The Phoenix of Andromeda

"โรมิยาส...!! " สามองครักษ์พร้อมใจกันอุทานออกมา

บุรุษผู้ที่เรียกว่าโรมิยาส รีบทำมือจุ๊ปาก สามองครักษ์จึงอ้าปากค้างกันไปทันที

แล้วโรมิยาสก็รีบเข้ามาที่คนทั้งสาม "ข้าจะช่วยพวกท่านหนีออกไปในทางลับที่ข้าเพิ่งจะลงมา แล้วหลังจากนั้นเราก็ต้องรีบออกไปช่วยกันสกัดไอ้พวกโบโรเธียนั่นไม่ให้เข้าไปที่ห้องนิรภัยทองคำได้..." เขาพูดออกด้วยเสียงที่เบาหวิว เพื่อป้องกันไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปทางด้านหน้าห้องลับ

"ท่านได้ยินเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้หมดแล้วหรือ ถึงได้รู้ว่าไอ้หน้ากากเหล็กนั่น มันกำลังพาพวกนักรบและทหารไปที่ห้องนิรภัยทองคำ? " องครักษ์หน้าเหลี่ยมเอ่ยถามโรมิยาสด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบาไม่แพ้กัน

"ไม่ทั้งหมดหรอก ท่านบาดอฟ..." โรมิยาสตอบขณะที่กำลังปลดพันธนาการให้กับคนทั้งสาม "พอข้าลอบเข้ามาตามทางลับด้านบนแล้ว ก็ได้มาเห็นจังหวะที่นังผู้หญิงชุดแดงนั่นลงมือสังหารพวกสนมเข้าพอดี หลังจากนั้นข้าก็พอจะเชื่อมต่อเหตุการณ์ทั้งหมดได้ และก็ได้รู้ว่าพวกท่านทั้งสามถูกขังอยู่ที่ห้องนี้ยังไงล่ะ"

"ท่านได้ส่งข่าวให้ท่านโคแวนรู้หรือยัง ท่านโรมิยาส? องครักษ์หน้ากลมถามขึ้นบ้าง

"ข้าส่งข่าวไปอย่างเร่งด่วนแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะกำลังเดินทางกลับมาแล้วล่ะ แต่พวกเราคงจะรอเขาอยู่ไม่ได้หรอกนะ ท่านไรออส..."

"พวกโบโรเธียบัดซบ มันคงได้วางแผนกันไว้นานแล้วแน่ๆ " องครักษ์หน้ายาวออกความเห็น "ข่าวเคลื่อนพลทางอากาศของพวกมัน ก็อาจจะเป็นแค่กลลวงหรือเปล่า... เพราะถ้ามันเคลื่อนกองกำลังทางอากาศมาจริงๆ พวกมันก็คงจะต้องถูกองค์กรสันนิบาตรดวงดาวรุ่มจวกแน่ๆ หรือว่าไงท่านโรมิยาส? "

"ท่านโรดอน...' โรมิยาสเงยหน้ามองเขาอยู่วูบหนึ่ง "องค์กรสันนิบาตรดวงดาวในขณะนี้ เราต่างก็รู้ว่า ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนดังแต่ก่อน ข้าคิดว่าในขณะนี้พวกโบโรเธียไม่ได้กลัวเกรงอะไรกับสนธิสัญญาการไม่รุกรานกันเป็นเวลาสิบปี ดังที่ได้เคยลงนามพร้อมกับอณาจักรแอนโดร่าของเราไว้ที่ดาวมูชานั่นหรอก และท่านเชื่อข้าเถอะ... ว่าอีกไม่นานหลังจากนี้ พวกโบโรเธียนั่นจะต้องหาแนวร่วมเพื่อจะมาโจมตีอณาจักรของเราเพิ่มขึ้นมาอีก คงไม่ใช่แค่คิดไปหยิบยืมอาวุธหรือขอกำลังหุ่นยนต์มาจากพวกไตรตรอนแค่นั้น เพราะฉะนั้น ข้าก็เลยคิดว่า กองกำลังทางอากาศของพวกมันก็คงจะเคลื่อนออกมาแล้วจริงๆ แต่มันคงไม่คิดจะลงมือโจมตีเราในตอนนี้จริงๆ เพราะนั่นน่าจะไม่ใช่ จุดประสงค์ที่แท้จริงของมันในตอนนี้แน่ๆ ..."

