สืบสู้ผี ภาค 1-2

หลังจากใช้เวลาไปอีกราวครึ่งชั่วโมง สำหรับการสำรวจรอบบริเวณบ้านแล้ว เราทั้งสามคนก็ยังไม่พบอะไรที่ผิดปกติหรือแปลกประหลาดผิดธรรมชาติใดๆเลยสักอย่างเดียว จากนั้นผมก็เลยชวนไอริณและจันขึ้นไปชั้นบน เพื่อไปเปิดห้องใต้หลังคาดูว่าในห้องใต้หลังคาแคบๆเตี้ยๆนั้นมันได้เก็บอะไรไว้บ้าง แต่ทว่าหลังจากเอาไฟฉายส่องดูจนทั่วถึงแล้ว ผมก็ไม่เห็นมีสิ่งแปลกประหลาดอันใดให้สะดุดตานอกจากห้องโล่งๆที่เต็มไปด้วยหยากใย่ใยแมงมุมเท่านั้น จากนั้นพวกเราจึงได้ชวนกันลงไปที่ชั้นล่างอีกครั้ง

"คราวนี้ก็เหลือแต่ห้องเก็บของแล้วนะพี่..." จันหันมาพูดกับผมขณะที่เรากำลังยืนอยู่ที่ห้องครัวชั้นล่าง

ผมมองไปที่ประตูหน้าห้องเก็บของอย่างพินิจพิจารณา ซึ่งห้องเก็บของนี้ก็อยู่ติดกับห้องครัวชั้นล่างนั่นเอง

"ก่อนหน้านี้ จันกับมะลิได้เคยเข้าไปดูในห้องนี้กันบ้างหรือเปล่า ว่าข้างในเขาใช้เก็บอะไรไว้บ้าง ?" ผมถามจัน

"เคยอยู่นะพี่กิต แค่ครั้งเดียวกับมะลิ แต่ผมก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรนะพี่ นอกจากถ้วยชามกระเบื้องโบราณเก่าๆ ที่วางอยู่ จนเต็มชั้นด้านในเลย" จันตอบ

"ถ้วยชามกระเบื้องโบราณหรือ...?"  ไอริณเอ่ยถามขึ้น "แล้วเขาเก็บเอาไว้ทำอะไรล่ะจัน ก็เจ้าของบ้านตัวจริงเขาไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่บ้านนี้ไม่ใช่หรือ ?"

"จริงด้วยสิ...?" พอไอริณพูดแล้ว ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาเหมือนกัน "น้องริณ พี่เคยได้ยินเจ๊สาแกเล่าอยู่บ้างเหมือนกันว่า เจ้าของตัวจริงของบ้านนี้น่ะ เขาไปอยู่ที่ต่างประเทศ นานๆทีเขาถึงจะกลับมา ก็เลยจ้างให้เจ๊สาที่มีอาชีพขายส่งพวกเสาวรส อยู่ที่ร้านหน้าปากซอยมาดูแลบ้านหลังนี้ให้ เจ๊สาแกเคยเล่าอีกว่า บ้านหลังนี้มันรกร้างมาตั้งแต่ตอนที่แกเข้ามาดูแลให้ตั้งแต่ตอนแรกๆแล้ว และทั้งบ้านก็ไม่มีอะไรเลย นอกจากตัวบ้านเปล่าๆ แถมแกยังถูกกำชับจากเจ้าของบ้านคนนั้นว่า อย่าไปบูรณะหรือซ่อมแซมส่วนไหนส่วนหนึ่งของตัวบ้านใดๆทั้งสิ้น และก็อย่าไปเคลื่อนไหวของอะไรที่เคยอยู่เดิมๆด้วย และนั่นก็ทำให้เจ๊สาต้องคงสภาพบ้านไว้ ให้อยู่ในสภาพเดิมๆเหมือนอย่างที่เห็นทุกวันนี้..."

แล้วผมก็อดจะลูบคางขบคิดไม่ได้  "อืม... ทั่วทั้งบ้านไม่มีอะไรเหลือเลย นอกจากถ้วยชามกระเบื้องโบราณ แล้วเขาทิ้งมันไว้ หรือเก็บมันไว้ทำไมกันล่ะหว่า....?"

แล้วไอริณก็หันไปถามจัน "ห้องนี้เราสามารถเข้าไปได้เลยใช่ไหมจัน มันล็อคไว้หรือเปล่าจ๊ะ ?"

