำสั้นๆ เขาดูกังวล ด้วยรู้ซึ้งถึงพลังที่เกินจินตนาการของมาวิน เพราะเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่เพิ่งถูกปีศาจตัวนั้นอัดมา สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือ……ฝากความหวังไว้กับเทพศาสตรา ผู้เป็นอาจารย์ 
             
 
        ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน โอคุยาสุก็ฝ่าวงล้อมสาวๆออกมา เพื่อขอร้องอากิเนะด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า 
 
“ น้องหญิง ช่วยใช้เวทรักษาให้ที พี่จะได้กลับไปช่วยท่านอาจารย์ต่อสู้ ” 
         
 
        อากิเนะเหลือบมองโอคุยาสุที่โทรมไปทั้งตัว อาการของเขาหนักเกินกว่าจะกลับไปสู้ต่อ เด็กสาวจึงถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบปฏิเสธ 
 
“ เฮ้อ….เวทมนตร์ของอากิเนะรักษาได้แต่บาดแผลบนร่างกาย แต่กล้ามเนื้อภายในยังคงบอบช้ำอยู่ อีกประการ พี่หมดทั้งพลังกายและพลังวิญญาณ จะเอาอะไรไปสู้กับ…..เอ่อ มาวิน ” อากิเนะพูดถึงตรงนี้ เธอก็ดูสลดลงถนัดตา ด้วยเด็กหนุ่มจอมแก่นได้กลายเป็นตัวอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ 
         
 
        โอคุยาสุนิ่งอยู่อึดใจ เขารู้ดีว่าตนเองไม่เหลืออะไร การไปฝืนสู้กับปีศาจที่ทรงพลังขนาดนั้น เท่ากับการฆ่าตัวตายชัดๆ แต่จะให้ชายชาตินักรบถอยหนีไปแบบนี้  ยิ่งทำให้รู้สึกอดสู จึงกัดฟันกรอดใหญ่และตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยว 
 
“ ไม่เป็นไร ถึงพี่ไม่เหลืออะไร ก็จะสู้ แม้โจมตีมันไม่ได้ ขอเป็นโล่ให้ท่านอาจารย์ก็ยังดี ” 
         
 
        อากิเนะมองหน้าของโอคุยาสุ ในที่สุด เธอก็ถอนหายใจเบาๆ พร้อมส่ายหัวไปมา ท่าทางระอา
 
“ ห้ามพี่ไม่ได้แน่ๆ ถ้างั้นอากิเนะคงต้องตามใจแล้วล่ะนะ ” 
 
“ อืม…ขอบใจเจ้ามากที่รับฟังข้า น้องหญิง ” โอคุยาสุยิ้มมุมปาก ดวงตาเปล่งประกายมุ่งมั่นจนน่ากลัว 
        
 
        อากิเนะยกฝ่ามือเรียวและขาวผ่องขึ้นมาตรงหน้าของโอคุยาสุ พร้อมร่ายคาถา 
 
“ ข้าแต่เทพแห่งนิทรา จงกล่อมเกลาให้สายน้ำหยุดไหล สายลมหยุดพัด กาลเวลาหยุดนิ่ง….” 
 
“ เอ๊ะ! นี่มันไม่ใช่คาถาฟื้นพลังนี่นา น้องหญิง ” คิ้วของโอคุยาสุขมวดนิ่ว เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนหลอก แต่ไม่ทันได้ทำอะไร อากิเนะก็ร่ายคาถาบทสุดท้าย 
 
“ นิทราเถิด ” 
          
 
        สิ้นเสียงของอากิเนะ แสงสีเขียวอ่อนจากมือบางก็พุ่งใส่ใบหน้าของโอคุยาสุ เมื่อหนุ่มหล่อโดนเวทนั้น เขาก็ทรุดฮวบลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น 
 
“ ท่านอาจารย์น้อย เป็นอะไรไปแล้ว ” งุยโฮรุดรีบรุดเข้ามาประคอง พร้อมกับแม่ยกอีกสี่ห้านาง 
 
“ กรี๊ด...... ท่านโอคุยาสุอย่าเป็นอะไรนะ ” 
         
 
        อากิเนะมองความโกลาหลเบื้องหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ ครู่หนึ่ง เธอก็กล่าวกับงุยโฮที่กำลังดูอาการของโอคุยาสุ
 
