The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallpaperaccess.com

 

………………….. 

        

      สถานการณ์ในลานกว้างรอบโรงฝึกยังคงดุจเดิม พื้นหญ้าหลายจุดกระจุยกระจาย คล้ายถูกขุดด้วยพลั่วเหล็ก ต้นไม้ใหญ่หลายต้นหักโค่น  

          

 

      จากสภาพแวดล้อม บอกได้คำเดียวว่า.....เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้นที่นี่ และมันต้องรุนแรงเอามากๆ มิเช่นนั้น คงไม่ย่อยยับถึงเพียงนี้ ทว่าความบรรลัยน่าจะยังไม่จบ ด้วยมีบุรุษสองนายยืนประจันหน้าอยู่กลางลานกว้าง

         

 

       หนึ่งในนั้นเป็นชายชรา  เขาซ่อนร่างสูงเพรียวในชุดซามูไรสีขาว ผมหงอกสีเงินยาวสลวยไปถึงกลางหลัง แม้ใบหน้าจะดูนิ่งเฉยและไร้อารมณ์ แต่ประกายตากลับเฉียบคมและร้อนแรง ประดุจดังดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงแรงกล้า 

          

 

       ส่วนอีกบุรุษกลับแปลกประหลาด เขาเป็นเด็กหนุ่มร่างเล็กที่สวมชุดซามูไรซึ่งขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าเรียวดูบิดเบี้ยวเหยเกและเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนวิปลาส ดวงตาเปล่งแสงแดงจัด ราวกับสีเลือด สภาพโดยรวม ห่างไกลจากคำว่ามนุษย์พอสมควร 

          

 

       สองบุรุษจ้องมองกันเอง ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มผู้มีรอยยิ้มวิปลาส ก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง 

 

“ ว่ายังไง ตาแก่ ไม่คิดจะใช้เครื่องทุ่นแรงเลยเหรอ อย่างแกน่าจะใช้อาวุธได้ทุกประเภทนี่นา เพราะเป็นถึงปรมาจารย์ที่มีฉายาว่า….เทพศาสตรา เหอ เหอ เหอ ” 

         

 

       ชายชราผมขาวนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะก้มลงไปหยิบท่อนไม้ยาวขนาดเท่าแขนที่ตกอยู่ตามพื้น จากนั้นก็หันกลับไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่มร่างเล็ก

 

“ เหอ เหอ เหอ แกจะใช้ท่อนไม้เหี่ยวๆนั่นเหรอ ” เด็กหนุ่มผู้มีรอยยิ้มวิปลาสเอ่ยถาม น้ำเสียงเย้ยหยัน 

 

“ ใช่แล้ว ท่อนไม้เล็กๆนี่แหละ อาวุธของข้า ” ชายชราตอบกลับ ท่วงท่าดูสงบและเยือกเย็น 

 

“ เหอ เหอ เหอ งั้นศึกนี้คงเป็นที่ตายของเเกแล้วล่ะ ตาแก่ ” เด็กหนุ่มประหลาดฉีกยิ้ม พร้อมหัวเราะลั่น ดวงตาแฝงแววประสงค์ร้าย 

         

 

      ชายชราผมขาวไม่รอให้ใครมาเตือน เขาตั้งท่าต่อสู้อย่างรัดกุม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กหนุ่มประหลาดพุ่งเข้ามาโจมตีด้วยความเร็วที่สูงจนมองไม่เห็น 

      

 

      หมัดขวาตรงที่ห่อหุ้มด้วยออร่าสีดำวิ่งใส่ใบหน้าของชายชรา แต่เทพศาสตราก็ไวพอจะยกท่อนไม้ยาวขึ้นมาปัดป้อง

 

“ เปรี้ยง ” 

          

 

      เสียงปะทะดังสนั่นไปทั่วบริเวณ คล้ายเกิดระเบิดกัมปนาท ผลจากการปะทะในครั้งนี้ก็คือ.....การกระเด็นกระดอนของเด็กหนุ่มประหลาด 

 

“ ครืด….” 

          

 

      ร่างเล็กบางของเด็กหนุ่มลอยถลาไปในกลางอากาศประมาณ 10 เมตร จากนั้นก็ไถลไถเถือกสลับกลิ้งเกลือกไปบนพื้นอีกหลายตลบ ปิดท้ายด้วยการนอนแน่นิ่ง

         

 

      ชายชราผมขาวยืนนิ่งอยู่จุดเดิม มือขวากำท่อนไม้ยาวที่ยกสูงระดับใบหน้า เขาพินิจร่างของเด็กหนุ่มประหลาดซึ่งกำลังนอนหงายอยู่บนพื้นหญ้า ครู่หนึ่ง ก็เปิดปากด้วยเสียงที่ดังกังวาน 