"ล็อคไว้อยู่ครับพี่ริณ... แต่ว่ากุญแจก็อยู่แถวนี้แหล่ะครับ" จันบอก แล้วก็รีบเดินไปที่ตู้ยาที่แขวนอยู่ตรงผนังของครัวชั้นล่าง เขาเปิดตู้และหยิบกุญแจพวงหนึ่งออกมา

หลังจากที่จันไขประตูห้องเก็บของออกแล้ว เราทั้งสามก็ค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องอันมืดมิดที่ดูจะกว้างขวางกว่าที่เรามองจากภายนอก จันถือไฟฉายส่องทางให้เราแต่ตัวเองกลับไม่กล้าเดินนำไปด้านหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยจะถูกกับความมืด ทั้งที่ก็เคยบอกกับผมว่า ตัวเองเป็นคนไม่ค่อยจะกลัวอะไรสักเท่าไร

"ไฟที่นี่มันเสียมาตั้งแต่สมัยไหนแล้วก็ไม่รู้" จันบ่นออกมา  "ทำให้ตอนกลางคืนนี่ ยิ่งมืดเข้าไปใหญ่ ผมเคยมาเปิดห้องดูกับมะลิตอนกลางวัน แล้วเอาไฟฉายส่องแบบนี้ ยังรู้สึกขนลุกแปลกๆเลย นี่ถ้าไม่มีพี่สองคนมาด้วยนะ กลางคืนอย่างนี้ผมจะไม่ยอมเปิดห้องนี้โดยเด็ดขาดล่ะ... โน่นไงพี่... ชั้นวางถ้วยชามที่ผมว่าน่ะ..."

จากแสงไฟฉายที่ส่องไปจนถึงผนังห้องด้านในสุด ทำให้มองเห็นชั้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีพวกถ้วยชามกระเบื้องเก่าๆวางอยู่ในแต่ละชั้นอย่างเนืองแน่น ราวกับมันเป็นของสะสมที่มีราคาหรือมีค่าต่อการเก็บไว้ให้ยาวนาน

ผมกับไอริณรีบสาวท้าวก้าวเข้าไปดูใกล้ๆทันที จันรีบเดินตามมา แล้วก็คอยส่องไฟไล่ไปตามชั้นไม้แต่ละชั้นให้พวกเราดูจนครบทุกชั้น

"เห็นไม๊พี่... มันไม่มีอะไรเลย นอกจากถ้วยชามเก่าๆพวกนี้..." จันบอก "เลยชั้นไม้ไปก็เป็นผนังห้อง แล้วเลยผนังห้องไปก็เป็นทางเดินข้างบ้านที่อยู่ด้านนอกนั่น.."

"พูดถึงทางเดินข้างบ้านด้านนอกนั่น..." ผมหันมาพูดกับจัน "ฉันก็เลยนึกได้ถึงเรื่องที่เคยคุยกับจันในตอนนั้น เรื่องที่จันเคยเล่าให้ฟังว่า มะลิได้เห็นคนลึกลับเดินเลี้ยวลับมุมหลังบ้านออกมาแล้วก็หายตัวไปเฉยๆ เป็นไปได้ไหมว่า เขาจะมาหายตัวในจุดที่ ตรงกับห้องนี้พอดี...?"

ไอริณดีดนิ้วดังเป๊่าะ "แหม ริณกำลังนึกถึงเรื่องนี้และกำลังจะถามจันอยู่พอดีเลยล่ะค่ะพี่กิต..." ไอริณหันมาบอกผม "แต่ไม่นึกเลยว่าตอนนี้ความคิดของพี่กิตจะไม่แล่นช้าเหมือนเคยอีกแล้ว"

"บร๊ะ...! พี่เองก็ไม่ได้โง่อยู่ตลอดเวลาหรอกนะเธอ แหมๆ พูดอย่างนี้ เดี๋ยวพี่ก็ปล้ำในที่มืดๆอย่างนี้ซะเลยนี่ !"

"ว๊าย... ช่างกล้าพูดนะ คนบ้านี่ ! พี่กิตนี่จะกลายเป็นคนลามกไปแล้วรึ ?!" ไอริณว่าแล้วก็พลักผมแทบกระเด็น

แต่พอเราหันกลับไปทางจัน ก็เห็นว่าสีหน้าของเขาตอนนี้กลับดูซีดเผือดไปทันทีทันใด และมือที่กำลังถือไฟฉายของเขานั้น ก็ดูเหมือนจะสั่นขึ้นมาเล็กน้อย จนผมรู้สึกผิดสังเกตุ...?

"เป็นไรเหรอจัน... " ผมถาม พลางสังเกตุสีหน้าของเขา "พอพูดถึงเขาคนนั้นแล้ว ก็เกิดกลัวขึ้นมาเหรอ ? ถ้าไม่ไหวเราก็ออกไปกันก่อนก็ได้ เพราะดูๆแล้ว ในห้องนี้ก็ไม่เห็นจะมีอะไร นอกจากถ้วยชาม อย่างที่จันว่านั่นแหล่ะ"

"พะ...พี่กิต..." จันปากคอสั่น "ทะ... ที่หน้า ปะ... ประตู ตะ... ตรงนั้นน่ะ  ขะ...เขา เขากำลังยืนอยู่ ตะ... ตรงนั้น..." ว่าแล้ว จันก็ทำท่าเข่าอ่อนราวกับจะทรุดลงไปกับกองกับพื้น !

ผมรีบถลาเข้าไปพยุงตัวจันไว้ พร้อมๆกับที่หันกลับไปทางหน้าประตู แล้วผมกับไอริณก็ได้เห็นเขา... อย่างชัดเจน !

ในที่สุด...

ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาจนได้... !!