สืบสู้ผี ภาค 1-2

แล้วผมก็เริ่มรู้สึกเข่าอ่อนแบบแปลกๆ จนเกือบจะทรุดร่างคุกเข่าลงไปตรงหน้าของกุสุมา อีกทั้งหูตาของผมก็เริ่มมึนงงจนเริ่มรู้สึกหูอื้อตาลายขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อในระหว่างที่ผมกำลังมองตาของเธอโดยที่ไม่คิดว่าจะพรั่นพรึงใดๆนั้น

'อะไรกันนี่...? พลังกดดันแบบแปลกๆนี่ มันมาจากเธอคนนี้งั้นหรือ....?!' ผมถามตัวเองอยู่ในใจ

ขณะที่ผมกำลังเริ่มมึนงงขึ้นเรื่อยๆจนสติใกล้จะดับวูบไป เพราะพลังลึกลับบางอย่างที่ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่ามันออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของกุสุมานั้น ผมก็พยายามตั้งสติบอกใจของตัวเองว่า อย่ายอมแพ้ๆ อย่าให้อำนาจอันลึกลับของเธอเข้าครอบงำโดยเด็ดขาด เพราะผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหมือนเช่นที่เคยเกิดขึ้นในความฝันครั้งนั้น ในคราวที่ชายที่ชื่อสิงห์ได้เคยดึงผมเข้าไปในฝันของเขา แล้วสุดท้ายก็ดันมีแมวดำลึกลับโผล่มา และทำให้สติของผมต้องดับวูบไปในท้ายสุด...

แล้วไอริณก็มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้เห็นว่ากุสุมากำลังพยายามใช้อำนาจลึกลับบางอย่างกับตัวผม ส่วนจันรีบถอยกรูดไปข้างหลังเพราะคงสังเกตุได้ว่ากำลังมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวผมอยู่แน่ๆ

"พี่กุสุมา...!" ไอริณส่งเสียงเรียก "พี่จะทำอะไรคะ...?อย่าได้ใช้พลังของพี่ทำร้ายเขาเลยนะคะ ริณขอล่ะค่ะ...!"

ไอริณพูดแล้วก็พยายามถลาเข้ามาตรงกลางระหว่างผมกับกุสุมา

"หยุด...!!" เสียงของกุสุมาดังขึ้นมา และมีผลทำให้ไอริณถึงกับชงักค้างไปทันที โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าไอริณชงักเพราะเสียงของเธอหรือชงักเพราะพลังอำนาจลึกลับในตัวของเธอกันแน่ ?

กุสุมาหันไปทางไอริณ "ฉันก็แค่อยากให้เขาคุกเข่าให้กับฉันสักหน่อยแค่นั้นล่ะ เธอไม่เคยได้ยินนังอคิราห์เล่าให้ฟังบ้างเหรอว่า ฉันไม่ชอบให้ผู้ชายธรรมดามาสั่งฉันหรือมีอำนาจเหนือฉัน เพราะผู้ชายธรรมดาๆนั้น มันช่างไม่คู่ควรกับการที่จะมามีอำนาจเท่าฉันหรือเหนือฉันเลยสักคนเดียว...!"

ไอริณอ้าปากค้าง เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่ก็กลับพูดไม่ออก

แล้วกุสุมาก็หันกลับมาทางผม "คุกเข่าลงสิ พ่อหนุ่มน้อย... ฉันบอกให้เธอคุกเข่ายังไงล่ะ !"

เสียงราวกับราชินีบ้าอำนาจ ดังกระแทกโสตประสาทผม พร้อมๆกับมีพลังอันกดดันที่มากขึ้นส่งมาจากดวงตาอันเริ่มจะเปลี่ยนสีเป็นเรื่อเรืองดั่งสีทองขึ้นมาราวกับตาของแมวปิศาจ !

"ไม่....!!" เสียงผมตะโกนออกไป พร้อมๆกับที่ผมก็ดันตัวขึ้นมายืนตัวตรงได้อย่างพรวดพราด ราวกับมีแรงส่งอันประหลาดได้เข้ามาหนุนร่างของผมให้กลับมายืนมั่นคงและหลุดพ้นจากอำนาจอันกดดันที่ส่งออกมาจากตัวของกุสุมาอย่างทันทีทันใด...!

แล้วผมก็มองเห็นว่าร่างของกุสุมานั้นกลับเกิดอาการผงะเซถลาถอยไปด้านหลังราวกับถูกพลังลึกลับที่มองไม่เห็นพุ่งปะทะร่างของเธอจนเกือบล้มไปทันที !

พอกุสุมาตั้งหลักทรงตัวได้ เธอก็หันกลับมามองผมด้วยดวงตาที่เบิกโพลงอย่างแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง อีกทั้งสีดวงตาที่ได้เรื่อเรืองเป็นสีทองของเธอเมื่อกี้นี้นั้น ตอนนี้ก็พลันสูญสลายกลายเป็นสีดวงตาปกติ

"ไม่... ไม่น่าเชื่อ ว่าเจ้าหนุ่มคนนี้จะมี... จิตนั้นอยู่ด้วย... มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ?!" กุสุมาพูดออกมาราวกับพูดกับตัวเอง

ผมในตอนนี้ที่เริ่มหูตาสว่างชัดเจนเหมือนปกติทุกอย่างแล้ว กลับฟังคำพูดของกุสุมาไม่กระดิก รีบหันไปมองไอริณ ก็เห็นเธอกำลังยืนมองหน้าผมด้วยคิ้วที่เลิกขึ้นสูงอย่างตะลึงหน่อยๆ

"อะ... อะไรกัน...?" ผมถามไอริณ แล้วหันกลับไปมองกุสุมาที่ยังทำตาเบิกโพลงอย่างตะลึงอยู่

"ผะ...ผีเข้าพี่กิต... ละ... แล้ว...?!" เสียงจันดังมาจากข้างหลังอย่างติดอ่าง

"ห๋าาาา...?!" ผมอุทาน แล้วยกมือขึ้นมาดูทั้งสองข้าง ก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติ... ผมจึงหันกลับไปจ้องหน้าไอริณ

"ยินดีด้วยจ้ะพี่กิต... พี่กิตมี 'จิตอารักษ์' คอยคุ้มครองอยู่น่ะ..." ไอริณพูดออกมาอย่างยิ้มๆ

"จิต... อารักษ์ ?" ผมกระพริบตาปริบๆอย่างงงๆ "จิตอารักษ์อะไรกัน...?"

"จิตอารักษ์ คือจิตหรือวิญญาณชั้นสูงระดับหนึ่งที่คอยปกปักษ์คุ้มครองพี่กิต คือ... ในเวลาที่พี่กิตกำลังจะมีภัยอันตรายกล้ำกลาย จิตอารักษ์นี้จะออกมาคุ้มครองไม่ให้พี่กิตได้รับภัยอันตรายใดๆน่ะจ้ะ..."

ไอริณหยุดนิดหนึ่ง แล้วเดินมาจับมือผมไว้อย่างยินดีก่อนพูดต่อ "จิตที่คอยปกปักษ์พี่กิตนี้ บางทีคนโบราณเขาก็เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า 'เทวดาอารักษ์'อะไรประมาณนี้ล่ะจ้ะพี่กิต ซึ่งก็คืออย่างเดียวกับจิตอารักษ์ที่ไม่ได้มีกันทุกคน ต่อไปนี้พี่กิตคงไม่ต้องไปกลัวภูตผีระดับชั้นล่างๆอีกต่อไปแล้ว เพราะพวกมันจะทำอะไรพี่กิตไม่ได้แน่ ไม่ว่าพี่กิตจะตกอยู่ในสภาวะจิตอ่อนแค่ไหนก็ตาม..."

