สืบสู้ผี ภาค 1-2

​หลังจากที่ได้ตระเวณคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่ถึงครึ่งค่อนวันแล้ว พอถึงตอนดึกผมก็แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงไปเลยทีเดียว แต่ก็ไม่สามารถที่จะเข้านอนได้เร็วเหมือนอย่างชาวบ้านชาวช่องเขา

เพราะปกติในเวลาดึกๆของแต่ล่ะวันหลังจากที่ผมกลับมาจากสำนักพิมพ์ที่ผมทำงานอยู่เป็นประจำแล้วนั้นผมมักจะต้องมานั่งทำงานอื่นๆที่เป็นงานส่วนตัวเช่นพวกงานอาร์ตเวิร์กหลายๆอย่างและงานเขียนหนังสือส่วนตัวอยู่จนดึกดื่นค่อนคืนเกือบทุกคืนจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งของผม และคืนนี้เองก็เช่นกัน...

ขณะที่ผมกำลังประดิดประดอยลงสีให้กับงานอาร์ตหน้าปกหนังสือเล่มหนึ่งได้ยังไม่เสร็จดีนั้นก็ดันรู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างผิดปกติราวกับว่าก่อนหน้านี้มีใครเอายานอนหลับมาให้กิน ผมจึงเอนหลังลงแล้วหลับตา กะว่าจะงีบสักแป๊บหนึ่งแล้วเดี๋ยวจะลุกขึ้นมาทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ แต่ทว่าผมก็ดันเคลิ้มหลับไปโดยไม่ตั้งใจ...

มารู้สึกตัวอีกที ผมกลับพบว่าตัวเองมายืนอยู่ที่หน้ารั้วบ้านแฝดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...?

'เอ๊ะ... นี่ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง...?' แล้วผมก็หันไปมองซ้ายมองขวาอย่างงงๆ แต่ความรู้สึกของผมขณะนั้นทั้งๆที่ยืนอยู่มันก็สลึมสลือเหมือนคนที่ยังไม่ตื่นดี ผมสลัดหัวไปมาเพื่อขับไล่ความง่วงที่คั่งค้างอยู่ภายใน แล้วหันไปดูรอบๆตัว 

'นี่มันตีอะไรแล้วนี่ แล้วฉันมายืนอยู่นอกบ้านได้ยังไงกัน ?' ขณะที่ผมกำลังสงสัยว่าตัวเองเดินละเมอออกมานอกบ้านหรือเปล่านั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่กลางฟ้าราตรี 

'ทำไมพระจันทร์ยังเต็มดวงอยู่ล่ะ...?' ผมฉงน 'นี่เลยมาครึ่งค่อนเดือนแล้วพระจันทร์ต้องไม่เต็มดวงสิ มันเกิดผิดปกติอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย ?'

ขณะที่ผมกำลังมึนงงกับปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดของธรรมชาติอยู่นั้น หูผมก็แว่วๆเหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันเสียงดังอยู่ที่หลังบ้าน แต่ฟังดูดีๆเหมือนกำลังทะเลาะกันอยู่มากกว่า แต่ผมจับประเด็นจับคำพูดได้ไม่ชัดจน

'เอ.. ใครกำลังทะเลาะกันอยู่หลังบ้านนะ จันกับมะลิก็ไม่เคยเห็นทะเลาะกันนี่นา และปกติดึกป่านนี้เขาสองคนก็น่าจะเข้านอนกันไปนานแล้วไม่ใช่รึ ?'

คิดแล้วผมก็รีบผลักประตูเข้าไป แต่ก็ต้องเอะใจ... เพราะถ้าหากผมเดินละเมอออกมาไขกุญแจสายยูแล้ว ต่อจากนั้นผมเอาพวกกุญแจนี้ไปไว้ที่ไหนกันล่ะ ? รึว่า... พอผมละเมอไขกุญแจเสร็จแล้วก็โยนมันทิ้งไว้ตรงไหนสักแห่ง...? ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจในตัวเอง ที่สำคัญผมกำลังคิดว่า ตัวผมเองนั้นเป็นโรคนอนละเมอตั้งแต่เมื่อไรกันนะ...?

ขณะที่ผมกำลังจะก้าวผ่านรั้วบ้านเข้าไป ผมก็รู้สึกสะดุดใจอะไรอีกอย่างหนึ่ง ประตูรั้วทำไมดูใหม่มาก มันใหม่ราวกับเพิ่งทาสีเสร็จมาหยกๆ กลิ่นสีใหม่ยังลอยมากระทบจมูกผมด้วยซ้ำ

เหลียวดูรอบบริเวณบ้านก็ยิ่งแปลกใจ ทำไมไม่มีต้นไม้ต้นหญ้าขึ้นเลยสักต้น 'แปลกแฮะ... อยู่ๆมันหายไปไหนหมดล่ะ ? แต่หลังจากที่ผมมองเข้าไปที่ตัวบ้านแล้ว ผมก็ถึงกับต้องตกตะลึง...!

ท่ามกลางแสงจากพระจันทร์เต็มดวงทำให้ผมมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ค่อนข้างชัดเจน สิ่งที่เหลือเชื่ออย่างไม่น่าเป็นไปได้ บัดนี้ได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตาผมอย่างพิศดารสุดๆ นั่นคือ บ้านแฝดหลังนี้ไม่ได้มีความเก่าหรือทรุดโทรมเลยสักนิด เป็นบ้านที่ดูเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ บางส่วนยังทำไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ เพราะมองไปที่ช่องหน้าต่างบนชั้นสองของตัวบ้านก็เห็นว่ายังไม่ได้ติดหน้าต่างลงไป ตรงผนังข้างบ้านนั้นก็ดูเหมือนว่ายังทาสีไม่เสร็จดี พอมองกวาดไปก็เห็นนั่งร้านตั้งเด่นอยู่ตรงนั้น และมีพวกกระป๋องสีทาบ้านวางเกลื่อนอยู่ด่านล่าง

'มันอะไรกันว๊ะเนี่ย ? มันอะไรกันว๊ะเนี่ย...?' ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

ทันใดนั้น เสียงพูดทะเลาะกันด้านหลังบ้านก็ดังปะทุขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เบาเสียงลงไปครู่หนึ่ง พร้อมๆกันนั้นก็มีเสียงเหมือนมีของอะไรบางอย่างกระทบกระแทกกันจนเกิดเสียงดังโครมๆครามๆและจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแหลมเล็กสะท้านหู... เป็นเสียงของผู้หญิง !

เร็วเท่าความคิด ผมตัดสินใจวิ่งถลาผ่านนั่งร้านข้างบ้านไปที่หลังบ้านทันที !

'หรือจันกับมะลิจะลงมาทะเลาะกันอยู่หลังบ้านจริงๆ ? ฉันต้องห้ามพวกเขา...!'

แต่แล้วความคิดเหล่านั้นของผมก็ต้องหยุดชงักลงไปโดยสิ้นเชิง เมื่อภาพเหตุการณ์หลังบ้านนั้น...ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด.....!