“ พี่โอคุยาสุแค่หลับไป อีกสามชั่วโมง ก็คงจะตื่น ฝากพี่งุยโฮดูแลที่นี่ด้วยนะคะ ” 
        
 
        งุยโฮรู้สึกโล่งอกที่โอคุยาสุแค่หลับไป แต่เมื่อได้ยินประโยคที่ว่า “ฝากดูแล” เขาก็นึกสงสัย แล้วเงยหน้าขึ้นไถ่ถาม
 
“ แล้วน้องหญิงจะไปไหน ทำไมถึงพูดแบบนั้น ” 
       
 
        อากิเนะแย้มยิ้มออกมา ท่าทางของเธอดูสดใสราวกับเด็กน้อย ปากก็ตอบเสียงระรื่น คล้ายไร้เรื่องราวอันใด 
 
“ อากิเนะจะไปหาท่านปู่ค่ะ ” 
 
“ บ้าน่า น้องหญิงอย่าไปเลย มันอันตรายมาก อยู่ที่นี่แหละ ขนาดท่านอาจารย์น้อยกับพวกข้าที่เป็นยอดนักสู้ยังเอาเจ้าปีศาจนั่นไม่อยู่เลย ” งุยโฮร้องห้ามเสียงหลง ใบหน้าคมเข้มดูซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด 
 
“ นั่นซิ เท่าที่ดู ท่าทางจะอันตราย หนูอากิเนะอย่าไปเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่านเทพศาสตราเถอะ ” ชายชราในกลุ่มคนกล่าวทัดทาน 
        
 
        อากิเนะยิ้มน้อยๆ พลางเหลียวมองกลุ่มชาวบ้าน ครู่หนึ่ง เธอก็เดินไปหาเด็กชายตัวน้อยที่ยืนเกาะแขนแม่ สีหน้าของเจ้าตัวเล็กดูตื่นตระหนก หวาดกลัวและเสียขวัญ
        
 
        อากิเนะมองเด็กน้อยอยู่อึดใจ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเจ้าตัวเล็กดูคล้ายคลึงกับมาวิน สิ่งนี้ทำให้เด็กสาวเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม จึงก้มลงนั่งคุกเข่า พร้อมเอื้อมมือไปลูบหัวเยาวชนและปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น 
 
“ หนูน้อยอย่ากลัวไปเลย เดี๋ยวพี่สาวคนนี้จะไปจัดการกับสิ่งที่เจ้ากลัวเอง ” 
 
“ พะ….พี่จะช่วยผมและแม่ ใช่มั้ยครับ ” เด็กน้อยถามเสียงสั่น 
 
“ ใช่….พี่ขอสัญญา ” อากิเนะพยักหน้ารับคำและยิ้มสดใสให้หนูน้อย 
          
 
       ด้วยความอบอุ่น อ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความกล้าหาญเกินตัว ทำให้เด็กน้อยและผู้คนในดินแดนสบายใจยิ่งขึ้น แต่ทุกคนก็ยังกังวลอยู่ดี เพราะไม่เชื่อว่าเด็กสาวเอวบางร่างน้อยจะสามารถหยุดปีศาจร้ายที่ทรงพลังขนาดนี้
          
 
       อากิเนะลูบหัวเด็กน้อยอีกครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วหันหน้าไปยังทิศทางที่เทพศาสตราต่อสู้กับมาวิน กายบางเริ่มส่องแสงสีขาวที่แรงกล้าจนผู้คนแถวนั้นรู้สึกแสบตาไปตามๆกัน 
 
“ เฮ้ย! แสงนี่มัน…” 
         
 
       แสงนั้นสว่างอยู่หลายวินาที ไม่นานก็ดับลง พร้อมร่างบางที่หายไป ก่อให้เกิดเสียงอื้ออึงจากฝูงชน 
 
“ หนูอากิเนะจะไหวมั้ย น่าเป็นห่วงเหลือเกิน ” 
         
 
        ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย งุยโฮค่อยๆหยัดยืน เขาหันหน้าไปยังทิศทางที่เกิดการต่อสู้ แล้วนึกภาวนาอยู่ในใจ 
 
“ ขอให้รอดกลับมานะ น้องหญิง ”
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter