สืบสู้ผี ภาค 1-2

​

แล้วผมกับไอริณก็หันไปมองหน้ากุสุมาพร้อมๆกัน

"พี่กุสุมา... เธอคนนี้ก็คือ...?" ไอริณถามขึ้นมา

กุสุมายิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ชั่วครู่ อีกทั้งดวงตาของเธอก็ไม่ได้มีประกายของความน่ากลัวใดๆในขณะนี้ก่อนที่จะตอบคำถามนั้น

"เธอคนนี้... ที่จริงน่ะตายไปตั้งนานแล้วล่ะน้องไอริณ"

ไอริณกับผมหันกลับไปยังร่างที่ยังนอนกระพริบตาปริบๆอยู่ในแท่นศิลานั้นทันที แล้วก็หันมามองหน้ากันเองอย่างกังขากับคำตอบของกุสุมา

"ฮิฮิ พวกน้องคงไม่เชื่อพี่ใช่ไม๊ ?" กุสุมาพูดอย่างขำๆ "คือ ร่างที่นอนกระพริบตาปริบๆอยู่นี่ที่จริงแล้วเป็นร่างของบุคคลที่ถือได้ว่าเป็นรักอมตะของเจ้าผีขนดกนั่นยังไงล่ะจ๊ะ !"

ร่างของบุคคลที่ถือได้ว่าเป็นรักอมตะของชายที่ชื่อสิงห์อย่างงั้นรึ...? งั้นนี่ก็คือ...

"นุช...!!" ผมเรียกชื่อนั้นออกมาด้วยเสียงอันดัง "นี่... นี่คือนุช ผู้ที่เป็นหญิงที่รักของชายที่ชื่อสิงห์อย่างนั้นหรือ...?!!"

แล้วไอริณกับจันก็อ้าปากค้างกันไปทันที เมื่อได้ยินผมเรียกนามนั้น

"เธอนึกออกแล้วรึ... พ่อหนุ่มน้อย ?" กุสุมาพูดยิ้มๆ "ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอจะนึกออกได้เร็วกว่านี้ซะอีกนะ แต่ว่าก็คงเป็นเพราะเธอได้เห็นคนที่ชื่อนุชนี้ในความฝันที่เป็นเหตุการณ์ในตอนกลางคืน เลยนึกออกได้ช้ากระมัง ฮิฮิ"

"ไม่... ที่จริงผมนึกอะไรไม่ออกเลย ถ้าพี่กุสุมาไม่บอกว่าเธอผู้นี้เป็นบุคคลที่ถือได้ว่าเป็นรักอมตะของเจ้าผีขนดกผมก็อาจจะเดาไม่ถูก เพราะภาพฝันในคืนนั้นมันช่างรางเลือนจริงๆ..."

ใช่แล้วล่ะ... ผมจำนุชในความฝันนั้นแทบไม่ได้จริงๆ จำได้เพียงอย่างเดียวว่าเธอเป็นคนหน้าตาดี และมีสีผิวเข้มๆหน่อยนึงเท่านั้นเอง

"อืม... งั้นก็สงสัยว่าเป็นเพราะมีฉันในร่างแมวดำโผล่ไปในตอนท้ายๆความฝันนั่นด้วยกระมัง เลยทำให้เธอเบลอๆไปในตอนนั้น อืม... มนต์ตาแมวของฉันนี่บางทีมันก็แรงกว่าที่ตัวฉันเองจะรู้ตัวซะอีกนะ..." กุสุมาว่า

"พี่กุสุมาคะ..." ไอริณเอ่ยขึ้นมา "ผู้หญิงที่ชื่อนุชคนนี้ ที่จริง... เธอได้เสียชีวิตไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ ?"

คำถามของไอริณทำให้ผมหูผึ่งขึ้นมาทันที นี่ไอริณเธอไปได้ข้อมูลนี้มาจากไหนกันล่ะนี่... แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกข้อมูลนี้ให้ผมได้รู้ก่อนหน้านี้กันล่ะ...?

