สืบสู้ผี ภาค 1-2

เขาผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นมาโดยที่พวกเราไม่ทันจะได้สังเกตุหรือรู้สึกตัวนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชายที่ชื่อสิงห์...!

เขายืนสงบนิ่งอยู่ตรงหน้าห้องด้านใน โดยที่เราก็ไม่สามารถที่จะเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เพราะว่าเขายืนหันหลังให้กับประตูห้องเก็บของที่เปิดแง้มไว้ ทำให้เรามองเห็นเขาเป็นแค่เงาดำๆย้อนแสงกับแสงไฟที่ส่องลอดมาจากหน้าประตูห้อง และไฟฉายในมือของจันนั้น ตอนนี้ก็ดันตกกลิ้งอยู่บนพื้น เพราะจันเองนั้น คงมัวแต่ตกใจกลัว จนเผลอทำไฟฉายหลุดจากมือไป

ผมรีบหยิบไฟฉายนั้นขึ้นมา "ทำใจดีๆไว้หน่อยจัน เขาไม่ทำอะไรเราหรอก จันชื่อฉันสิ...!" ผมบอกจันและค่อยๆพยุงเขาขึ้นมายืนให้มั่นคง พร้อมกับค่อยๆส่องไฟฉายไปที่ร่างของชายที่ชื่อสิงห์ แล้วเราก็ได้เห็นตัวและใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนเต็มตา...!

ชายที่ชื่อสิงห์ในตอนนี้ใส่เสื้อยืดสีขาวแขนสั้นกับกางเกงยีนสีซีดๆ ที่เป็นชุดเดียวกันกับที่ผมได้เห็นเขาที่ใต้ต้นโพธิ์ในคืนเดือนหงายที่ผมได้เห็นเขาในครั้งแรกนั้น

ขนที่ดกหนาบนลำแขนทั้งสองข้างของเขานั้น บัดนี้ก็ได้อวดสายตาให้ไอริณกับจันได้เห็นเหมือนกับที่ผมได้เห็นในครั้งแรก จนทั้งสองคนนั้นแทบจะไม่กระพริบตาไปครู่หนึ่ง และจันนั้นก็ดูเหมือนจะตั้งสติได้ดีขึ้น แต่เขาก็ยังคงเกาะแขนผมอยู่ที่ด้านหลังอย่างหวาดกลัวอยู่บ้าง

"ขนของเขาดูน่ากลัวจัง..." ไอริณพูดขึ้นเบาๆพอให้ผมได้ยิน " และหน้าตาของเขาก็ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนอย่างที่คิด... แต่รู้สึกว่า..."

ผมหันควับไปที่ไอริณทันที "รู้สึกว่าอะไรเหรอน้องริณ ?" ไอริณไม่ตอบผม แต่เธอกลับค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา

"น้องริณ... ?" ผมเรียกเธอเพราะไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร แล้วก็เห็นเธอไปยืนอยู่ที่เบื้องหน้าของเขาราวกับจะชวนเขาพูดคุย แต่ไอริณก็ไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา เธอแค่มองหน้าเขานิ่งๆ ส่วนเขาก็มองเธอนิ่งๆโดยที่ไม่เอ่ยคำพูดใดๆออกมาเช่นกัน

แล้วผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาไอริณ เพราะยิ่งมั่นใจว่าเขาคงไม่ทำอะไรเราแน่ๆ แล้วก็ทำให้จันต้องเสียหลักไปเล็กน้อย เพราะเขามัวแต่ยืนเกาะแขนผมอยู่ก่อนหน้านี้

"พี่กิต...?!" จันเรียกผมเสียงตื่นๆ "พี่อย่า...?" เขาพูดค้างอยู่แค่นั้น แล้วก็กลับรีบเดินตามผมมาติดๆ

ขณะนี้เราทั้งสาม ทีมงานคณะสำรวจบ้านแฝด ได้ยืนประจัญหน้ากับชายที่ชื่อสิงห์ไปซะแล้ว ! โดยที่จันเองนั้นก็ยังคงมายืนเกาะต้นแขนของผมอยู่อย่างสั่นๆเล็กน้อย

ที่น่าแปลก... ดวงตาของชายที่ชื่อสิงห์นี้ กลับไม่ได้กระพริบลงเลยสักเสี้ยววินาทีเดียว แม้ว่าเขาจะเห็นพวกเรามายืนอยู่จนชิดใกล้ในระยะไม่เกินสองเมตร... !