"อา... ใช่ล่ะ" องครักษ์หน้ายาวนึกอะไรบางอย่างได้ "จุดประสงค์ของมัน... ดูแล้วน่าจะอยู่ที่พระโอรสขององค์จักรพรรดิ์ของเราแน่ๆ ตอนไอ้หน้ากากเหล็กนั่นมันเรียกเราสามคนมาเค้นถามที่ห้องนี้ มันก็เน้นถามถึงตัวพระโอรสอยู่บ่อยครั้ง เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าไอ้พวกโบโรเธียนั่นจะมาหลงเชื่อคำทำนายนั้น ว่ามันจะเป็นจริงไปได้...! "

แล้วโรมิยาสก็ได้แก้พันธนาการให้ทั้งสามองครักษ์เสร็จพอดี

"เอาล่ะ... เรื่องพวกนี้ ต้องเอาไว้คุยกันอีกที เรื่องหนักหนาของเราตอนนี้ อยู่ที่ว่า เราจะต้องรีบไปสกัดพวกมันให้เร็วที่สุด ก่อนที่พวกมันจะหาทางเข้าไปยังห้องนิรภัยทองคำได้ พวกเรารีบไปกันเถอะ...! "

โรมิยาสสรุป ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนช่องลับนั้นด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ...!

องครักษ์หน้ากลมที่ชื่อไรออสหันไปมองอีกสององครักษ์ "แล้วก็ไม่น่าเชื่อว่า อณาจักรของเราจะมีรองขุนพลที่ว่องไวปานลมกรดเช่นนี้... พวกเราสามคนนี่น่าจะไปลาออกจากการเป็นองครักษ์แล้วกลับไปอยู่ที่บ้านนอกซะเลยจะดีกว่ากันล่ะมั้ง? "

องครักษ์หน้าเหลี่ยมที่ชื่อบาดอฟและองครักษ์หน้ายาวที่ชื่อโรดอนฟังแล้วต่างก็ยิ้มขึ้นพร้อมๆ กัน

"ถ้าพวกเราไม่ตายกันซะก่อนในวันนี้นะ... เราก็น่าจะทำอย่างที่ท่านว่าล่ะ" องครักษ์โรดอนตอบแล้วก็กระโดดขึ้นไปบนช่องลับตามโรมิยาสไปทันที...

จากนั้น ทั้งสามองครักษ์และโรมิยาสก็ได้เคลื่อนตัวผ่านช่องทางลับด้านบนไปอย่างเร่งรีบ!

และในขณะเดียวกันนั้น เมธานอสและพวกนักรบทั้งหก รวมทั้งกลุ่มทหารจำนวนหนึ่ง ก็เพิ่งจะมาถึงหน้าประตูของห้องชั้นนอกที่จะนำไปสู่ห้องนิรภัยทองคำอีกทีหนึ่ง

"ข้าจะขอย้ำให้พวกเจ้าเข้าใจกันอีกครั้งหนึ่ง" เขาหันไปบอกพวกนักรบและกลุ่มทหารที่ตามมา "ว่าเมื่อข้าใส่รหัสเพื่อปลดล็อกกับดักที่หน้าประตูนี้แล้ว พอพ้นหลังบานประตูนี้ไป ก็ไม่แน่ว่าจะมีกับดักอะไรซ่อนเร้นอยู่อีกหรือเปล่า ขอให้พวกเจ้าอย่าได้ประมาท เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา และหลังจากที่เราผ่านห้องกับดักนี้ไปได้แล้ว เราก็จะได้เจอกับห้องนิรภัยทองคำที่องค์พระจักรพรรดิ์และพระโอรสได้ซ่อนตัวอยู่ จากนั้นเมื่อเรานำตัวพระโอรสมาได้แล้ว ก็ขอให้พวกเราดำเนินการหลบหนีกลับไปในทางลับที่เราได้เข้ามาในตอนแรกอย่างที่ข้าได้เคยบอกแผนพวกเจ้าไว้แล้วมาก่อนหน้านี้"

