สืบสู้ผี ภาค 1-2

     ในบ้านแฝด ชั้นสอง ราวสี่ทุ่ม

"พี่กิต... พี่คิดดีแล้วเหรอ ที่จะให้ผมช่วยพี่ในคืนนี้...." จันเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก "ที่จริง.. ผมเองน่ะ ก็ไม่ใช่คนกลัวอะไรเท่าไรหรอกนะ แต่ผู้ชายคนที่มีตาราวกับไฟลุกคนนั้นน่ะ ถ้าเขาเกิดโผล่ขึ้นมาในคืนนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะช็อกจนวิ่งหนีพี่ไปเลยรึเปล่าน่ะสิ...?"

"จัน..." ผมส่งยิ้มปลอบใจเขา "ผู้ชายคนนั้นเขาจะไม่โผล่มาในคืนนี้หรอก เชื่อพี่เถอะ และที่พี่ขอร้องให้จันมาช่วยพี่สำรวจบ้านในคืนนี้เลย ก็เพราะพี่สังหรณ์ใจว่า ในอีกไม่กี่วันนี้อาจจะมีเรื่องไม่ดีอะไรสักอย่าง เกิดขึ้นมาก็ได้ ประจวบเหมาะกับที่พี่เพิ่งรู้ว่า มะลิไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ก็เลยได้ตัดสินใจชวนจันเลยไง พี่น่ะปรึกษาคนโน้นคนนี้ดูแล้ว ก็เห็นว่าที่บ้านนี้มันต้องมีอาถรรพ์อะไรแอบซ่อนอยู่แน่ๆ ถ้าเราค้นหามันเจอ ก็อาจจะทำให้เราได้ป้องกัน หรือแก้อาถรรพ์อะไรพวกนี้ซะก่อนที่มันจะนำความเดือดร้อนแบบที่แก้ไม่ได้ มาให้เรานะจัน..."

จันมองหน้าผม ราวกับว่าจะตัดสินใจได้อย่างยากลำบาก

แล้วไอริณก็เดินเข้าไปตบต้นแขนของจันเบาๆ "อย่าขี้ปอดไปก่อนสิจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย พี่เป็นผู้หญิงแท้ๆยังไม่รู้สึกกลัวอะไรเลยเห็นไม๊ล่ะ ?"

คำพูดของไอริณ ทำให้จันตาโตเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างทึ่งๆแล้วเขาก็กระพริบตาปริบๆ ราวกับจะตัดสินใจได้แล้ว

"จะว่าไปพี่เป็นผู้หญิง แต่กลับกล้าขนาดนี้... แล้วผมที่เป็นผู้ชายแท้ๆ.." แล้วเขาก็ส่ายหัวราวกับเบื่อหน่ายตัวเอง " เฮ้อ... เอาล่ะ ผมจะไปลุยกับพี่ด้วยล่ะกัน งั้นผมขอไปเปลี่ยนเอาชุดนอนออกก่อนนะครับ.." แล้วเขาก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด

พอจันตัดสินใจได้แล้ว ผมก็แทบจะซ่อนความดีใจไว้ในสีหน้าแทบไม่อยู่ สามคน ยังไงก็อุ่นใจกว่าสองคน แม้ไอริณจะเป็นผู้หญิงเก่งกล้า แต่ลึกๆก็เหมือนผมจะรู้สึกไม่มีความมั่นใจเท่ากับมีผู้ชายอีกสักคนมาเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน...

ดูเหมือนไอริณจะรู้ว่าผมคิดอะไร เธอหันมาชำเลืองมองผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเลห์ "ใจชื้นขึ้นล่ะสิ ที่มีเพื่อนผู้ชายเพิ่มขึ้น" เธอพูดเสียงเบาๆพอให้ผมได้ยิน

"แหมเธอนี่... อย่ามารู้ทันกันทุกเรื่องจะได้ไหม ?" ผมทำเป็นพูดเสียงเข้ม "พี่เองก็ยังไม่รู้ว่า เดี๋ยวเราจะไปพบกับอะไรที่แปลกประหลาดหรือน่ากลัวกันหรือเปล่า ส่วนน้องริณเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากนักไม่ใช่หรือ ถ้ามีพี่เมฆอยู่ด้วยพี่อาจจะใจชื้นขึ้นกว่านี้ก็ได้นะ..."

"เช๊อะ... ดูกันไปเถ๊อะ ว่าไอริณคนนี้จะปกป้องพี่กิตคนดีของน้องได้หรือเปล่า ?" ไอริณสะบัดหน้ากอดอก ทำตาประหลับประเหลือกขึ้นมาหน่อยหนึ่ง จนผมแทบจะอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

แล้วเธอก็หันหน้ากลับมา "พี่เมฆน่ะ บาดเจ็บเพราะโดนแมวตะปปขนาดนั้น ก็ต้องปล่อยให้เขาไปหาหยูกหายาทาก่อน แล้วพอพรุ่งนี้เขาก็อาจจะเดินปร๋อออกมาหาเราตั้งแต่เรายังไม่ตื่นกันก็ได้..."

"เบ๊ย..." ผมร้อง "คนนะไม่ใช่เทวดา เขาจะหายเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ พี่เองยังไม่อยากจะเชื่อที่พี่เมฆเขาพูด ก่อนที่จะแยกกับเราไปเมื่อสักครู่นี้เลยนะว่า พรุ่งนี้เขาจะรีบออกมาหาเราได้ไม่เกินเที่ยงวันน่ะ พี่ว่าอาการบาดเจ็บของเขา อย่างน้อยก็คงต้องนอนระบมไปสักสามสี่วันได้ล่ะมั้ง ?"

"อ๊าว..." เธอร้องกลับมา "มันก็ไม่แน่หรอกนะ อย่าลืมนะว่า เขาก็เป็นจอมอาคมคนหนึ่ง อะไรมันก็อาจจะเป็นไปได้ทั้งนั้นล่ะคร้าาา..."

"เครๆ... แล้วตกลง หลังการสำรวจคืนนี้ เธอจะนอนกับพี่ที่บ้านนี้เลยเหรอ ?"

"ก็จะเป็นไรไปล่ะ ริณก็ขี้เกียจขับรถกลับไปที่บ้านที่ซื้อไว้ที่นครปฐมโน่น แต่ริณหมายถึงนอนห้องพี่กิตนะไม่ใช่นอนกับพี่กิต !" เธอพูดแล้วก็ทำตาดุ

ครับๆ โทษครับ กระผมพูดไม่เคลียร์เอง" ผมว่าแล้วก็แกล้งยกมือไหว้ไอริณอย่างขำๆ

พอดีตอนนั้น จันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทะมัดทะเเมงออกมาพอดี เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดทหาร กางเกงลายพรางทหาร กับรองเท้าคอมแบ็ตที่ผมไม่ค่อยได้เห็นเขาเอามาใช้บ่อยนัก

ไอริณร้อง ว๊าว... แล้วผมก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ "เป็นงานเป็นการไปหน่อยหรือเปล่า เราแค่จะไปสำรวจรอบบ้านกันเท่านั้นเองนะจัน ?"

"เตรียมพร้อมสู้ศึกไว้ก่อนเป็นดีกว่า ผมว่านะ..." จันพูดเขินๆ "ใครจะรู้ว่าเราจะไปเจอกับอะไรกันแน่ บางทีในบ้านนี้อาจจะมีประตูมิติอะไรสักอย่าง ซ่อนอยู่เหมือนในหนังฝรั่งบางเรื่องที่ผมเคยดูมา ก็ได้นะครับพี่"

ไอริณหันมาพยักหน้าให้ผม "เขาพูดมีเหตุผล... บางทีอาจจะแจ็กพ็อต เหมือนอย่างที่เขาว่าขึ้นมาก็ได้นะ"

ส่วนผมพอฟังทั้งสองคนพูดแล้ว ก็ได้แต่เลิกคิ้วอย่างทึ่งๆ

ขณะนั้น เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว การค้นหาปริศนาที่ซ่อนเร้นอยู่ในบ้านแฝดของพวกเรา ก็ได้เริ่มต้นขึ้นทันที...!