The Phoenix of Andromeda

 
เมธานอสแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง ว่าขณะที่เขาเรียกองครักษ์ทั้งสามขององค์จักรพรรดิ์ไปคุยส่วนตัวในห้องลับที่อยู่ติดกับห้องโถงใหญ่ได้เพียงไม่ถึงยี่สิบนาที ก็กลับเกิดเหตุการณ์นองเลือดขึ้นในห้องโถงนี้อย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้...!
"เกิดอะไรขึ้น...?! " เมธานอสถลาเข้ามาในห้องโถง หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของสตรีหลายคนดังทะลุไปถึงห้องลับข้างๆ
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นก็คือ มีสตรีสี่คนที่ได้กลายเป็นซากศพนอนแน่นิ่งจมกองเลือดไปกับพื้นห้อง และถัดไปไม่ไกลนั้น พวกเหล่าเครือญาติขององค์จักรพรรดิ์จำนวนห้าหกคนก็กำลังตกอยู่ในอาการหวาดกลัวสุดขีด จนต่างคนก็แทบไม่อาจจะประคองร่างของตัวเองเอาไว้ได้
หยดเลือดจากปลายดาบวาววับ ยังคงหยาดหยดลงไปกับพื้นห้องโถง และผู้ที่ถือดาบนี้อยู่ในมือก็คือ คาเมเลียส นักรบหญิงจอมโหดนั่นเอง
แล้วเมธานอสก็เข้าใจเหตุการณ์ขึ้นมาทันที ว่าก่อนหน้านี้คาเมเลียสได้ทำอะไรลงไป จากนั้นความโกรธของเขาก็แทบจะปะทุผ่านหน้ากากสีเงินออกมา
"ข้าสั่งว่าอย่างไรคาเมเลียส?! " เมธานอสกระชากเสียงถามอย่างยั้งๆ
เงียบเชียบ... คาเมเลียสกลับไม่โต้ตอบกับเมธานอสอย่างทันที นางเพียงแค่ชายตามองซากศพของสตรีเหล่านั้นอย่างหยันๆ ราวกับไม่ได้ยินเสียงถามจากเมธานอส
"ข้าสั่งพวกเจ้าทั้งหมดไว้ก่อนหน้านี้แล้วใช้ไหม ว่าอย่าทำอะไรโดยไม่มีคำสั่งจากข้า?! " เมธานอสหันไปกวาดตามองเหล่าทหารของโบโรเธีย และกลุ่มนักรบที่ยืนอยู่รอบห้องโถงด้วยดวงตาดุดัน ก่อนจะหันกลับมาที่คาเมเลียส "แล้วเจ้าทำอะไรของเจ้า คาเมเลียส?! "
"โอ๊ย... จะอะไรกันนักหนา! " คาเมเลียสสะบัดเสียงออกมา "พวกนี้มันก็เป็นแค่นางสนมธรรมดาๆ ไม่ได้มีค่าอะไรกับใครเลย นอกจากตาเฒ่าจักรพรรดิ์โง่ๆ นั่นไม่ใช่รึ? "
"แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้าฆ่าใครในตอนนี้ เข้าใจคำสั่งข้ากันบ้างไหม?! "น้ำเสียงของเมธานอสยังเปี่ยมไปด้วยโทสะ "เจ้าอย่าลืมว่า จุดประสงค์ของภาระกิจหลักของเราในครั้งนี้ก็คือ การชิงตัวพระโอรสขององค์จักรพรรดิ์กลับสู่อณาจักรของเราเพียงเท่านั้น และเจ้าก็ควรจะเชื่อฟังในคำสั่งของข้าทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะข้าก็คือผู้นำของพวกเจ้าในภาระกิจครั้งนี้...! "
คาเมเลียสหัวเราะออกมาเบาๆ "ก็เพราะเพื่อภารกิจนี้ไง ข้าถึงต้องลงมือสังหารเหล่าสนมชั้นต่ำเหล่านี้เพื่อขู่เอารหัสปลดล็อกทางเข้าห้องนิรภัยทองคำจากไอ้พวกญาติของจักรพรรดิ์โง่นั่น ท่านมัวแต่เอาตะล่อมคุยเป็นรายตัวอย่างนั้น ข้าไม่เห็นว่ามันจะได้ความตรงไหน...! "
"เจ้า...! " เมธานอสแทบจะกระโดดไปตบปากอันโอหังของนางทันที
"ท่านเมธานอสครับ..." หัวหน้ากองทหารเรียกเขา "นางได้รหัสมาแล้วครับ... พวกเครือญาติของจักรรพรรดิ์ ยินยอมให้รหัสมาแล้ว ก่อนที่ท่านจะกลับเข้ามาเมื่อกี้น่ะครับ"
แล้วคิ้วของเมธานอสที่อยู่ภายใต้หน้ากากก็เลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ ส่วนคาเมเลียสก็พลันหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