 

“ ลุกขึ้นมา อย่างเจ้าไม่เสร็จง่ายๆด้วยกระบวนท่าพื้นๆแบบนี้หรอก ” 

          

 

       สิ้นคำของเทพศาสตรา เด็กหนุ่มประหลาดก็ค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ฉีกยิ้มกว้าง

 

“ เหอ เหอ เหอ นึกว่าแกจะเข้ามาซ้ำจนเปิดช่องให้ข้าโจมตีซะอีก เยือกเย็นสมกับเป็นยอดยุทธ์ระดับปรมาจารย์ ” 

         

 

       เทพศาสตราเหลือบมองมาวิน ที่ตอนนี้กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ภายในใจแอบขบคิด

 

“ แม้เจ้าหนูหัวเขียวจะดูไม่เป็นตัวเอง แต่ความคิดของมันก็ยังเฉียบขาด ไม่ได้บ้าคลั่ง ไร้สติ ดูท่าทางศึกนี้จะสาหัสกว่าที่คิด ” 

        

 

      ขณะที่เทพศาสตรากำลังวิตก เด็กหนุ่มก็ยกมือขวาขึ้นมาที่ระดับอก พร้อมพึมพำเบาๆ 

 

“ ทุกสรรพสิ่งล้วนพินาศ หมู่มารแห่งอสรพิษจงสถิตในมือขวาของข้า ” 

        

 

       พอเด็กหนุ่มวิปลาสกล่าวจบ คลื่นพลังงานที่มีขนาดเท่ากับลูกแฮนด์บอลก็ผุดขึ้นมาจากฝ่ามือ เขาแสยะยิ้มที่ดูน่าเกลียด แล้วขว้างสิ่งนั้นใส่เทพศาสตรา ปากก็ร่ำร้องจนสุดเสียง 

 

“ เมเทโอ ” 

          

 

      บอลพลังงานพุ่งเข้าใส่ชายชราอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนเทพศาสตราจะเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงพลิกหลบสิ่งนั้นได้อย่างง่ายดาย 

 

“ ตูม ”  

         

 

      บอลพลังงานพุ่งปะทะต้นไม้ใหญ่ขนาดสามคนโอบ ก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ  แต่ที่น่าหวาดหวั่นไม่ใช่เสียงระเบิด กลับเป็นพลังทำลายที่สามารถเจาะรูกรวยโบ๋ขนาดเท่าลูกฟุตบอลตรงกลางลำต้น ที่แย่กว่านั้นคือ….พฤกษานั้นเริ่มเหี่ยวเฉาลงไปเรื่อยๆจนกลายเป็นไม้ตายซาก 

         

 

      เทพศาสตรามองซากต้นไม้ตายอยู่อึดใจ แล้วหันกลับมาพูดกับเด็กหนุ่มผู้มีรอยยิ้มวิปลาส ท่าทางตกใจเล็กน้อย

 

“ นี่เจ้าใช้ได้แม้กระทั่งเวทมนตร์ดำของหมู่มารเลยเหรอ ” 

 

“ เหอ เหอ เหอ แปลกใจมั้ยเล่า ตาแก่ผมขาว ” เด็กหนุ่มประหลาดหัวเราะตอบ 

           

 

       เทพศาสตราไม่ต่อถ้อยคำใดๆ ดวงตาเฉียบคมส่อแววหนักใจ เพราะสิ่งที่มาวินใช้เมื่อครู่คือมนต์ดำของเหล่ามาร อันเป็นศาสตร์ที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจใช้ได้ ชายชราขบคิดได้ไม่นาน ในที่สุด ก็ต้องล้มเลิก เพราะจู่ๆก็มีบอลพลังงานสีดำนับสิบลอยตัวอยู่รอบกายของเด็กหนุ่มประหลาด

 

“ เอ๊ะ! นั่นมัน…..” เทพศาสตราอุทานดัง 

 

“ ซุปเปอร์เมเทโอ ไป ” เด็กหนุ่มประหลาดคำรามดัง พร้อมชี้ไปที่ชายชราผมขาว

         

 

      ทันใดนั้นเอง บอลพลังงานนับสิบก็พุ่งเข้าใส่ชายชราผมขาวพร้อมกัน มันเป็นการโจมตีที่แสนจะเซอร์ไพรส์จนเทพศาสตราเกือบรับมือไม่ทัน 

 

“ เฮ้ย! ” 

          

 

       เทพศาสตราพลิกหลบลูกบอลพลังงานอยู่หลายตลบอย่างยากลำบาก ถึงกระนั้น มนต์ตราแห่งมารก็หาได้ต้องกายของชายชรา 

 

“ ตูม ตูม ตูม……” 

           

 

