สืบสู้ผี ภาค 1-2

​"พี่กิต... ตรงนี้ผมคุยไม่ค่อยสะดวกเท่าไร" แล้วจันก็คว้าข้อมือผม "พี่กิตตามผมมาทางนี้หน่อยสิ"

"เอ้า.. ก็ได้" ผมพยักหน้า ในใจนึกสนเท่ห์กับอาการหวาดๆของจัน

แล้วจันก็เดินนำผมไปหน้าบ้าน พอเลี้ยวขวาพ้นรั้วบ้านมาได้สักระยะหนึ่งแล้วก็หันมามองผมด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

"มันยังไงกันจัน ?" ผมเริ่มถามอีก "ฉันก็อยู่ที่นี่มาได้สักพักใหญ่แล้ว ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีผีสางหรือผีสิงอะไรเลยนะ"

"จริงเหรอพี่กิต ?" พี่โชคดีจังที่ไม่รู้สึกอะไรเลย" จันพูดพร้อมทำตาโต "หลายๆคนที่เคยอยู่ที่นี่ ถ้าไม่เห็นตัวกันชัดๆก็เห็นกันใน... ในความฝันน่ะพี่กิต"

"ว่าไงนะ ฝันเหรอ...?" ผมเอะใจอะไรขึ้นมา

"ใช่แล้วพี่กิต เขาน่ะมาเข้าฝันเกือบทุกคน ทำให้แต่ล่ะคนตกอกตกใจแล้วก็ขวัญหนีดีฝ่อไปตามๆกันเลยล่ะพี่"

แล้วผมก็พลันย้อนนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่ตัวเองเกือบจะลืมไปแล้ว

ไม่สิ... ตอนนั้นน่ะ มันก็เป็นแค่ความฝันไม่ใช่รึ เป็นฝันที่ผมเกือบลืมไปแล้ว เมื่อเร็วๆนี้ผมรู้สึกเหมือนกับฝันไปว่า มีคนมานอนข้างๆทางด้านขวาของผม ผมพยายามหันไปมองแต่ก็เหมือนกับมองไม่ถนัด และต่อมาผมก็รู้สึกเหมือนมีคนมาดึงขาข้างหนึ่งของผม ผมยังคิดว่ามันก็เป็นแค่ฝัน เป็นแค่ฝันที่ผมไม่ได้สนใจอะไรเลย 

"แล้วทำไมจันต้องพาฉันมาตรงนี้ล่ะ ?" ผมถามจัน

"คือว่าผม.. ผมกลัวเขาได้ยินน่ะสิพี่กิต"

"เขานี่คือ.. ผีที่จันเพิ่งเล่าให้ฉันฟังใช่ไม๊ ? เขานี่เป็นผีผู้ชายรึ ?"

จันพยักหน้า " ใช่แล้วพี่กิต ตอนนั้นน่ะมะลิเห็นชัดเจนเลย แต่เห็นข้างหลังนะ วันนั้นตอนค่ำ ฝนตั้งเค้าทำท่าจะตก มะลิก็รีบลงไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากอยู่บนราวหลังบ้าน พอเก็บเสื้อผ้าลงตะกร้าเสร็จก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังอยู่ตรงมุมหลังบ้าน ตรงนั้นถึงจะมืดมากแต่ก็ยังมองเห็นว่าใครคนนั้นใส่เสื้อสีขาว ผมสั้น ดูแล้วเป็นผู้ชายแน่ๆพี่กิต มะลิบอกอีกว่า ดูยังไงก็ไม่คุ้นตา ต้องไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่งในพวกเราแน่ๆ"

จันหยุดไปเล็กน้อยแล้วหันมามองผม "จะว่าเป็นพี่กิต ผู้ชายคนนั้นก็ดูสูงชลูดแตกต่างจากพี่กิตที่ไม่สูงมากนัก และอีกอย่างพี่กิตก็ดูหุ่นหนาล่ำกว่าเยอะเลย"

"อาจจะเป็นคนนอกบ้านหรือข้างบ้านแวะเข้ามาหาแล้วมองไม่เห็นใครในบ้านหรือเปล่า ?" ผมยังไม่เชื่อว่าสิ่งที่มะลิเห็นเป็นตัวเป็นตนนั้นจะเป็นผีหรือวิญญาณไปได้