"จงมาๆ ... จงมาเอารหัส กับข้าคนนี้... ฮิฮิฮิ" น้ำเสียงอันเนิบนาบและหน้าตาของคาเมเลียสในยามนี้ช่างเต็มไปด้วยความเย้ยเยาะ
แล้วเมธานอสก็พยายามกล้ำกลืนโทสะไว้ภายใน ก่อนที่จะสะบัดหน้าไปจากนาง
"เอาล่ะ...เราจะขังพวกเครือญาติขององค์จักรพรรดิ์ไว้ที่นี่ก่อน" เขาหันไปบอกหัวหน้าทหาร "จ้าจงให้ทหารส่วนหนึ่งของเราคอยดูแลไว้ให้ดีๆ ด้วย"
แล้วเขาก็หันไปรอบๆ ห้องโถงๆ "ตอนนี้เราจะบุกเข้าห้องนิรภัยทองคำกันทันที แม้ว่าตอนนี้เราจะมีรหัสแล้วก็จงอย่าได้ประมาทพวกศัตรู เพราะพวกทหารแห่งแอนโดร่านี้ก็ไม่ได้หมูอย่างที่พวกเราบางคนได้คิดกันไว้หรอกนะ และพวกมันอาจจะดอดเข้ามาในทางลับทางใดทางหนึ่งที่พวกเรายังไม่รู้หรือยังหากันไม่พบก็เป็นได้ จงจดจำกันไว้ให้ดีด้วย! "
เขาหันกลับไปที่หัวหน้าทหาร "หัวหน้ากอง เจ้าจงมัดพวกองครักษ์ทั้งสามนั้นไว้ด้วยกันในห้องลับข้างๆ นี่ และอย่าลืมให้ทหารอีกส่วนหนึ่งเฝ้าหน้าห้องและในห้องให้ดีด้วย เพราะทหารองครักษ์ทั้งสามนั้นก็ไม่ใช่ธรรมดาเหมือนกัน เจ้าจงอย่าได้ละเลยหรือได้ประมาทเป็นอันขาดล่ะ..,"
"ครับ ท่านเมธานอส ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้..."
แล้วเมธานอสก็นำกองกำลังที่เหลือออกไปค้นหาห้องนิรภัยทองคำ
ผ่านไปราวสามสิบนาที ในห้องลับข้างห้องโถงใหญ่ ทหารองครักษ์ทั้งสามที่ถูกจับมาขังกันไว้ที่นี่ต่างก็กำลังปรึกษากันเบาๆ ถึงหนทางที่จะหลบหนีออกจากห้องแห่งนี้
ที่หน้าประตูด้านในของห้องลับนี้ ยังมีพลทหารแห่งโบโรเธียยืนอยู่สองนาย และคอยจับตามองพวกเขาอยู่อย่างไม่วางตา และยังไม่นับพลทหารที่อยู่ด้านนอกของประตูด้านนอกอีกสองนาย ที่คอยจับตามองประตูห้องขังชั่วคราวนี้อย่างไม่วางตาเช่นกัน
ทหารองครักษ์ทั้งสามนี้ต่างถูกจับมัดให้หันหลังชนกันอยู่กลางห้อง โดยที่ข้อเท้าทั้งสองของแต่ละคนก็ถูกมัด พันธนาการไว้เช่นกัน
"ที่จริง พวกเราควรจะหลบหนีออกไปได้ ถ้าไม่ถูกมัดติดกันอย่างนี้" ชายหน้าเหลี่ยมหนึ่งในองครักษ์พูดเบาๆ
"ถึงถูกมัดแยกกัน" ชายหน้ากลมที่เป็นทหารองครักษ์อีกคนหนึ่งหันมาพูดตอบ "เราก็คงยากจะหนีไปได้ ในเมื่อทางที่เราพอจะหนีได้อยู่ที่..."
"เบาหน่อย..." ทหารองครักษ์ผู้มีใบหน้าเรียวยาว อีกคนหนึ่งสอดขึ้น "พวกเราเองก็รู้กันอยู่แล้วนี่ว่า ทางที่เราพอจะหนีได้อยู่ที่ไหน แต่ถ้าไม่มีเทวดามาโปรดในตอนนี้ ก็เห็นทีว่าพวกเราคงไม่มีหวังที่จะหลบหนีกันได้แน่..."
ยังไม่ทันขาดคำนั้นดี ที่เพดานห้องนั้นก็ขยับเป็นช่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาอย่างปุปปับทันใด
สามทหารองครักษ์แห่งแอนโดร่า ต่างเงยหน้าขึ้นไป มอง พร้อมๆ กับที่ทหารแห่งโบโรเธียสองคนที่อยู่ในห้องนั้นก็เห็นความผิดปกตินั้นทันทีเช่นกัน
แต่ขณะที่สองทหารนั้นจะขยับทำอะไรได้ทัน เงาร่างวูบวาบดั่งภูตพรายสีดำที่ตกมาจากช่องสี่เหลี่ยมด้านบนนั้น ก็ประชิดเข้าถึงตัวและคว้าบีบคอหอยของทั้งสองคนด้วยความเร็วราวสายฟ้าแล่บ โดยทีทั้งสองไม่ทันจะส่งเสียงและยกอาวุธขึ้นมาด้วยซ้ำไป!
ร่างของทหารแห่งโบโรเธียทั้งสองค่อยๆ อ่อนระทวยลงไปกองกับพื้นอย่างเงียบกริบ พร้อมกับที่เจ้าของมือที่บีบคอหอยนั้น ก็หันหน้ามาทางสามทหารองครักษ์แห่งแอนโดร่าทันที...!