      เสียงระเบิดดังต่อเนื่อง ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้ได้กลายเป็นสมรภูมิรบโดยสมบูรณ์ แทบไม่ต้องหันกลับไม่มองเลยว่าบอลพลังงานนับสิบจะสร้างความฉิบหายมากแค่ไหน แต่บอกเพียงได้คำเดียวว่า....ถ้าใครโดนเวทนี้เข้าไป มีหวังกลับบ้านเก่าอย่างแน่นอน 

          

 

      เด็กหนุ่มประหลาดดูเหวอไปหลายวินาที ไม่นาน ก็ปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติ พร้อมกล่าวชมเชยเทพศาสตราด้วยรอยยิ้มที่แสนสยองดุจเดิม 

 

“ สุดยอดเลย ตาเฒ่า แกเป็นมนุษย์คนแรกที่หลบซุปเปอร์เมเทโอของข้าได้ทุกลูก เหอ เหอ เหอ ” 

         

 

      เทพศาสตรายังนิ่งขึ้ง สีหน้าตึงเครียด ปากก็ตะโกนถามเด็กหนุ่ม

 

“ เจ้าไม่ใช่มนุษย์แน่ ตกลงเจ้าเป็นใคร แล้วเข้ามาแฝงกายของเจ้าหนูหัวเขียวทำไม บอกมาซะดีๆ ” 

         

 

      เด็กหนุ่มผู้วิปลาสถึงกับหุบยิ้มอย่างฉับพลัน ท่าทางแปลกใจ แต่กิริยานั่นก็ปรากฏเพียงแวบเดียว วินาทีต่อมา มันก็ฉีกยิ้มสยอง พร้อมตอบเบาๆด้วยเสียงที่แหบแห้ง

 

“ ตาแก่นี่ตลก ถ้าข้าไม่ใช่มาวิน แล้วจะเป็นใครล่ะ นี่แหละตัวตนที่แท้จริงของข้า ” 

 

“ ไม่มีทาง เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนมีพลังจิตต่อสู้กล้าแข็งขนาดนี้ ไหนจะใช้เวทมนต์ของหมู่มารได้อีก เจ้าเป็นตัวอะไร บอกข้ามาซะดีๆ ” เทพศาสตราตวาดเสียงกร้าว ดวงตาเรียวถมึงทึง กายสูงเพรียวเริ่มเปล่งออร่าสีขาวออกมา เป็นนัยว่าเฒ่าชราผู้นี้เริ่มจะเอาจริง 

          

 

      ด้วยแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากเทพศาสตรา ถึงกับทำให้เด็กหนุ่มวิปลาสหุบยิ้มอีกครั้ง กายที่ไหวเอนเริ่มเหยียดตรงอย่างสมบูรณ์ แม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและเยือกเย็น

 

“ ดูท่าทางฉายา..…เทพศาสตราจะไม่ได้มาจากการเยินยอที่เลื่อนลอย เจ้าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เก่งมากที่ดูออก หึ หึ หึ ”    

 

“ แล้วบอกได้รึยังว่าเจ้าคือมารอะไร ” เทพศาสตราทวงถามด้วยท่วงท่าที่ดูหนักแน่นและมั่นคง 

 

“ หึ หึ หึ คำตอบนั้น ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะสามารถรับมือข้าได้หรือไม่ ” มาวินด้านมืดหัวเราะในลำคอ ท่าทางขบขัน อันเป็นกิริยาที่ดูสงบ คล้ายบุรุษสูงวัยที่ผ่านโลกมาอย่างยาวนาน 

 

“ งั้นเห็นที คงต้องเค้นคอถามความจริงจากเจ้าแล้วสินะ ” เทพศาสตราย่อตัวลงเล็กน้อย พร้อมยกท่อนไม้ขึ้นสูงระดับอก เพื่อเตรียมต่อสู้อย่างเต็มที่ ท่าทางที่ดูจริงจัง ทำให้สีหน้าของมาวินด้านมืดตกตะลึงไปแวบนึง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

“ หึ หึ หึ ”      

 

“ เจ้าหัวเราะอะไร ” เทพศาสตราถามกลับ 

           

 

      เด็กหนุ่มหัวเขียวจ้องมองเทพศาสตรา ดวงตาดูแข็งกร้าวและแดงจัดจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์ วินาทีต่อมา ออร่าสีดำก็แผ่ออกมาจากกายเล็กบางอย่างรุนแรง คล้ายเปลวเพลิงกองใหญ่ พร้อมเสียงประกาศกร้าวที่ดังสะท้านไปทั่วบริเวณ เหมือนกับเสียงเอคโค่

 

“ อย่ามาอวดดี เจ้ามนุษย์ เจ้าคิดว่าจะชนะมารอย่างข้าได้เหรอ ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter