The Phoenix of Andromeda

คาเมเลียสถึงกับมีสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปชั่ววูบ เมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นเชิงดูหมิ่นอาวุธของเธอ แต่แล้วเธอก็รีบดึงสีหน้ากลับมาเป็นยิ้มเยาะและยังแฝงไว้ด้วยความอำมหิตในรอยยิ้มเหมือนเดิม

"ท่านผู้เป็นเจ้าของธนูมรกต" นางเอ่ยขึ้น " ผู้ที่สามารถยิงธนูได้สี่ห้าดอกในเวลาเดียวกันได้โดยไม่พลาดเป้า วันนี้ข้ารู้สึกดีใจเหลือเกิน ที่กำลังจะได้ท่านมาเป็นเพื่อนเล่นแก้เหงาให้กับข้าสักชั่วครู่... อาวุธของข้านั้น อาจจะไม่ได้อยู่ในทำเนียบยอดศาตราชั้นสูงเยี่ยงธนูมรกตของท่าน แต่ข้าก็ยังหวังว่าท่านจะไม่มองข้ามฝีมือของผู้ที่ใช้อาวุธธรรมดาๆนั้นไปอย่างสิ้นเชิงกระมัง เพราะจะอย่างไรแล้ว ต่อให้อาวุธนั้นจะเป็นยอดศาตราชั้นสูงอย่างไร แต่ถ้าหากผู้ใช้หรือผู้ที่เป็นเจ้าของมีฝีมือที่ไม่ได้อยู่ในขั้นสูงเยี่ยมจนถึงที่สุดแล้ว ก็อาจจะมีวันที่จะพ่ายแพ้ต่อผู้ที่มีอาวุธธรรมดาๆแต่อาจกลับมีฝีมืออยู่ในขั้นเหนือชั้นกว่าก็เป็นได้นะ..."

เมธานอสเมื่อได้ยินคำพูดของคาเมเลียสแบบนี้ ก็ถึงกับลอบชมเชยนางในใจ ที่นางกลับรู้จักใช้วาทะศิลป์ได้คมคายอย่างคาดไม่ถึง ในใจตอนนี้ ถึงกับคลายอารมณ์จากความหงุดหงิดที่นางได้สร้างให้กับเขามาก่อนหน้านี้ และเขาเองนั้นก็อยากจะรู้เหลือเกินว่า ระหว่างยอดมือธนูที่มีฉายาว่า จ้าวธนูห้ามรกตคนนี้ กับ คาเมเลียสเทพธิดาทมิฬ ใครกันล่ะที่จะมีชัยในการประมือกันในครั้งนี้

ไม่มีสุ้มเสียงดังมาจากด้านในห้องที่ประตูถูกเปิดไว้แค่เพียงหน่อยเดียวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงนั้นก็ตอบกลับมาว่า

"เจ้ารู้ไม๊แม่หนูน้อย... ว่าข้านั้นไม่เคยออมมือให้กับสตรีหรือผู้เยาว์มาก่อนหน้านี้เลยทั้งสิ้น หน้าที่ของข้าในตอนนี้ที่จริงแล้วก็คือการหยุดยั้งพวกเจ้าไว้ตรงจุดนี้ให้นานที่สุด ในเมื่อเจ้าหรือใครก็ตามอยากจะพิสูจน์ฝีมือกับข้า ก็แค่เพียงฝ่าเข้ามาในนี้เท่านั้น เพราะผู้ที่สามารถเอาตัวฝ่าเข้ามา จนสามารถหลุดพ้นออกไปจากห้องนี้ได้ ก็ถือได้ว่ามันผู้นั้น คือผู้ที่มีชัยเหนือข้าอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากฝ่าข้าไปไม่ได้ มันผู้นั้นก็อาจจะต้องนอนทอดร่างอันไร้วิญญาณของตนไว้ภายในห้องนี้ก็เป็นได้ หมดคำพูดของข้าแล้ว ขอเชิญเจ้าหรือใครก็ตามได้เข้ามาพิสูจน์ฝีมือของตนได้..."