ไอริณจบคำพูดด้วยสีหน้ายิ้มละมัย พลางหันหน้าไปมองกุสุมาด้วยดวงหน้าเชิดๆเล็กน้อย

ส่วนจันที่หลบถอยไปอยู่ข้างหลัง ตอนนี้ก็วิ่งเข้ามาจับมือและกอดแขนของผมไว้ราวกับผู้หญิงหวงคู่รักตนเอง

"อะไรๆผมก็ไม่เข้าใจ..." จันพูด "แต่คำว่าเทวดาอารักษ์นี่ผมเคยได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่แถวบ้านพูดให้ได้ยินอยู่เหมือนกัน คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยมือพี่กิตอีกแล้ว เพราะท่านเทวดาอารักษ์ในตัวพี่ จะได้คอยช่วยคุ้มครองผมไปด้วยยังไงล่ะ แหะๆ..." จันพูดแล้วยิ้มร่า เข้าใจว่าตอนนี้เขาคงได้เห็นผมเป็นยันต์กันผีไปแล้วล่ะมั้ง ?

"เชอะ...!" เสียงนั้นดังมาจากกุสุมาที่กำลังวางท่ากอดอกและทำเงยหน้าเชิดขึ้นมาเล็กน้อย "แค่มีจิตอารักษ์ ไม่ได้หมายความว่าจะมีอำนาจจิตบารมีเป็นของตัวเอง หากจิตอารักษ์นั้นไม่แข็งพอ ก็ยากที่จะต่อต้านกับบุคคลผู้มีอำนาจจิตขั้นสูงแม้ว่าเขาผู้นั้นจะปราศจากจิตอารักษ์ใดๆก็ตาม..."

แล้วกุสุมาก็แย้มยิ้มออกมา "แต่ที่จริงแล้ว... ฉันก็ไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเธอ... เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ...?" กุสุมาหันมาถามผม

"ผมชื่อ กิตติ... กิตติ นิราศกุล !" ผมตอบขรึมๆ

"เอาล่ะ... พ่อหนุ่มน้อยกิตติรูปหล่อ อันที่จริง ฉันนั้นก็รู้สึกถูกชะตาเธออยู่เหมือนกันนะ... " กุสุมาพูดยิ้มๆ แต่ผมฟังแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อกอย่างสยองหน่อยๆ

"เธออยากรู้ใช่ไหมว่า ตอนนี้เจ้าผีขนดกนั่นอยู่ที่ไหน...?" กุสุมาพูดแล้วก็ก้าวย่างช้าๆไปที่แท่นศิลาที่เหมือนกับโลงศพอันที่อยู่ติดกับผนังห้องนั้น แล้วเธอก็ลูบคลำไปที่ภาพสลักนูนต่ำประหลาดๆที่อยู่โดยรอบนั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะลงมือเคาะไปที่ด้านบนของแท่นศิลานั้นดังป็อกๆ

"ยู้ฮู...!" เธอส่งเสียงเรียก "มีใครอยู่บ้านไม๊...?"

ผมกับไอริณต่างหันมาสบตากันชั่ววูบ และเราทั้งสองก็คงจะคิดเหมือนกันว่า แม่หญิงงามกุสุมาหรือนังปิศาจแมวดำตนนี้ เธอกำลังจะเล่นอะไรของเธอกันแน่...?

หลังจากกุสุมาเคาะไปที่ด้านบนของแท่นศิลาและส่งเสียงเรียกออกไปแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีเสียงใดๆตอบกลับมา และในตอนนี้เองที่ผมได้สังเกตุว่า ที่ด้านบนของแท่นศิลาอันนี้กลับไม่มีประกายแสงสีฟ้าลอดออกมาเหมือนแท่นศิลาอันแรก ก็เพราะที่ด้านบนของแท่นศิลาอันนี้ดูเหมือนจะมีฝาปิดอันเป็นศิลาสีเข้มๆปิดอยู่อีกชั้นหนึ่ง และก็เพราะอย่างนี้เองเราถึงไม่ได้สังเกตุเห็นว่ามีแท่นศิลานี้กันในตอนแรก

แล้วกุสุมาก็หันมาหัวเราะคิก "อ้อ... ฉันก็ลืมไปว่า คนข้างในนี้เขากำลังตกอยู่ในอาคมของฉันอยู่... อืม งั้นเรามาเปิดฝาโลงนี่กันก่อนดีกว่านะ..."