จันส่ายหัว "พี่กิตก็รู้ว่าพอทุ่มนึงพวกเราก็ปิดประตูรั้วลงกลอนตามที่เจ๊สานายผมกำชับไว้ทุกวันนี่ครับ เจ๊สานี่แกกลัวขโมยจะเข้ามาลักอุปกรณ์ทำน้ำเสาวรสจะตายไปนะพี่"

"เอ้า.. แล้วมะลิทำไงต่อ ?" ผมเร่งจัน

"มะลิก็เลยวางตะกร้าลง แล้วเดินไปหาผู้ชายคนนั้นเพื่อจะดูให้ชัดว่าเป็นใคร ในใจของมะลิตอนนั้นยังคิดว่าใครคนนั้นเป็นคนปกติธรรมดาไม่ใช่เป็นอะไรอย่างอื่นแน่ แต่ถึงจะยืนหันหลังอยู่เขาก็เหมือนรู้ตัวว่ามะลิเดินเข้าไปหา เขาก็เลยรีบเดินออกไปโดยไม่หันมามอง พอเขาเดินเลี้ยวลับมุมบ้านไปแล้วมะลิก็รีบเดินตามไปทันที แต่น่าแปลก.. ตรงทางเดินข้างบ้านที่เขาเพิ่งจะเลี้ยวไปแว๊บเดียวนั้นมะลิกลับไม่เห็นมีใครสักคน แต่มะลิก็ยังคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเดินเร็วมาก อาจเดินออกไปถึงลานโล่งหน้าบ้านแล้ว มะลิจึงรีบตามออกไปดู แต่ว่า..."

"แต่ว่าไม่มีใครอยู่หน้าบ้านเลยใช่ไม๊ ? เขาคงปลดกลอนออกไปแล้วสิ " ผมสรุปให้จันเพราะเห็นจันปากค้างและทำท่าสยิวกายขึ้นมา

"ไม่ใช่ๆนะพี่กิต พี่กิตอย่าลืมสิ ว่าประตูหน้าบ้านเรานี้นอกจากลงกลอนแล้วยังคล้องสายยูจากด้านในด้วย ส่วนดอกกุญแจจมะลิก็เอาไปแขวนไว้ที่ห้องครัวชั้นล่างตามคำกำชับของเจ๊สาเป็นประจำ เช้าตรู่วันต่อมานั่นแหล่ะ มะลิถึงจะไปไขกุญแจเปิดประตูอีกที ส่วนพี่กิตพอเลิกงานกลับมาจากจากข้างนอกตอนดึกก็เข้าประตูเล็กด้านโน้นโดยต้องไขกุญแจเข้ามาเองไม่ใช่เหรอพี่ ?"

ผมก้มหน้าครุ่นคิดนิดหนึ่ง "ก็ใช่นะ แต่เขาอาจจะ.."

"พี่กิตคงคิดว่าเขาคงจะมีกุญแจแบบในครัวแล้วรีบไขออกไปใช่ไหม ?" จันหยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "ถึงจะมีกุญแจก็ไม่มีทางที่จะไขได้เสร็จก่อนที่มะลิจะเดินตามออกมาถึงหน้าบ้านหรอกพี่ แม่กุญแจนั้นมันเก่าไขยากกว่าปกติพอควร ต่อให้เป็นกุญแจใหม่ๆยังไงก็ต้องใช้เวลาไขหน่อยนึงล่ะ"

"งั้นก็สรุปว่าเขาหายไปจริงๆ พอมะลิเดินตามออกไปถึงหน้าบ้าน เขาก็หายตัวไปเฉยๆงั้นรึ ?"

"ไม่ใช่พี่" จันท้วง "เขาหายไปตั้งแต่เดินเลี้ยวลับมุมบ้านออกไปแล้วต่างหาก เพราะมะลิไม่เห็นเขาอีกตั้งแต่ตรงนั้นแล้วพี่"

จู่ๆก็มีลมเย็นๆยะเยือกหอบหนึ่งพัดกรูเกรียวผ่านเราทั้งสองคนไป สายลมนั้นราวกับมีสัมผัสของบางสิ่ง

แล้วจันก็หันซ้ายหันขวา สีหน้าก็ซีดขึ้นมาฉับพลัน..