กุสุมามองหน้าไอริณพร้อมยิ้มหวาน "น้องไอริณ... เธอนี่น่าจะไปทำอาชีพเป็นนักสืบจริงๆเลยก็ดีนะ เพราะพี่ไม่คิดว่าเธอจะรู้ถึงขนาดนี้ แต่ก็ใช่แล้วล่ะ... นังนุชคนนี้ที่จริงถือได้ว่า เธอได้ตายไปแล้วตั้งแต่คืนวันนั้น คืนที่มีเหตุการณ์อย่างที่พ่อหนุ่มน้อยได้ฝันถึงนั่นล่ะ... ฮิฮิ"

"เธอ... เธอตายยังไงกันครับ...?" ผมรีบถามออกไป "เพราะในฝันคราวนั้น ผมยังไม่ทันจะได้เห็นว่าจะมีใครตายสักคน ?"

กุสุมาเลิกคิ้วอันโค้งสวยขึ้นข้างหนึ่ง "ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้านายของฉันได้สั่งฉันไว้ให้คอยควบคุมพฤติกรรมของเจ้าผีขนดกนั่นไว้ล่ะก็ ในฝันคราวที่เจ้าผีขนดกสร้างขึ้นและดึงเธอให้เข้าไปดูเหตุการณ์ต่างๆนั้น ฉันก็คงจะไม่เข้าไปหยุดความฝันนั้นไว้ในตอนนั้นหรอกนะ เพราะที่จริงฉันก็อยากจะให้เธอได้ชมดูเหตุการณ์สนุกๆอีกสักพักใหญ่เหมือนกัน..."

แล้วกุสุมาก็เดินเนิบนาบออกไปอีกมุมหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ "ฉันจะขอเล่าคร่าวๆแบบรวบรัดต่อจากเหตุการณ์ในท้ายๆความฝันของเธอละกันว่า หลังจากเจ้าขนดกจะทะยานเข้าไปเล่นงานไอ้โรจน์หัวหน้าแก็งค์อันธพาลประจำถิ่นแล้ว ไอ้โรจน์ก็ดันชักปืนพกออกมา แล้วพยายามจะเล็งยิงไปที่เจ้าขนดก แต่นังนุชนั่นดันถลาเข้าไปบังทางปืนในพริบตา และจังหวะนั้นเองกระสุนจากปืนนั่นก็พุ่งเข้าไปฝังอยู่ในร่างของนังนุชแทนที่จะเป็นเจ้าขนดกโดยที่ไอ้โรจน์นั้นก็ยั้งมือไว้ไม่ทัน ฮิฮิ... หลังจากนั้นนะ เจ้าขนดกถึงกับสั่นเป็นจ้าวเข้า ดวงตาของมันตอนนั้นเปลี่ยนเป็นแดงฉานราวกับเลือด และขณะที่ไอ้โรจน์มัวตกตะลึงเพราะได้ผลั้งมือยิงนังนุชไปโดยไม่ตั้งใจนั้น มือทั้งสองข้างของเจ้าขนดกนั่นก็พุ่งเข้าไปรวบต้นคอของไอ้โรจน์ทันที ส่วนพวกลูกน้องของไอ้โรจน์นั่นก็ดันมัวแต่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกกันสักคน ชั่วเดี๋ยวเดียวไอ้โรจน์นั่นก็อ่อนระทวยลงไป จนใกล้จะหมดลมหายใจอยู่รอมร่อ แต่มันก็ยังอุตส่าห์มีแรงเหนี่ยวไกปืนยิงออกไปยังร่างของเจ้าขนดกจนกระสุนปืนหมด... ฮิฮิ"

กุสุมาเล่าเรื่องพวกนี้ออกมาราวกับมันเป็นแค่เรื่องสนุกๆสำหรับเธอ

"หมายความว่า... ทั้งสามคนนั่นต่างก็ตายกันหมดในคืนนั้นงั้นเหรอ...?!" ผมยังถามต่อไป

"ก็ตามนั้นล่ะ... " กุสุมาตอบ "อ้อ... แต่เจ้าขนดกนั่นก็ไม่ได้ตายในทันทีทันใดนะ มันยังอุตส่าห์คลานไปตระกองกอดร่างอันหมดลมแล้วของนังนุชด้วยน้ำตานองหน้า และเอาแต่พูดว่า เป็นความผิดของมันเองๆ"

"พี่กุสุมา..." ไอริณพูดขึ้น "แสดงว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ได้อยู่ในสายตาของพี่เองเลยใช่ไม๊คะ ?"