กุสุมาหันกลับไปที่แท่นศิลา แล้วลูบไล้ไปที่มุมหนึ่งของรูปสลักนูนต่ำข้างแท่นศิลา ทันใดก็มีเสียงดังคลิ๊กออกมาให้เราได้ยิน จากนั้นพวกเราก็ได้มองเห็นว่า ส่วนด้านบนของแท่นศิลาที่ดูเหมือนฝาปิดนั้น ค่อยเลื่อนออกไปตามแนวขวาง แล้วก็พับลงไปทางฝั่งตรงข้าม

บัดนี้แสงสว่างสีฟ้าที่อยู่ในแท่นนั้น ก็ได้ปรากฏออกมาให้เราได้เห็นเหมือนกับแท่นศิลาอันแรก และส่วนที่อยู่ด้านบนนั้นก็คงจะมีกระจกโปร่งใสปิดไว้เหมือนกับแท่นศิลาอันแรกเช่นกัน

กุสุมาหันหน้ามาทางพวกเราที่ยังยืนอยู่กลางห้อง "เข้ามาดูกันใกล้ๆสิ... ฉันไม่ทำอะไรพวกเธอหรอกน่า..."

คำพูดของกุสุมากลับดูมีความเป็นกันเองอย่างแปลกประหลาด จนผมนั้นก็อดที่จะทึ่งกับอารมณ์ที่เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดีของเธอไม่ได้

ผมหันไปสบตากับไอริณ แล้วไอริณก็พยักหน้าให้ผม พร้อมกับสายตาที่มีอาจจะมีความหมายว่า อย่าลืมระวังตัวด้วย เพราะไม่รู้ว่ากุสุมาจะเล่นลูกไม้อะไรอีกหรือเปล่า...?

แล้วผมกับไอริณก็ก้าวเข้าไปที่แท่นศิลานั้น ส่วนจันถึงกับร้องเฮ้ย ! แต่ก็ตามมาติดๆ

เมื่อเรามาอยู่ชิดกับแท่นศิลาที่มีแสงสว่างสีฟ้าเรืองรองอยู่ภายในเหมือนแท่นศิลาอันแรกนี้แล้วนั้น ร่างของบุคคลผู้หนึ่งที่กำลังนอนอยู่ภายใต้ฝาปิดอันเป็นแก้วโปร่งใสแข็งแกร่งนี้ก็ได้ปรากฏแก่สายตาของเราทั้งสามเต็มๆ...!

แต่... แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายใดๆของผม ก็ได้ปรากฏให้ผมได้เห็นเต็มสองตาในระยะห่างไม่กี่คืบนี้...!

จากที่ผมคาดว่าจะได้เห็นวิญญาณของชายที่ชื่อสิงห์ถูกขังไว้ในแท่นศิลาหรือในโลงอันนี้ ก็ดันกลับไม่มีเขา หรือสิ่งที่ใกล้เคียงกับเขาเลยสักนิด...

ก็เพราะสิ่งที่ผมและไอริณรวมทั้งจันได้เห็นประจักษ์ชัดเจนอยู่ข้างหน้านี้ มันกลับเป็น...

ร่างสังขารของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังนอนนิ่งลืมตาอยู่ในนั้น...!!

แล้วผมกับโอริณก็ถึงกับต้องตกตะลึงขึ้นมาในเวลาเดียวกัน และหันมามองหน้ากันด้วยดวงตาเบิกโพลงเหมือนกัน ก่อนที่เราจะหันกลับไปมองที่ร่างนั้นกันอีกครั้ง...!

และร่างนั้น... ร่างของผู้หญิงที่ยังดูสาวสคราญ และมีความสวยอยู่ไม่น้อยนั้น แม้ว่าจะนอนอยู่นิ่งๆ แต่เธอกลับกำลังมองมาทางพวกเรา และกระพริบตาให้กับพวกเราอีกต่างหาก...!

ร่างนี้เป็นร่างที่มีชีวิต... ไม่ใช่ร่างที่ตายแล้ว... ก็แล้วทำไมเธอจึงไปอยู่ในแท่นศิลาหรือในโลงนี้ได้กันล่ะ...?!

แล้ว... แล้วเธอคนนี้... เป็นใครกันล่ะนี่....??!!

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆนี้นะครับ)