มุมปากของคาเมเลียสกลับปรากฏรอยยิ้มอันเยาะหยันขึ้นมาอีกครา ดวงตาของนางบัดนี้ ก็เต็มไปด้วยประกายของความกระหายในการต่อสู้...!

สำหรับนางแล้ว ความตายหาได้มีความน่ากลัวเท่ากับความไร้รสชาติแห่งความหฤหรรษ์ในการได้เห็นโลหิตของคู่ต่อสู้หลั่งไหลออกมาไม่

นางหันไปสบตากับเมธานอส และเมธานอสก็พยักหน้าให้นาง เป็นความหมายให้นางได้ทำตามความพอใจของนางได้ ในใจของเขาได้คิดไว้แล้วว่า คาเมเลียสนั้น เหมือนผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความกำหนัดหื่นกระหายในการที่อยากจะได้เห็นโลหิตของคู่ต่อสู้หลั่งไหลออกมา...

ใช่แล้ว... เขารู้จักสตรีผู้ที่ถือได้ว่าเป็นศิษย์น้องของเขาคนนี้ได้ค่อนข้างดี หากให้นางได้ระบายความกำหนัดแบบนี้ออกไปซะบ้าง ก็อาจจะช่วยให้นางเย็นลงได้ในระดับหนึ่ง...

"จงใช้เวลาให้สั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เวลาของเรามีจำกัด เจ้าจงจำไว้ด้วย..." เมธานอสส่งเสียงกำชับเบาๆ ขณะที่นางกำลังก้าวผ่านประตูเข้าไปในห้องนั้น

และเมื่อนางได้เข้ามาอยู่ภายในห้องแล้ว ประตูที่ด้านหลังนางก็ปิดตัวเองโดยอัตโนมัติ นางกวาดตามองภายในห้องก็พบว่าห้องนี้มีความยาวราวสิบห้าเมตร และมีร่างของบุรุษชุดสีเขียวมรกตกำลังยืนตะหง่านอยู่จนเกือบสุดห้อง ในมือของเขาถือคันธนูที่มีสีเขียวมรกตไปทั้งคันเช่นกัน ลักษณะของคันธนูนี้มีความวิจิตรและดูน่าเกรงขาม สมกับเป็นหนึ่งในยอดศาตราชิ้นหนึ่งที่มีชื่อเสียงเกรียงไกรไปทั่วดาราจักรแอนโดรเมด้า

และใบหน้าของบุรุษชุดเขียวมรกตผู้นี้ กลับซ่อนเร้นอยู่ในฮู้ดที่ปกปิดใบหน้าของเขาไปส่วนหนึ่ง แต่คาเมเลียสก็สังเกตุได้เลาๆว่า บุรุษผู้เป็นเจ้าของยอดศาตราชิ้นนี้ น่าจะมีอายุค่อนข้างมากแล้ว

"ชื่อของข้านั้นคือ... คาเมเลียส" นางกล่าวแนะนำตัวเอง "ข้าคิดว่าท่านอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อของผู้เยาว์คนนี้ที่หาได้มีชื่อเสียงเรียงนามก้องหล้าเช่นท่านไม่ หากผู้เยาว์จะจดจำชื่อเสียงของท่านผู้อาวุโสกว่าไม่ผิด ชื่อของท่านจริงๆก็คือ 'อินทรนินทร์' ใช่หรือไม่...?"

แล้วดวงตาของบุรุษชุดเขียวนั้นก็เป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง

"ใช่... นั่นคือนามที่แท้จริงของข้า เจ้าจงอย่าได้พูดพร่ำอะไรมากมาย จงแสดงฝีมือของเจ้าออกมาโดยเร็วเถอะ...!"