เมธานอสกวาดตามองไปที่ใบหน้าของนักรบระดับพระกาฬทั้งหกคนซึ่งรวมทั้งคาเมเลียสด้วย "และข้าขอย้ำเรื่องที่สำคัญอีกเรื่องหนึ่งก็คือ อย่าได้ลงมือสังหารองค์พระจักรพรรดิ์โดยเด็ดขาด เพราะว่าเขาจะตายในตอนนี้ไม่ได้ แผนการที่จะยึดครองแอนโดร่าได้โดยสมบูรณ์ในอนาคตนั้น ยังจำเป็นที่จะต้องให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักระยะหนึ่ง ขอให้เข้าใจกันชัดเจนตั้งแต่ตรงนี้นะ! "

"ก็แล้วถ้าพวกศัตรูโผล่กันมาในขณะที่พวกเรายังหนีออกไปไม่ทันล่ะ... เราจะฆ่าพวกมันได้ไม๊ล่ะ ท่านอัศวินนักบุญ? " คำถามที่แฝงคำเหน็บแนมนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคาเมเลียสยอดนักรบหญิงจอมโหดนั่นเอง

"ระวังปากของเจ้าไว้ให้มากๆ หน่อยคาเมเลียส" ดวงตาที่มองลอดหน้ากากเหล็กออกมานั้น มีแววเหี้ยมเกรียมปรากฏให้เห็น "อย่าได้คิดว่าอาจารย์ของเจ้ามีบุญคุญต่อข้า แล้วข้าจะไว้หน้าเจ้าทุกอย่างนะ หากครั้งไหนที่เจ้าทำนอกคำสั่งของข้าจนทำให้แผนการใหญ่ของพวกเราต้องล้มเหลวโดยสิ้นเชิง ข้าผู้นี้ก็อาจจะเป็นผู้มอบโทษตายให้กับเจ้าเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างต่อผู้อื่นก็ได้..."

"เจ้า... เจ้ากล้า?! " แล้วเลือดก็พลันขึ้นหน้าคาเมเลียสจนแดงฉาน

"ข้าแค่เตือนเจ้าไว้ และก็หวังว่าเจ้าคงไม่บีบให้ข้าต้องทำเช่นนั้นจริงๆ พวกเราทั้งหมดล้วนเป็นนักรบผู้กล้าแห่งอณาจักรโบโรเธียที่เคยรุ่งโรจน์ถึงขีดสุด เราจะต้องมีเป้าหมายในการทำทุกอย่างเพื่อคืนความยิ่งใหญ่ให้กับอณาจักรของเราให้ได้ โดยไม่ไปทำอะไรที่ทำให้เสียแผนการใหญ่ แต่ถ้าหากว่า... พวกแอนโดร่าประชิดตัวของเราแล้ว ก็ขอให้สู้อย่างสุดกำลังอย่างถวายชีวิต เพื่อหาทางส่งตัวพระโอรสแห่งแอนโดร่ากลับสู่อณาจักรของเราให้จงได้ เจ้าคงจะเข้าใจชัดเจนแล้วนะคาเมเลียส...! "

ขณะที่คาเมเลียสนิ่งอึ้งไป เมธานอสก็หันกลับไปที่หน้าประตูและลงมือใส่รหัสปลดล็อกกับดักลงไปที่แผงปุ่มกดด้านหน้านั้น

คาเมเลียสเพ่งมองด้านหลังของเมธานอสอย่างคุกรุ่นไปด้วยความโกรธที่ยังไม่จางหาย แล้วนางก็หันไปหานักรบร่างยักษ์คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ นาง

"ลูก้า..." นางเรียกเขาเบาๆ แล้วทำแย้มยิ้ม "ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่า จะปกป้องข้าด้วยชีวิตของเจ้าใช่ไม๊...? "

"ใช่..." นักรบหนุ่มร่างยักษ์ผู้มีใบหน้าทึ่มทื่อพยักหน้า "ข้าจำที่ข้าพูดได้ และข้าจะไม่มีวันลืม"

"ดี...! " คาเมเลียสยิ้มแก้มปริ "หากเมื่อไรที่ข้าจะถูกเมธานอสคนนี้สังหาร เจ้าจะต้องหาทางหยุดเขาไว้ให้ได้นะ"