"ใช่แล้วน้องไอริณ..." กุสุมาตอบ "พี่กับเจ้านายของพี่ได้แอบติดตามเจ้าขนดกนั่นมาได้สักพักใหญ่ตั้งแต่ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสามคนต้องตายในคืนนั้น แต่ว่าหลังจากนั้น ทั้งร่างกายและวิญญาณของเจ้าขนดกก็ได้มาตกอยู่ในกำมือของเจ้านายพี่ในที่สุด..."

"ทำไมเจ้านายของพี่กุสุมา ถึงได้ให้ความสำคัญกับชายขนดกนั่นนักล่ะคะ พี่พอจะบอกน้องได้ไม๊คะ ?" ไอริณยังคงตะล่อมถามกุสุมาไปเรื่อยๆ เพราะคงรู้สึกเหมือนกับผมว่า แม่หญิงงามกุสุมาผู้ที่มีร่างๆอีกร่างหนึ่งเป็นปิศาจแมวดำผู้นี้นั้น มีแววจะตอบคำถามของพวกเราโดยไม่ปิดบังอย่างน่าแปลก

"สำคัญสิ... สำคัญมากซะด้วย !" กุสุมาเน้นเสียง "เจ้าขนดกนี่ล่ะ จะเป็นบันไดสำคัญ ที่จะทำให้เจ้านายของพี่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่สำคัญในอนาคต ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้านายได้มาจะทำให้เจ้านายของพี่มีอำนาจควบคุมสิ่งต่างๆในโลกใบนี้ และยังรวมถึงโลกในมิติอื่นๆอีกด้วย...!"

คำตอบของกุสุมานั้น ถึงกับทำให้ผมกับไอริณต้องตะลึงกันไปชั่วครู่ !

"ชายที่ชื่อสิงห์นี้... ริณรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ แต่... แต่ว่าเขามีความสำคัญเพราะอะไรงั้นเหรอพี่กุสุมา...?" ไอริณถามจี้ออกไปอีก

"ฮึ... พวกเธอคงจะกำลังคิดว่าจะหลอกถามพี่จนพี่บอกออกมาจนหมดสินะ..." กุสุมาตีหน้าขรึมขึ้นมา แล้วก็เปลี่ยนกลับมาเป็นยิ้มแย้มอีก "แต่ที่จริงแล้วไม่มีใครสามารถมาหลอกถามอะไรจากพี่ได้หรอก พี่ก็แค่ตั้งใจจะบอกข้อมูลที่พวกเธออยากจะรู้ ให้ได้รู้กันอยู่แล้ว..."

กุสุมาก้าวเดินเนิบนาบกลับไปกลับมาอยู่กลางห้องรอบหนึ่ง แล้วก็หันมามองพวกเราด้วยสีหน้าขรึมๆเล็กน้อย

"เจ้าผีขนดกนี่ พี่หมั่นใส้มันจริงๆแม้มันจะกลายเป็นผีไปแล้ว ที่จริงนะ มันน่ะ..." กุสุมาค้างคำพูดไว้ แต่ดวงตาของเธอกลับมองผ่านพวกเราไปที่ร่างของนุชที่ยังนอนกระพริบตาปริบๆแต่ไม่สามารถขยับร่างกายส่วนอื่นได้

"ที่จริงมันน่ะ เป็นถึงทายาทของจ้าวผู้ครองนครมนุษย์วานรที่อยู่ในอีกโลกหนึ่งเลยนะ...! หรืออาจจะพูดได้อีกอย่างหนึ่งว่า มันก็คือ พระราชโอรสที่ได้พลัดบ้านพลัดเมืองมาจากมหานครบ้านเกิดของมันนั่นเอง... !"