มุมปากของคาเมเลียสเผยให้เห็นรอยยิ้มกระหายอยาก ที่จริงนางนั้นไม่ได้ต้องการจะกล่าวมากความอะไรนัก แต่นางเพียงต้องการคำยืนยันที่แน่นอนว่า บุคคลที่อยู่ตรงหน้านี้ ใช่อินทรนินทร์ผู้มีฉายาว่าจ้าวธนูห้ามรกตที่แท้จริงหรือไม่ บัดนี้คำตอบก็ได้ยืนยันอย่างชัดเจนแล้ว !

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เสียงการต่อสู้อันกึกก้องระหว่างบุรุษและสตรีที่ต่างรุ่นต่างวัยกันค่อนข้างมากก็ดังลอดออกมาถึงหน้าห้องที่พวกของเมธานอสได้ยืนลุ้นกันอยู่อย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นการต่อสู้ด้านใน แต่เสียงเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้จินตนาการถึงภาพการต่อสู้ ได้อยู่ไม่น้อย...!

ธนูกับดาบ... สองอาวุธที่มีความได้เปรียบเสียเปรียบกันอย่างชัดเจน ธนูเหมาะกับการต่อสู้ระยะไกลระดับหนึ่ง และเมื่ออยู่ในมือของจ้าวธนูผู้ที่สามารถยิงลูกธนูได้แม่นยำถึงคราวละห้าดอกผู้นี้ ดูแล้วก็น่าจะได้เปรียบคาเมเลียส ผู้ใช้ดาบซึ่งเป็นอาวุธช่วงสั้น

แต่... คาเมเลียสไม่ใช่สตรีธรรมดา นางคือผู้ที่หลงใหลในการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ความว่องไวของนางถือได้ว่าเป็นที่สุดคนหนึ่งของบรรดาเหล่าสตรีที่เป็นยอดนักสู้ที่มีปรากฏให้เห็นอยู่เพียงน้อยนิด...!

และถ้าหากว่าลูกธนูนั้นจับเป้าหมายที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแล่บของคาเมเลียสได้ไม่ทัน... และปล่อยให้นางได้เข้ามาประชิดถึงวงในแล้ว ถึงเป็นจ้าวธนูห้ามรกตก็เถอะ หากไม่อาจจะแก้ไขสถานการณ์ได้ทันท่วงที ก็อาจจะต้องได้เสียโลหิตและพ่ายแพ้ไปในครั้งนี้อย่างเป็นไปได้...

และสิ่งที่สำคัญอีกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้เมธานอสอดเกิดความกระหยิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อยไม่ได้ก็คือ

เขาได้ยินข่าวลือมาก่อนหน้านี้ว่า อินทรนินทร์ผู้มีฉายาว่าจ้าวธนูห้ามรกตผู้นี้ มีอาการป่วยเรื้อรัง และหลบเร้นกายมาได้สักพักใหญ่แล้ว หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ความมีชัยของคาเมเลียสก็เป็นสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก...

แต่แล้ว เสียงกรีดร้องสั้นๆของคาเมเลียสก็ดังหลุดออกมาคำหนึ่ง ขณะที่เสียงการต่อสู้นั้นก็หยุดชงักไปทันที... ?!

ความกระหยิ่มที่ซ่อนอยู่ในสีหน้าของเมธานอสบัดนี้ถึงกับเลือนหายไปในทันทีเช่นกัน...

อะไรกัน... ? คาเมเลียส แพ้แล้วรึ...? คำถามนี้ได้เกิดขึ้นมาในใจของเขาทันที ?

และยังไม่ทันที่เขาจะขบคิดสิ่งใดต่อไป เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเหล่ากองทหารที่ติดตามเขามา ก็ดังขึ้นมาอย่างโกลาหล !

เมธานอสหันขวับกลับไปทางเบื้องหลัง ก็ได้เห็นภาพของเหล่าทหารของเขานั้น ต่างล้มลงทอดร่างลงไปกับพื้นราวใบไม้ร่วง...!