ลูก้านักรบร่างยักษ์ยื่นมืออันใหญ่โตทั้งสองมากุมมือคาเมเลียสไว้ แล้วพูดเบาๆ พอให้นางได้ยินคนเดียว "ด้วยสัจจะที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงของข้า ถ้าหากว่าเวลานั้น มาถึงจริงๆ ข้าจะหยุดเขาไว้ให้ได้ด้วยชีวิตของข้า และไม่ใช่แค่เขา ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ที่จะมาเอาชีวิตของท่าน ข้าผู้นี้ ก็จะเป็นผู้หยุดมันไว้ทั้งหมด...! "

รอยยิ้มของคาเมเลียสยิ่งแทบปริแตกกว่าเดิม นางไม่นึกเลยว่า ชายร่างยักษ์ผู้มีใบหน้าทึ่มทื่อผู้นี้ จะยอมอุทิศตัวเพื่อนางได้ถึงเพียงนี้

ดีล่ะ... คราวนี้ข้าจะได้สนุกเต็มที่แน่... นางครุ่นคิดไว้ในใจอย่างพอใจ

หลังจากที่เมธานอสใส่รหัสปลดล็อกกับดักเสร็จ เขาก็ให้ทหารอีกสองคนไปเปิดประตูอันหนาใหญ่นั้น

แต่พอทหารทั้งสองค่อยๆ ผลักเปิดประตูบานพับสองบานนั้นเข้าไปได้เพียงหน่อยเดียว ร่างทั้งสองนั้นก็เหมือนโดนแรงปะทะของอะไรบางอย่างพุ่งเข้าสู่ลำตัวจนถึงกับร้องอย่างเจ็บปวด แล้วต่างก็กระเด็นตัวลอยลงมากระแทกพื้นที่อยู่ใกล้ๆ เมธานอสพอดี!!

เหล่ากลุ่มทหารที่กำลังยืนอยู่เบื้องหลังของเหล่ายอดนักรบทั้งหกนั้น ถึงกับหน้าเปลี่ยนสีด้วยความตกตะลึง!

คาเมเลียสรีบดึงดาบออกมาจากฝักทันที "ไหนว่า ใส่รหัสแล้ว จะปลดล็อกกับดักได้ นี่พวกมันคงจะหลอกเราสินะ..?! "

เมธานอสจับทหารที่กระเด็นออกมานอนสิ้นใจแน่นิ่ง ให้พลิกมานอนหงาย แล้วเขาก็เข้าใจทันที...

"ธนูมรกต..." เขาเรียกสิ่งที่ได้เสียบทะลุร่างทหารทั้งสองนั้น

"อะไรนะ...? " คาเมเลียสคิดว่าตัวเองฟังผิด

"ข้าพูดว่า ธนูมรกต... ยิงพร้อมกันทั้งสองดอก แม้ระยะร้อยเมตร ก็ไม่มีพลาดเป้า! " เมธานอสบอกนาง

คาเมเลียสถลาเข้ามามองดอกธนูทั้งสองดอกนั้น และก็เห็นว่าดอกธนูนั้น เป็นสีเขียวราวกับมรกตจริงๆ!

"นี่ไม่ใช่กับดักรึ? " นางหันไปทางประตูบานพับที่ยังเปิดแง้มไว้เพียงครึ่งเดียว "งั้นก็เป็นมันผู้นั้นงั้นสิ?! "

เมธานอสพยักหน้า "ไม่ผิดแน่ๆ มันนั่นเอง..."

แล้วคาเมเลียสก็ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม "หึหึ สงสัยว่าวันนี้ข้าจะได้สนุกสมใจล่ะนะ...! "

"เมธานอส...! " นางหันไปทางเขาด้วยตาเป็นประกาย "มันผู้นี้ ขอให้แก่ข้าเถอะนะ...?! "

ยังไม่ทันที่เมธานอสจะตอบอะไร เสียงห้าวลึกของคนผู้หนึ่งก็ดังขึ้นมาจากห้องที่เปิดแง้มนั้น

"เจ้าคิดว่า... ข้าเป็นของเล่นของเจ้าหรือไง? แล้วดาบไร้อันดับของเจ้านั้น เจ้าคิดว่าจะเอามันมาเล่นอะไรกับข้าได้ล่ะ...? "

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)