อะไรนะ... ทายาทของจ้าวผู้ครองนครมนุษย์วานร... งั้นหรือ ที่มาของชายที่ชื่อสิงห์นี่กลับมีความพิศดารแปลกประหลาดมาตั้งแต่แรกแล้วรึ ผมรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างขณะนี้มันดูราวกับเป็นความฝันไปทั้งหมดเลย... ?!

"มันจะมีจริงๆรึ... เจ้านครที่ว่านั่น ?" ผมยิงคำถามใส่ไอริณอย่างงงวยไปอีกรอบ

"พี่กิต..." ไอริณหันมามองหน้าผม "เรื่องราวอันสุดแปลกประหลาดทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อหรือเป็นไปไม่ได้แต่อย่างใด ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นได้มีมาตั้งแต่แรกนมนานแล้ว ก็อย่างที่ริณได้เล่าให้ฟังไปส่วนหนึ่งแล้ว และว่างๆริณจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่กิตได้ฟังโดยละเอียดนะคะ เอาว่าที่พี่กุสุมาพูดมาตอนนี้ ล้วนเป็นเรื่องจริงค่ะพี่กิต..."

"ก็อย่างที่น้องไอริณว่า..." กุสุมาพูดต่อ "ทุกอย่างมันมีมาก่อนตั้งแต่นมนานแล้ว พี่อยากจะบอกน้องกิตติอีกนิดว่า แม้แต่ชาวโลกอย่างพวกเราในภพนี้ก็สืบเชื้อสายมาจากเผ่าพันธ์ของมนุษย์วานร หรือที่พี่ได้รู้มาว่า ชาวต่างชาติเรียกชื่อว่า พวกเอพ(Ape) นั่นยังไงล่ะ..."

พวกเอพ...? นี่พวกเราทั้งหมดสืบเชื้อสายมาจากพวกเอพอย่างงั้นหรือ ในความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องโบราณคดี ผมจำได้คลับคล้ายคลับคราว่า พวกเอพได้สูญพันธุ์ไปก่อนที่จะมีมนุษย์วิวัฒนาการมาจากอีกทางหนึ่งไม่ใช่หรือ...?

"พี่กุสุมาคะ... ที่พี่บอกว่ารู้สึกหมั่นใส้ชายขนดกนั่น ก็เพราะว่าเขาเป็นบุคคลชั้นสูงของเผ่าพันธ์ุนั้นใช่ไม๊คะ ?" ไอริณถามไปอีก

กุสุมามีท่าทางสะอึกไปเล็กน้อย "ใช่ล่ะ... พี่ไม่ชอบเห็นพวกตระกูลสูงๆชั้นจ้าวมาอยู่ใกล้ๆ มันอดหมั่นขึ้นมาไม่ได้ทุกทีเลยล่ะ ฮิฮิ"

"ขอโทษเถอะ..." ผมพูดขึ้นมา "ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าวิญญาณของชายที่ชื่อสิงห์นั้น ไปอยู่ที่ไหนกันในตอนนี้ ?"

กุสุมาทำตาโต "จริงสิ... ลืมบอกไป เจ้าผีขนดกน่ะ..." กุสุมายกมือชื้นิ้วมาทางพวกเรา "ตอนนี้มันก็กำลังนอนทำตาปริบๆอยู่ในแท่นศิลาข้างหลังพวกเธอนั่นยังไง...!"

"ห๋าาาาา......???!!!" ผมกับไอริณอุทานออกมาเสียงดังพร้อมๆกัน แล้วก็รีบหันกลับไปมองยังร่างของหญิงสาวที่มีนามว่านุชนั้นกันทันที !

ก็ที่กำลังนอนทำตาปริบๆอยู่ในแท่นศิลาหรือในโลงประหลาดนี้มันก็คือนุชชัดๆ แล้วทำไมกุสุมาถึงบอกว่าเป็น ชายขนดกที่ชื่อสิงห์ไปได้กันล่ะ...??!!

​