และสายตาของเขาที่มองเราทั้งสามคนนั้น ก็ดูราวกับเขาไม่ได้มองดูเราอย่างแท้จริง มันเหมือนกับว่าเขาจะมองพวกเราผ่านๆราวกับมองไม่เห็นพวกเราด้วยซ้ำไป และสีหน้าที่เรียบเฉยของเขานั้นก็ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใดๆออกมาเลยทั้งสิ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง... เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา และไอริณก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ส่วนผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเช่นกัน แม้ว่าก่อนหน้านี้ได้เคยคิดไว้ว่า ถ้าเขามาปรากฏตัวให้เห็นอีก ผมคงจะต้องมีคำถามที่จะต้องถามเขาสักหลายคำ ไม่ว่าเขาจะตอบกลับมาหรือไม่ก็ตาม...

บรรยากาศในตอนนี้ มันเหมือนกับว่าเราทั้งหมดในห้องนี้ ต่างตกอยู่ในดินแดนประหลาด...

ดินแดนที่ไร้เสียงและคำพูด...?!

แล้วในที่สุดเขาก็เคลื่อนไหว...  เขาก้าวผ่านเราทั้งสามไปอย่างช้าๆตรงเข้าไปที่ชั้นไม้ที่วางพวกถ้วยชามกระเบื้องโบราณนั้น

เราทั้งสามคนต่างมองตามเขาไป  และผมเองนั้นก็ให้รู้สึกสงสัยใจว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ ?

อยู่ๆร่างกายของชายที่ชื่อสิงห์ก็ค่อยๆลางเลือนจนแทบโปร่งใส แล้วเขาก็เดินทะลุเข้าไปอยู่ในชั้นไม้นั้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ... !

จากนั้นเขาก็หันกลับมามองพวกเราด้วยกิริยาอันสงบนิ่งเหมือนเดิม...

ภาพที่ผมเห็นทั้งหมดนี้มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้ ผมก็เพิ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก จันเองนั้นก็มีสีหน้าราวกับถูกผีหลอกไปอีกครั้ง จนเขาต้องยืนตัวแข็ง ส่วนไอริณนั้นกลับยืนมองไปที่ชั้นไม้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าตัวเธอเองนั้นได้เคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้บ่อยจนเป็นเรื่องชินชา...

สภาพร่างกายที่กึ่งโปร่งแสงของชายที่ชื่อสิงห์นั้น ยังคงยืนสงบนิ่งอยู่ในชั้นไม้ที่เต็มไปด้วยถ้วยชามกระเบื้องโบราณอีกครู่หนึ่ง ก่อนที่พวกเราจะเห็นร่างของเขาค่อยๆเลื่อนลงไปด้านล่างอย่างช้าๆ ราวกับว่าภายใต้ของชั้นไม้นั้นไม่มีพื้นห้อง หรือราวกับพื้นห้องตรงที่วางชั้นไม้นั้นได้ดูดร่างของเขาลงไปดุจเดียวกับถูกธรณีสูบ...!

"อะไรกันนี่...?" ผมอุทานออกมา และถลันเข้าไปที่หน้าชั้นไม้นั้นจนจันที่กำลังยืนเกาะแขนของผมต้องเสียหลักล้มคะมำไป ส่วนไอริณเดินตามมายืนข้างๆผม

ผมหันหน้าไปมองไอริณ "เขาหายไปไหนน้องริณ... อธิบายหน่อยสิ ?"

ไอริณยิ้มขึ้นมาจางๆ "มีอะไรบางอย่าง... อยู่ข้างล่างนั่นค่ะพี่กิต... ?!"

​

{Next : ความลับต่างๆใกล้จะถูกเปิดเผย...?!}

​