ศัตรูลับสามสี่คน บัดนี้ได้ลอบเข้ามาโจมตีกองทหารของเขาอย่างไม่ทันได้ระวัง เพราะพวกของเมธานอสทั้งหมดนี้ ต่างก็คอยเงี่ยหูฟังการต่อสู้ในห้องข้างหน้านี้ อยู่อย่างใจจดใจจ่อด้วยกันทุกคน จึงได้ขาดความระมัดระวังกันไปชั่วขณะหนึ่ง...

แล้วเมธานอสก็ได้สังเกตุว่า ผู้ที่อยู่ด้านหลังของพลทหารคนหนึ่งที่กำลังค่อยๆทรุดร่างลงไปกับพื้นเพราะถูกปาดคอหอยก็คือ บุรุษผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ ผู้เป็นรองแม่ทัพหรือรองขุนพลผู้กร้าวแกร่งและมากฝีมือคนหนึ่งแห่งอณาจักรแอนโดร่า ผู้มีนามว่า โรมิยาส นั่นเอง...!

ส่วนคนอีกสามคนที่มาพร้อมกับเขาผู้นี้กลับเป็นสามองครักษ์ ที่ตอนนี้น่าจะยังถูกขังอยู่ในห้องที่ติดกับห้องโถงที่ใช้ควบคุมเหล่าเครือญาติขององค์จักรพรรดิ์ไว้นั้นซะมากกว่า แต่นี่พวกเขากลับหนีออกมาได้ เมธานอสคาดได้ว่า พวกเขาคงได้รับการช่วยเหลือมาด้วยฝีมือของโรมิยาสคนนี้อย่างแน่นอน...

และการลอบโจมตีด้วยคนจำนวนสี่คนนี้เป็นไปด้วยความฉลาด พวกเขาลอบลงมือกับพลทหารธรรมดาๆเพื่อตัดกำลังแทนที่จะลงมือกับยอดนักรบอีกห้าคนที่มาพร้อมกับเมธานอส

โรมิยาส ยกมีดขึ้นมาเช็ดเลือดกับผ้าสีแดงที่เขาเพิ่งหยิบออกมา หลังจากพลทหารคนสุดท้ายในกองได้ลงไปนอนสิ้นใจจากการถูกปาดคอหายไปแล้ว และสีหน้าของเขานั้น ดูไม่ได้มีความกระตือรื้อร้นกับการที่ได้เห็นเมธานอสยืนอยู่ไม่ไกลจากทางเบื้องหน้านี้เลยแม้แต่น้อยนิด...

เขามองผ้าผืนน้อยที่เปื้อนเลือดพรางเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมาโดยไม่มองหน้าเมธานอส

"เจ้าคงเข้าใจว่า อิทรนินทร์ ผู้มีฉายาว่า จ้าวธนูห้ามรกตนั้น ถนัดแต่การต่อสู้ระยะไกลกระมัง...?"

แล้วเขาก็ค่อยๆช้อนตามองดวงตาของเมธานอสที่มีหน้ากากเหล็กสีเงินแวววาวปกปิดดวงหน้าไว้ทั้งหมด

"แสดงว่าเจ้านั้น... ยังไม่ได้รู้ความลับของอินทรนินทร์ว่า เขามีความถนัดในการต่อสู้ระยะใกล้พอๆกับการต่อสู้ระยะไกลด้วยลูกธนูเพียงสองดอก เท่านั้น...!"

แล้วหางตาทั้งสองของเมธานอสก็กระตุกขึ้นมาครั้งหนึ่ง

ใช่แล้ว... เขาเองนั้นไม่เคยได้รู้ความลับในเรื่องนี้ ของผู้ที่มีฉายาว่าจ้าวธนูห้ามรกตนั้นมาก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อยนิด... !

อา... เกมส์ด้านในคงเปลี่ยนไปแล้ว ไม่แน่ว่า ขณะนี้คาเมเลียส คงจะได้นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นไปแล้วจริงๆ...??!!